Ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε γνώμη μπορεί να έχει κανείς για αυτούς, δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι οι The Rasmus είναι άρχοντες στο πιασάρικο songwriting. Στη μεγάλη φινλανδική επέλαση των αρχών των 00s εκείνοι συνέβαλλαν τα μέγιστα ώστε να προσφέρουν ποιοτικό ραδιοφωνικό pop-rock με ελαφριές δόσεις σκοταδιού. Και ας είμαστε ειλικρινείς: ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να μην έχεις τραγουδήσει απέξω κάποιο από τα χιτάκια τους. Αν όχι εσύ συγκεκριμένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο, τότε σίγουρα όσοι βρέθηκαν στο Floyd για να τους αποθεώσουν. Και ήταν πολλοί.
Τελευταία φορά που ήρθαν στην Ελλάδα αν δεν απατώμαι ήταν σε εκείνη τη διοργανωμένη από το CU συναυλία πριν 16 περίπου χρόνια. Τότε μεσουρανούσαν, ήταν νεότεροι, μέσα στο συνολικό ραδιοφωνικό zeitgeist. Τώρα έχουν μεγαλώσει, έχουν κυκλοφορήσει κάποιους δίσκους ακόμα και μετά από αρκετά χρόνια ξαναβγαίνουν στο δρόμο. Και μέσα σε αυτή την επιστροφή, έρχονται για τη μεγάλη «δεύτερη» στην Ελλάδα. Αναμενόμενος ο ενθουσιασμός σε όσους δεν τους εγκατέλειψαν μέσα στα χρόνια και ακόμα μεγαλύτερος σε αυτούς που δεν ήταν εκεί πριν τόσα χρόνια. Ηλικίες που εκτείνονταν από πιτσιρικάδες μέχρι σαραντάρηδες, άλλοι που περνάνε εφηβεία μαζί τους τώρα και άλλοι που τους άκουγαν όταν πρωτοδισκογραφούσαν. Ενδιαφέρουσα ανάμειξη ηλικιών και οι απορίες για το πως θα αντιδράσουν όλοι αυτοί μόλις οι The Rasmus ανέβουν στη σκηνή.
The Rasmus
Τα κινητά που σηκώνονται στο intro της συναυλίας σπάνε το σκοτάδι του χώρου. Η μπάντα ανεβαίνει υπό τις ιαχές του κόσμου και τα φώτα ξεκινάνε να αναβοσβήνουν επιληπτικά. Και το “Rest in Pieces” αποδεικνύεται ιδανικό opener για μια συναυλία. Με εκπληκτική απόδοση, ο Lauri Ylonen να μη φανερώνει τα χρόνια που πέρασαν και η νεότερη προσθήκη της μπάντας, η Emppu στις κιθάρες να αρνείται πεισματικά να μείνει στο έδαφος. Ο ήχος αρχικά κάπου μοιάζει να χάνεται, σταδιακά στρώνει και μένει να δούμε τι ακολουθεί.
Και οκ, The οι Rasmus έχουν μια οκά χιτάκια για να παίξουν. Που φαίνεται αυτό; Στο ότι μόλις το δεύτερο κομμάτι της βραδιάς μετά το καθιερωμένο «Athens it feels so good to be back here» είναι το “Guilty“. Ειλικρινά, αυτό το κομμάτι το θυμάμαι να παίζει όταν ήμουν στο σχολείο και να ακούγεται τακτικά, περίμενες ότι θα παιχτεί αργότερα. Αλλά όχι, είναι το μόλις δεύτερο κομμάτι. Και εκεί που λες ότι θα πιάσουν τα καινούρια αμέσως, πάρε και ένα “No Fear” από το 2005 να δεθεί μια και καλή το γλυκό της εφηβείας. Και πάνω που λες “θα πάρω μια ανάσα”, πάρε από το πουθενά και το riff του “Time To Burn“.
Το “Dead Letters” πλέον αποδεικνύει την καθοριστική του σημασία στην πορεία του συγκροτήματος καθώς είχε την τιμητική του. Μαζί φυσικά με το “Weirdo” το οποίο αποτελεί το «σήμερά» τους. Πιο πριν δισκογραφικά δύσκολα βρίσκεις κάτι εκτός από το F-f-f-falling και το “Bullet“. Αλλά μεταξύ μας, δεν μας πολυπειράζει κιόλας. Γι’ αυτά τους θυμόμαστε και θα τους θυμόμαστε μελλοντικά. Και ενδεχομένως και για τα νεότερα album αλλά κυρίως εκεί, στα μέσα των ’00s.
Αυτό αποδεικνύεται άμεσα κι από την αντίδραση του κόσμου. Ναι μεν είναι φουλ ευχάριστα και απολαυστικά κομμάτια όπως το “Banksy” και το “Creatures of Chaos” αλλά ο χαμός που γίνεται κάθε φορά που ακούγεται η μπασογραμμή του “In The Shadows” ή τα πλήκτρα του “Livin’ In A World Without You” δε συγκρίνεται. Ή ακόμα και το “Justify” που δεν έχει το εκτόπισμα των άλλων δύο λαμβάνει τον ενθουσιασμό του κοινού.
Μετά το κλείσιμο του κυρίως σετ ακολούθησε ένα μικρό encore. Στην αρχή ο Lauri με την κιθάρα του δίνουν μια ακουστικά μελωδική νότα με το “Sail Away“. Αλλά για να μην κλείσει σε αυτόν τον τόνο η νύχτα, ως κατάλληλος επίλογος σε ένα βράδυ που ήταν 100% δικό τους, το “Love is A Bitch” λειτουργεί ως ένα γενναίο αλλά ταυτόχρονα ταιριαστό κλείσιμο.
Εν κατακλείδι. Σ’ αρέσουν οι The Rasmus; Λατρεύεις το “Dead Letters” και σου άρεσε το “Weirdo”; Εκτιμάς την ποιοτική ραδιοφωνική ροκ; Θες λίγο χοροπηδηχτό και sing-alongs στα live σου; Δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσεις καλά και να μη συγκινηθείς σε συγκεκριμένα σημεία. Ήταν κομμένη και ραμμένη για τέτοια συναισθήματα. Και κάτι μου λέει πως αν τους ξαναδούμε με ένα κάπως πιο fan-oriented setlist θα κάνουμε μέρες να ξεβραχνιάσουμε. Γιατί αντέχουν. Και πολύ μάλιστα.
