Tuber
Είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος για να καταλάβεις τον ρομαντισμό που κρύβει πίσω από την αγριάδα του. Το μόνο του κακό είναι πως δεν μπορείς να αποφασίσεις ποιό από όλα τα κομμάτια είναι το αγαπημένο σου
Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που είχα την χαρά και την τύχη να ακούσω για πρώτη φορά τους Tuber. Δεν ήταν από κάποιον φίλο ή playlist, αλλά κατευθείαν σε συναυλία τους. Πιο συγκεκριμένα, Ξέφωτο ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018. Με το που άρχισαν να παίζουν, ήξερα πως ήταν μοναδικό αυτό που θα ζούσα. Περίπου τα ίδια ισχύουν και για το “Joyful Science”.
Πίσω πάλι στο 2018. Οι Tuber κλείνουν το set τους και εγώ είχα μείνει άφωνος. Ένιωθα λες και μου είχε κάνει η μουσική τους κάποιο ξόρκι. Από τότε, ο ήχος τους έχει εμπλουτίσει playlists μου και μου έχει κρατήσει συντροφιά σε διαδρομές μου στα μέσα μεταφοράς, σε εκδρομές, σε διάβασμα και όχι μόνο. Με ανυπομονησία, λοιπόν, περίμενα να ακούσω τη νέα τους δουλειά. Μια μέρα βλέπω ανάρτηση πως σύντομα θα επανέλθουν με το νέο τους δίσκο, “Joyful Science”, το υπ’ αριθμόν τους 4ο άλμπουμ. Το μόνο πλέον που έπρεπε να κάνω, ήταν να περιμένω υπομονετικά.
Πρώτη Δεκεμβρίου 2023 και η τετράδα από τις Σέρρες, μας έκανε (θα έλεγε κανείς) ένα πρόωρο χριστουγεννιάτικο δώρο. Με νέα καλλιτεχνική προσέγγιση σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, μας παρουσίασε ένα κράμα του πολυαγαπημένου heavy post rock/ ψυχεδελικού ήχου που τους χαρακτηρίζει μαζί με έντονα στοιχεία από synthwave.
Η πρώτη ακρόαση μαγική. Όλα τα όργανα είναι ευδιάκριτα και μιξαρισμένα τόσο ωραία, που το ένα συμπληρώνει και ενισχύει το άλλο. Όπως πάντα, το μπάσο και τα τύμπανα στην πρώτη γραμμή. Στα μετόπισθεν, μελωδίες από τις κιθάρες, που συμπληρώνουν όλη τη σύνθεση των κομματιών, δίνοντας την αίσθηση ότι κάποιος σου λέει μια πολύ καλά σφυρηλατημένη ιστορία.
Δεύτερη ακρόαση γεμάτη εκπλήξεις. Πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει τις σαφώς κολλητικές μελωδίες. Ταυτόχρονα, παρατηρώ και κάποια synthesizer που έδιναν αέρα από progressive rock των ‘70s και ‘80s στα κομμάτια, συνδυάζοντας έτσι φοβερά, μοντέρνο και κλασσικό post rock ήχο.
Οι επόμενες αρκετές ακροάσεις έγιναν στο αυτοκίνητο, προκαλώντας μου την αίσθηση ότι είμαι χαρακτήρας σε κάποια ταινία ή παιχνίδι τύπου cyberpunk, και αυτός ο δίσκος ήταν το soundtrack του. Ειδικά, οι νυχτερινές διαδρομές με την υπόκρουση του “Joyful Science” έδιναν κάθε φορά νέα χροιά στην οδηγική μου εμπειρία.
Αν αφεθείς στη ροή του, είναι όντως σαν να σου λέει μια ιστορία. Αρχίζοντας με το ομότιτλο κομμάτι και στη συνέχεια με το “No Cure For Life”, αρχίζεις και μπαίνεις στο κλίμα. Βλέπεις neon ταμπέλες και φώτα να αναβοσβήνουν, ενώ οδηγείς σε έναν μεγάλο αυτοκινητόδρομο. Συνεχίζοντας με το “Chain Of Signs”, βλέπεις καπνό από τα βιομηχανικά εργοστάσια στον ορίζοντα, που όλο και πλησιάζουν.
Με το “Eau Rouge”, καταλαβαίνεις ότι εισέρχεσαι σε επικίνδυνα λημέρια. Αρχίζεις και απομακρύνεσαι από το βιομηχανικό κέντρο και είσαι πλέον μόνος σε έναν άδειο δρόμο και πηγαίνεις προς την αποστολή που σου έχει ανατεθεί, πλήρως αποφασισμένος να την βγαλεις εις πέρας με επιτυχία.
Τότε είναι που αρχίζει το “Burning Florence” και στα καταρρίπτει όλα. Σαφώς το πιο συναισθηματικό κομμάτι του άλμπουμ. Σαν να κάνει ένα fast forward στην ιστορία και σου δείχνει ότι ο χαρακτήρας έχει καταφέρει την αποστολή του και απολαμβάνει μια ήρεμη ζωη πια. Οι μελωδίες, που μπλέκονται η μια μέσα στην άλλη, παρουσιάζουν την πανέμορφη περιπλοκότητα της ζωής του.
Τα τελευταία δυο λεπτά χάνεσαι στη μουσική και απλά απολαμβάνεις, σαν να είσαι εσύ αυτός ο γερασμένος χαρακτήρας στη βεράντα του σπιτιού σου, ενώ χαζεύεις τον έναστρο ουρανό, κάνοντας μια επίσκεψη στις καλύτερες αναμνήσεις της ζωής.
Είναι ένα άλμπουμ που προτείνω να ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος, για να καταλάβει κανείς το ρομαντισμό που κρύβει πίσω από την αγριάδα του. Το μόνο κακό, που έχει για εμένα αυτό το άλμπουμ, είναι πως δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο από όλα τα κομμάτια είναι το αγαπημένο μου. Aκόμα και μετά από πολλές ακροάσεις, όλα έχουν κάτι που τα διαφοροποιεί.
Είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος για να καταλάβεις τον ρομαντισμό που κρύβει πίσω από την αγριάδα του. Το μόνο του κακό είναι πως δεν μπορείς να αποφασίσεις ποιό από όλα τα κομμάτια είναι το αγαπημένο σου