Την Κυριακή, οι Turbonegro επέστρεψαν στο Gazarte για μια βραδιά που συνδύασε νοσταλγία, και party rock’n’roll. Παρότι η απουσία support act άφησε το κοινό αρχικά παγωμένο, και το live είχε σκαμπανεβάσματα, δεν έλειψαν οι peak στιγμές, η συγκίνηση, το χιούμορ και η deathpunk αλητεία. Mια επιστροφή που άξιζε την αναμονή, ακόμη κι αν το αθηναϊκό κοινό άργησε κάπως να πάρει μπρος.
Turbonegro
Εννέα χρόνια, λοιπόν, μετά την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα (ναι, από το μακρινό 2016 είχαμε να τους δούμε), οι Turbonegro επέστρεψαν. Εννοείται, μόνο η ανακοίνωση της εμφάνισής τους ήταν από μόνη της μια ευχάριστη έκπληξη. Μπορεί να μην κουβαλούν πια τη δόξα του “Apocalypse Dudes“, αλλά εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν μια μπάντα που ξέρει να κάνει το rock’n’roll να φαίνεται fun, και ελαφρώς γελοίο με τον πιο ειλικρινή τρόπο.
Όσο κι αν ακουστεί περίεργο, η απουσία support act, ήταν κάτι που μου έλειψε και δεν το περίμενα να μου στοιχίσει τόσο πολύ. Αυτό το χαλαρό, προθερμαντικό μισάωρο τελικά όντως βοηθάει τον κόσμο να πάρει μπρος και να μπει στο mood της συναυλίας. Για μένα, χωρίς αυτό, το Gazarte ήταν κάπως παγωμένο.
Η μπάντα άνοιξε με το “Back to Dungaree High”, και η ατμόσφαιρα έμοιαζε να προσπαθεί να βρει ρυθμό. Με το “Get It On” κάτι πήγε να γίνει, και τα “Selfdestructo Bust” και “Hot for Nietzsche” της συνέχειας δεν είχαν τη δυναμική που θα περίμενε κανείς. Για να μην πολυλογώ, γενικά περίμενα περισσότερα, το είχα χτίσει πολύ στο κεφάλι μου(;). Possible.
Όχι από τους ίδιους απαραίτητα, αλλά από την ανταπόκριση του κοινού. Γιατί όσο το κοινό παραμένει παγωμένο, τόσο πιο δύσκολο είναι για μια μπάντα σαν τους Turbonegro να λυθεί. Οι ίδιοι προσπαθούσαν, μας μιλούσαν, αστειεύονταν, αλλά δεν ένιωσα ότι υπήρξε σοβαρή ανταπόκριση. Και, είχα μεγαλύτερες προσδοκίες από το αθηναϊκό κοινό, γιατί φημιζόμαστε για τη φιλοξενία μας. Στην προκείμενη δεν ξέρω τι έγινε, ήμασταν ντροπαλοί;
Εν τω μεταξύ, διαβάζοντας άλλες ανταποκρίσεις, λένε ακριβώς το αντίθετο. Μήπως πήγα σε άλλο live; Μήπως είμαι απλά περίεργη; Ο Φοίβος (για όσους δεν τον ξέρουν, αρχισυντάκτης και κολώνα του σπιτιού μας, του DEOART) μου είπε ότι είμαι προκατειλημμένη, γιατί έχω συνηθίσει τα hardcore live όπου γίνεται σφαγή. Και ότι το πάνκ των Turbonegro δε σηκώνει τέτοια φάση. Το ακούω, γιατί όντως, εκτός από τα μέλη των Turbojugend Athens που έδωσαν δυναμικό παρόν, δεν υπήρχαν ούτε πιτσιρικάδες, ούτε old-school μορφές. Ήμασταν κυρίως συνταξιούχοι millennials που μεγαλώσαμε με rock’n’roll και το βλέπουμε πιο νοσταλγικά. Ίσως, να έχει δίκιο.
Η ανατροπή ήρθε κάπου στα μισά του σετ, με το “Are You Ready (For Some Darkness)”. Από εκεί και πέρα άρχισε να γίνεται επιτέλους λίγο τζέρτζελο, αν και με διακυμάνσεις. Υπήρχε διάθεση, αλλά ελάχιστος χορός, λίγο crowdsurfing, λίγο mosh, και ένα κοινό που φαινόταν να θέλει, αλλά να μην ξέρει πώς να το εκφράσει. Γενικά όλα από λίγο.
Ειδικά, στο “City of Satan”, πάντως, περίμενα να διαλυθεί το Gazarte. Σε άλλα νέα, κάπου εκεί ήρθε και μια απ’τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς. Ο Duke of Nothing άρχισε να κυματίζει στη σκηνή μια τεράστια παλαιστινιακή σημαία με το σύμβολο των Turbonegro επάνω. Μια σεμνή και συγκινητική αναφορά σε όσα συμβαίνουν εδώ και καιρό, χωρίς να πει κουβέντα, χωρίς να το κάνει θέαμα. Το αργό solo του κομματιού συνόδευσε τη στιγμή τέλεια. Ένα σιωπηλό, αξιοπρεπές statement μέσα σε ένα κατά τα άλλα party show.
Στα “All My Friends Are Dead” και “The Age of Pamparius” έγινε επιτέλους λίγος χαμούλης, όχι όσο περίμενα, αλλά τουλάχιστον το πάθος φάνηκε. Κατά τα λοιπά, το setlist ικανοποίησε σχεδόν κάθε εποχή του συγκροτήματος. Βέβαια, εμένα μου έλειψε ένα “Wasted Again”, αλλά οκ. Το encore ήταν όπως έπρεπε: “Rendezvous with Anus”, “I Got Erection” (όπου ο καημένος ο Duke προσπάθησε να σηκώσει wall of death, αλλά πήγε κάπως άδοξα). Για κλείσιμο “Prince of the Rodeo” για ένα απόλυτα θεατρικό φινάλε.
Αν κάτι μου έμεινε από τη βραδιά, είναι αυτό το παράδοξο της ενέργειας: μια μπάντα που ήρθε έτοιμη για πάρτι και ένα κοινό που άργησε να θυμηθεί πώς είναι να χορεύεις, να ιδρώνεις και να τραγουδάς. Παρ’ όλα αυτά, η επιστροφή των Turbonegro ήταν μια ωραία υπενθύμιση ότι το rock’n’roll χρειάζεται πάνω απ’όλα attitude. Και για αυτό, δεν υπάρχουν αμφιβολίες.
