Type O Negative: Life Is Killing Me | Πίσω από το μακιγιάζ του μύθου
Όταν οι Type O Negative κυκλοφόρησαν το “Life Is Killing Me” το 2003, βρίσκονταν σε μια φάση καλλιτεχνικής επιβίωσης. Το άλμπουμ γεννήθηκε σε μια περίοδο κατάρρευσης, εντάσεων μεταξύ των μελών και αναγκαστικής συμμόρφωσης με τις απαιτήσεις της μουσικής βιομηχανίας. Αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση διότι σκιαγραφεί το τι γίνεται όταν ένα συγκρότημα που φημίζεται για τον ελεγχόμενο ρυθμό εξέλιξής του, ηχογραφεί έναν δίσκο μέσα σε συνθήκες πίεσης, κούρασης και έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Και ναι, μπορεί να μην είναι η πιο αναγνωρίσιμη δουλειά τους,ίσως, όμως, να είναι εκείνη που λέει τα περισσότερα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι Type O Negative είχαν ήδη χτίσει μια ταυτότητα που δεν χωρούσε εύκολα σε κατηγορίες. Ήταν πολύ αυτοσαρκαστικοί για το doom, αρκετά ειρωνικοί για το mainstream metal και σαφώς πιο διαβασμένοι από όσο «επέτρεπε» η αισθητική και των δύο. Είχαν ήδη γνωρίσει απρόσμενη επιτυχία με το “Bloody Kisses“, δοκιμάσει μια πιο ρομαντική προσέγγιση στο “October Rust” και στη συνέχεια καταδυθεί στο πένθος του “World Coming Down“.
Μέσα από αυτά τα άλμπουμ, το συγκρότημα μετακινούνταν με συνέπεια, αλλά όχι πάντα προβλέψιμα. Το “Life Is Killing Me”, όμως, έμοιαζε περισσότερο με αντανακλαστική πράξη. Ο ήχος παρέμεινε γνώριμος: βαριά μπάσα, πένθιμες κιθάρες και σκοτεινές αρμονίες. Όμως, το περιβάλλον στο οποίο δημιουργήθηκε ήταν γεμάτο φθορά, ασυντόνιστη ενέργεια και έναν σαρκασμό που λειτουργούσε σαν άμυνα.
Όταν η πίεση αντικαθιστά την έμπνευση
Ο Peter Steele, πάντα το κέντρο βάρους της μπάντας, βρισκόταν ξανά στα όρια του. Ο εθισμός δεν ήταν κάτι καινούργιο για εκείνον, όμως αυτή τη φορά η διάλυση λάμβανε χώρα μπροστά στα μάτια όλων. Είχε μπλεξίματα με τον νόμο, μια μακροχρόνια σχέση έληγε άσχημα και γύρω του επικρατούσε το απόλυτο χάος. Όλα αυτά επηρέασαν άμεσα τη δημιουργία του δίσκου. Τα υπόλοιπα μέλη θυμούνται τη συμπεριφορά του στο στούντιο ως ασταθή και συχνά αποκομμένη. Παρ’ όλα αυτά, μέσα στο χάος, κατάφερε να γράψει κομμάτια που χτυπούσαν πιο βαθιά από πολλά καλοδουλεμένα τραγούδια άλλων συγκροτημάτων στην καλύτερη φάση τους.
Πάρτε για παράδειγμα το “Anesthesia“. Ακόμα και τα μέλη του συγκροτήματος, που έχουν εκφράσει δημόσια επιφυλάξεις για τη συνοχή του άλμπουμ, το έχουν ξεχωρίσει ως μια από τις λίγες στιγμές καθαρής διαύγειας. Πρόκειται για ένα κομμάτι που μοιάζει να γράφτηκε σε κατάσταση συναισθηματικής ισοπέδωσης. Οι στίχοι θυμίζουν ήσυχη κραυγή. Όχι θεατρική ούτε gothic, όπως συχνά στους Type O Negative — μα μουδιασμένη και ενοχλητικά ειλικρινής. Είναι ο ήχος ενός ανθρώπου που δεν θρηνεί πια για τον χαμένο έρωτα, αλλά προσπαθεί να σβήσει την ίδια την ανάγκη να τον είχε ποτέ.
Η αντίθεση ανάμεσα σε κομμάτια όπως το “Anesthesia” και στα πιο σατιρικά σημεία του άλμπουμ λέει πολλά από μόνη της. Το “I Like Goils“, μια προκλητική αντίδραση στην απρόσμενη απήχηση του Peter στους αναγνώστες του Playgirl, θυμίζει αστείο της στιγμής που μετατράπηκε σε punk τραγούδι. Το “How Could She?“, από την άλλη, μοιάζει με όνειρο κάποιου με ανεβασμένο πυρετό. Παραθέτει μια σειρά από φανταστικές γυναικείες μορφές, ισορροπώντας ανάμεσα στη νοσταλγία και τον παραλογισμό. Κάποιος θα μπορούσε να το θεωρήσει απλό filler, όμως πίσω του κρύβεται μία από τις λιγότερο αναγνωρισμένες εμμονές του Steele: η τραγική γελοιότητα της ποπ κουλτούρας. Και αυτό ακριβώς είναι που προσθέτει ενδιαφέρον στο “Life Is Killing Me” — όχι η τεχνική του αρτιότητα, αλλά η αντιφατική του φύση.
Αυτό το εσωτερικό μπρος-πίσω δεν περιοριζόταν μόνο στη μουσική. Στο παρασκήνιο, η κατάσταση στη μπάντα δεν ήταν καλύτερη. Όταν ξεκίνησαν οι ηχογραφήσεις, όλα τα μέλη περνούσαν μεγάλες αλλαγές στη ζωή τους. Ο Josh Silver σκεφτόταν να αποχωρήσει και είχε ήδη ξεκινήσει εκπαίδευση ως EMT. Ο Kenny Hickey προσπαθούσε να μεγαλώσει τα παιδιά του, ενώ συνέχιζε να περιοδεύει. O Johnny Kelly ανάρρωνε μετά το διαζύγιό του. Και ο Steele; To είπαμε ήδη. Κατέρρεε μπροστά στα μάτια όλων. Οι συλλήψεις του για οδήγηση υπό την επήρεια και η ασταθής συμπεριφορά του δεν έμεναν πίσω από κλειστές πόρτες. Επηρέαζαν τις πρόβες, τα πλάνα για περιοδείες και τον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο γράφονταν τα τραγούδια.
Το άλμπουμ ως καθημερινή αποτυχία με τέσσερις τροχούς
Οι ιστορίες που κυκλοφορούν για την μπάντα εκείνη την περίοδο δείχνουν πόσο αλλοπρόσαλλη ήταν η κατάσταση. Μια από αυτές έχει μείνει χαρακτηριστική: ο Peter οδηγούσε ένα παλιό Pontiac Grand Prix, με ελαστικά τόσο μεγάλα που δεν ταίριαζαν σωστά στους θόλους. Μετά τις πρόβες, οι τροχοί έβγαιναν συχνά από τη θέση τους. Ο Josh Silver, που έτσι κι αλλιώς απεχθανόταν το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, κατέληγε να περιμένει στην άκρη του δρόμου, παρακολουθώντας τον Peter να προσπαθεί να τους ξαναβάλει ενώ ήταν μεθυσμένος. Κατά κάποιον τρόπο, το αυτοκίνητο έμοιαζε με το ίδιο το άλμπουμ: κάτι που μόλις κρατιόταν, φτιαγμένο πρόχειρα με ειρωνεία και ξεροκεφαλιά, αλλά κατάφερνε να συνεχίσει να κινείται χωρίς να διαλυθεί.
Κι όμως, το “Life Is Killing Me” δεν καταρρέει ποτέ. Σέρνεται, σκοντάφτει, υπολείπεται των προσδοκιών — όμως επιμένει. Αυτή η ανθεκτικότητα φαίνεται σε κομμάτια όπως “Nettie” και “Todd’s Ship Gods (Above All Things)”. Και τα δύο αποτελούν προσωπικά αφιερώματα του Peter Steele στους γονείς του. Αυτά τα τραγούδια ξεχωρίζουν, γιατί λείπει εντελώς η ειρωνεία που ποτίζει το υπόλοιπο άλμπουμ. Είναι αυστηρά, ειλικρινή και άμεσα. Δεν κρύβουν υπόγειο χιούμορ, ούτε προσφέρουν ανατροπές ή σχόλια. Προσφέρουν μόνο σιωπηλή περισυλλογή, βουτηγμένη στην καθημερινότητα της εργατικής τάξης του Brooklyn. Ο πατέρας του Peter δούλευε στα ναυπηγεία, ενώ η μητέρα του πάλευε κάθε μέρα να κρατήσει το σπίτι όρθιο. Αυτή η αίσθηση του τόπου χαρίζει στα τραγούδια το ιδιαίτερο βάρος τους. Σχεδόν μυρίζεις τη σκουριά στις αποβάθρες και το άρωμα των μικρών μαγαζιών της γειτονιάς.
Παραδόξως, παρά τα ελαττώματά του, το “Life Is Killing Me” είναι ίσως το πιο αυτοβιογραφικό άλμπουμ της μπάντας. Δεν επιδιώκει να πει κάτι για τον κόσμο γύρω του, θυμίζει περισσότερο ντοκιμαντέρ, καταγράφει πού βρισκόταν οι Type O Negative σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ήταν εξαντλημένοι, μπερδεμένοι και υπό πίεση. Κι όμως, με κάποιον τρόπο, συνέχιζαν να λειτουργούν — έστω και ανορθόδοξα. Σε επίπεδο πωλήσεων, δεν έφτασε ποτέ την επιτυχία του “Bloody Kisses”. Ούτε διαμόρφωσε την αισθητική της μπάντας όπως είχε κάνει το “October Rust”. Ωστόσο, με τα χρόνια, το άλμπουμ ωρίμασε με τρόπους που κανείς δεν περίμενε. Σήμερα μοιάζει πιο ανθρώπινο. Λιγότερο θεατρικό, πιο άμεσο και εξομολογητικό — σαν μια φωνή που μιλά χαμηλόφωνα, χωρίς να ζητά τίποτα.
Η αλήθεια κρύβεται στα απλά τραγούδια
Και αυτό βγάζει νόημα αν σκεφτείς τον τίτλο. Το “Life Is Killing Me” δεν ήταν μια έξυπνη φράση ή κάποια gothic υπερβολή. Ήταν διατύπωση ενός γεγονότος. Για τον Peter Steele, ο τίτλος αποτύπωνε την αντίφαση που κουβαλούσε πάντα. Μισούσε τη ζωή, αλλά φοβόταν τον θάνατο. Λαχταρούσε την επαφή, όμως του ταίριαζε και η απομόνωση. Αναζητούσε γαλήνη, ενώ συντηρούσε το χάος. Δεν προκαλεί έκπληξη που το άλμπουμ τελειώνει με το “The Dream Is Dead“. Ένα τραγούδι που προσφέρει ένα τέλος που μοιάζει να λέει πως δεν έχει απομείνει τίποτα για να εξιδανικεύσουμε.
Κάθε μπάντα έχει το δικό της “Let It Be”. Έναν δίσκο που βγαίνει μέσα από κόπωση, όχι έμπνευση. Που δεν φιλοδοξεί να κλείσει στόματα, αλλά να βγάλει ένα βάρος. Για τους Type O Negative, αυτός ήταν το “Life Is Killing Me”. Δεν πρόσθεσε κεφάλαια στον μύθο τους. Μας έδειξε όμως τι τους κόστισε να τον κρατούν ζωντανό. Είναι άλμπουμ ανάγκης — όχι πρόθεσης. Κι αυτό του δίνει αξία. Γιατί, σε αντίθεση με τα πιο γνωστά έργα τους, εδώ δεν βλέπουμε πώς ήθελαν να φαίνονται οι Type O Negative. Βλέπουμε πώς προσπαθούσαν να επιβιώσουν ως οι ίδιοι. Για μια μπάντα που βρισκόταν μόνιμα ανάμεσα στην performance art και την προσπάθεια να γιατρέψει πληγές, αυτό ίσως είναι το πιο ειλικρινές πράγμα που άφησαν πίσω τους.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Type O Negative
