Το’ χει τραγουδήσει και ο «δικός μας» ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, καλοκαιρινός και δροσερός μπροστά από μια παραλία με το σένιο, το λευκό του πουκαμισάκι: «Ή όλα ή τίποτα μαζί σου». Χρόνια αργότερα και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, χωμένοι κάπου στις σκανδιναβικές τούνδρες οι Vomitory κατάστρωναν κάτι παραπλήσιο με την επανασύνδεσή τους μετά από 12 χρόνια και την «ή όλα ή τίποτα μαζί σου» στάση ζωής. Το φρέσκο “All Heads Are Gonna Roll” έχει έναν απώτερο σκοπό. Να πάρει τα κεφάλια μας. ΟΛΑ! ΟΛΩΝ μας! Χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω του, ούτε δειγματάκι. Οι οπαδοί τους ήδη πανηγυρίζουν.
Οι Vomitory δεν είναι τίποτα τσουτσέκια. Άρχισαν να καταστρέφουν τα μουσικά τους όργανά από 1989 ενώ από το 1996 έχουν να μας επιδείξουν τον τρόμο, τα σημάδια, τον πόνο μέσα από τα εννιά (με το φετινό) συνολικά άλμπουμ τους. Το κυριότερο, δεν έχουν κάνει πίσω, δεν έχουν συμβιβαστεί στο ελάχιστο όσον αφορά τον ήχο τους και εν γένει τον καλλιτεχνικό τους χαρακτήρα.
Δε νερώσανε ποτέ τη μπύρα τους, αυτά είναι απαγορευμένα στο διαστροφικό κόσμο των Vomitory παρά το ότι αποτελούν κομμάτι του σουηδικού death metal, μιας εξαρχής υπεράριθμης σκηνής. Όπως μόλις συνειδητοποιήσατε δεν έχουν αλλάξει ρότα ούτε στο «All Heads Are Gonna Roll». Κάποιος κακεντρεχής μπορεί να πεταχτεί υποστηρίζοντας πως μόνο αυτό γνωρίζουν να κάνουν. Δε μπορώ να διαφωνήσω, παρολ’ αυτά οι Vomitory απέχουν παρασάγγας από το να χαρακτηριστούν one trick pony.
Δε νερώσανε ποτέ τη μπύρα τους, αυτά είναι απαγορευμένα στο διαστροφικό κόσμο των Vomitory παρά το ότι αποτελούν κομμάτι του σουηδικού death metal, μιας εξαρχής υπεράριθμης σκηνής
Ποιος δε θα συμφωνήσει πως μια μπάντα που έχει μπει για πάνω από δεκαετία στο χρονοντούλαπο δεν επιστρέφει με μοναδικό σκοπό να πάρει κεφάλια; Ποιος δε θα συμφωνήσει επίσης πως το συνηθέστερο σε τέτοιες ειδικές καταστάσεις οι μουσικοί είναι να συνθέσουν πάνω σε αυτό που γνωρίζουν καλύτερα. Οι Vomitory με το «All Heads…» το έπαιξαν safe, χωρίς πειραματισμούς ή νεωτερισμούς. Δε πρόσθεσαν κάτι νέο στο Vomitory στυλ, καταβάλλοντας προσπάθεια στο να γράψουν όσο πιο ξεκάθαρα riff γίνεται όπως έκαναν πριν μια 25ετια περίπου.
Η ίδια η μπάντα εξήγησε πως δούλεψε πολύ τα refrain ώστε να ακούγονται πιο ξεχωριστά, μέχρι και τα backing vocals!! Οι ίδιοι είπαν πως η πίεση για να γραφτεί το οτιδήποτε κάτω από το όνομα των Vomitory ήταν μηδαμινή και πως ολοκλήρωσαν κάποια κομμάτια για να δουν αν είναι σκουριασμένοι ή όχι, αν το’ χουν ακόμα. Ο ντράμερ τους (Tobias Gustafsson) στήριξε αυτή τη στάση λέγοντας πως «έγινε έτσι για να πάρουν μια απόφαση αν θα συνεχίσουν με νέο υλικό ή θα θάψουν για μια και καλή τη μπάντα».
Το αν πήραν τη σωστή απόφαση το νιώθεις στο γδαρμένο σου πετσί και στα 40 λεπτά διάρκειας του «All Heads…». Η προειδοποίησή τους έγινε πραγματικότητα. Το ξεκίνημα με τον ομώνυμο ανεμοστρόβιλο μου θύμισε το ανέκδοτο με την ατάκα «τρέχεις, τρέχω, κυνηγώ. Καμπανάκια, μαλακίες δεν υπάρχουν εδώ». Intro και μαλακίες λοιπόν δεν υπάρχουν εδώ στο ένατο άλμπουμ της σουηδικής κρεατομηχανής.
Τρέχεις, τρέχω, κυνηγώ. Intro και μ@λακίες δεν υπάρχουν εδώ
“Knives out” από την πρώτη ανάσα και ατελείωτο πετσόκομμα. Το συγκεκριμένο ήχο τον έχουν στο αίμα τους και η πεποίθηση πως δε πρέπει να δυσκολεύτηκαν να γράψουν το νέο υλικό βρίσκει την αλήθεια της, χωρίς να σημαίνει πως το καλάθι που κρατάμε είναι οπωσδήποτε μικρό.
Αναγεννημένοι από το μίσος και την οδύνη με riff αλυσοπριονάτα που μεταλαβαίνουν στο ναό του χαμηλού κουρδίσματος, ακούραστα μπλαστίδια και μπασταρδιασμένα φωνητικά που «μιλούν» στις σκοτεινές γωνίες κάθε δαιμονικής ψυχής εκεί έξω. Μπάσο, κιθάρες και ντραμς επικοινωνούν μεταξύ τους με ιδανικό τρόπο, αποδεικνύοντας πως τα 10 και βάλε χρόνια παραήταν πολλά και τα απωθημένα παραμαζεύτηκαν. Νιώθεις ότι η μπάντα ουσιαστικά δε διέλυσε ποτέ. Η παραγωγή χαρακτηρίζεται από την καθαρότητά της. Ωστόσο είναι heavy και έρχεται να ανεβάσει το βαθμό, δίνοντας το σωστό χώρο στις απλοϊκές και ευθείς αλλά on point συνθέσεις να ανοίξουν τα μαύρα φτερά τους.
Μετά και το «All Heads…» θα αποκαλούσα τους Vomitory σαν τους Vader του σουηδικού death metal. Δε θα μπορούσα να κρίνω σα τυχαίο το ότι το Σεπτέμβρη και Οκτώβρη οι δυο τους θα περιοδεύουν παρεούλα στη γιορτή για τα 40 χρόνια των Πολωνών στο χώρο. Στην επιστροφή της η σουηδική τετράδα δε μένει μόνο εκεί καθώς επιρροές ή και φόρος τιμής στις παλιές καραβάνες των Bolt Thrower, Napalm Death, Slayer κτλ. είναι ευδιάκριτες (Ode to the Meat Saw, Decrowned, Disciples of the Damned π.χ.). Εντούτοις η σάπια σάρκα των Vomitory που ζωντάνεψε για να «φονεύσει» ξανά, κυριαρχεί. Υπάρχουν και παραδείγματα όπως αυτό του «Raped, Strangled, Sodomized, Dead» που όπως και να το κάνουμε ακολουθεί το μοτίβο που αφήνουν πίσω τους τα “Terrorize Brutalize Sodomize” και “Nailed, Quartered, Consumed“.
In the end there is only death
Το Death Metal μου ανέκαθεν το επιθυμούσα βρώμικο σαν μια π*****α από την Τιχουάνα. Παρότι οι Vomitory δε μου δίνουν κάτι ειλικρινά καινούργιο, με καλύπτουν με το “All Heads Are Gonna Roll”. Στην επιστροφή τους δεν βολεύτηκαν με τις μετριοφροσύνες επί παραδείγματι σαν των Judas Priest (Some heads are gonna roll). Πήγαν για τα πάντα όλα και είμαι σίγουρος πως δε θα υπάρξει fan ή οπαδός του ακραίου ήχου που δε θα «χτυπηθεί» εδώ πέρα, στο πάρτι της διαστροφής και της βαναυσότητας.
ΥΓ. Η ζέστη σηκώνει παγωμένη μπύρα και το “All Heads…” μπορείτε να το απολαύσετε με την limited edition beer που έβγαλε στην αγορά το σχήμα ως μεθεόρτιο του νέου τους δίσκου. Cheers.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Vomitory
Album: All Heads Are Gonna Roll
Label: Metal Blade Records
Release Date: 26/05/2023
Genre: Death Metal
1. All Heads Are Gonna Roll
2. Decrowned
3. Ode to the Meat Saw
4. The Deepest Tomb
5.Piece by Stinking Piece
6. Raped, Strangled, Sodomized, Dead
7. Dead Man Stalking
8. Disciples of the Damned
9. Dead World
10. Beg for Death
Vomitory: Tobias Gustafsson (Τύμπανα), Urban Gustafsson (Κιθάρα), Erik Rundqvist (Μπάσο, φωνή), Peter Östlund (Κιθάρα)
Vomitory: Vomitory (OW) | Facebook | Instagram
Vomitory
Oι Vomitory δε δίνουν κάτι φρ’εσκο με το “All Heads Are Gonna Roll”, όμως, πήγαν για τα πάντα όλα και σίγουρα πως δε θα υπάρξει fan ή οπαδός του ακραίου ήχου που δε θα «χτυπηθεί» στο πάρτι διαστροφής και βαναυσότητας που έστησαν.
