Οι Αμερικανοί στο Mount Rushmore έχουν επιλέξει τους George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt και Abraham Lincoln για να απεικονίσουν την ιστορία τους. Αν φτιαχνόταν ένα αντίστοιχο μνημείο για την grunge μουσική, σίγουρα θα βλέπαμε τους Nirvana. Λογικά, δίπλα τους, θα βρίσκοταν οι Pearl Jam με τους Soundgarden. Κατά τη γνώμη μας, αυτοί που θα έπρεπε να κλείνουν την τετράδα είναι οι Alice in Chains. Μάλιστα, είναι αρκετά πιθανό να τους βάζαμε ακριβώς δίπλα από την παρέα του Kurt Cobain.
Οι Alice in Chains κυκλοφόρησαν το τρίτο τους full-length άλμπουμ στις 7 Νοεμβρίου 1995. To ομώνυμo album τους σηματοδοτεί και το τελευταίο του συγκροτήματος με τον τραγουδιστή Layne Staley, ο οποίος απεβίωσε το 2002.
Το “Alice in Chains” σηματοδότησε μια κομβική στιγμή στην ιστορία του συγκροτήματος. Ανέδειξε την καλλιτεχνική τους δεινότητα, ακόμα και μπροστά στις αντιξοότητες, και αποτελεί απόδειξη της ικανότητάς τους να διοχετεύουν τον πόνο και το σκοτάδι στη μουσική τους. Ο τραγουδιστής τους, Layne Staley, πάλευε με τον εθισμό, και αυτό το σκηνικό εσωτερικής αναταραχής και χάους έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του σκοτεινού τόνου του.
Αρχικά με δύο τραγουδιστές, τον Layne Staley και τον Jerry Cantrell, οι Alice in Chains εκτοξεύθηκαν στα charts με άλμπουμ όπως το “Dirt” του 1992 και το ομώνυμο LP το 1995. Δημιουργήθηκαν επίσημα το 1987, τα ιδρυτικά μέλη συμμετείχαν ήδη ενεργά στην τότε εκκολαπτόμενη σκηνή του Σιάτλ. Ο Layne Staley, αρχικά, ήταν ντράμερ και λίγο αργότερα έγινε τραγουδιστής στο glam συγκρότημα Sleze.
Το LP έκανε το ντεμπούτο του στο Νο. 1 του Billboard και μέχρι σήμερα έχει πουλήσει περισσότερα από 3 εκατομμύρια αντίτυπα. Συνεχίζει το έργο της μπάντας από εκεί που το άφησε το “Dirt”, περιλαμβάνοντας βαριές κιθάρες, ανατριχιαστικές φωνητικές αρμονίες και στίχους που εστιάζουν στην κατάθλιψη, την απομόνωση και το θάνατο.
Στο “Alice in Chains” ακούμε μία γκάμα από heavy τραγούδια όπως τα “Grind” και “Head Creeps” και επικές συνθέσεις όπως το “Frogs“, φυσικά, το αγαπημένο “Sludge Factory“, μέχρι το στοιχειωτικά όμορφο “Over Now“.
Οι Alice in Chains έκαναν ένα διάλειμμα στα τέλη του 1994, καθώς η χρήση ηρωίνης από τον Layne Staley είχε επηρεάσει το συγκρότημα. Ο Staley εκμεταλλεύτηκε το διάστημα της διακοπής για να συνεργαστεί με τους Mad Season. Μάλιστα τον Μάρτιο του 1995 κυκλοφόρησαν το μοναδικό τους δίσκο, “Above”.
Τον επόμενο μήνα οι Alice in Chains άρχισαν να ηχογραφούν στο Bad Animals Studio στο Σιάτλ με παραγωγό τον Toby Wright. Η κατάσταση του Layne Staley δε βελτιωνόταν και στο βιβλίο “Grunge Is Dead“, ο Jerry Cantrell τη θυμάται ως εξής: «Ήταν μια πραγματικά επώδυνη περίοδος που κράτησε πολύ. Ήταν τρομακτικό να βλέπεις τον Layne σε αυτήν την κατάσταση. Ωστόσο, όταν είχε διαύγεια, ήταν ο πιο γλυκός τύπος που θα γνώριζες ποτέ σου. Το να βρίσκεσαι σε μια συνάντηση μαζί του και να τον βλέπεις να αποκοιμιέται μπροστά σου, ήταν πραγματικά οδυνηρό».
Ως αποτέλεσμα, ο Jerry Cantrell ανέλαβε μεγάλο μέρος της σύνθεσης και των φωνητικών. Συγκεριμένα, τραγουδάει στα “Grind“, “Over Now” και “Heaven Beside You“. Το τελευταίο πραγματεύεται τον χωρισμό του από την επί επτά χρόνια κοπέλα του. Στις σημειώσεις για το box set Music Bank του 1999, ο Καντρέλ είπε ότι το τραγούδι είναι «άλλη μια προσπάθεια να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι η ζωή μου και τα μονοπάτια μου με χωρίζουν από το πρόσωπο που αγαπώ».
Οι Alice in Chains δεν περιόδευσαν ποτέ πλήρως για το ομώνυμο άλμπουμ τους. Εμφανίστηκαν στο MTV Unplugged τον Απρίλιο του 1996 και άνοιξαν για τους Kiss για τέσσερις συναυλίες. Αργότερα, το ίδιο καλοκαίρι, ο Staley θα πάρει υπερβολική δόση ηρωίνης από την οποία θα καταφέρει να βγει ζωντανός. Εν συνεχεία θα αναρρώσει, ωστόσο το συγκρότημα θα αναγκαστεί για άλλη μια φορά να κάνει ένα διάλειμμα.
Οι AiC έλαβαν υποψηφιότητες για Grammy το 1996 και το 1997 για τα “Grind” και “Again”, αλλά έχασαν και τις δύο φορές από το “Spin the Black Circle” των Pearl Jam και το “Bullet With Butterfly Wings” των Smashing Pumpkins, αντίστοιχα. Το συγκρότημα ήταν επίσης υποψήφιο για το MTV Video Music Award για το καλύτερο Hard Rock Video για το “Again” το 1996, χάνοντας από τους Metallica και το “Until It Sleeps”.
Τραγικά, η πάλη του Layne Staley με τον εθισμό θα οδηγούσε τελικά στον πρόωρο θάνατό του το 2002, εδραιώνοντας το “Alice in Chains” ως ένα από τα τελευταία κεφάλαια της ζωής του. Παρόλα αυτά, παραμένει ένα σκοτεινό και μελαγχολικό αριστούργημα που αποτυπώνει την ουσία ενός συγκροτήματος που ακροβατεί στα όρια της αυτοκαταστροφής. Είναι μια εξερεύνηση εσωτερικών δαιμόνων, του εθισμού και του τιμήματος της φήμης, με φόντο το κίνημα grunge της δεκαετίας του 1990.
