Πέρασαν αρκετοί μήνες από την τελευταία φορά που βρέθηκα σε live στην Πάτρα, αλλά το προηγούμενο Σάββατο εξελίχθηκε σε μία φοβερή ευκαιρία, αφού οι Ανώριμοι θα έπαιζαν στο Frida (ιδανική μέρα για Ανώριμους βεβαίως βεβαίως…). Η πόλη έχει επιστρέψει για τα καλά στις παλιές συνήθειές της με μεγάλες συναυλίες, live τοπικών συγκροτημάτων, που αν δεν πας δεν ξέρεις τι χάνεις, αλλά και μουσική κάθε είδους, καλύπτοντας ευρύ φάσμα γούστων θα μπορούσαμε να πούμε, να ακούγεται παντού.
Έτσι, λοιπόν, και οι Ανώριμοι επέστρεψαν μετά από περίπου ενάμιση χρόνο, στα πλαίσια του επετειακού ΚιλοβαTour 2023. Και όπως είθισται, επέλεξαν την Πάτρα ως πρώτο σταθμό της περιοδείας για να γιορτάζουν τα 30 χρόνια ακατάπαυστης και παρανοϊκής ποιητικής διάθεσης σε συνδυασμό με μελωδίες βγαλμένες απευθείας από heavy metal του 80’. Πώς θα μπορούσαμε να λείπουμε ;
Λίγο μετά τις 22:00, τα φώτα έγιναν πιο έντονα και στη σκηνή ανέβηκε ο Count Vargsteiner, ξακουστός και μεγαλοπρεπής, ως άλλη Βασίλισσα Ελισάβετ, για να μας καλωσορίσει και να μας υπενθυμίσει πού ακριβώς βρισκόμαστε και γιατί! Ένας σύντομος αλλά απόλυτα αναγκαίος πρόλογος για να ξεπροβάλουν σταδιακά και επεισοδιακά μέσα από καπνούς, μυρωδιά σκορδαλιάς και τα ζεστών αποχρώσεων φώτα των προβολέων και οι υπόλοιποι Ανώριμοι.
Τραμπάκουλας, Necropethamenos, Satrigiannis, Tafoplakium και Μπόκολης – από νωρίς στη θέση του – έδωσαν το σύνθημα για την έναρξη της βραδιάς. Το κοινό ήδη έτοιμο, δε χρειάστηκε κάτι παραπάνω από τα πρώτα δευτερόλεπτα του Κθούλου για να ξεσηκωθεί. Στα επόμενα κομμάτια, όπως το Λάνιστερ, το κλίμα είχε γίνει τόσο θερμό, και το καλωσόρισμα της μπάντας ήταν ένα μικρό διάλειμμα ανάμεσα σε headbanging και φωνές – δε θα υπήρχε σωτηρία χωρίς παύση άλλωστε.
Κι όμως, ο «πόλεμος» δεν είχε ξεκινήσει ακόμα. 12000 πόδια στον τίτλο αλλά και στο πάτωμα (σχεδόν δηλαδή) του Frida να χοροπηδούν γεμάτα αδρεναλίνη γιώθωντας κάθε βαθύ και γεμάτο νόημα στίχο του τραγουδιού. Για τη συνέχεια, και κάποια πιο ρομαντικά – θα έλεγε κανείς; -, όπως το Στις 9 του Μακαρίτη, έκαναν όλο το κοινό στη Frida να τραγουδάει αγκαλιασμένο κάτω από τον πιο χαμηλό φωτισμό, αφήνοντας το μπλε χρώμα των προβολών να ξεχυθεί από άκρη σε άκρη.
Και κάπως έτσι, ανέβηκε στην σκηνή και πάλι ο Κόμης. Λίγα λεπτά ποίησης, ακριβώς του είδους, με το οποίο είναι συνυφασμένη η μπάντα, ήταν αρκετά για να τον ζητάει ο κόσμος ΚΩΛΑΣ-μένα. Το ίδιο συνέβαινε κάθε φορά από τις πέντε συνολικά φορές που εμφανίστηκε και περνούσε ανάμεσά μας, κρατώντας μας αεικίνητους και ανώριμα φανατισμένους, έτοιμος να απαντήσει σε κάθε ατάκα του κοινού και να δώσει σαρκασμό απλόχερα στον διψασμένο «λαό».
Ούτε στα μισά ακόμα της βραδιάς, και η μπάντα συνέχισε με τη μία επιτυχία μετά την άλλη, αλλά και με ένα κοινό, που φώναζε κάθε στίχο πιο παθιασμένα από ότι στο πιο ερωτικό τραγούδι που θα γραφτεί ποτέ. Κάμα Σούτρα, Χοντρό Λάθος, και πολλά ακόμα αγαπημένα κομμάτια που ξεκίνησαν να γράφονται πριν 30 χρόνια από φίλους για την πλάκα τους και σήμερα κυκλοφορούν σε άλμπουμ, γεμίζουν χώρους σε όλην την Ελλάδα και ξεχωρίζουν για τους καμένους στίχους και το πόσο καλή μουσική ξέρουν και παίζουν.
Ξαφνικά, ο Tafoplakium στέκεται στο μπροστινό μέρος της σκηνής και ακούω σαν ήχο βγαλμένο από την κωλ-αση τη εισαγωγική μπασογραμμή του τραγουδιού «Σπάσε το Σπυρί» και δαιμονίζομαι. Με καταβάλει η κάθε νότα σε όλο μου το «είναι» και νιώθω τον αυχένα μου να ξεβιδώνεται. Όλα μας, είχαμε εκστασιαστεί, ακόμα και όσα ήταν στο πίσω μέρος, έρχονταν πιο κοντά και όλα γίναμε ένα (η ανωριμότητα ενώνει… Η συνέχεια δικιά σας!).
Σκετσάκια και γνήσια metal κομμάτια διαδοχικά και όλοι έδιναν απροκάλυπτα τον καλύτερό τους εαυτό. Κακό Παιδί και ‘Ασε Κάτω το Δίκανο Γιαγιά σε μία βαθιά κωμική metal στιγμή, όπως έχουν συνηθίσει να μας προσφέρουν. Το Μέγεθος Μετράει και Καφέ Δάκρυα, για συνεχή εναλλαγή έντασης και πάθους! Πραγματικά μου είχε πέσει το σαγόνι από την καθαρότητα του ήχου, τις μουσικές συνθέσεις και την γεμάτη θετική ενέργεια αλληλεπίδραση της μπάντας με το κοινό. Τόσο ανοιχτοί, τόσο προσεγγίσιμοι…
Δε χρειάζονται πολλά. Ταλέντο, αγάπη για τη μουσική, μεράκι, άπλετο χιούμορ και δέσιμο. Στοιχεία που μπορούμε άνετα να εντοπίσουμε στους Ανώριμους όσα χρόνια κι αν περάσουν!
Και η πρώτη δύσκολη στιγμή του αποχωρισμού έφτασε – σχεδόν τρεις ώρες αργότερα παρακαλώ! Δύσκολη για μας αλλά και για τους Ανώριμους αφού τα τελευταία τρία τραγούδια τους τα έπαιξαν λέγοντας το γνωστό ψέμα «Αυτό είναι το τελευταίο μας κομμάτι για απόψε…». Γιορτάζανε τα πρώτα -άντα ντε !! Θέλει υπομονή και επιμονή η ενηλικίωση !
Τελευταία, στ’ αλήθεια, φορά που ο Κόμης ανέβηκε στη σκηνή, απαγγέλλοντας με σοφιστικέ ύφος με μια εσάνς καφρικου χιούμορ (τι ανατροπή!!) και διηγούμενος ιστορίες, με το κοινό να παραληρεί και να παρακαλάει για ένα φύλλο Α4 με αποσπάσματα αυτών των έργων τέχνης. Στα σοβαρά, το βρίσκω σπουδαίο πράγμα να βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο live, μιας ξεχωριστά αγαπημένης μπάντας και να διπλώνεις αυτό το χαρτί δείχνοντάς το με ζήλια στην παρέα σου! Και οι Ανώριμοι το έχουν καταφέρει με το σωστότερο τρόπο.
Φτάνοντας προς το τέλος του setlist, ο παροξυσμός συνεχίστηκε μέχρι την πιο αγαπησιάρικη στιγμή που μπορεί να ζήσει κανείς σε συναυλία. Η πιο όμορφη και τρυφερή τολμώ να ω μπαλάντα τους, η Βαζελίνη, στάθηκε αφορμή για να αγκαλιαστούμε όλοι -κυριολεκτικά- μετά την προτροπή του τραγουδιστή και να τραγουδάμε τόσο γαλήνια λέξεις που βγάζουν ελάχιστο νόημα και δημιουργούν πολλές απορίες και ερωτήματα σχετικά με το ανεξάντλητο της έμπνευσης, την ανθρώπινη φύση, τον έρωτα…
Ε και κάπου εκεί, τελείωσαν οι έρωτες και επανήλθε η ορμή και το headbanging – σιγά μην παραλειπόταν! Σκάσε Ηλίθια, Η Χειρότερη Μέρα Ever και αγαπησιάρικο και ρομαντικό Πρώτο Ραντεβού ήταν αυτά που έκλεισαν τη βραδιά. Ή έστω έτσι νομίζαμε…
Τι να συνοψίσεις για ένα τέτοιο live; Δυόμισι ώρες επάνω στην σκηνή, ακάθεκτοι, με αμείωτη ενέργεια και παρότρυνση του κοινού να ακολουθήσει την αύρα τους – με επιτυχία – που ελάχιστοι το κάνουν ακόμα και μάλιστα επειδή το θέλουν. Η Πάτρα τους υποδέχεται πάντα με ζέση και οι Ανώριμοι γνωρίζουν, έπειτα από 30 χρόνια πορείας, τους λόγους που το κοινό τους ακολουθεί. Και δε χρειάζονται πολλά. Ταλέντο, αγάπη για τη μουσική, μεράκι, άπλετο χιούμορ και δέσιμο. Και όσο κάνουν χαβαλέ, άλλο τόσο τα έχουν όλα σε πλεόνασμα και το αποδεικνύουν σε κάθε εμφάνιση όσα χρόνια και να περάσουν.
