Ελπίζω να χαρήκατε αρκετά τις θάλασσες το καλοκαίρι, διότι εγκαινιάζουμε και επισήμως τις φετινές λαοθάλασσες των συναυλιών. Και δεν το πάμε χαλαρά. Death Metal και Benediction έχει το μενού, γιατί πρέπει να εγκλιματιστούμε γρήγορα.
Καλλιόπη Βακαλοπούλου
Συντάκτρια
Αλέξανδρος Καταστρόφος
Φωτογράφος
Η εκρηκτική μπάντα έφτασε στο Arch, φέρνοντας μαζί της λίγη από τη βροχή της Βρετανίας και, αν με ρωτάτε, και μόνο για αυτό είμαι πλήρως ικανοποιημένη. Μαζί τους, οι δικοί μας Rapture και Obduktion. Θα είμαι ειλικρινής. Το death και thrash δε βρίσκονται ψηλά στη λίστα των ειδών μουσικής που ακούω. Όπως ήρθαν τα πράγματα, όμως, μπορώ να πω ότι ίσως πρέπει να αναθεωρήσω.
Σε ένα περισσότερο γεμάτο από ό,τι περιμέναμε Arch, ο κόσμος φαίνεται από την αρχή ότι διψάει για ξέσπασμα, για σκοτάδι και για τη δροσιά του. Και τι πιο άμεσο από την ανταπόκριση των Obduktion.
Με μία άνετη ενέργεια, το ελληνικό σύνολο ήρθε για να δώσει το ρυθμό. Ή μάλλον καλύτερα, να μας προϊδεάσει για μια δυνατή βραδιά.
Σίγουρα, οι καθηλωτικοί Rapture, γνώριζαν πού να κατευθύνουν τη φάση. Και σε αυτό το rollercoaster δεν είχες επιλογή να μην ανέβεις. Οι ασταμάτητες κιθάρες, οι απόκοσμες ιαχές του frontman Απόστολου Παπαδημητρίου και η πηγαία ενέργεια μεταξύ των μελών με ταξίδεψαν. Μια ιστορία ενός ξεπεσμένου ξωτικοβασιλιά; Μια κάθοδος σε δρόμους με βρύα και υγρασία; Δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς.
Σε κάθε περίπτωση, κατάλαβα γιατί κατέχουν επάξια μια υψηλή θέση στο thrash metal της ελληνικής σκηνής. Και από δω και πέρα, σε αυτούς τους δρόμους θα τους ακολουθώ και γω.
Και η στιγμή για τις δυσοίωνες μελωδίες των Benediction έφτασε. Το κοινό σε έκσταση, τους καλωσόρισε, και ήξερες ότι η νύχτα προβλέπεται μακρά. Μερικά προβληματάκια στον ήχο ανάγκασαν τον Dave Ingram να αλλάξει μικρόφωνο. Όμως, τίποτα τέτοιο δεν θα μπορούσε να πτοήσει τους έμπειρους στην πίεση Βρετανούς.
Ποιος θα μπορούσε να μη χτυπηθεί πάνω στα καταιγιστικά riffs και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Ingram; Η άβυσσος με τη φουρτούνα, το βάθος με την έλλειψη φωτός, όλη η ιστορία και η αίγλη των Benediction ήταν εκεί. Μπορεί να έχουν περάσει κάποιες δεκαετίες από τους «βρώμικους» δίσκους τους, όμως θεωρώ ότι ακόμα και οι νοσταλγοί αυτών των εποχών δεν κατάφεραν να μην συνεπαρθούν.
Από τους πρώτους δίσκους μέχρι και τον πρόσφατο “Scriptures”, που επαναπάτρισε τον Ingram, όλα τα τραγούδια βρήκαν αποδοχή. Τι να πρωτοαναφέρουμε; Το χαμό που σήκωσαν στα mosh pit τα “I Bow To Noone” και “Shadow World” και όχι μόνο; Δεν υπήρχε στιγμή που το setlist να σε άφησε αδιάφορο. Προσωπικό αγαπημένο ήταν το “Stormcrow”, το οποίο ανήκει και στον τελευταίο τους δίσκο. Κάτι που με προϊδεάζει θετικά και για τα επόμενα μουσικά τους βήματα.
Το ρολόι έδειξε μεσάνυχτα, όμως κανείς δεν έλεγε να φύγει από τη γεμάτη πάθος σκηνή. Ήταν λες και δεν είχαμε φτάσει ακόμα το ζενίθ, λες και έτσι θα τέλειωναν όλα. Με αυτήν την αίσθηση ότι ανεβαίνουμε…βυθιζόμενοι και άλλο στο ξέσπασμα.
Ίσως τελικά, αυτή να είναι η εμπειρία των Benediction. Μια αέναη κατάβαση ανάμεσα σε περισσότερο ή λιγότερο αναμενόμενα death μονοπάτια. Μια πολύ καλή αρχή της μουσικής σεζόν.
