Όλοι μας θυμόμαστε το που ήμασταν και τι κάναμε, όταν μάθαμε τα δυσάρεστα νέα για τον θάνατο του Kobe Bryant. Ξημερώματα 27ης για εμάς Ιανουαρίου του 2020, θαλαμοφύλακας στην Ξάνθη. Ξυπνάω και καθώς σκρολάρω στο κινητό μου, μου πετάει την είδηση. Νεκρός ο Kobe Bryant. Φάρσα θα είναι μωρέ λέω. Κλασσικά fake news. Και μετά έρχεται η κατραπακιά. ESPN, μέσα ενημέρωσης, αθλητές. Όλοι τους συνετριμμένοι, αντιδρούν στο γεγονός.
O Kobe Bryant μαζί με την κόρη του Gianna, βρισκόταν ανάμεσα στους 9 νεκρούς μιας σοκαριστικής τραγωδίας. Σοκ. Άρχισα να κλαίω σαν μωρό παιδί. Όντας άνθρωπος που ασχολείται με το μπάσκετ, εξαιτίας του, για περισσότερο από 20 χρόνια της ζωής του, δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Ο Kobe Bryant ήταν κάτι παραπάνω από ένας απλός μπασκετμπολίστας. Για όσους μεγάλωσαν στα 2000s, ήταν από τους κύριους λόγους που πιάσαμε την “σπυριάρα” και ασχοληθήκαμε μαζί της. Για τους παλιότερους ήταν ο Jordan. Για εμάς ήταν ο Bryant.
Για έναν άνθρωπο που έζησε τόσο σύντομα, ο Kobe πέτυχε πολλά. Πέντε πρωταθλήματα, 18 φορές All-Star, ΜVP της σεζόν, δις MVP των τελικών του NBA, Χρυσός Ολυμπιονίκης το 2008 και το 2012, με την Team USA, τέταρτος στην all-time λίστα των σκόρερς του NBA. O Kobe τα έκανε όλα. Όταν σταμάτησε το 2016, ο Kobe έγραψε στο The Players Tribune, ένα love-letter στο άθλημα, για το οποίο έδωσε τα πάντα. To “Dear Basketball” ωστόσο, απέκτησε άλλη διάσταση, όταν ο ίδιος μαζί με άλλους δύο θρύλους του χώρου του θεάματος, αποφάσισαν να το κάνουν short film.
Η αφήγηση στηρίζεται στην ίδια τη φωνή του Bryant, ο οποίος διαβάζει το κείμενο που είχε γράψει, μιλώντας στο μπάσκετ σαν σε έναν παλιό, αχώριστο φίλο. Η απλότητα της γλώσσας, συνδυασμένη με την εσωτερική δύναμη του μηνύματος, δημιουργεί ένα συναίσθημα που υπερβαίνει τα αθλητικά σύνορα. Το animation φέρει την υπογραφή του Glen Keane, θρυλικού animator της Disney. Η γραφή του είναι χειροποίητη, με μολυβιές που μοιάζουν να κινούνται πάνω στο χαρτί σε πραγματικό χρόνο. Αυτή η επιλογή δίνει στο φιλμ μια προσωπική και οικεία αίσθηση.
Σημαντικό ρόλο παίζει και η μουσική του John Williams, ενός από τους κορυφαίους συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής. Η μελωδία του δεν προσπαθεί να επισκιάσει το περιεχόμενο αλλά να το ενισχύσει με διακριτικό τρόπο. Η συνεργασία αυτών των τριών δημιουργών – Bryant, Keane και Williams – αποδεικνύει πως το “Dear Basketball” δεν ήταν μια απλή προσωπική υπόθεση αλλά ένα έργο τέχνης με καθολική απήχηση.
Το φιλμ βραβεύτηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων το 2018, γεγονός που το καθιέρωσε και επίσημα ως ένα κομμάτι κινηματογραφικής ιστορίας. Η νίκη αυτή έδωσε στον Kobe την ευκαιρία να γίνει ο πρώτος αθλητής που κατακτά το συγκεκριμένο βραβείο, αποδεικνύοντας ότι το ταλέντο και η δημιουργικότητα μπορούν να εκφραστούν με πολλαπλούς τρόπους.
Η συναισθηματική αξία του “Dear Basketball” πολλαπλασιάστηκε μετά τον τραγικό θάνατο του Bryant. Η ταινία απέκτησε μια νέα διάσταση, λειτουργώντας ως μνημείο στην πορεία του αλλά και ως υπενθύμιση της αγάπης που ένιωθε για το άθλημα. Για τους θαυμαστές του, το φιλμ δεν είναι απλώς μια αποχαιρετιστήρια επιστολή, αλλά ένα κομμάτι της ψυχής του που έμεινε ζωντανό. Και θα μένει ζωντανό.
Όταν πέθανε ο Kobe, πέθανε ένα κομμάτι απανταχού των μπασκετόφιλων, που ερωτεύτηκαν την μπασκετική του αλητεία. Την φινέτσα του, τα τρελά σουτ του, που πάντα προσπαθούσες να κάνεις σπίτι σου με ένα μπαλάκι από χαρτί στον κάδο σου. Και το “Dear Basketball” είναι ένα κομμάτι ιστορίας, που μας ενώνει ακόμα. Για αυτούς που αγαπάμε το μπάσκετ και το να θέλουμε να γινόμαστε καλύτεροι κάθε μέρα, αυτό είναι το σύντομο magnum opus μας.
Σε μόλις έξι λεπτά, το “Dear Basketball” αποτυπώνει όσα συχνά χρειάζονται βιβλία ή ταινίες ολόκληρες για να ειπωθούν. Είναι ένα παράδειγμα του πώς η τέχνη μπορεί να συμπυκνώσει ένα βίο γεμάτο πάθος, θυσίες και όνειρα σε μια λιτή, καθαρή μορφή. Δεν απευθύνεται μόνο σε φίλους του αθλήματος αλλά σε κάθε θεατή που έχει αγαπήσει κάτι τόσο πολύ ώστε να το θεωρεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.
