Ο Eddie Dark είναι μια περσόνα που ξεπήδησε από τις κατακόμβες της αθηναϊκής νύχτας για να τις κάνει σκηνή. Με τον δίσκο του “Disko Terrorista”, τη σαρωτική του παρουσία στα live και τη σταθερή του άρνηση να «χαϊδέψει αυτιά», ο Eddie μιλάει για το πώς γεννήθηκε, τι σημαίνει να είσαι προβοκάτορας, γιατί η αστική ευγένεια τον απωθεί και γιατί, τελικά, «ή Eddie ή τίποτα».
DEPART: Πότε θα έλεγες ότι ξεκίνησε ουσιαστικά η μουσική σου πορεία; Ο Eddie Dark ως περσόνα υπήρχε ήδη μέσα σου ή γεννήθηκε στην πορεία;
Νομίζω πως ο Eddie Dark, όπως τον γνωρίζει ο κόσμος σήμερα, πήρε μορφή τον Ιούνιο του 2022. Είχαν προηγηθεί κάποια τραγούδια με αυτό το όνομα, αλλά τότε δεν υπήρχε ακόμα η ιδέα του χαρακτήρα, ούτε η ανάγκη να τον «ενσαρκώσω». Ήταν απλώς ένα όνομα που σταδιακά απέκτησε υπόσταση.
Το “Disko Terrorista” έχει έναν τίτλο που από μόνος του προκαλεί. Θεωρείς πως μέσα από αυτό λειτουργείς ως μουσικός προβοκάτορας; Είναι στόχος σου να ταρακουνήσεις, έστω λίγο, τον ακροατή;
Φυσικά και είμαι προβοκάτορας. Πρέπει να είμαι, αν θέλω να έχω ένα ειλικρινές κοινό και όχι έναν όχλο από χιπστερο-φασαίους στα live μου. Θέλω ο κόσμος να μπαίνει σε σκέψη, να βιώνει πραγματικά αυτό που ακούει, όχι απλώς να διασκεδάζει. Δεν με ενδιαφέρει να χαϊδεύω αυτιά, όπως κρίνω αυστηρά τον εαυτό μου πάνω στη σκηνή, έτσι θα κρίνω και όσους έρχονται να με δουν.
Η μουσική σου αντικατοπτρίζει απόλυτα την urban αισθητική της νυχτερινής Αθήνας. Ποιοι δρόμοι, ποια μαγαζιά ή ποιες γωνιές της πόλης «ζουν» μέσα στα τραγούδια σου όταν τα χτίζεις στο μυαλό σου;
Νομίζω πως πάντα έχω στο μυαλό μου τους δρόμους που με συγκίνησαν στην εφηβεία μου. Η Πατησίων, για παράδειγμα, ήταν ο δρόμος που περπατούσα μεθυσμένος κάθε βράδυ για να φτάσω από τα Εξάρχεια στο σπίτι ενός κολλητού μου. Μια πρώην μου έμενε στην Αχαρνών. Και το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα το είδα στην Αλεξάνδρας, βγαίνοντας από το Blue Note τα ξημερώματα.
Ένας στίχος που μου έχει κολλήσει μήνες τώρα είναι το «Εγώ κι εσύ, ανάγκη για να γίνουμε αγενείς». Η αγένεια, για σένα, είναι μια μορφή εγγύτητας; Είναι φιλία; Επανάσταση; Ή απλώς ένας γαμάτος στίχος;
Θυμάμαι κάποτε στο σχολείο είχαμε έναν καθηγητή που ήταν πραγματικά ανυπόφορος. Είχε το μεγαλύτερο κόμπλεξ κατωτερότητας που έχω συναντήσει σε άνθρωπο. Μια μέρα, ενώ μας έδινε βαθμούς για ένα διαγώνισμα, άρχισε μπροστά σε όλη την τάξη να κοροϊδεύει το γραπτό ενός συμμαθητή μου. Δεν άντεξα και φώναξα: «Είστε μεγάλος μπετοβλάκας». Εκείνος έγινε έξαλλος και με πήγε στον διευθυντή, λέγοντας: «Ο πιο θρασύς και αγενής μαθητής που έχω συναντήσει ποτέ». Η εξουσία πάντα έχει το δικαίωμα να γίνεται κτήνος, κι εμείς με την παραμικρή αντίσταση βαφτιζόμαστε βάρβαροι. Πρέπει να γίνουμε αγενείς και να τα λέμε όπως είναι. Αρκετά με την αστική ευγένεια
Στις συναυλίες σου φαίνεται πως δεν σε χωράει η σκηνή. Προτιμάς να βρίσκεσαι στο κράσπεδο, ανάμεσα στον κόσμο, ή προτιμάς τη σκηνή για τον έλεγχο και τον χώρο που σου δίνει;
Πλέον προτιμώ να είμαι πάνω στη σκηνή. Στο κράσπεδο δεν υπάρχει αρκετός χώρος, και τις περισσότερες φορές ο κόσμος παρασύρεται — προσπαθούν να μου σκίσουν τα ρούχα ή να μου βγάλουν τα γάντια. Μου αρέσει να νιώθω την ένταση του κοινού, αλλά χρειάζομαι και λίγο χώρο για να την διοχετεύσω σωστά.
Αν γινόταν ένα φεστιβάλ ή πάρτι για το Τέλος του Κόσμου, θα προτιμούσες να είσαι headliner ή να κοπανιέσαι μέσα στο κοινό; Και ποια ονόματα θα ήθελες να δεις σε ένα τέτοιο line-up;
Σίγουρα όχι headliner. Θα προτιμούσα να παίζω κάπου στη μέση του line-up, για να μπορέσω μετά να περάσω καλά με τα υπόλοιπα συγκροτήματα. Δεν έχω ιδέα, ειλικρινά, ποιοι θα έπαιζαν σε ένα τέτοιο φεστιβάλ. Μάλλον θα το μάθουμε στο επόμενο μεγάλο live που θα κάνω curate.
Ο σκοτεινός ήχος επιστρέφει δυνατά, και είναι όμορφο να βλέπεις νεότερο κόσμο να τον αγκαλιάζει, πολλοί μάλιστα μέσα από τη δική σου μουσική. Γιατί πιστεύεις ότι το Σκοτάδι εξακολουθεί να συγκινεί; Είναι τελικά διαχρονικό; Κι όταν το αποδεχόμαστε, το ξεπερνάμε ή το αφήνουμε να μας καταπιεί;
Κυριολεκτικά ζούμε το τέλος των ημερών, οπότε είναι λογικό να υπάρχει επιστροφή στο σκοτάδι. Προσωπικά όμως δεν νομίζω ότι ο κόσμος έρχεται σε μένα γι’ αυτό. Περισσότερο έρχεται για την εκτόνωση και το τελετουργικό. Αν νικήσουμε το σκοτάδι, νικάμε τον εαυτό μας, άρα χάνουμε. Το έχω πει πολλές φορές, αλλά μάλλον δεν ακούγεται αρκετά: ή Eddie ή τίποτα.
Τι σου επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον ως Eddie Dark; Έρχονται περισσότερες συναυλίες, ένας νέος δίσκος ή μια μικρή περίοδος αγρανάπαυσης για να μαζέψεις σκέψεις;
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε περιοδεία στην Ευρώπη. Πέρα από αυτό, ετοιμάζω ένα μεγάλο live στην Αθήνα, όπως πέρσι στο Gagarin, όπου θα παρουσιάσω τον επόμενο δίσκο. Όσο για τον ίδιο τον δίσκο, θα είναι ένα μικρό reboot για τον Eddie Dark, θα αλλάξουν πολλά. Στον πρώτο δίσκο ο Eddie ήταν ζωντανός-νεκρός, στον δεύτερο έγινε Δράκουλας, και στον τρίτο θα περάσει μέσα από μια ακόμη Μεταμόρφωση.
