Η χρονιά μου έμελλε να ξεκινήσει με Green Day και καλογυαλισμένο punk. Το τελευταίο τους album με τίτλο “Saviors” κυκλοφόρησε πρόσφατα και είναι τόσο easy listening όσο νομίζετε. Και όχι, δεν είναι στα αρνητικά του αυτό (άλλα αρνητικά έχει). Φαντάζομαι κανείς δεν θα κάτσει να ακούσει ένα album των Green Day για να διευρύνει τους μουσικούς του ορίζοντες.
Το “Saviors“ είναι γεμάτο με μελωδίες που μνημονεύονται εύκολα, απλά ρυθμικά που προσπαθούν να σου κουνήσουν τον αυχένα, catchy choruses και νερόβραστες rock μπαλάντες. Pop Punk δηλαδή. Αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Βασικά θα το πούμε έτσι και ας βγουν οι “ειδικοί” των genres να με δικάσουν. Ούτως ή άλλως δεν είμαι φίλος με αυτούς που βάζουν ταμπελάκια στην μουσική (1 ευρώ να είχα κάθε φορά που το έγραφα αυτό.). Οπότε ναι, οι Green Day παίζουν για άλλη μια φορά punk για τα παιδιά εκείνα που δεν έχουν πατήσει το πόδι τους πoτέ σε κατάληψη.
«Είναι κακό αυτό κύριε Χρήστο;». Όχι καλό μου παιδί, είναι αυτό που είναι. Και εξηγώ. Οι Green Day βγάλανε τον πρώτο τους δίσκο το μακρινό 1991 και από τότε μέχρι και σήμερα γράφουν σχεδόν αποκλειστικά με αυτή την μανιέρα. Βεβαίως και έχουν γράψει ιστορικές κομματάρες χρησιμοποιώντας την, όπως τα “Basket Case“, “Holiday“, “When Ι Come Around“ και “American Idiot“. Καλά-καλά, μην βαράτε εννοείται πως μέσα σε αυτές βρίσκονται και οι rock μπαλάντες τους σαν το “Boulevard of Broken dreams”. Και το άλλο που μας ζαλιζετε τα ούμπαλα κάθε Σεπτέμβρη.
Το review θα μπορούσε εύκολα να έχει τίτλο “Το "Saviors" είναι άλλος ένας Green Day δίσκος"
Σε γενικές γραμμές, όμως, έχουν γράψει και πολύ “σούπα”, προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια επιτυχία, πράγμα λογικό και καθόλου κατακριτέο. Μόνο που η μανιέρα αυτή πάλιωσε αρκετά. Αγαπημένοι μου τριανταροσαραντάρηδες φίλοι, μην ξεχνάτε ότι είχαν το peak τους στις αρχές του 2000!
Οι έφηβοι του τότε, σήμερα έχουν αρθριτικά, ένα με δύο κουτσούβελα να τρέχουν στα πόδια τους και χρωστάνε μια Δ.Ε.Η κύριοι Green Day μου. Αν και σας βγάζω το καπέλο για την όρεξη σας, γράφετε μουσική για γερασμένους εφήβους και όχι για πραγματικούς εφήβους. Που fair είναι, απλά ας μην κοροϊδευόμαστε.
Θα μου κάνει εντύπωση αν ένα παιδί 15-16 ετών “φτιαχτεί” με το “Saviors“. Σαν Χρήστος από τον Κορυδαλλό, που ξέρω πως με διαβάζετε, σας λέω πως βαριέμαι αφόρητα να σας ακούω. Ξέρω πως σκουπίζετε τα δάκρυα σας με κατοσταδόλλαρα τώρα, αλλά δεν μπορώ να γράψω κάτι διαφορετικό.
Αν δεν είστε ultras των Green Day, αγνοήστε το "Saviors", ακούστε για νιοστή φορά το “American Idiot”, καλύτερα θα περάσετε
Πραγματικά δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να βρω κάτι να πω για το “Saviors”. Φυσικά και έχει παραγωγάρα και ό,τι ακούσεις εκεί μέσα είναι καλοπαιγμένο, αλλά η έμπνευση των συνθέσεων των Green Day είναι σχεδόν μηδενική. Kανένα κομμάτι δεν κατάφερε να με κάνει να θέλω να επιστρέψω σε αυτό μετά από τις 2 πρώτες ακροάσεις. Όταν παίζεις Pop, αυτό το θεωρώ αποτυχία.
Για να κλείσω και κάπως γιατί το review θα μπορούσε εύκολα να έχει τίτλο “Το Saviors είναι άλλος ένας Green Day δίσκος” θα πω ότι τα “American Dream is Killing Me“ και “1981” μού δείχνουν πως πάντα θα υπάρχει κάτι από το παρελθόν μέσα τους. Και πως όλες μα όλες οι μπαλάντες του δίσκου τύπου “Father to Sun“ και “Goodnight Adeline“ είναι σαν νερόβραστα μακαρόνια με σάλτσα, χωρίς τυρί. Σίγουρα ένας δίσκος που δεν θα ξανακούσω και που σας τον προτείνω μόνο αν είστε ultra fans των Green Day, εγώ θα ξαναβάλω το “American Idiot” να ακούσω.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Green Day
Album: Saviors
Label: Reprise
Release Date: 19/01/2024
Genre: Pop punk, Punk rock
1. The American Dream Is Killing Me
2. Look Ma, No Brains!
3. Bobby Sox
4. One Eyed Bastard
5. Dilemma
6. 1981
7. Goodnight Adeline
8. Coma City
9. Corvette Summer
10. Suzie Chapstick
11. Strange Days Are Here to Stay
12. Living in the ’20s
13. Father to a Son
14. Saviors
15. Fancy Sauce
Producers: Rob Cavallo, Green Day
Green Day: Billie Joe Armstrong (Φωνή, κιθάρα), Mike Dirnt (Μπάσο), Tré Cool (Τύμπανα, κρουστά)
Green Day
Οι Green Day στο "Saviors" πέτυχαν το αδύνατο. Γέμισαν έναν δίσκο με μελωδίες που μνημονεύονται εύκολα αλλά που μετά από δύο ακροάσεις δε θυμάσαι κανένα κομμάτι.
