Δεν ήταν απλώς παλαιστής. Δεν ήταν καν απλώς entertainer. Ο Hulk Hogan ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν ένα larger-than-life φαινόμενο, μια cult μορφή που ξεπέρασε τα όρια του wrestling και μπήκε για τα καλά στην καρδιά μας. Για όσους μεγαλώσανε στα ’80s και ’90s, το όνομά του είναι συνυφασμένο με κάτι πολύ παραπάνω από τα θεαματικά leg drops. Ήταν συνώνυμο της πίστης ότι το καλό πάντα νικά, της ενέργειας που μόνο ένας πραγματικός υπερήρωας μπορεί να μεταδώσει σε ένα παιδί μπροστά στην τηλεόραση.
Ο Hogan πάλευε για όλους εμάς που θέλαμε να πιστεύουμε πως ο κόσμος έχει ακόμα χώρο για αληθινούς ήρωες.
Στην Ελλάδα, ο Hogan έγινε γνωστός μέσα από το τηλεοπτικό πρόγραμμα «Οι Γίγαντες του Κατς» που προβαλλόταν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές του ’90. Για ένα ολόκληρο κύμα πιτσιρικάδων, το κατς ήταν θέαμα, μυθολογία και υπερβολή. Ο Hogan στεκόταν στο κέντρο αυτής της σκηνής με το μουστάκι του, την ενέργεια του και ένα βλέμμα που σου έλεγε: «Μπορείς κι εσύ να τα καταφέρεις, αρκεί να φας τις βιταμίνες σου και να λες τις προσευχές σου».
Πόσες φορές φωνάξαμε κάποια στιγμή στην ζωή μας, με όλη μας τη δύναμη το “Whatcha gonna do when Hulkamania runs wild on you?” μέσα στο δωμάτιο, μπροστά σε έναν καθρέφτη με μια πετσέτα δεμένη στο κεφάλι σαν την θρυλική του μπαντάνα; Ο Hogan πάλευε για όλους εμάς που θέλαμε να πιστεύουμε πως ο κόσμος έχει ακόμα χώρο για αληθινούς ήρωες. Η εικόνα του ήταν εξωπραγματική. Οι κινήσεις του, υπερβολικές. Οι εκφράσεις του προσώπου του, σχεδόν καρτουνίστικες. Και όμως, αυτή η υπερβολή ήταν που έκανε τον Hulk Hogan ξεχωριστό.
Όταν σηκωνόταν μετά από τρία συνεχόμενα χτυπήματα, κάνοντας το κλασσικό “Hulk Up” έκανε το κοινό να ουρλιάζει από ενθουσιασμό και έβλεπες μια μάχη μεταξύ καλού και κακού. Και το καλό είχε ξανθά μαλλιά και μουστάκι. Αντιμετώπισε τους καλύτερους: τον Randy “Macho Man” Savage, τον Ultimate Warrior, τον Rick Rude με το μπλαζέ ύφος και τον Andre the Giant με το θρυλικό του μέγεθος. Οι μάχες τους έγιναν θρύλος. Οι αψιμαχίες τους, γραμμένες στην ιστορία του θεάματος. Όμως πάντα, ανεξαρτήτως σεναρίου, υπήρχε κάτι στο Hogan που τον έκανε να ξεχωρίζει: η αίσθηση ότι, στο τέλος, το κοινό ήταν πάντα με το μέρος του.
Για πολλούς, το να τον δούνε από κοντά θα ισοδυναμούσε με το να δούνε τον Superman
Δεν άργησε να περάσει και στον κινηματογράφο. Η πρώτη του σημαντική εμφάνιση ήταν ως Thunderlips στο “Rocky III” απέναντι στον Sylvester Stallone. Εκεί, μέσα σε λίγα λεπτά, κατάφερε να δείξει τη δύναμη της persona του. Η σάτιρα, η υπερβολή, η αυτογνωσία – όλα ήταν εκεί. Ακολούθησαν κι άλλες ταινίες, όπως “Suburban Commando”, “Mr. Nanny” και “Santa with Muscles”. Δεν μιλάμε για σινεμά υψηλών αξιώσεων αλλά για βιντεοταινίες που αγαπήθηκαν από παιδιά, που χαμογέλασαν βλέποντας τον ήρωα του ρινγκ να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Ήταν παντού. Σε διαφημίσεις, παιχνίδια, μπλουζάκια, κινούμενα σχέδια. Η φιγούρα του έγινε εμπορικό σύμβολο αλλά, περισσότερο από όλα, έγινε έμπνευση. Για πολλούς, το να τον δούνε από κοντά θα ισοδυναμούσε με το να δούνε τον Superman να βγαίνει από τη σελίδα του κόμικ και να μπαίνει στην πραγματική ζωή. Δεν πλήρωνες εισιτήριο για να δεις απλώς έναν αγώνα. Πλήρωνες για να βρεθείς μπροστά σε κάτι μαγικό. Έστω και για λίγο, ήθελες να πιστέψεις ότι αυτός ο άνθρωπος με το απίθανο κορμί, τη θεατρική φωνή και την απεριόριστη αυτοπεποίθηση μπορούσε να σώσει τον κόσμο.
Και κάπως έτσι, έσωσε τον δικό μας. Στο μυαλό ενός παιδιού, ο Hogan ήταν το σταθερό σημείο σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες. Εκπροσωπούσε κάτι σπάνιο: την πίστη σε μια απλή, άδολη δικαιοσύνη. Σε ένα δίκαιο αποτέλεσμα. Στο “fight the good fight”. Δεν ήταν τέλειος. Δεν ήταν καν ο καλύτερος τεχνικά παλαιστής. Αλλά ήξερε να γεμίζει ένα στάδιο με την παρουσία του. Και αυτό, σε ένα θέαμα σαν το wrestling, αξίζει όσο δέκα τίτλοι.
Ο θάνατός του είναι η λήξη μιας ολόκληρης εποχής.
Tα τελευταία χρόνια της ζωής του αμαυρώθηκαν από προσωπικές δηλώσεις και δημόσιες διαμάχες. Ο Hogan βρέθηκε στη δίνη της ακύρωσης, αντιμετωπίζοντας κατηγορίες για ρατσιστικά σχόλια που στιγμάτισαν τη δημόσια εικόνα του. Το WWE διέκοψε προσωρινά τους δεσμούς του μαζί του, και η κοινή γνώμη διχάστηκε. Ωστόσο, η δύναμη των παιδικών μας αναμνήσεων και η ιστορική του σημασία στο wrestling δεν μπορούν να διαγραφούν τόσο εύκολα. Η ίδια η πορεία του Hogan είναι γεμάτη αντιφάσεις: υπερήρωας στη σκηνή, άνθρωπος με ελαττώματα στη ζωή.
Ο θάνατός του είναι η λήξη μιας ολόκληρης εποχής. Μιας εποχής στην οποία το pro wrestling δεν είχε ακόμα απογυμνωθεί από το μυστήριο και τη μαγεία του. Μιας εποχής που έπλαθε ήρωες με πετσέτες στους ώμους και μπλουζάκια σκισμένα με θεατρική έξαρση. Μιας εποχής που δεν χρειαζόταν ειρωνεία, γιατί πίστευε ακόμα σε κάτι.
Ο Hulk Hogan ήταν το πρόσωπο αυτής της εποχής. Ο ηγέτης των Hulkamaniacs. Ο άνθρωπος που φώναζε “Brother” με τέτοια ένταση, που σε έκανε να πιστεύεις ότι σε ήξερε προσωπικά. Η μεγαλύτερη persona που ανέδειξε ποτέ το wrestling. Ίσως να μην ήταν τέλειος. Ίσως να μην ήταν αλάνθαστος. Αλλά για μια ολόκληρη γενιά, ήταν κάτι πολύ σημαντικότερο: ήταν ο δικός της ήρωας.
Αντίο, Hulkster. Και ευχαριστούμε.
