Αγαπημένα μου μέταλα, πού χάθηκε η μαλλούρα αλά ξωτικό του Tolkien; Μας μαστιγώνατε παλιά σε κάθε head banging. Τι συνέβη; Θέλετε να επαναφέρουμε σιγά-σιγά το να είμαστε extra και glam; Τα live της Κυριακής τα εκτιμάς λίγο παραπάνω. Ξέρεις πως όποιος έρχεται ή είναι φανατικός, ή δεν δουλεύει αύριο, ή και τα δύο. Η ίδια η μέρα έχει μια φυσική κατάθλιψη. Τι καλύτερο από το να την αποτινάξεις τινάζοντας την μαλλούρα σου με τους In Flames;
Την Κυριακή λοιπόν το Floyd φιλοξένησε τους θρυλικούς In Flames σε ένα αναμενόμενο sold-out, και ο χώρος γέμισε από νωρίς με μέταλα κάθε ηλικίας, από νεαρούς ενθουσιώδεις fans μέχρι μεγαλύτερους που μεγάλωσαν με τη μουσική τους- ναι παιδιά έχουν περάσει 34 χρόνια από το 1990. Ήταν χαρακτηριστικό πως ανάμεσα στο πλήθος μπορούσες να δεις ακόμα και γονείς με τα μικρά τους παιδιά, κατι που για την γράφουσα σημαίνει πρώτον ότι διαπαιδαγωγείτε σωστά την νέα γενιά και δεύτερον ότι η μουσική εκτός από διαχρονική είναι και πολυγενεακή (δεν υπάρχει καν αυτή η λέξη, αλλά κατάλαβες ή κάνε πως κατάλαβες).
Η συναυλία ξεκίνησε στις 22:00 νταν, με το συγκρότημα να βγαίνει στη σκηνή μέσα σε ενθουσιώδεις κραυγές και συνθήματα από το κοινό και είναι ρε παδί μου άξιο παρατήρησης πώς η ενέργεια του κόσμου μεταμορφώνει έναν κλειστό χώρο σε αρένα. Από την πρώτη στιγμή, φάνηκε ότι η βραδιά θα είναι ιδιαίτερη. Το πλήθος φώναζε ρυθμικά το όνομα της μπάντας και ο τραγουδιστής Anders Fridén, απάντησε αστειευόμενος «Shut up!». Οι In Flames έδειχναν ξεκάθαρα ότι είχαν διάθεση να περάσουν καλά μαζί μας, όπως κι εμείς μαζί τους.
Η συναυλία δεν έκανε κοιλιά πουθενά με τους In Flames να παρουσιάζουν ένα εντυπωσιακό setlist
Ο Fridén μιλούσε συχνά με τον κόσμο, κρατώντας ζωντανή τη φάση και διαψεύδοντας το στερεότυπο πως οι Σουηδοί είναι κρυόκωλοι. Στο μέσο περίπου της συναυλίας, απευθύνθηκε ξανά στους κόσμο, λέγοντας: «I don’t know if you feel it already, but this is fuckin’ awesome». Ήδη το ξέραμε και το βιώναμε, αλλά είναι cool όταν σου λένε ότι περνάνε κι αυτοί καλά μαζί σου. Καμία σχέση δεν πρέπει να είναι μονομερής, αλλά αμφίδρομη. Επιπλέον, προέτρεψε το κοινό να αφήσει τα κινητά και να ζήσει τη στιγμή, απολαμβάνοντας τη συναυλία χωρίς περισπασμούς. «It’s a show!». Δεν διαφωνώ καθόλου. Η μουσική είναι πάνω στην σκηνή και όχι στο κινητό, αλλά είναι που ήταν και sold out show, οπότε αναγκαστικά δε θα πάρεις τον κολλητό σου με βιντεοκλήση για να ακούσει το “Meet Your Maker”;
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
Η συναυλία δεν έκανε κοιλιά πουθενά με τους In Flames να παρουσιάζουν ένα εντυπωσιακό setlist που περιλάμβανε μερικά από τα μεγαλύτερα hits τους. Το κοινό τραγουδούσε δυνατά, όταν δεν χτυπιόταν, δεν είμαστε και όλοι του multitasking. Κάθε τραγούδι που ακολουθούσε έδινε νέα ένταση στη βραδιά ή ορθότερα την ανέβαζε πιο ψηλά. Κομμάτια όπως το “Cloud Connected”, “The Quiet Place” και το “Take This Life” προκάλεσαν κύματα ενθουσιασμού. Ένα από τα πολλά ενεργειακά spikes της βραδιάς ήρθε όταν έπαιξαν το “In the Dark”. Σε εκείνο το σημείο, ο κόσμος ξέσπασε, το mosh pit έγινε ακόμα πιο έντονο και ο ήχος της μπάντας δόνησε ολόκληρο το Floyd.
Oι In Flames φρόντισαν να χαρίσουν στο κοινό μια συναυλία που ξεπέρασε κάθε προσδοκία
Προς το τέλος της συναυλίας, ο Fridén έκανε μια ιδιαίτερη αναφορά στα encores, που εγώ έχω κάνει περίπου 3 άρθρα πριν άρα το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι πως μας διαβάζει και ο Fridén. Αντί να ακολουθήσει την τυπική διαδικασία του encore, δήλωσε ότι τα encores είναι για βλάκες.
Μας βλέπετε, είμαστε ήδη στη σκηνή, και συνέχισε χωρίς διάλειμμα, λέγοντας ότι θα παίξουν τα δύο καλύτερα τραγούδια τους – λες και τα υπόλοιπα ήταν κακά, ας πούμε. Οι In Flames όντως έκλεισαν τη βραδιά με το “I Am Above” και το “My Sweet Shadow”.
Η συναυλία τελείωσε με τον κόσμο να αποχωρεί ενθουσιασμένος και πλήρως ικανοποιημένος από την εμπειρία. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν άλλα συγκροτήματα στο line-up, οι Σουηδοί φρόντισαν να χαρίσουν στο κοινό μια συναυλία που ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Η ενέργεια, η αλληλεπίδραση με τον κόσμο και η ένταση των τραγουδιών δημιούργησαν μια μοναδική βραδιά που σίγουρα θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όσων ήταν εκεί.
Το Floyd βρέθηκε στο επίκεντρο της metal σκηνής, και οι In Flames απέδειξαν για άλλη μια φορά γιατί θεωρούνται ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα του είδους, χαρίζοντας στο αθηναϊκό κοινό μια συναυλία που όντως ήταν «fuckin’ awesome». Ή όπως μου είπε ένας φίλος «εγώ έφυγα με ένα χαμόγελο που είχα χρόνια να φορέσω και την τρίχα όρθια».
