Jimmy Page: Από τα πρώτα χρόνια μέχρι το μουσικό ζενίθ
Ένα από τα ονόματα που δεν λείπει ποτέ από λίστες με τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, είναι αυτό του Jimmy Page. Ο εμβληματικός κιθαρίστας, γνωστός για την πρωτοποριακή δουλειά του με τους Led Zeppelin, έχει αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία της μουσικής. Πέρα όμως από τα riffs και τις μελωδίες, η ζωή του Page εκτυλίσσεται σαν μια συναρπαστική αφήγηση. Σημαδεμένη από σημαντικά γεγονότα που διαμόρφωσαν όχι μόνο την καριέρα του αλλά και την πορεία της ιστορίας του rock.
09/01/1944 | Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ ΤΟΥ JIMMY PAGE ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΘΑΡΑ
Ο Jimmy Page γεννήθηκε στο Χέστον του δυτικού Λονδίνου από τους James Patrick Page και Patricia Elizabeth Gaffikin. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής προσωπικού σε εργοστάσιο πλαστικών επιστρώσεων και η μητέρα του, ιρλανδικής καταγωγής, ήταν γραμματέας γιατρού. Το 1952 μετακόμισαν στο Feltham και στη συνέχεια στο Miles Road, εκεί όπου βρήκε και την πρώτη του κιθάρα. Ο ίδιος διηγείται: «Δεν ξέρω αν η κιθάρα είχε ξεμείνει από τους ανθρώπους πριν από ’μας ή αν ήταν κάποιου φίλου της οικογένειας. Κανείς δεν φαινόταν να ξέρει γιατί ήταν εκεί». Έπαιξε για πρώτη φορά κιθάρα όταν ήταν 12 ετών και ενώ στη συνέχεια έκανε μερικά μαθήματα, σε μεγάλο βαθμό παρέμενε αυτοδίδακτος.
«Όταν μεγάλωσα δεν υπήρχαν πολλοί άλλοι κιθαρίστες. Υπήρχε ένας άλλος κιθαρίστας στο σχολείο μου, ο οποίος στην πραγματικότητα μου έδειξε τις πρώτες συγχορδίες που έμαθα και συνέχισα από εκεί. Βαριόμουν και έτσι έμαθα μόνος μου την κιθάρα ακούγοντας δίσκους. Οπότε προφανώς ήταν κάτι πολύ προσωπικό», αποκαλύπτει.
06/04/1957 | O JIMMY PAGE ΕΜΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ BBC
Πριν από τη συμμετοχή του σε ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που έχουν πατήσει ποτέ τον πλανήτη, ο Jimmy Page ήταν ακόμα ένας εκκολαπτόμενος κιθαρίστας. Το 1957, ο νεαρός είχε την ευκαιρία να δείξει σε εθνικό επίπεδο το ταλέντο του, με την πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση.
Στις 6 Απριλίου του 1957, στην παιδική τηλεοπτική εκπομπή του BBC “All Your Own“, ανέβηκε στη σκηνή και ερμήνευσε με την μπάντα του δύο κομμάτια. Πρόκειται για τα “Mama Don’t Want To Skiffle Anymore” και “Cottonfields”. Το θέμα της εκπομπής ήταν τα παιδιά να μοιραστούν μια ιδιαίτερη δεξιότητα ή ένα εκκολαπτόμενο ταλέντο με τον οικοδεσπότη της εκπομπής Huw Weldon.
Ο Wheldon ρώτησε τον νεαρό Page τι σκοπεύει να κάνει αφού ολοκληρώσει τις σπουδές του στο σχολείο. Ο 13χρονος τότε Page, απάντησε: «Θέλω να ασχοληθώ με την έρευνα στον τομέα της βιολογίας για να βρω μια θεραπεία για τον καρκίνο, αν δεν έχει ανακαλυφθεί μέχρι τότε».
21/06/1966 | O JIMMY PAGE KANEI LIVE DEBUT ΩΣ Ο ΝΕΟΣ ΜΠΑΣΙΣΤΑΣ ΤΩΝ YARDBIRDS
Oι Yardbirds προσέγγισαν για πρώτη φορά τον Jimmy Page το 1964, ελπίζοντας ότι θα αντικαθιστούσε τον κιθαρίστα τους, Eric Clapton. O Jimmy, όμως, που ήταν φίλος με τον Clapton, απέρριψε την πρόταση, επικαλούμενος πίστη στον φίλο του. Η δεύτερη προσπάθεια ήρθε το 1965, όταν ο Clapton κατέστησε σαφές ότι ήθελε πλέον να εγκαταλείψει το συγκρότημα. Ωστόσο, ο Jimmy Page τους απέρριψε εκ νέου.
Τη δεύτερη φορά είχε περισσότερους λόγους να απορρίψει την πρόταση των Yardbirds. Πρώτον, είχε ήδη αρχίσει να «χτίζει» το όνομά του ως ένας από τους καλύτερους session κιθαρίστες που υπήρχαν και απολάμβανε πραγματικά τη δουλειά του.
Δεύτερον, οι Yardbirds είχαν ένα τρομακτικό πρόγραμμα περιοδειών που φάνηκε να τρομάζει τον νεαρό Jimmy Page, ο οποίος, αντ’ αυτού, πρότεινε τον φίλο του Jeff Beck ως αντικαταστάτη του Clapton. Ωστόσο, μέχρι το 1966, ο Page θα εντασσόταν στο τελικά στο συγκρότημα και μάλιστα, όχι με τον ρόλο που θα περιμέναμε.
Η ευκαιρία προέκυψε καθώς ο μπασίστας του συγκροτήματος Paul Samwell-Smith παραιτήθηκε μετά από μια σειρά άσχημων διαπληκτισμών με τον τραγουδιστή του συγκροτήματος Keith Relf. Οι Yardbirds έδιναν μια συναυλία στην Οξφόρδη, όταν ο μπασίστας αποφάσισε να αφήσει σύξυλους τους Yardbirds. Ο Page έγινε μάρτυρας του όλου επεισοδίου καθώς βρισκόταν στον χώρο με τον φίλο του, Jeff Beck.
Μιλώντας για τη στιγμή που μπήκε στο συγκρότημα, ο Jimmy Page είπε στο Trouser Press το 1977: «Ο Jeff με είχε φέρει στη συναυλία με το αυτοκίνητό του. Στην επιστροφή του είπα ότι θα καθόμουν για μερικούς μήνες μέχρι να τακτοποιήσουν τα πράγματα. Ο Beck μου έλεγε συχνά, “Θα ήταν πραγματικά υπέροχο αν μπορούσες να μπεις στο συγκρότημα”.
Επιπλέον, δεδομένου ότι είχα ήδη απορρίψει την πρόταση μερικές φορές, δεν ήξερα πώς θα ένιωθαν οι υπόλοιποι για την ένταξή μου». Αλλά με μια περιοδεία να τρέχει και ένα μέλος να λείπει, ο Page αποφάσισε να ενταχθεί στους Yardbirds.
Κάτι ακόμα που έπαιξε ρόλο στην απόφαση ήταν το γεγονός ότι ο Page είχε κουραστεί από τη δουλειά στο στούντιο και ήθελε απεγνωσμένα να παίξει live. O Page δήλωσε επ’ αυτού στο Rolling Stone: «Ο ντράμερ των Yardbirds, Jim McCarty, λέει ότι ήμουν τόσο απελπισμένος να βγω από το στούντιο που θα έπαιζα ντραμς».
Έτσι, ο Jimmy Page άφησε στην άκρη για λίγο την κιθάρα και έπιασε το μπάσο. Ως αποτέλεσμα, ο Page θα είχε την πρώτη του ευκαιρία να εμφανιστεί ως μέλος των Yardbirds στο Marquee Club του Λονδίνου στις 21 Ιουνίου 1966. Για όσους είχαν την τύχη να παρευρεθούν εκείνο το βράδυ, πήραν μία πρώτη γεύση του εμβληματικού μουσικού που θα γινόταν ο Jimmy Page.
12/08/1968 | H ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΑ ΤΩΝ LED ZEPPELIN
Την άνοιξη του 1968, ο Page βρισκόταν σε ένα σταυροδρόμι. Είχε περάσει τα προηγούμενα δύο περίπου χρόνια παίζοντας στους Yardbirds, μέχρι που οι Yardbirds διαλύθηκαν στη μέση μιας αμερικανικής περιοδείας. Το συγκρότημα ξαφνικά και άκομψα διέκοψε τη λειτουργία του όταν τα διάφορα μέλη του γκρουπ αποφάσισαν ότι ήθελαν να ακολουθήσουν άλλους καλλιτεχνικούς δρόμους.
Ο Jimmy Page ήταν δικαιολογημένα απογοητευμένος, αλλά είχε μια ιδέα για το πώς ήθελε να προχωρήσει. Η ξαφνική αύξηση ζήτησης για τον Page ήταν τρομερή. Από την πλήρη ανωνυμία, είχε βρεθεί να τον ζητούν σε συναυλίες στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, στις Η.Π.Α. Αν και συναρπαστικό σαν όραμα, ο ίδιος είχε τα δικά του δημιουργικά πλάνα. Τα οποία μάλιστα δεν άφηναν καθόλου αδιάφορο τον μάνατζερ και παραγωγό των Yardbirds, του Mickie Most.
O Most ήταν πιστός ακόλουθος του τρίλεπτου ποπ τραγουδιού και διαφωνούσε με τον Page. Ο κιθαρίστας ήταν περισσότερο της λογικής των Beatles, Rolling Stones, Cream και Jimi Hendrix. O Page εμπνεύστηκε ιδιαίτερα από μια ηχογράφηση που είχε κάνει με τον Beck τον Μάιο του 1966, από την οποία προέκυψε το τραγούδι “Beck‘s Bolero“.
«Η μπάντα ήταν ο John Paul Jones στο μπάσο, ο Keith Moon, ο Nicky Hopkins στο πιάνο και εγώ με τον Jeff στις κιθάρες», είπε στον David Fricke το 2012. «Αυτή η ηχογράφηση ήταν υπέροχη. Έμοιαζε σαν μια δύναμη της φύσης. Ο Keith που είχε προβλήματα με τους Who είχε πει – μεταξύ σοβαρού και να αστείου – να γίνουμε μπάντα. Έτσι αρχίσαμε να λέμε ιδέες για το πώς θα μπορούσαμε να λεγόμαστε. ο Moon σκέφτηκε να το ονομαστούμε Led Zeppelin. Επειδή μπορεί να πάει μόνο προς τα κάτω, σαν μολύβδινο μπαλόνι. Θεώρησα ότι ήταν ένα υπέροχο όνομα και δεν το ξέχασα».
Πέρα από ταλέντο, φήμη και πλούσια εμπειρία, ο Page είχε και ένα μυστικό όπλο: τον Peter Grant. Ο Peter ήταν συνεργάτης του Most και ήταν αυτός που είχε αναλάβει την καθημερινή διαχείριση των Yardbirds. Με το συγκρότημα να έχει διαλυθεί, ο Grant αναγνώρισε ότι οι καλύτερες πιθανότητες για να παραμείνει στη βιομηχανία ήταν με τον νεαρό κιθαρίστα με τα μακριά μαύρα μαλλιά.
Η αφοσίωσή του στον Page κατά τη διάρκεια των επόμενων 12 ετών θα ήταν απόλυτη. Καθώς ο κιθαρίστας άρχισε να σκέφτεται τη δημιουργία ενός νέου συγκροτήματος, ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί στον Grant για να εξασφαλίσει το απαιτούμενο δισκογραφικό συμβόλαιο και να τον βοηθήσει να κατακτήσει την Αμερική. Άλλωστε και οι δύο την αναγνώριζαν ως το επόμενο μεγάλο σύνορο της ροκ.
Η πρώτη προτεραιότητα ήταν να βρεθεί ένας τραγουδιστής. Ο Steve Marriott των Small Faces ήταν ένας από τους επικρατέστερους υποψήφιους, αλλά ο μάνατζέρ του έβαλε τέλος σε αυτή την ιδέα. Μάλιστα απείλησε τον Page με σωματική βλάβη αν τον κυνηγούσε περαιτέρω. Ο Terry Reid, ο πρώην τραγουδιστής των Jaywalkers και άλλος ένας μαθητής του Mickie Most, ήταν ακόμα δύο υποψήφιοι. Εν τέλει η μπίλια θα κατέληγε σε έναν 19χρονο ανερχόμενο από τα Midlands: τον Robert Plant. Ο Page και ο Grant ταξίδεψαν βόρεια για να τον ακούσουν από κοντά με την τότε μπάντα του, τους Hobstweedle.
«Θυμάμαι έπαιζαν σε ένα κολέγιο εκπαίδευσης δασκάλων έξω από το Μπέρμιγχαμ σε ένα κοινό περίπου δώδεκα ατόμων. Ο Robert ήταν φανταστικός και έχοντας ακούσει εκείνο το βράδυ ένα demo που μου είχε δώσει, συνειδητοποίησα ότι χωρίς αμφιβολία η φωνή του είχε μια εξαιρετική και πολύ χαρακτηριστική ποιότητα», λέει ο Jimmy Page.
Ο Page κάλεσε τον Plant να περάσουν παρέα το απόγευμα μιλώντας για μουσική και ακούγοντας δίσκους. Σε μια κομβική στιγμή για το ροκ, έβαλαν το “Babe I‘m Gonna Leave You” της Joan Baez. Τότε, άρχισαν με ενθουσιασμό να μιλούν για το πώς θα μπορούσαν να διασκευάσουν το τραγούδι και να το απογειώσουν. Ο Plant ήταν σίγουρα μέσα, αλλά ο Page δεν γνώριζε τότε ότι ο τραγουδιστής που είχε διαλέξει είχε και ένα επιπλέον μπόνους.
«Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που τελικά έμεινα εκεί για μια εβδομάδα. Για να επιστρέψω χρειάστηκε να κάνω ωτοστόπ από την Οξφόρδη. Τελικά κατάφερα να βρω τον John, του είπα ότι πρέπει να έρθει μαζί μου σε αυτήν τη νέα μπάντα.», διηγείται ο Plant στο Trampled Underfoot. Ο εν λόγω John ήταν ο ντράμερ John Bonham, φίλος ζωής και on-and-off bandmate του Plant.
Ο Bonham ακόμα δεν ήταν «κάποιος», ωστόσο ο Jimmy Page μόλις τον άκουσε να παίζει πείστηκε ότι αυτός ήταν ο drummer που χρειαζόταν. Το τελευταίο κομμάτι του παζλ ήταν να βρεθεί ο κατάλληλος μπασίστας. Ευτυχώς για τον Page, ένας από τους καλύτερους στον κόσμο απάντησε στην αγγελία του.
«Απάντησα σε μια αγγελία στο Melody Maker», είπε ο John Paul Jones στον Cameron Crowe το 1975. «Η σύζυγός μου με έκανε να το κάνω». O Page ήδη γνώριζε τον Jones από την εποχή που ήταν session-player και η απόφαση να τον δεχτεί στο νέο του συγκρότημα του ήταν εξαιρετικά εύκολη. Από την πρώτη στιγμή ήξερε ότι θα είχε σταθερότητα στον ρυθμό και όπως θα έδειχναν τα χρόνια, έναν από τους καλυτέρους ενορχηστρωτές στην ιστορία της ροκ.
Οι τέσσερις άνδρες που θα αποτελούσαν τους Led Zeppelin συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε ένα μικρό υπόγειο στην οδό Gerrard στο Λονδίνο στις 12 Αυγούστου 1968. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι είχαν κάτι ξεχωριστό στα χέρια τους. «Μαζευτήκαμε σε αυτό το μικρό δωμάτιο πρόβας και απλά παίξαμε το “Train Kept a-Rollin” που ήταν ένα κομμάτι που έπαιζα με τους Yardbirds και νομίζω ότι ο Robert το ήξερε», δήλωσε ο Page το 1990. «Στο τέλος καταλάβαμε τι πραγματικά συνέβαινε. Θα το χαρακτήριζα συναρπαστικό. Από εκεί και πέρα ξεκινήσαμε τις πρόβες για το άλμπουμ».
07/09/1968 | H ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΩΝ LED ZEPPELIN
Λιγότερο από έναν μήνα αργότερα, οι Plant, Page, Bonham και Jones απογειώθηκαν για εκείνη την πρώτη συναυλία στο Gladsaxe. «Ο Jimmy Page έχει κάνει σπουδαία δουλειά με τους τρεις νέους συνοδοιπόρους του», έγραψε ο Bent Larsen στην κριτική του. «Πραγματικά τα κατάφεραν». Ο Larsen έκλεισε την κριτική του με κάτι που ενώ προοριζόταν για κομπλιμέντο, εκ των υστέρων μοιάζει με υποτίμηση. «Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι οι νέοι Yardbirds είναι τουλάχιστον τόσο καλοί όσο ήταν και οι παλιοί».
Βέβαια, ο Bent Larsen είχε κάθε λόγο να τους αποκαλέσει έτσι, καθώς οι ίδιοι είχαν επιλέξει να εμφανιστούν με το όνομα New Yardbirds. Ο Jimmy Page αποτελούσε τον μοναδικό συνδετικό κρίκο, ο οποίος μάλιστα είχε χρηματοδοτήσει την περιοδεία από την τσέπη του. «Η εμφάνισή τους και η μουσική τους ήταν απολύτως άψογη.», συνέχισε ο Larsen, «και η μουσική συνέχισε να ηχεί όμορφα στα αυτιά μου για αρκετή ώρα μετά το πέρας της εμφάνισής τους, ακόμα και όταν η αυλαία έπεσε».
«Θυμάμαι τα πάντα από εκείνη την πρώτη συναυλία», είπε ο Grant σε συνέντευξή του το 1990. «Ήταν τόσο συναρπαστικό! Και μόνο που ήμουν μέρος του ήταν φανταστικό. Δεν υπήρξε ποτέ η σκέψη του, Θεέ μου, αυτό θα πουλήσει Χ αριθμό δίσκων. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είναι η καλύτερη μπάντα όλων των εποχών».
Αυτή η συναυλία είχε αρκετά τραγούδια που τελικά θα εμφανίζονταν στο πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος. Φυσικά ωχριούσε μπροστά στις εμφανίσεις που θα έκαναν τα επόμενα χρόνια, αλλά η σημασία της περίστασης δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Ήταν το πρώτο βήμα των Zeppelin στην πορεία τους προς την κορυφή του rock ήχου.
12/01/1969 | LED ZEPPELIN I
Ωστόσο, όταν επέστρεψαν στο Λονδίνο, δεν πρόλαβαν να πάρουν ανάσα. Ο Page ήθελε να βάλει τους Zeppelin γρήγορα στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τον πρώτο τους δίσκο. Ο Jimmy βιαζόταν γιατί ήθελε να προωθήσει τις κασέτες σε διάφορες εταιρείες. «Ήθελα να έχω τον απόλυτο καλλιτεχνικό έλεγχο. Ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω με το συγκρότημα. Στην πραγματικότητα, χρηματοδότησα και ηχογράφησα πλήρως το πρώτο άλμπουμ πριν πάμε στην Atlantic.», είπε στον Brad Tolinski στο βιβλίο “Conversations With Jimmy Page“.
«Δεν ήταν η τυπική ιστορία όπου παίρνεις προκαταβολή για να κάνεις ένα άλμπουμ», πρόσθεσε. «Φτάσαμε στην Atlantic με τις κασέτες στο χέρι. Το άλλο πλεονέκτημα του ότι είχα ένα τόσο ξεκάθαρο όραμα ήταν ότι το κόστος ηχογράφησης ήταν ελάχιστο. Ηχογραφήσαμε ολόκληρο το πρώτο άλμπουμ μέσα σε τριάντα ώρες. Αυτή είναι η αλήθεια. Το ξέρω, γιατί εγώ πλήρωσα τον λογαριασμό».
Το κόστος τελικά για τις ηχογραφήσεις ήταν κάπου 1.782 λίρες. Η Atlantic τους έκοψε τελικά μια επιταγή 200.000 δολαρίων για να τους υπογράψει. Ήταν, εκείνη την εποχή, η μεγαλύτερη προκαταβολή που είχε δοθεί ποτέ σε ροκ συγκρότημα στην ιστορία της μουσικής.
Στη Βρετανία το άλμπουμ έλαβε μια λαμπρή κριτική στο Melody Maker. Ο Chris Welch έγραψε, σε μια κριτική με τίτλο “Jimmy Page triumphs – Led Zeppelin is a gas!“: «Το υλικό τους δεν βασίζεται σε προφανή blues riffs, αν και όταν τα παίζουν, αποφεύγουν την αποδυναμωμένη αδυναμία των περισσότερων λεγόμενων βρετανικών blues συγκροτημάτων». Στο Oz, ο Felix Dennis το θεώρησε ως ένα από εκείνα τα σπάνια άλμπουμ που «αψηφούν την άμεση ταξινόμηση ή περιγραφή, απλά επειδή είναι τόσο προφανώς ένα σημείο καμπής στη ροκ μουσική που μόνο ο χρόνος αποδεικνύεται ικανός να το μετατοπίσει σε ενδεχόμενη προοπτική».
Ωστόσο, δεν ήταν όλες οι κριτικές θετικές, το αντίθετο. Το περιοδικό Rolling Stone σε μέσες-άκρες αποκάλεσε τους Zeppelin υποκατάστατο των Cream. Ενώ όυτε στον Page χαρίστηκε, αφού τον αποκάλεσε “περιορισμένο παραγωγό” και κακό συνθέτη. Ούτε και ο Plant τη γλίτωσε, τον οποίο περιέγραψε ως «τόσο φλώρο όσο ο Rod Stewart, αλλά ούτε κατά διάνοια τόσο συναρπαστικός». Τέτοιες κριτικές ήταν που διαμόρφωσαν την μετέπειτα στάση των Led Zeppelin όπου απέφευγαν να μιλούν καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας τους.
Εμπορικά το άλμπουμ ήταν αρκετά πετυχημένο. Αρχικά κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ στις 12 Ιανουαρίου 1969 για να επωφεληθεί από την πρώτη περιοδεία του συγκροτήματος στη Βόρεια Αμερική. Πριν από αυτό, η Atlantic Records είχε διανείμει μερικά αντίτυπα σε σημαντικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και κριτικούς. Η θετική αντίδραση στο περιεχόμενό του, σε συνδυασμό με την καλή ανταπόκριση στις συναυλίες του συγκροτήματος, είχε ως αποτέλεσμα το άλμπουμ να συγκεντρώσει 50.000 προπαραγγελίες. Το άλμπουμ έφτασε στο νούμερο 10 του Billboard chart και έγινε χρυσό τον Ιούλιο του 1969.
1992 & 1995 | HALL OF FAME
Για άλλους αποτελεί ύψιστη τιμή και όνειρο το να εισαχθούν στο Hall of Fame. Όχι όμως για τον Jimmy Page. Όπως κάθε πράγμα που έκανε στην καριέρα του ήταν ξεχωριστό, έτσι ήταν και η εισαγωγή του στο HoF. Η πρώτη του φορά ήταν το 1992 όταν και εισήχθη με τους Yardbirds. Τρία χρόνια αργότερα, θα το έκανε και δεύτερη φορά, αφού είχε έρθει η ώρα των Led Zeppelin.
«Τόσοι πολλοί άνθρωποι φοβούνται να ρισκάρουν στη ζωή και υπάρχουν τόσα πολλά ρίσκα που πρέπει να πάρεις» – Jimmy Page
