Οι KENmode έχουν αλλάξει άρδην από την ημέρα που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album, πριν 20 χρόνια περίπου. Τότε, είχαμε μια μπάντα η οποία κινούταν σε σαφώς πιο ξεκάθαρα sludge μονοπάτια. Έκτοτε, δυο δεκαετίες αργότερα, το συγκρότημα έχει βιώσει μια μοναδική μεταμόρφωση. Αυτή ολοκληρώθηκε το 2018 με το έβδομο full-length album της “Loved“. Τώρα, έρχεται να υπερτονιστεί στη νέα δουλειά τους, “NULL“, από την Artoffact Records.
Η πρώτη και κυριότερη διαφορά που εντοπίζεις στο “NULL είναι πως πλέον οι KENmode δεν είναι τρεις, αλλά τέσσερις «εξοργισμένοι» Καναδοί. Η Kathryn Kerr, που αναφερόταν στο “Loved” ως guest, είναι πλέον μόνιμο μέλος του συγκροτήματος. Τι σημαίνει αυτό; Το σαξόφωνο (!), τα synths και το πιάνο της, αποτελούν πλέον μόνιμη πινελιά. Πινελιά που έρχεται να ντύσει με ένα πανέμορφο, βελούδινο πέπλο την ασυγκράτητη ορμή που κρύβεται μέσα στο NULL.
Μια ορμή η οποία προκαλείται από την οργή που εντοπίζεις σε κάθε δευτερόλεπτο του δίσκου. Ο ιθύνων νους πίσω από τους KEN mode, Jesse Matthewson, προφανώς δεν πέρασε καθόλου καλά στη διάρκεια της καραντίνας, όσο ο Covid-19 ισοπέδωνε τον πλανήτη δίχως φρένα.
Το "NULL" μοιάζει σαν οδοστρωτήρας που σε παρασέρνει από την πρώτη στιγμή
Κάπως έτσι μοιάζει και το “NULL”. Σαν οδοστρωτήρας που σε παρασέρνει από την πρώτη στιγμή. Όταν μου ανατέθηκε η παρούσα «κριτική», αναρωτήθηκα τι έχω να κερδίσω από το album. Να συνδυάσω δηλαδή το τερπνό μετά του ωφελίμου. Δεν είμαι σε περίοδο της ζωής μου που νιώθω οργή, αλλά μια στο τόσο καλό είναι να ξεσπάς, όχι; Δεν θα βρεις καλύτερη αφορμή από τον συγκεκριμένο δίσκο.
Τα φωνητικά της Kerr έρχονται να προσδώσουν έναν μυστηριώδη χαρακτήρα στο «εφιαλτικό» κλίμα που δημιουργεί ο Matthewson. Τα λίγα πράγματα που έχουν καταφέρει να με μάθουν οι μουσικοί της παρέας του DEPART είναι αρκετά για να καταλάβω πολλά για αυτά που ακούω. Ορισμένες φορές βέβαια, δεν θέλει και πτυχίο.
Για παράδειγμα, τα μπάσα του Scott Hamilton στο “NULL” καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή ότι θα σου συντρίψουν το «είναι» χωρίς έλεος. Ακριβώς αυτό κάνουν. Στα τύμπανα, ο έτερος ιθύνων νους των KEN mode, Shane Matthewson, κατεδαφίζει πολυκατοικίες με κάθε χτύπημα. Ομολογώ πως αν δεν είχα βάλει τον εαυτό μου σε ζεν για όσα συμβαίνουν γύρω μας, ίσως κατεδάφιζα κι εγώ κάνα κτίριο ακούγοντας το “NULL”.
Αρκετά με τις… γενικότητες όμως. Ο μηδενισμός είναι αυτό που κυριαρχεί σε όλο το “NULL”, με τους KEN mode να είναι αδίστακτοι. Επαναλήψεις στίχων όπως “this was a mistake” (A Love Letter) και “I don’t believe that you mean well” (Lost Grip), σε οδηγούν σε τρομακτικές σκέψεις για τον εαυτό σου, όπως: «Αλήθεια, είμαι πάντα μισό βήμα μακριά από την απόλυτη, ανεξέλεγκτη οργή;» Ναι, είσαι.
Το NULL των KEN mode θα μπορούσε να είναι ένας μονόπρακτος θεατρικός μονόλογος για την απόγνωση της συνείδησης
Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε λίγο για το Throw Your Phone In The River, το οποίο στέκεται στο ύψος της περίστασης που δημιουργεί ο τίτλος του. Ένα ηχητικό χάος που ελάχιστα συγκροτήματα μπορούν να αποδώσουν τόσο δομημένα, και το γράφω παρά την έλλειψη αρκετών ακουσμάτων από τον χώρο.
Δεν μπορείς παρά να διαβάσεις καθώς ακούς: “I feel trapped in my inability to get you through this/ I can’t let this fall apart/ And it hurts too much to do nothing/ Can’t eat, can’t sleep/ Consciousness is destroying me/ My eyes are heavy, with no relief/ Just rusted anchors of frozen meat”.
What? WHAT? Θα μου πεις τώρα, εσύ που διαβάζεις, δεν έχεις κάτσει να διαβάσεις ποτέ lyrics ρε φίλε; Φυσικά και ναι. Αλλά η μουσική, οι Τέχνες γενικά, μας «χτυπάνε» με διαφορετικούς τρόπους και εντάσεις.
“Consciousness is destroying me”.- Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς (see what I did there?), ότι όσο συνειδητοποιείς, τόσο θα δυστυχείς. Και όσο δυστυχείς, τόσο περισσότερο θα βυθίζεσαι σε μονοπάτια επικίνδυνης συνειδητοποίησης. Ο κόσμος που ζούμε, είναι αυτός που είναι. Ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί. Σημασία δεν έχει μονάχα τι στέλνει ο πομπός, αλλά πως ο αποδέκτης λαμβάνει αυτό που έρχεται.
Στο "NULL" των KEN mode, αντιλαμβάνεσαι την παγίδα που ελλοχεύει πίσω από την γλύκα της οργισμένης απόγνωσης
Είτε αποδέχεσαι πως θα ζεις αιώνια με κουπόνια φαγητού, είτε βάζεις το NULL των KENmode, και κάνεις ό,τι είναι να κάνεις. Μέσες λύσεις; Προφανώς και θα υπάρχουν, αμέτρητες. Αλλά εδώ ήρθαμε να μιλήσουμε για αυτό που εκφράζουν οι KEN mode. Οργή, αγανάκτηση, απόγνωση, εξαιτίας της ύπαρξης συνείδησης.
Ακολουθεί το “The Tie”, του οποίου η εισαγωγή θα μπορούσε εύκολα να είναι soundtrack για εισαγωγικό clip σε horror TV series. Όλο το κομμάτι είναι ένα rollercoaster σήψης, τρόμου, και εφιαλτικών ήχων. Τα φωνητικά παραπέμπουν σε ένα άτομο παραδομένο στην απελπισία της οργής. Της οργής που σε κάνει να βλέπεις μόνο κόκκινο.
“A lidless eye, rose red and reeling/ Perceiving nothing save an endless seething/ Even I can’t decide/ If this is anthem or affect”. “I think they’re getting wise/ Or maybe they always knew (x2)/ That this never actually mattered/ That this never actually mattered/ That this never actually mattered at all”.
Κλείστε τα πάντα, βγείτε έξω, και ζήστε. Μικρή σημασία έχει αν πράγματι κάτι είχε βαθύτερο νόημα. Το τραγούδι ξεκινάει μεταξύ άλλων με τον στίχο “How little heart there is left to offer”. Προειδοποίηση. Ευχή. Προτροπή. Αν μπορείς, μη φτάσεις ποτέ στο σημείο να πεις «δεν έχω άλλη καρδιά να δώσω». Θα αδειάσεις επικίνδυνα. Στο “NULL” των KEN mode, αντιλαμβάνεσαι την παγίδα που ελλοχεύει πίσω από την γλύκα της οργισμένης απόγνωσης, και όλη η μπάντα κάνει τα πάντα ώστε να καταστήσει σαφές το παραπάνω.
Οι αλλαγές στα φωνητικά και τις συνθέσεις στη διάρκεια του NULL των KEN mode αποτελούν την επιβεβαίωση ότι μιλάμε για καλλιτέχνες που στήνουν storyboard
Το μοτίβο συνεχίζεται στο But They Respect My Tactics. “I don’t want to become that/ Just a lesser version of what you once were/ All the while, it feels so painfully arbitrary/ I’ve got nothing worthwhile to say/ And you’ve got no reason to listen”, τραγουδάει ο Matthewson, και αναρωτιέσαι: «Δεν έχεις τίποτα να πεις και εγώ κανέναν λόγο να ακούσω; Είσαι υπερβολικά μετριόφρων μάλλον, γιατί αυτά που γράφεις, είναι το απαύγασμα δισεκατομμυρίων σκέψεων που έλιωσαν τους εγκεφάλους μας επί δυο χρόνια». Κλεισμένοι σε σπίτια, εργαζόμενοι σε σπίτια, σούπερ μάρκετ από τα σπίτια.
Και έρχεται να σου τραβήξει το πέπλο από μπροστά σου: “But this is my story, so I’ll narrate myself as whatever I want to/ Hero, victim, victim, hero/ I’m just trying to keep myself from drowning/ No valuable lesson learned, only loss/ Drag me deeper, strip away everything I hold/ All your failures condensed, removed, controlled”.
Οι αλλαγές στα φωνητικά και τις συνθέσεις στη διάρκεια του NULL των KEN mode αποτελούν την επιβεβαίωση ότι μιλάμε για καλλιτέχνες που στήνουν storyboard, αρχή, μέση και τέλος, και ανεξάρτητα από πότε συνθέτουν κάτι, πάντα όλα είναι μελετημένα να ταιριάζουν μεταξύ τους άψογα, με στόχο το επιθυμητό αποτέλεσμα, που είναι το γνωστό προαναφερθέν άλλωστε, μην κουράσουμε. Οργή.
Τα πράγματα συνεχίζουν να σκληραίνουν, οι μελωδίες δεν παραπέμπουν ΠΟΤΕ σε κάτι ελπιδοφόρο
Το συναίσθημα της συντριπτικά χαμηλής αυτοπεποίθησης, αυτής που σε κάνει να καταπίνεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό, έρχεται να υπερτονιστεί με το Not My Fault. Τα πράγματα συνεχίζουν να σκληραίνουν, οι μελωδίες δεν παραπέμπουν ΠΟΤΕ σε κάτι ελπιδοφόρο. Μόνο κραυγές απόγνωσης. “I seem incapable/ Of extracting whatever it is/ That is causing the pain that it spreads”, τραγουδάει ο Jesse Matthewson, και οι κιθάρες του παίρνουν φωτιά, πριν αρχίσει να λυγίζει, “A chill that bores a hole right through/ My own sense of self”, για να καταλήξει: “What have we left?/ What have we left?/ What have we left?/ What have we left?”.
Σε όλη τη διάρκεια που κιθάρα, μπάσο, drums, synths, σαξόφωνο, πιάνο, και άλλα κρουστά, ταξιδεύουν σε ένα rollercoaster δίχως τέλος, δίχως φρένο, τα φωνητικά των KEN mode υπενθυμίζουν για ποιον λόγο το συγκρότημα άφησε και αφήνει μεστές σελίδες στην ιστορία του noise, sludge, και post-hardcore ήχου. Δεν είμαι ειδικός (Σας κούρασα; Παραμένει σημαντικό να το τονίσω, για εμένα), αλλά δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλά πράγματα που συνοψίζουν καλύτερα το τι εστί noise από τα συνεπή, οργισμένα φωνητικά.
Το NULL σε αυτό το κομμάτι, παίρνει παράσημο, όχι απλώς 10/10, αφού ακόμη κι αν αφαιρέσεις τη μουσική, θα βρεθείς μπροστά σε έναν μονόπρακτο μονόλογο ο οποίος θα ανέβαινε με άνεση σε σκηνή θεάτρου, και θα έμενε εκεί για χρόνια. Το υπογράφω. Ίσως και να το εύχομαι να συμβεί.
Επανάσταση για την επανάσταση, είναι επανάσταση για τα τηλέφωνα και το αιώνιο scrolling, reacting, moving on
Πιστοί σε αυτό που παράγουν, οι KEN mode έρχονται στο “Lost Grip” να δημιουργήσουν μια ακόμη σκηνή απόγνωσης και περισυλλογής γεμάτης θλίψη. Το τραγούδι πατάει πάνω στον τίτλο του, και αποτελεί έναν ύμνο στην μερίδα ανθρώπων που -όπως και στο Throw Your Phone In The River- έχουν τη δυστυχία να συνειδητοποιούν στο 100% τι συμβαίνει γύρω τους.
“I don’t believe that you mean well”, επαναλαμβάνει ο Matthewson, με ψίθυρους όπως “I’ll do anything for money” και “I’ll say anything for money”, να έρχονται να υπενθυμίσουν πως πράγματι, πολλοί συνάνθρωποι, θα έκαναν και θα έλεγαν ο,τιδήποτε, για να αγγίξουν παραπάνω χρήμα, δόξα, δύναμη, επιρροή πάνω στους άλλους.
Όλα αυτά έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με το επαναλαμβανόμενο “We deserve this”, που λειτουργεί όπως το μαχαίρι τη στιγμή που το στρίβεις στην πληγή. Μας αξίζει; Μας αξίζει. Μας αξίζει;! Ναι, μας αξίζει. Αφού δεν αρπάζουμε αυτό που μας αξίζει, τότε το στρίψιμο του μαχαιριού στην πληγή μας, από αυτόν που θα κάνει τα πάντα, θα πει τα πάντα. Μας αξίζει.
Εντυπωσιακά μεγαλύτερο από κάθε άλλο τραγούδι του δίσκου, το “Lost Grip” στα 10 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα που διαρκεί, είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της σύγχρονης κοινωνίας, αντηχεί στις δεκαετίες φαύλων κύκλων επανάστασης δίχως αρχή, μέση και τέλος.
Το NULL των KEN mode αποτελεί ισχυρή επιβεβαίωση πως η απόγνωση μπορεί να εκφραστεί και από τον ακραίο ήχο
Σαν σιαμαίο αδερφάκι του, το “The Desperate Search for an Enemy“, έρχεται να επαναφέρει τα πράγματα σε σκληρούς ρυθμούς, και να βομβαρδίσει στιχουργικά μεταξύ άλλων με το verse “And here’s the thing we did before/ That you liked so much/ Stockpiling wholesome memories/ And bitter enemies/ We just don’t care, and it shows”, πριν καταλήξει με μια θλιβερή σύνοψη της ζωής μας: “Nothing will change/ Revolution of ash and piss/ A defining moment/ Of banal indifference/ While none of it matters”. Επανάσταση για την επανάσταση, είναι επανάσταση για τα τηλέφωνα και το αιώνιο scrolling, reacting, moving on. Δεν είναι επανάσταση.
Ο προαναφερθείς μονόλογος σε μονόπρακτο χωρίς άλλους ήχους, παρά μόνο με την απόγνωση της φωνής του Jesse Matthewson, έρχεται να ολοκληρωθεί με το Unresponsive. Κιθάρες distorted, τύμπανα σαν πολιορκητικός κριός, και ουσιαστικά απαγγελία-ομολογία: “I’m unravelling so much faster than I used to/ Like distant blanketed lightning for the impending storm”. Από τη στιγμή που άρχισα να επιτρέπω νέους μουσικούς ορίζοντες μπροστά μου, έχω ακούσει πολλά πράγματα. Τα περισσότερα, δεν μου έκαναν κλικ, το ομολογώ. Έχω μια περίεργη σχέση με τον ακραίο ήχο.
Ίσως πρέπει να αναθεωρήσω, θα μου πει κάποιος, γιατί δεν χρειαζόταν να περιμένω το NULL των KEN mode για να ανακαλύψω πως η απόγνωση και η θλίψη, δεν βρίσκονται μονάχα στις απόκοσμες μελωδίες των Current 93, αλλά και σε πιο ακραία μορφή ήχου, όπως αυτή που βίωσα ακούγοντας το NULL. Το Unraveling κλείνει με την εκκωφαντική σιγή της επανάληψης των λέξεων “Forgotten, erased/ Unresponsive, replaced, abandoned”. Λέξεις που περιγράφουν την πνευματική κατάσταση που είτε είχε, είτε ήθελε να αποδώσει το συγκρότημα με το νέο του album.
Χωρίς να επαναστατήσεις για να αλλάξεις, δεν έχεις επανάσταση
Το σίγουρο είναι πως όταν σε 35 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα, καταφέρνεις να στήσεις έναν δίσκο ο οποίος εκφράζει όλα όσα έγραψα παραπάνω, και άλλα τόσα που θα ανακαλύψω και θα αναλύσω -στη βολή της μοναξιάς μου όταν θα παίξει ξανά- είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Γνωρίζω με βεβαιότητα, πως οι καλλιτέχνες, είτε μουσικοί, είτε ποιητές, είτε ζωγράφοι, αυτό που αποζητούν πρωτίστως, είναι να μοιραστούν με το κοινό τους, αυτά που σκέφτονται. Αν το χρήμα έρθει, δεν μπορείς να πεις όχι.
Στον καπιταλισμό, χωρίς χρήμα δεν έχεις φαγητό. Χωρίς φαγητό δεν έχεις ζωή, χωρίς ζωή δεν έχεις Τέχνη. Xωρίς Τέχνη δεν έχεις ζωή, χωρίς ζωή δεν έχεις πρόσβαση σε άλλους ανθρώπους. Xωρίς άλλους ανθρώπους δεν έχεις τη δύναμη να επαναστατήσεις για να αλλάξεις. Χωρίς να επαναστατήσεις για να αλλάξεις, δεν έχεις επανάσταση.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: KEN mode
Album: NULL
Label: Artoffact Records
Release Date: 10/06/2022
Genre: Noise Rock, Hardcore
1. A Love Letter
2. Throw Your Phone in the River
3. The Tie
4. But They Respect My Tactics
5. Not My Fault
6. Lost Grip
7. The Desperate Search for an Enemy
8. Unresponsive
Producer: Andrew Schneider
KEN mode: Jesse Matthewson (Φωνή, Κιθάρα, Πιάνο), Kathryn Kerr (Σαξόφωνο, Synth, Πιάνο, Κρουστά, Φωνή), Scott Hamilton (Μπάσο), Shane Matthewson (Τύμπανα)
KENmode
Το σίγουρο είναι πως όταν σε 35 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα, καταφέρνεις να στήσεις έναν δίσκο ο οποίος εκφράζει τόσες εικόνες και θεωρείες είσαι άξιος συγχαρητηρίων.
