Όταν ήμουν μικρός, ήμουν πεπεισμένος ότι το άλμπουμ λεγόταν “Rain in Blood” και, αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν θα ήταν καθόλου άστοχο. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε το “Raining Blood”, ο τίτλος θα ταίριαζε τέλεια σε αυτό το αποκαλυπτικό σύμπαν που έστησαν οι Slayer. Το “Reign in Blood” αναφέρεται συχνά ως ένα magnum opus του metal συνολικά, και υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Κυκλοφόρησε το 1986 και ήταν το τρίτο άλμπουμ της μπάντας, όμως η άφιξή του έμοιαζε περισσότερο με αριστερό ντιρέκτ του Tyson κατευθείαν στα μούτρα, παρά με κυκλοφορία άλμπουμ. Μέσα σε μόλις 28 λεπτά, καθόρισε έναν εντελώς νέο τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ένταση στη heavy μουσική.
Οι Slayer είχαν ήδη χτίσει το όνομά τους με τα δύο «underground» άλμπουμ που είχαν κερδίσει τον σεβασμό των οπαδών. Όμως η σκηνή γύρω τους μεταβαλλόταν, οι Metallica είχαν ανοίξει τον δρόμο προς το ευρύτερο κοινό, οι Megadeth προκαλούσαν αναταράξεις, και η έννοια του «heavy» έπαιρνε νέα μορφή. Εκείνη την περίοδο, οι Slayer λειτουργούσαν σαν μηχανή σε υπερβολική πίεση. «Ξέραμε ότι ήταν καλό, αλλά ποτέ δεν φανταστήκαμε πως θα είναι κάτι για το οποίο θα μιλούσε ο κόσμος για τις επόμενες τρεις δεκαετίες», θυμήθηκε αργότερα ο κιθαρίστας Kerry King.
Αυτό που ακολούθησε έχει πλέον περάσει στη σφαίρα του θρύλου. Οι Slayer άφησαν τη Metal Blade και υπέγραψαν με τη Def Jam, μια εταιρεία ταυτισμένη τότε με το hip hop. Για μια thrash μπάντα, η επιλογή έμοιαζε τουλάχιστον απρόσμενη, όμως ο συνιδρυτής της Def Jam, Rick Rubin, διέκρινε κάτι που άξιζε να αναδειχθεί. Η προσέγγισή του ήταν να απογυμνώσει τον ήχο μέχρι το κόκαλο και να βεβαιωθεί ότι κάθε νότα έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης.
Για να το πετύχει αυτό, ο Rick Rubin υιοθέτησε μια νέα φιλοσοφία: απόλυτη συγκέντρωση στον πυρήνα του ήχου. Πριν από το “Reign in Blood”, τα περισσότερα metal άλμπουμ είχαν μεγάλη διάρκεια, βαριά μίξη και περίπλοκες δομές. Οι Slayer όμως άλλαξαν πορεία. Το άλμπουμ οριακά φτάνει το μισάωρο, και αυτό ήταν εντελώς εσκεμμένο. Ο Rubin πίστευε πως «αν ακούγεται έτοιμο, τότε είναι έτοιμο» και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε πλήρως. Ο Dave Lombardo δε, ολοκλήρωσε τις ηχογραφήσεις του μέσα σε λίγες μέρες, ενώ η μπάντα έστησε μόνη της τον εξοπλισμό, οι ηχογραφήσεις κράταγαν ως αργά και κανείς δεν είχε περιθώριο για λάθη.
Οι στίχοι, ειδικά σε κομμάτια όπως το “Angel of Death“, άναψαν τη σπίθα μιας διαμάχης που λίγο έλειψε να τινάξει στον αέρα ολόκληρη την κυκλοφορία. Το τραγούδι περιέγραφε τα εγκλήματα των Ναζί με ψυχρή, σχεδόν ιατρική λεπτομέρεια, γεγονός που έκανε την Columbia Records να αρνηθεί τη διανομή του άλμπουμ. Παρ’ όλα αυτά, οι Slayer και ο Rick Rubin έμειναν ανυποχώρητοι: καμία αλλαγή στους στίχους, κανένας συμβιβασμός. Τελικά, η Geffen Records ανέλαβε την κυκλοφορία, αν και κράτησε το όνομά της εκτός εξωφύλλου, προσθέτοντας έτσι ένα ακόμα επίπεδο μυστηρίου γύρω από το άλμπουμ.
Η ακραία φύση της μουσικής απαιτούσε ένα εξίσου δυνατό οπτικό στοιχείο. Εκεί ανέλαβε ο Larry Carroll, ο οποίος κλήθηκε να αποτυπώσει την ιδέα της «αιώνιας παγίδευσης στην κόλαση». Ο αρχικός του πίνακας, τεράστιος και γεμάτος σουρεαλιστικό τρόμο, θα περιγραφόταν αργότερα ως «ο Κήπος των Γήινων Απολαύσεων για την εποχή του metal». Ο Carroll προτιμούσε να αφήνει χώρο για ερμηνείες, μάλιστα, είχε πει κάποτε πως του άρεσε οι άνθρωποι να δίνουν το δικό τους νόημα σε ό,τι έβλεπαν. Ο Kerry King δεν ενθουσιάστηκε στην αρχή, αλλά αργότερα παραδέχτηκε πως το έργο «αναδιαμόρφωσε την τέχνη του metal». Η μπάντα κατάλαβε ότι είχε πετύχει τον στόχο της όταν η μητέρα ενός μέλους βρήκε το εξώφυλλο αηδιαστικό.
Η ανατριχιαστική εικόνα του εξωφύλλου ταίριαζε απόλυτα με την ενέργεια που ξέσπαγε στις ζωντανές εμφανίσεις. Η πρώτη περιοδεία των Slayer μετά το “Reign in Blood” έμοιαζε με αιματηρό άθλημα. Οι support μπάντες προσπαθούσαν να αποφύγουν τα αντικείμενα που πετούσαν οι οπαδοί, ενώ σε κάποιες συναυλίες το πάτωμα στο τέλος ήταν κυριολεκτικά γεμάτο αίμα. Αυτή η ένταση όμως είχε και το τίμημά της. Ο Dave Lombardo αποχώρησε λίγο μετά την έναρξη της περιοδείας, απογοητευμένος από την οικονομική πραγματικότητα της metal μουσικής. «Δεν έβγαζα καθόλου χρήματα. Σκέφτηκα πως, αν επρόκειτο να το κάνουμε επαγγελματικά, τουλάχιστον ήθελα να πληρώνονται το νοίκι και τα κοινόχρηστά μου». Επέστρεψε όταν ο Rick Rubin τού υποσχέθηκε κανονικό μισθό, όμως η αποχώρησή του λίγο έλειψε να σημαδέψει πρόωρα το τέλος της κλασικής εποχής των Slayer.
Πίσω από όλη αυτή την ένταση, οι Slayer δεν ζούσαν καμία ροκ υπερβολή. «Τι άλλο μας έδινε δύναμη; Τίποτα. Δεν έπινα καν τότε. Δεν υπήρχε πάρτι», έχει πει ο Kerry King. Η ενέργεια ερχόταν από αλλού, από τον ανταγωνισμό, το πείσμα και την ανάγκη να αποδείξουν κάτι. Παρακολουθούσαν προσεκτικά τι έκαναν οι υπόλοιποι, αλλά δεν ήθελαν να ακολουθήσουν κανέναν. «Ακούγαμε άλλες μπάντες και λέγαμε: “Αυτό είναι αδύναμο, μπορούμε να το κάνουμε καλύτερα, είμαστε πιο βίαιοι από αυτό”», θυμάται ο Dave Lombardo.
Το “Reign in Blood” μπορεί να μην έφτασε ποτέ στην κορυφή των charts, όμως έγινε τεράστια επιτυχία μέσα στην κοινότητα του heavy metal. Χωρίς ραδιοφωνική στήριξη και χωρίς διαφημιστικές καμπάνιες, ο δίσκος εξαπλώθηκε με τον παλιό τρόπο, από στόμα σε στόμα και μέσω αντιγραμμένων κασετών. Η αγριότητά του δημιούργησε ένα νέο μέτρο σύγκρισης: από εκεί και πέρα, οτιδήποτε πιο ήπιο ακουγόταν σχεδόν άτονο. Οι Slayer μετατράπηκαν από μια underground λατρεία σε σημείο αναφοράς για τον ακραίο ήχο.
Καθώς ο δίσκος εξαπλωνόταν, δεν άργησε να προκαλέσει αντιδράσεις. Η στάση των Slayer να μην εξηγούν τίποτα ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τη μυστηριώδη τους εικόνα. «Ο κόσμος παρεξήγησε τα συναισθήματα πίσω από το “Angel of Death” και πίστεψε ότι είχαμε ναζιστικές συμπάθειες», είχε πει κάποτε ο Tom Araya. «Αυτό δεν ίσχυε ποτέ». Η διαμάχη προκάλεσε αρκετούς πονοκεφάλους στη μπάντα, κυρίως στην Ευρώπη, αλλά οι Slayer παρέμειναν αμετακίνητοι.
Παρά τις αντιδράσεις και τις παρεξηγήσεις, τίποτα δεν κατάφερε να μειώσει την ορμή του “Reign in Blood” και των Salyer. Ο δίσκος άφησε πίσω του ένα κενό που οι μπάντες προσπαθούν ακόμα να γεφυρώσουν. Τα «πλοκάμια» του απλώνονται παντού, από το metal και το punk μέχρι το hardcore και κάθε μουσικό είδος που δοκιμάζει τα άκρα. Με τα χρόνια, η βιομηχανία άλλαξε, όπως και οι ίδιοι οι Slayer μέσα από διαφορετικές φάσεις και συνθέσεις, όμως η σκιά αυτών των 28 λεπτών παραμένει αμετακίνητη και το ίδιο βαριά.
Και κάπως έτσι, το “Reign in Blood” έγινε αυτό που όλοι προσπαθούν ακόμα να περιγράψουν, χωρίς ποτέ να το αγγίζουν πλήρως. Ίσως τελικά ο λάθος μου τίτλος, “Rain in Blood”, να ταίριαζε περισσότερο απ’ όσο νόμιζα, γιατί αυτός ο δίσκος πέφτει πάνω σου σαν μια μανιασμένη καταιγίδα. Οι Slayer μπήκαν στο studio για να παίξουν όπως ένιωθαν: βαριά, γρήγορα και αληθινά. «Ποτέ δεν θέλαμε να βάζουμε στους δίσκους μας τραγούδια που δεν χρειάζεται να είναι εκεί», είχε πει ο Kerry King. «Θα κάνουμε τη μουσική που θέλουμε, και αν δεν αρέσει στον κόσμο, ας πάνε να γ@μηθούν».
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Slayer
Album: Reign in Blood
Label: Def Jam Recordings
Release Date: 10/07/1986
Genre: Thrash Metal
1. Angel of Death
2. Piece by Piece
3. Necrophobic
4. Altar of Sacrifice
5. Jesus Saves
6. Criminally Insane
7. Reborn
8. Epidemic
9. Postmortem
10. Raining Blood
Producer: Rick Rubin
Slayer: Tom Arraya (Φωνή, μπάσο), Kerry King (Κιθάρα), Jeff Hanneman (Κιθάρα), Dave Lombardo (Τύμπανα)
Slayer (OW) | Bandcamp | Deezer | Facebook | Instagram | ReverbNation | SoundCloud | Spotify | Tidal | Twitter | VEVO | YouTube
