Είχα την περιέργεια να δω πώς θα επηρέαζε τους Septicflesh η πρόσφατη τους μετακίνηση από τη Season of Mist στη Nuclear Blast. Όσο μεγάλη εταιρεία και αν θεωρεί κάποιος τη Γαλλική δισκογραφική – που είναι – η Nuclear Blast μοιάζει με τη European Super League του ακραίου – και όχι μόνο – ήχου. Δεν είχα την αυταπάτη ότι θα άλλαζαν δραματικά τον ήχο τους. Δε βλέπω και κάποιον λόγο για να το κάνουν. Όμως, η προς τα πάνω αλλαγή στέγης, μοιραία, ανέβαζε και το ύψος του πήχη που καλούνταν να υπερπηδήξουν με το Modern Primitive οι Septicflesh.
Το προσωπικό γούστο του ακροατή και η αντικειμενική ποιότητα ενός album, δεν ήταν και θα δε θα είναι ποτέ ταυτόσημες έννοιες. Στην περίπτωση των Septicflesh αγαπημένο μου album τους θα έλεγα το “Revolution DNA” που κερδίζει στο νήμα το “Communion“. Ενώ καλύτερο, χωρίς να δέχομαι διαφωνίες επ’ αυτού, το “The Great Mass“. Φυσικά, κανείς από τους τρεις προαναφερθέντες δίσκους δεν αποτελεί την κορυφαία στιγμή τους. Αφού αυτή η κορυφή ανήκει στο “Infernus Sinfonica MMXIX“.
Προσπαθώ, ανεπιτυχώς μέχρι τώρα, να θυμηθώ αν υπάρχει άλλος δίσκος των Septicflesh μέχρι τώρα με τόσα καθαρά φωνητικά
Ο ήχος των Αθηναίων metallers εδώ και κάμποσα χρόνια χαρακτηρίζεται από μία κινηματογραφική αισθητική. Η οποία θα έλεγα ότι κάποτε με ξένιζε, πλέον όμως την ψάχνω σε κάθε τους σύνθεση. O 11ος δίσκος τους ανοίγει με το “Collector“, του οποίου η ανατολίτικη folk εισαγωγή του είναι ένα στοιχείο το οποίο θα συναντήσουμε αρκετές φορές στα σαράντα λεπτά που διαρκεί το album.
Θεωρώ ότι είναι ένα από τα τελευταία κομμάτια του δίσκου που γράφτηκαν και αυτό το δικαιολογώ γιατί μοιάζει έντονα με μία περίληψη. Επίσης, έχει ένα από τα πιο «άρρωστα» refrains που μπορεί κάποιος να συναντήσει στην ακραία σκηνή. Αν και αποτελεί ένα από τα κομμάτια που ξεχωρίζω από τη συνολική δουλειά των Septicflesh, δεν ακούμε κάτι εκτός του ύφους τους. Groove με ισοπεδωτική τάση, βροντερή και ξεκάθαρη ενορχήστρωση, περίεργη δομή κομματιών και δραματικά έντονες μελωδίες.
Το “Hierophant” που ακολουθεί μοιάζει σαν να παίρνει κάποια σκυτάλη από τον προκάτοχο του. Όμως, αν πρέπει να εξήρω κάτι, αυτό δεν είναι άλλο από την ταυτόχρονα ισοδύναμη συνύπαρξη καθαρών και brutal φωνητικών. Η εναλλαγή από το ένα στο άλλο είναι κάτι που έχουν εξερευνήσει πολλές μπάντες – λίγες τόσο καλά όσο οι Septicflesh στο Communion – αλλά για να μπορέσεις να ενώσεις, χρειάζεσαι δύο πράγματα: Α) εξαιρετική ενορχήστρωση και Β) ικανότατη παραγωγή.
Η μπάντα έχει την «τύχη» να διαθέτει και τα δύο στις τάξεις. Τον Χρήστο Αντωνίου στο πρώτο, και στο δεύτερο, τον ίσως καλύτερο παραγωγό στον ακραίο ήχο, Jens Bogren. Μιας και αναφέρθηκα στον Σουηδό, αξίζει να πω ότι η δουλειά που κάνει στο Modern Primitive είναι αρκετά καλύτερη συγκριτικά με αυτή του Codex Omega. Αυτό το στηρίζω κυρίως στις απαιτήσεις του album, το οποίο έχει μία δαιδαλώδη δομή με ατελείωτες εναλλαγές.
Σκεφτείτε το Modern Primitive ως μία σειρά, το Stranger Things για παράδειγμα
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε δει κάποιο από τα Batman του Tim Burton. Στις εν λόγω ταινίες τη μουσική την υπογράφει ο χαρισματικός Danny Elfman, ωστόσο το “Self-Eater” θα μπορούσε εύκολα να το αντικαταστήσει. Αφού ούτε σε σκοτάδι έχει να ζηλέψει κάτι από το κλασικό theme, στιχουργικά ταιριάζει στον σκοτεινό χαρακτήρα και είναι όσο δραματικό πρέπει. Εδώ να πω και κάτι κάπως άσχετο, αλλά μόνο σε εμένα το stage costume του Sith θυμίζει τη στολή του Bruce Wayne;
Το “Neuromancer” που έπεται δε μας κάνει σοφότερους αναφορικά με το album, αφού ακολουθεί την πεπατημένη των κομματιών που έχουν προηγηθεί. Επειδή αυτό το τελευταίο μου σχόλιο μπορεί να παρερμηνευτεί, σκεφτείτε το Modern Primitive ως μία σειρά, το Stranger Things για παράδειγμα. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένη πρωταγωνιστές, μία κεντρική πλοκή και κάποιες δευτερεύουσες; Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο ξεδιπλώνεται και η 11η κυκλοφορία των symphonic death metallers, με την διαφορά ότι αν τα τέρατα της σειράς του Netflix τα έφτιαχνε ο Seth, θα ήταν απείρως τρομακτικότερα.
Προσπαθώ, ανεπιτυχώς μέχρι τώρα, να θυμηθώ αν υπάρχει άλλος δίσκος των Septicflesh μέχρι τώρα με τόσα καθαρά φωνητικά. Στο “Coming Storm” η χρήση τους είναι αυτό κάτι που χρειαζόσουν και δεν το ήξερες. Το συναισθηματικό roller coaster του κομματιού δένει υπέροχα με τον τίτλο του, όπως κάνει και η χαοτική του δομή. Το ορχηστικά του μέρη μοιάζουν να έχουν βγει από κάποια κλασική ταινία τρόμου και θα κάνω την εξής μαντεψιά. Αυτό είναι το αγαπημένο κομμάτι του Σπύρου, αφού η ερμηνεία του είναι καθηλωτική. Όχι ότι στα υπόλοιπα υστερεί, αλλά για παράδειγμα το “A Desert Throne” ξεχωρίζει για τις μελωδίες του. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ίσως το πιο to-the-point του album και έχει σίγουρα το καλύτερο riff.
To στοίχημα στο Modern Primitive για τους Septicflesh ήταν να διατηρηθούν στην κορυφή που έχουν καθήσει
Το ομώνυμο είναι ίσως η καλύτερη ευκαιρία που έχουμε για να γίνει μνεία στον «αφανή ήρωα» της μπάντας, Σωτήρη Βαγενά aka Sotiris Anunnaki V. Λόγω της ιδιαιτερότητας του ότι δεν περιοδεύει με την μπάντα, έχει δημιουργηθεί ένα άκρως ταιριαστό μυστήριο γύρω του. Φυσικά, αποτελεί έναν από τους στυλοβάτες τις μπάντες, τον κύριο στιχουργό της και αυτόν που τραγουδάει αυτά τα υπέροχα καθαρά φωνητικά. Στο πέρας ακούμε “Psychohistory” & “A Dreadful Muse” που έρχονται να κλείσουν ιδανικά το album, εξερευνώντας όλες τις ιδέες – που είναι αρκετές – που ακούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της κυκλοφορίας.
Η αλήθεια είναι πως στο Modern Primitive οι Septicflesh δεν κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι στις τελευταίες τους δουλειές. Αυτό, όμως, δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι πλέον «παίζουν στην top κατηγορία», το στοίχημα ήταν διατηρηθούν σε αυτά τα επίπεδα, και το έκαναν, εμφατικά.
