Πέντε χρόνια μετά το Codex Omega και σε αυτά τα πέντε χρόνια ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά. Σε αυτό το διάστημα πόσο έχουν αλλάξει οι Septicflesh μουσικά και συνολικά καλλιτεχνικά και πόσο έχεις αλλάξει εσύ ο ίδιος;
Πράγματι, έχει αλλάξει δραματικά ο κόσμος και τώρα βλέπουμε τα κατάλοιπα του covid, τα είδαμε στα τρία τελευταία ταξίδια που κάναμε στην Ευρώπη: στο Hellfest, στο Karmøygeggon στη Νορβηγία και στο Durbuy στο Βέλγιο. Βλέπουμε προβλήματα που έχουν προκύψει με τον covid, με καθυστερήσεις, με διάφορα… Πιστεύω ότι ο κόσμος χρειάζεται λίγο χρόνο για να επανέλθει και να δούμε πώς προχωράμε μετά από αυτό, γιατί ζούμε σε έναν κόσμο τρελό.
Για εμάς, η ουσία είναι ότι οι Septicflesh είναι πιο ώριμοι από ποτέ. Δουλέψαμε πάρα πολύ στην πανδημία, είχαμε άπλετο χρόνο να δουλέψουμε πάνω σε ιδέες και η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμασταν όντως περισσότερο χρόνο, γιατί είχαμε ανεβάσει τον πήχη με το Codex Omega. Για μένα, ως συνθέτη -που μελετάω και πειραματίζομαι- δε μου άλλαξε κάτι ιδιαίτερα η πανδημία. Πάντα θέλω να βελτιώνομαι σαν μουσικός. Και είχα και αρκετή δουλειά: έκανα ένα score για ένα ντοκιμαντέρ για το bodybuilding, έκανα ένα πιλοτικό serial και υπέγραψα συμβόλαιο με μια εταιρεία για ένα videogame. Δηλαδή, ήμουν αρκετά απασχολημένος αυτήν την περίοδο ούτως ή άλλως και πάνω απ’ όλα, είχαμε και το νέο album των Septicflesh.
Πριν πάμε στη νέα κυκλοφορία, θέλω να κάνουμε μια στάση στην προηγούμενη κυκλοφορία σας, το Infernus Sinfonica MMXIX, το οποίο έχω γράψει πως το θεωρώ τη μεγαλύτερη στιγμή της ελληνικής σκηνής. Ήταν κάτι το one-off ή να το περιμένουμε ξανά όταν θα έχετε νέο υλικό; Και υπάρχει κάποια περίπτωση να το δούμε και στη χώρα μας;
Για εμάς ήταν η καλύτερή μας στιγμή και είμαστε στα σκαριά για να το ξανακάνουμε. Δηλαδή έχουμε ήδη ένα φεστιβάλ στο Μεξικό στο οποίο θα παίξουμε ως headliners, το Mexico Metal Festival το οποίο θα γίνει το Σεπτέμβριο, και έχουμε και κάποια σχέδια και για την Ευρώπη. Δεν μπορώ να σου πω παραπάνω, πάντως σίγουρα έχουμε πολλά σχέδια για ορχηστρικές συναυλίες.
'Aλλη μια αλλαγή είναι πως το Modern Primitive κυκλοφορεί από τη Nuclear Blast, τη μεγαλύτερη δισκογραφική της σκηνής. Αυτό για τους Septicflesh άλλαξε κάτι; Είχατε μεγαλύτερη πίεση πως πρέπει να αποδείξετε κάτι ή ήσασταν cool με αυτό;
Κοίταξε, είμαστε πια μέρος της μεγαλύτερης εταιρείας στο metal, όπως ανέφερες. Αυτό το βλέπουμε σαν μια πρόκληση να μας κάνει καλύτερους γιατί -ξέρεις- έχεις κι έναν μεγάλο ανταγωνισμό, το roster της Nuclear Blast σε ζαλίζει. Εφόσον φτάσαμε σε ένα σημείο με τη Season of Mist η οποία δεν μπορούσε να κάνει το επόμενο βήμα, αποφασίσαμε να μπούμε στην οικογένεια της Nuclear Blast.
Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με την εταιρεία και είδαμε ήδη μεγάλες διαφορές. Είδαμε το Modern Primitive να μπαίνει στα charts της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Ελβετίας, πράγματα που δεν είχαμε δει με τη Season Of Mist. Όχι ότι η Season of Mist ήταν κακή εταιρεία, απλά υπάρχει κι ένα όριο. Η Nuclear Blast μπορεί να σε απογειώσει. Ξέρουμε πού είμαστε, μας είχαν σε προτεραιότητα, είδαμε αποτελέσματα από την αρχή και σίγουρα θα πάμε ακόμα καλύτερα και στα επόμενα albums.
Ο τίτλος του Modern Primitive ενώνει δύο αντίθετες έννοιες. Στα χρόνια που ακούω Septicflesh έχω μάθει πως τίποτα δεν είναι τυχαίο και τις πιο πολλές φορές υπάρχουν περισσότερα απ’ όσα φαίνονται σε πρώτη ανάγνωση. Ποιο είναι, λοιπόν, το μήνυμα που ο τίτλος θέλει να περάσει για το album;
Το μήνυμα του album είναι το δίπολο δημιουργίας και καταστροφής. Πως παρ’ ότι έχουμε φτάσει στο 2022, βλέπουμε μέσα μας να υπάρχει το πρωτόγονο και αυτοκαταστροφικό στοιχείο, το οποίο μπορεί να μας εξαφανίσει. Βλέπουμε να συμβαίνουν πράγματα που μέχρι πρότινος ήταν αδιανόητα να τα σκεφτείς, είμαστε σε έναν κόσμο τρελό, όπως είπα και πριν, και δεν ξέρεις πια από πού θα σου ‘ρθει. Είδαμε την πανδημία, τρελά πράγματα, τους «φιλόσοφους» του Facebook και του Instagram οι οποίοι πήραν τη θέση των γιατρών, βλέπουμε τώρα τα πράγματα με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Δεν τα βλέπω καλά. Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε μια επανεκκίνηση ώστε να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο. Η ζωή είναι ένας κύκλος, η πανδημία θα ξανάρθει, από μας εξαρτάται πώς θα την αντιμετωπίσουμε. Και αυτό είναι το βασικό μήνυμα του Σωτήρη: ότι το στοιχείο της αυτοκαταστροφής είναι αυτή τη στιγμή σε ισχύ μέσα μας.
Κάτι το οποίο ξεχωρίζω στους Septicflesh είναι ότι υπάρχουν τρεις δημιουργικοί άξονες. O Σωτήρης στο επίπεδο του στίχου, ο Σπύρος στο εικαστικό και εσύ στο επίπεδο των ορχηστρών. Καθώς μου εξηγούσες το νόημα του δίσκου και την ουσία του, έβλεπα ότι υπάρχει μια πλήρης ταύτιση και στους τρεις άξονες, σαν να το έχει γράψει ένα άτομο. Έτσι μου γεννιέται αντανακλαστικά το ερώτημα: βγάζουν οι Septicflesh δίσκο, ποια είναι η διαδικασία;
Είμαστε και οι τρεις συνθέτες στο γκρουπ. Εγώ είμαι υπεύθυνος για τις ορχήστρες. Το θέτεις πολύ σωστά. Ο βασικός σκελετός της μπάντας δεν έχει αλλάξει ποτέ. Είμαστε τα τρία άτομα που έχουν ιδρύσει τη μπάντα. Η χημεία υπάρχει, υπήρχε και θα υπάρχει. Έχουμε μια διαδικασία. Εγώ θα συνθέσω τα ορχηστρικά κομμάτια. Ο αδελφός μου και ο Σωτήρης θα βγάλουν πάνω στις ορχηστρικές μου ιδέες τα metal parts ή θα μου στείλουν τα metal parts και εγώ θα βάλω κάποιες ιδέες με την ορχήστρα. Αυτό είναι το πλάνο που έχουμε πάντα όταν γράφουμε. Δουλεύει έως τώρα, είμαστε από μικροί μαζί, ξέρουμε ακριβώς τι θέλει ο ένας από τον άλλον. Είμαστε, όπως είπες, σαν να γράφει ένα άτομο.
Δε θα κάνουμε εκπτώσεις στο μεγαλύτερό μας όπλο, θα το χρησιμοποιήσουμε έτσι ώστε να είναι στην καλύτερή του μορφή
Θέλω να σημειώσω ότι σε κάποιες ιδέες μας βοήθησαν και ο Ντίνος και ο Krimh, αλλά ο βασικός άξονας είναι από εμένα, τον αδερφό μου, και τον Σωτήρη. Και αυτό είναι ένα μεγάλο ατού και σημαντικό σημείο απόπλου για τους Septicflesh. Είμαστε πολλοί συνθέτες, δεν έχουμε κορεστεί και το ότι βγαίνει το αποτέλεσμα σαν να είναι σύνθεση ενός ατόμου, είναι κατόρθωμα. Ο καθένας μας έχει τον χαρακτήρα του, την ταυτότητά του και βρίσκουμε τον τρόπο ο οποίος μας χαρακτηρίζει σαν συνθέτες.
Πλέον δεν μπαίνω στη διαδικασία να αναλύσω αν ένα album σας είναι καλό ή όχι, το θεωρώ δεδομένο. Αυτό που αναγνωρίζω για παράδειγμα στο Modern Primitive είναι ότι είναι ένα album με ξεκάθαρες ιδέες, πολύ συγκεκριμένο όραμα, αψεγάδιαστα εκτελεσμένο, χωρίς σφάλμα. Όταν ξεκινήσατε να γράφετε το Modern Primitive, ποιο θέλατε να είναι το αποτέλεσμα; Πότε είπατε "εδώ είναι σωστό";
Κάθε album για εμάς είναι ξεχωριστό. Θα πω ξανά ότι είμαστε τρεις συνθέτες και το τονίζω επειδή είναι πολύ σημαντικό. Είπα ότι δεν έχουμε κορεστεί. Το να γράφει ένας κουράζει αργά ή γρήγορα, και κουράζει και τον ίδιο. Κάποια στιγμή θα πέσεις στην παγίδα να επαναλάβεις τον εαυτό σου. Εμείς όταν γράφουμε ένα album, κόβουμε το παρελθόν και λέμε ότι θα βρούμε νέα μονοπάτια, ένα καινούριο μουσικό λεξιλόγιο. Θα πειραματιστούμε πάρα πολύ, θα δουλέψουμε άλλο τόσο και θα ακολουθήσουμε τυφλά την έμπνευσή μας. Θα φτάσουμε στο σημείο στο οποίο έπειτα από πολλούς πειραματισμούς, θα δούμε ότι είμαστε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Και όταν φτάνουμε εκεί, απλά το ξέρουμε, το αισθανόμαστε.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς. Είναι καρδιά, εμπειρία, τα πάντα, ένα σύμπλεγμα πολλών πραγμάτων. Αλλά η ουσία είναι ότι σαν καλλιτέχνες πάντα θέλουμε να προοδεύουμε και να προχωράμε μπροστά. Ο καλλιτέχνης πρέπει να προοδεύει, διότι διαφορετικά μπορεί να πέσει στην παγίδα της επανάληψης. Πρέπει να ξέρεις πότε πέφτεις σε αυτή την παγίδα και με κάποιον τρόπο να ξεφεύγεις. Όπως και το 2002 όταν διαλυθήκαμε, είπαμε ότι δεν έχουμε κάτι να δώσουμε σαν Septicflesh πια στους ακροατές μας. Είπαμε ότι είναι καλύτερο να διαλύσουμε τη μπάντα παρά να γίνουμε σαν δημόσιοι υπάλληλοι. Πιστεύω ότι με οδηγό αυτή τη νοοτροπία, καταφέραμε κάθε album των Septicflesh να αποτελεί μια οντότητα.
Τώρα θέλω να πάμε στο αγαπημένο μου σημείο που είναι το ενορχηστρωτικό κομμάτι. Πάντα με εξιτάρει γιατί είναι ιδιαίτερο. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνετε αυτό, αλλά στο Modern Primitive βλέπω έναν ethnic χαρακτήρα. Υπήρχε κάποιο concept; Διάβασες στίχους, άκουσες συνθέσεις, και είπες "αυτό μου βγάζει κάτι από Ανατολή" ή απλά προέκυψε;
Τα ανατολίτικα σημεία, είναι σημεία του αδερφού μου. Ο αδερφός μου άκουγε πολύ Χατζιδάκι την ώρα που έγραφε και μου έλεγε ότι θέλει έναν ήχο παρόμοιο με ένα κομμάτι που άκουγε. Μου είπε πώς το θέλει και άρχισα να ψάχνω για παίκτες που θα μπορούσαν να ανταποκριθούν. Αλλά όταν γενικά φτιάχνουμε το album, προσπαθώ πάντα να χρησιμοποιούμε όργανα τα οποία δεν έχουμε χρησιμοποιήσει στο παρελθόν, όπως το μαντολίνο στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Σου έχουν μείνει πολλά ακόμη;
Ε, εντάξει. (γέλια). Είναι πολλά. Βάλαμε ταμπούρι, βάλαμε ντουντούκ (σ.σ. duduk, αρχαίο αρμένικο πνευστό μουσικό όργανο) το οποίο είναι από τα αγαπημένα μου. Το είχα και στο Portrait Of A Headless Man του Codex Omega. Πάντα προσπαθώ να βρίσκω νέα χρώματα για τα κομμάτια μας και να βάζω πολλά όργανα. Δίνουν ένα χαρακτηριστικό χρώμα στη δημιουργία μας.
Στο Coming Storm, έχετε κάποια στιγμή ένα όργανο με πολύ ιδιαίτερο ήχο που ακούγεται σε ένα ακουστικό μέρος του κομματιού και μου γεννιέται το ερώτημα: όταν έχεις έναν ανατολίτικο ήχο, οι επιλογές μουσικών οργάνων που έχεις είναι αμέτρητες. Πώς καταλήγεις να πεις ότι εδώ θα βάλω μαντολίνο, θα βάλω σαντούρι;
Υπάρχουν αμέτρητες επιλογές. Μια μελωδία μπορεί να παιχτεί από όλα τα όργανα. Βέβαια, δεν θα μπορούσα να βάλω τη μελωδία του Anubis να την παίξει ένα φαγκότο! Θα μπορούσε, αλλά δεν θα έδινε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το είχα δώσει στα βιολιά. Στο Coming Storm ήθελα αυτά τα δυο μέρη, που είναι διαφορετικά, να σπάσουν μεταξύ τους. Να σπάσει λίγο το σκοτεινό πρώτο μέρος της ορχήστρας. Όταν ακούω μια μελωδία, λέω “αυτή θα την ήθελα για το κόρνο, αυτή για το ντουντούκ, αυτή θα την είχα για το κλαρινέτο, για όμποε”. Υπάρχουν αμέτρητες επιλογές και ο εκάστοτε συνθέτης θα επιλέξει αυτό που του αρέσει.
Ο καλλιτέχνης πρέπει να προοδεύει, διότι διαφορετικά μπορεί να πέσει στην παγίδα της επανάληψης
'Αρα μπορούμε να πούμε ότι είσαι "αναγκασμένος" να ακούς πάρα πολλά μουσικά είδη για να βρίσκεις νέους ήχους και να τους εντάσσεις, όχι απαραίτητα στους Septicflesh μόνο, αλλά στο ρεπερτόριό σου ως ενορχηστρωτής
Εννοείται. Όταν σπούδαζα μουσική, ο δάσκαλός μου, μου έλεγε “ξέχασέ τα όλα, άκου όσο πιο πολλή μουσική μπορείς”. Μόνο αυτό. Πρέπει να μελετήσεις τους τιτάνες της ενορχήστρωσης φυσικά, αλλά πάντα ακούω διαφορετική μουσική και πάντα θα βρω κάτι το οποίο θα το φιλτράρω, έτσι ώστε να το αναδείξω στις ιδέες μου. Ακούω πάρα πολλή μουσική. Όταν έχεις τόσο μεγάλο ρεπερτόριο, οι ιδέες δεν τελειώνουν ποτέ.
Είπες πριν ότι όταν έχεις μια ιδέα για ένα μουσικό όργανο, πρέπει να βρεις τον κατάλληλο παίκτη. Σήμερα η τεχνολογία θα μπορούσε να σε βοηθήσει να κόψεις δρόμο και να πεις «δεν τον χρειάζομαι, μπορώ να το κάνω ψηφιακά». Για ποιον λόγο επιλέγεις να έχεις πάντα τον φυσικό ήχο;
Δεν νομίζω πως τίθεται θέμα σύγκρισης midi με live ορχήστρα. Όσο κι αν έχουν πάει τα midi σε ένα άλλο επίπεδο, απίστευτο επίπεδο, ποτέ δε θα φτάσουν τη ζωντανή ορχήστρα. Οι συχνότητες εκεί, η ζεστασιά των οργάνων είναι αξεπέραστη και εμείς έχουμε την πολυτέλεια να μπορούμε να ηχογραφούμε με ορχήστρα. Είναι το μεγαλύτερό μας όπλο και δε συμβιβαζόμαστε με κάτι λιγότερο. Δε θα κάνουμε εκπτώσεις στο μεγαλύτερό μας όπλο, θα το χρησιμοποιήσουμε έτσι ώστε να είναι στην καλύτερή του μορφή. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης.
Έχεις ψηφιστεί στους 50 Καλύτερους Συνθέτες της Metal Σκηνής. Θεωρείς ότι αυτό εκτός από μια προσωπική επιτυχία, είναι μια κορυφή που έχεις πιάσει και λες "το έκανα και αυτό"ή η ζωή συνεχίζεται;
Ούτε καν. Έχω να δώσω άπειρα με τη μουσική μου. Η μουσική για εμένα είναι το οξυγόνο, νερό, το παν. Δεν έχω κάνει τίποτα ακόμη. Έχω ακόμη τόση πείνα για τη μουσική και όπως πάντα, θα μελετάω και δε θα μένω στάσιμος. Θα βελτιώνομαι και θα δημιουργώ κάτι ώστε να νιώθω υπερήφανος και να αφήσω ένα έργο. Είναι μεγάλη τύχη ότι με επέλεξαν σε αυτούς τους 50. Εμένα με επέλεξαν λόγω των ορχηστρικών δυνατοτήτων μου. Και το Loudwire και το Berkeley είναι πολύ σημαντικά, αλλά εγώ προχωράω μπροστά.
Από τον καιρό της επανένωσης και μετά, οι Septicflesh τρέχουν ένα σερί τρομερών κυκλοφοριών. Είναι μεταξύ τους διαφορετικές και παράλληλα έχουν μια σύνδεση. Κάθε δίσκος έρχεται και κάνει τον επόμενο δυσκολότερο, αυξάνοντας τις απαιτήσεις για αυτό που θα ακολουθήσει. Σας κάνει να αυστηροποιείτε τις διαδικασίες που εσείς οι ίδιοι έχετε για τους Septicflesh;
Είναι ο φόβος να μην κάνεις κάτι το οποίο έχεις ξανακάνει. Αυτό σε ωθεί να βρεις τον τρόπο να δημιουργήσεις κάτι καινούριο σε σχέση με το προηγούμενο. Πάντα βέβαια υπό την αισθητική των Septicflesh. Τον ήχο μας τον έχουμε βρει, είναι εκεί. Ένα καλό album είναι δύσκολο να γραφτεί και εκεί δίνουμε βαρύτητα. Αυτός ο φόβος μας αρέσει. Είναι αυτός που σε κάνει να μην επαναπαύεσαι, να δημιουργείς. Όταν φύγει η φλόγα του φόβου αυτού, θα υπάρχει θέμα. Είμαστε όμως αρκετά κεφάλια. Σκέψου να ήμασταν ένα άτομο, με τόσα χρόνια δισκογραφία. Όλοι μας προοδεύουμε, είμαστε άτομα τα οποία θέλουν να ανακαλύπτουν καινούρια ηχοχρώματα.
Έστω ότι σε 30 χρόνια σταματάς την καριέρα σου-
Σε λιγότερο μπορώ να σου πω (γέλια).
Πώς θέλεις να θυμούνται τους Septicflesh και τι θέλεις να έχει μείνει στη μουσική σκηνή από τον Χρήστο;
Για τους Flesh, θέλω να έχουν παράξει ένα έργο το οποίο θα μείνει. Είναι το πιο σημαντικό, να έχεις αφήσει πίσω σου echo. Αν καταφέραμε να κάνουμε τους ακροατές μας να ονειρευτούν, να ανατριχιάσουν, να βοηθηθούν, είναι η απόλυτη επιτυχία για εμάς, δεν χρειαζόμαστε κάτι άλλο. Αν καταφέρεις να κάνεις τον ακροατή σου να ταξιδέψει με τη μουσική, είναι το υπέρτατο. Δεν πάει παραπάνω. Εκεί τον αγγίζεις και εκεί ταυτίζεται με τον καλλιτέχνη. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα.
Πριν πολλά χρόνια σε είχα ρωτήσει πάλι και θα επαναλάβω την ερώτηση. Έχουμε έναν ενορχηστρωτή και τον αδερφό του, που είναι ένας εξαιρετικός εικαστικός. Η Ελλάδα είναι μια χώρα του πολιτισμού. Σας έχει προσεγγίσει ποτέ επίσημος φορέας για οποιονδήποτε λόγο, για να σας δώσει ένα project, να σας βραβεύσει, ή απλά να σας πει ένα μπράβο που εξάγετε πολιτισμό;
Μεγάλη συζήτηση. Τι να πω για την Ελλάδα. Μας στενοχωρεί συνέχεια, δεν μπορώ να το κρύψω αυτό. Όπως είπα και στην αρχή, είναι κρίμα ένα ορχηστρικό show ελληνικής παραγωγής/έμπνευσης να παρουσιάζεται στο Μεξικό και όχι στην Ελλάδα. Έχουμε προτάσεις από όλη την Ευρώπη και δεν έχουμε επίσημη πρόταση από την Ελλάδα. Εγώ θα το κυνηγήσω όσο μπορώ να γίνει αυτό το show στην Ελλάδα. Το σύστημα δεν είναι φτιαγμένο για εμάς. Δεν έχουμε τη ροκ κουλτούρα, σκυλο-κουλτούρα έχουμε σε αυτή τη χώρα. Ελπίζω να πάνε τα πράγματα καλύτερα. Πάντως δεν νομίζω πως το ροκ ή το metal θα είναι ποτέ στις ειδήσεις στην Ελλάδα.
Το λέω διότι στην Ελλάδα, δυο σχήματα υπάρχουν που κάνουν πραγματικά διεθνή καριέρα.
Σωστά το λες, αυτή είναι η αλήθεια. Μας «προπαγανδίζουν» εδώ με «Έλληνες καλλιτέχνες που κάνουν καριέρα στο εξωτερικό» και πάνε στην Αγγλία ή τη Γαλλία και από κάτω είναι μόνο Έλληνες. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με διεθνή καριέρα. Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, αλλά δεν νομίζω ποτέ να φτάσουμε χώρες σαν τη Σουηδία, σαν τη Νορβηγία και τη Φινλανδία, είμαστε έτη φωτός μακριά. Δεν έχουμε μέλλον εδώ. Δυστυχώς. Μετά το Μεξικό με πήραν και έκανα μια συνέντευξη στον ΑΝΤ1, αλλά τελείωσε, αυτό ήταν.
Και σκέψου το λίγο, είναι ένα μεγάλο γεγονός για την Ελλάδα: σε ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα του Mexico City, ήρθαν 3.200 άτομα και είδαν Έλληνες μουσικούς με ορχήστρα. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει από ελληνική μπάντα. Όπως είπα. Θα δούμε. Υπάρχουν πρόσωπα τα οποία μπορούν να αλλάξουν το σύστημα, αλλά δεν νομίζω να αλλάξει ριζικά. Δεν μπορώ να πω ότι οι Septicflesh στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλοι. Υπάρχουν άλλα σχήματα που για το κοινό στην Ελλάδα, θεωρούνται πιο δημοφιλή. Η καριέρα στο εξωτερικό είναι αυτό που κυνηγάνε όλοι και είναι το πιο δύσκολο. Είμαστε συμβιβασμένοι με την πραγματικότητα της Ελλάδας.
Κάνουμε μια δουλειά που έχει απήχηση στο εξωτερικό. Αν ήμασταν στη Νορβηγία, για παράδειγμα, θα είχαμε μετάλλια. Βλέπεις, όμως, πόσο μακριά είμαστε από το μετάλλιο. Είμαστε ακραίος ήχος, αναμφίβολα, αλλά πού είναι το κακό στον ακραίο ήχο; Υπάρχουν συμπλέγματα συντηρητισμού.
Αυτό που μπορώ να σου πω πάντως είναι πως όσοι είμαστε στην Αθήνα ανυπομονούμε για το live με τους Hypocrisy και ζηλεύουμε λίγο τη Θεσσαλονίκη που θα σας δει πιο σύντομα...
Πράγματι, για το καλοκαίρι θα είμαστε μόνο στο Street Mode Live Sessions το ερχόμενο Σάββατο, 02 Ιουλίου, και θα κλείσουμε τον κύκλο αυτών των live υπό την αιγίδα του Street Mode Festival στο Θέατρο Κήπου της Θεσσαλονίκης. Και ύστερα, ναι, Θεσσαλονίκη ξανά και Αθήνα με τους Hypocrisy!
Μια τελευταία φράση δική σου προς τους αναγνώστες μας.
Ευχαριστώ πολύ για όλη τη στήριξή σας. Εμείς θα κάνουμε πάντα το καλύτερο. Θα δημιουργούμε μουσική η οποία θα μπορεί να αγγίξει τους ακροατές μας.
Αποχαιρετίσαμε τον Χρήστο Αντωνίου, που ευχαριστούμε θερμά για την εμπιστοσύνη του. Όσο η Αθήνα περιμένει, η Θεσσαλονίκη μπορεί να δει τους αρχιερείς της ελληνικής metal σκηνής το Σάββατο, 02/07, στο Θέατρο Κήπου, στην τελευταία συναυλία των Street Mode Live Sessions.
Πληροφορίες εδώ: Street Mode Live Sessions • 21 Ιουνίου – 2 Ιουλίου • Θέατρο Κήπου
Facebook Event
Εισιτήρια εδώ: https://bit.ly/septicfl
