Νομίζω ήμουν στα τέλη του δημοτικού, Πέμπτη ή Έκτη τάξη. Για τους νεότερους εδώ, να πω ότι παλιά δεν είχαμε τόσο εύκολη πρόσβαση στη μουσική όσο σήμερα. Μία από τις συνηθισμένες πρακτικές μας ήταν να γράφουμε τραγούδια από το ραδιόφωνο σε κασέτες. Δε θυμάμαι καν τι περίμενα να γράψω, αλλά με πήρε ο ύπνος για λίγο. Κατά λάθος, κατέγραψα μια φωνή που τραγουδούσε ένα απίστευτα μελαγχολικό τραγούδι. Ένας στίχος του μου κόλλησε στη μνήμη με μοναδικό τρόπο: «Looking out at the rain. Looking in through the storm». Κάπως έτσι, ακούσια, άκουσα για πρώτη φορά την υπέροχη φωνή της Marianne Faithfull.
Το αστείο είναι ότι δεν κατάλαβα αμέσως πως αυτή η φωνή ήταν η ίδια που λάτρευα στο αγαπημένο μου κομμάτι των Metallica από το “ReLoad”. Ας είμαστε ειλικρινείς, μεταξύ μας. Χωρίς τη Marianne Faithfull, το “Memory Remains” δε θα ήταν το κομμάτι που γνωρίζουμε και οι περισσότεροι αγαπάμε. Πέρασαν κάποια χρόνια μέχρι να ενώσω τις τελείες, και τελικά το κατάφερα χάρη στο “Broken English“. Είχα την τύχη να έχω φίλο με μεγαλύτερο αδερφό, φανατικό μουσικόφιλο, που μας «οδηγούσε» μουσικά.
Η γνωριμία μου με το “Broken English” ήταν αποκαλυπτική. Δεν άκουγα την απαλή, ντελικάτη φωνή που φανταζόμουν ότι είχε η Faithfull στις πρώτες της ηχογραφήσεις. Ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Η φωνή της είχε μια τραχιά ποιότητα, γεμάτη εμπειρία και πόνο. Είχε περάσει από την αθωότητα του “As Tears Go By” στην οργισμένη, άγρια αφήγηση του “Why D’Ya Do It“. Εκεί που ο περισσότερος κόσμος την ήξερε ως τη μούσα του Jagger, εκείνη επαναπροσδιόρισε τον εαυτό της μέσα από μια ταραχώδη ζωή και μια σειρά εκπληκτικών δίσκων.
Η Marianne Faithfull ήταν μια δημιουργός που έζησε και άφησε το αποτύπωμά της στη μουσική
Διαβάζοντας αργότερα για τη ζωή της, συνειδητοποίησα πόσο συμβολικό ήταν το ταξίδι της. Ήταν η εικόνα της Swinging London εποχής, μια από τις πιο όμορφες γυναίκες της δεκαετίας του ’60, αλλά το παραμύθι είχε σκοτεινή πλευρά. Η σχέση της με τον Jagger, η εξάρτησή της από την ηρωίνη, η απώλεια της κηδεμονίας του γιου της, η ζωή στους δρόμους – όλα αυτά διαμόρφωσαν τη φωνή της. Όταν άκουγα τραγούδια όπως το “Strange Weather“, ήταν σαν να άκουγα την ίδια της τη ζωή σε ήχο.
Η Marianne Faithfull δεν ήταν απλώς μια καλλιτέχνιδα που επέζησε. Ήταν μια δημιουργός που έζησε και άφησε το αποτύπωμά της στη μουσική. Η καριέρα της δεν υπήρξε ποτέ στατική. Κάθε δεκαετία, κατάφερνε να αναγεννηθεί, να προσαρμοστεί και να επανεφεύρει τον εαυτό της. Από τα folk-pop χρόνια των ‘60s, πέρασε στο σκοτεινό new wave των 70s, και από εκεί, στη μυσταγωγία των συνεργασιών της με καλλιτέχνες όπως ο Nick Cave και ο PJ Harvey. Η φωνή της ήταν η φωνή μιας γυναίκας που έζησε, που έπεσε, που σηκώθηκε και συνέχισε.
Το “She Walks in Beauty“, το τελευταίο της άλμπουμ, ήταν σχεδόν μεταφυσικό. Ένα αντίο μέσα από τους στίχους των Ρομαντικών ποιητών, με τη φωνή της σαν σκιά του παρελθόντος που μας ψιθυρίζει ιστορίες. Ένας κύκλος που έκλεισε, αλλά μια παρουσία που θα παραμείνει. Ακόμα και τώρα που η ίδια δεν είναι πια εδώ, κάθε φορά που κάποιος ανακαλύπτει τη Marianne Faithfull, είναι σαν να ξεδιπλώνει ένα μέρος της ιστορίας της μουσικής. Με όλες τις πληγές, την ομορφιά και την αλήθεια που κουβαλά. Γιατί στο κάτω-κάτω, the memory remains.
