Ήταν το 2005 όταν το Guitar Hero εμφανίστηκε στo PlayStation 2. Μια πλαστική κιθάρα, πέντε κουμπιά και μια προσομοίωση που θύμιζε Dance Dance Revolution για ροκάδες. Φαινομενικά, έμοιαζε με αστείο. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για μια πολιτισμική έκρηξη. Μέσα σε λίγα χρόνια, τα παιδιά που δεν ήξεραν τι είναι οι Led Zeppelin, οι Slayer ή οι Judas Priest, τραγουδούσαν το “Through the Fire and Flames” των DragonForce με κλειστά μάτια.
Στην εποχή πριν το TikTok, το YouTube και το Spotify, η ανακάλυψη γινόταν μέσα από μικρές εκρήξεις ενθουσιασμού.
Το Guitar Hero δεν ήταν απλώς ένα διασκεδαστικό rhythm game. Ήταν μια πύλη. Άνοιξε τον δρόμο για τη γνωριμία μιας ολόκληρης γενιάς με την ιστορία της ροκ. Και το έκανε με τρόπο βιωματικό, ενεργό, σχεδόν σωματικό. Γιατί δεν άκουγες απλώς ένα τραγούδι. Το έπαιζες. Και αυτό άλλαζε τα πάντα. Πριν οι αλγόριθμοι σου σερβίρουν curated playlists και μουσικές ανακαλύψεις, το Guitar Hero σου άνοιγε έναν άλλο κόσμο.
Στην εποχή πριν το TikTok, το YouTube και το Spotify, η ανακάλυψη γινόταν μέσα από μικρές εκρήξεις ενθουσιασμού. Ένα riff που δεν μπορούσες να βγάλεις από το μυαλό σου. Μια φωνή που σε έκανε να ψάχνεις το συγκρότημα. Ένα τραγούδι που δεν ήξερες ότι σου αρέσει μέχρι να προσπαθήσεις να το παίξεις ξανά και ξανά.
Το παιχνίδι σε οδηγούσε σε ανασκαφή. Από το “Message in a Bottle” των Police στο “Sweet Child O’ Mine” των Guns N’ Roses. Από το “Killing in the Name” των Rage Against the Machine στο “Barracuda” των Heart. Από τις πρώτες νότες της εισαγωγής μέχρι το τελευταίο solo, η μουσική δεν ήταν απλώς background. Ήταν το παιχνίδι.
Η μουσική έγινε συνεργατικό παιχνίδι. Και οι φίλοι γίνονταν μπάντα για ένα βράδυ.
Για πολλά σπίτια, η εικόνα του εφήβου ή της έφηβης να κρατά μια κιθάρα χωρίς χορδές, μπροστά σε μια τηλεόραση CRT, έγινε καθημερινότητα. Πέρα από την πλάκα, η κιθάρα του Guitar Hero έγινε ένα αντικείμενο με νοσταλγική αξία. Ήταν μια φαντασίωση: να ανέβεις στη σκηνή, να νιώσεις τη δύναμη της κιθάρας, να είσαι έστω για λίγο ο Slash ή ο Angus Young.
Δεν είναι τυχαίο ότι η σειρά του παιχνιδιού εξελίχθηκε και πρόσθεσε ακόμη πιο δυναμικά στοιχεία: φωνητικά, μπάσο, drums. Το Guitar Hero World Tour απογείωσε το φαινόμενο. Η μουσική έγινε συνεργατικό παιχνίδι. Και οι φίλοι γίνονταν μπάντα για ένα βράδυ. Οι θρύλοι μπήκαν στο παιχνίδι Το 2008, το Guitar Hero: World Tour πρόσθεσε playable χαρακτήρες όπως ο Ozzy Osbourne, ο Zakk Wylde και η Hayley Williams. Το 2009, το Guitar Hero 5 έφερε τον Kurt Cobain. Για κάποιους, ήταν βεβήλωση. Για άλλους, ήταν μια σπάνια ευκαιρία να δουν αυτούς τους καλλιτέχνες να “ζωντανεύουν” σε έναν ψηφιακό κόσμο.
Το σημαντικότερο όμως ήταν άλλο: για χιλιάδες έφηβους που δεν είχαν προλάβει τα 90s, ο Kurt Cobain δεν ήταν πια μια θλιμμένη φιγούρα του παρελθόντος. Ήταν ένας χαρακτήρας που μπορούσαν να επιλέξουν. Μια φωνή που ανακάλυπταν ξανά. Το ίδιο και ο Ozzy. Το ίδιο και οι Tool, οι Muse, οι Queen, οι Metallica.
Oι έφηβοι που το ανέβασαν, έγιναν οι ενήλικες που πλέον ήθελαν την απόλαυση μιας actual συναυλίας.
Η αίσθηση του να “παίζεις” δύσκολα κομμάτια, ακόμη και χωρίς να ξέρεις μουσική, είχε κάτι απελευθερωτικό. Μπορεί να μην έμαθες ποτέ να κρατάς ανοιχτά ακόρντα. Αλλά ένιωσες το groove. Έμαθες να ξεχωρίζεις το riff, το chorus, το bridge. Και κάπως έτσι, διαμορφώθηκε ένα κοινό πιο εκπαιδευμένο στη ροκ δομή. Από το Guitar Hero III: Legends of Rock μέχρι το Guitar Hero: Metallica, η εμπειρία έγινε σιγά σιγά σκληρότερη, πιο απαιτητική.
Ωστόσο, όπως όλα τα φαινόμενα, το Guitar Hero ξεθύμανε. Το 2010, το franchise έδειχνε σημάδια κόπωσης. Το 2015, έγινε μια απόπειρα αναβίωσης με το Guitar Hero Live, αλλά ο κόσμος είχε αλλάξει. Τα smartphones είχαν κυριαρχήσει. Οι πλαστικές κιθάρες έγιναν παρελθόν. Οι έφηβοι πια έπαιζαν Fortnite, όχι riff. Και σταδιακά, οι έφηβοι που το ανέβασαν, έγιναν οι ενήλικες που πλέον ήθελαν την απόλαυση μιας actual συναυλίας και όχι μιας ψηφιακής.
Και όμως, η επίδραση του Guitar Hero παραμένει. Πολλοί νέοι μουσικοί, ειδικά στην alternative rock σκηνή, έχουν αναφέρει το παιχνίδι ως σημείο εκκίνησης. Άλλοι έφτιαξαν μπάντες επειδή πρώτα ένιωσαν την ένταση στο σαλόνι τους. Και κάποιοι ανακάλυψαν τους θρύλους επειδή τους έπαιξαν πρώτα στο game.
Το Guitar Hero δεν ήταν trend. Ήταν μια εμπειρία. Ένας τρόπος να νιώσεις τη μουσική, να την κάνεις δική σου, ακόμη κι αν δεν έμαθες ποτέ να παίζεις αληθινή κιθάρα. Ήταν ένα ταξίδι στην ιστορία της ροκ, φορώντας πιτζάμες και κρατώντας ένα κομμάτι πλαστικό. Και ίσως, ακριβώς για αυτό, ήταν πιο ροκ από όσο νομίζαμε.
