Aν ο Dario Argento είναι το τέλεια στυλιζαρισμένο αίμα ενός άρτια δοσμένου κινηματογραφικού φόνου, ο Lucio Fulci είναι η παχιά κίτρινη στρώση λίπους που ελλοχεύει κάτω από το δέρμα, όπως υπερτονίζεται στο “City of the Living Dead“.
Ο φόνος και ο διαμελισμός στον Fulci, πάντα φαινόταν ως ένα γεγονός εντυπωσιακά γκροτέσκο. H κινηματογραφική του «ποιητική» αποσκοπεί στην ένταση της φρίκης. Είτε στις slasher, είτε στις παραφυσικές και ζομποειδείς αναζητήσεις του, πάντα ο θάνατος ήταν ένα γεγονός που τεντωνόταν σε σημείο παραμόρφωσης.
Και σε μια ταινία όπως το “City of The Living Dead“ είναι που το τέντωμα αυτό έρχεται εις σάρκα μια. Το φιλμ βρίθει με μεταφυσικούς προβληματισμούς που αφορούν το επέκεινα και το μυστικισμό.
Μετά την επιτυχία του “Zombie 2” και αφού ολοκλήρωσε το “Contraband“, ο Fulci θα εκκινήσει την τριπλέτα που ανεπισήμως έμεινε γνωστή ως «Η Τριλογία της Πύλης της Κολάσεως».
Παραμερίζοντας τις giallo διδαχές των κατά συρροή δολοφόνων, ο Fulci «επενδύει» σε ένα πρωτοφανές σκοτάδι
Μια μυστικιστική τελετή θα οδηγήσει τη νεαρή Mary στο να οραματιστεί ενός ιερέα που αυτοκτονεί και στον μυστήριο θάνατό της. Ένα θάνατο που κατά περίεργο τρόπο θα κρατήσει λίγες μόνο μέρες. Η Mary επιστρέφει στον κόσμο των ζωντανών και μαζί με το δημοσιογράφο Bob μαθαίνουν για το επικείμενο τέλος του κόσμου την ημέρα των Αγίων Πάντων.
Τι ρόλο παίζει σε αυτό η αυτοκτονία του ιερέα; Η προφητεία του Βιβλίου του Ενώχ είναι πραγματική; Γιατί ξαφνικά οι νεκροί αρχίζουν να ορέγονται το αίμα και τη σάρκα των ζωντανών; Οι απαντήσεις μπορούν να δοθούν μόνο με μια επίσκεψη στο Dunwich. Θα είναι ομολογουμένως ακατανόητες με τα μέτρα του συνηθισμένου κόσμου.
Παραμερίζοντας τις giallo διδαχές των κατά συρροή δολοφόνων, ο Fulci «επενδύει» σε ένα πρωτοφανές σκοτάδι. Συρρικνώνει έτσι την καταστροφική ισχύ του ανθρώπου. Τον κάνει να φαντάζει ως ανήμπορος μπροστά στο Ανεξήγητο.
Στον πυρήνα του, το σενάριο εμπνέεται από τις δοξασίες που αφορούν το σκότος και τον τρόμο. Ο Fulci επιλέγει αυτό αντί για το προκαλούμενο από την ανθρώπινη διαστροφή Κακό. Για αυτό το λόγο, όπως και στην Τριλογία των Τριών Μητέρων του Argento, η ατμόσφαιρα που προκύπτει αφορά στις αρχέγονες λειτουργίες του εγκεφάλου.
Στο City of the Living Dead υπερτονίζεται το γκροτέσκο όπως το ερμήνευσε και απέδωσε ο Lucio Fulci
Ο Μύθος και το Απόκρυφο λόγω της ακατανόητης φύσης τους δίνουν την ευκαιρία στο σκηνοθέτη να αναδείξει οράματα ενός άλλου κόσμου. Ενός κόσμου ο οποίος από την αρχή του χρόνου φαντάζει ως κάτι το θεμελιωδώς απειλητικό. Η ισχύς αυτού του Άλλου Κόσμου θα σπείρει τις πιο φρικαλέες αποχρώσεις του θανάτου.
Μια ισχύς που σταδιακά δείχνει να διαπερνά μέσω μιας μυστηριώδους ομίχλης όλο και περισσότερο τον υλικό κόσμο και τους κατοίκους του. Άλλοτε τους οδηγεί στα άκρα και άλλοτε στον (φρικτό) θάνατο.
Κάθε φορά που γίνεται λόγος στον Fulci, ένα από τα κεντρικά ζητήματα που αφορούν το έργο του είναι η άνευ ορίων βία και η παρουσίασή της. Χωρίς ούτε την ελάχιστη δόση υπερβολής, η βία στις ταινίες του Fulci αγγίζει συγκλονιστικά επίπεδα. Από τη μία αυτό οφείλεται στο ότι δε διστάζει να απεικονίσει στην εντέλειά τους ακόμα και τις πιο ειδεχθείς εικόνες.
Το μέταλλο θα τρυπήσει τη σάρκα. Τα ανθρώπινα μέλη θα αποχωριστούν τον κορμό του σώματος, τα σπλάχνα θα ξεχυθούν. Τα σκουλήκια θα καταβροχθίσουν τα απομεινάρια των νεκρών. Από την άλλη, τα χαρακτηριστικά εφέ του, ακόμα και στα πλαίσια της υπερβολής τους ενέχουν πάντα μια προσωπική σφραγίδα φρίκης.
Κάθε σκηνή στο City of the Living Dead του Lucio Fulci μοιάζει με προοίμιο κάποιας φρικτής κατάληξης
Μια φορά να δεις κάποιου είδους αιματοχυσία του Fulci και μετά αναγνωρίζεις πως είναι δική του. Αυτή η σχεδόν σαδιστική παρουσίαση της βίας και της σήψης είναι μια άτυπη προσωπική σφραγίδα. Μια σφραγίδα την οποία ελάχιστοι δημιουργοί μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια. Και αυτή η βία με κάθε δυνατό τρόπο θα ξεχυθεί στην οθόνη.
Κάθε σκηνή μοιάζει με προοίμιο κάποιας φρικτής κατάληξης. Συνοδευόμενη οπτικά από τα μονίμως μουντά πλάνα του και τους φωτισμούς που σχεδόν παραμορφώνουν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Τα παραπάνω “παντρεύονται” εξαιρετικά με τη μουσική του μέγιστου Fabio Frizzi, και δύσκολα βγαίνεις σώος.
Αντί κλεισίματος, ένα πλάγιο σχόλιο-φόρος τιμής στην κληρονομιά του Fulci στο ευρύτερο πεδίο της τέχνης. Κάποτε, το νορβηγικό κανάλι NRK1 κυκλοφόρησε ντοκιμαντέρ για το νορβηγικό black metal. Σε αυτό, ο Maniac των Mayhem αναφέρει την επιρροή που είχαν οι splatter ταινίες στη μουσική σκηνή της χώρας στα ξεκινήματά της.
Κάποιοι από εσάς ενδέχεται να θυμάστε μια διακοσμητική ταφόπλακα στη βιτρίνα του δισκάδικου Helvete με μια ιδιαίτερη αναγραφή. Αν προσέξετε καλά, στο City of The Living Dead ενδέχεται να βρείτε την πηγή έμπνευσής της με μια λέξη αλλαγμένη. Και αυτό αν μη τι άλλο φανερώνει το ότι η αισθητική του Fulci καταλήγει να διαπερνά συνολικά την τέχνη όταν αυτή μιλά με τις πιο ακραίες «διαλέκτους» της.
