Το “My Way” του Sid Vicious δεν είναι η συνηθισμένη σου διασκευή. Θυμίζει περισσότερο πράξη βεβήλωσης. Κι όμως, αυτό που ξεκίνησε ως φάρσα, κατέληξε να γίνει μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές στην ιστορία της punk. Ένα ηχητικό χαστούκι στον κόσμο των γυαλισμένων standards και των ψευδαισθήσεων αυτοπραγμάτωσης. Όμως για να κατανοήσει κανείς τι ακριβώς έκανε ο Vicious με το “My Way”, πρέπει πρώτα να δει τι ακριβώς ήταν το “My Way” πριν περάσει από τα χέρια του.
Το “My Way” καθιερώνεται ως κομμάτι αποχαιρετισμού, συνταξιοδότησης, θριάμβου. Μέχρι που το άγγιξε ο Sid.
Η πρωτότυπη εκδοχή του “My Way” δεν είναι αμερικανική. Είναι γαλλική. Το 1967, ο τραγουδιστής Claude François κυκλοφορεί το “Comme d’habitude“, μια μελαγχολική μπαλάντα για την ρουτίνα μιας σχέσης που πεθαίνει αργά. Δύο χρόνια αργότερα, ο Paul Anka αγοράζει τα δικαιώματα του κομματιού και γράφει εξ ολοκλήρου νέους αγγλικούς στίχους. Αντί για ρομαντική κόπωση, το “My Way” του Anka είναι ωδή στην ατομικότητα. Ο ήρωας του τραγουδιού δεν μετανιώνει. Έζησε όπως ήθελε. Ή, τουλάχιστον, έτσι λέει.
Ο Frank Sinatra ηχογραφεί το τραγούδι το 1969 και σύντομα γίνεται η μουσική του υπογραφή. Το “My Way” καθιερώνεται ως κομμάτι αποχαιρετισμού, συνταξιοδότησης, θριάμβου. Αποκτά σχεδόν μνημειακή σημασία για την αμερικανική ψυχή, ένα είδος φαντασιακής αυτοβιογραφίας, λουσμένης στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Μέχρι που το άγγιξε ο Sid.
Όταν ο Sid Vicious ηχογραφεί το “My Way”, οι Sex Pistols έχουν διαλυθεί. Ο Malcolm McLaren ετοιμάζει την ταινία “The Great Rock ‘n’ Roll Swindle”, ένα φιλμ-σάτιρα πάνω στη μουσική βιομηχανία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, προτείνεται στον Sid να τραγουδήσει μια “κλασική” επιτυχία. Η αρχική σκέψη ήταν το “You’re Just Too Good To Be True”, αλλά ο Vicious προτιμά κάτι πιο ειρωνικό: το τραγούδι του Sinatra.
Ο Sid ξέρει πως δεν έκανε τίποτα “his way”. Κι αυτό ακριβώς καθιστά το τραγούδι του τόσο συγκλονιστικό.
Ο Sid δεν ενδιαφέρεται να τραγουδήσει σωστά. Ούτε να τιμήσει το υλικό. Το μόνο που θέλει είναι να το διαλύσει. Το “My Way” γίνεται πεδίο εκδίκησης απέναντι σε ό,τι εκείνος θεωρούσε ψεύτικο: την παλιά φρουρά, την εμπορική καριέρα, τους θεσμούς που υπόσχονταν πως μπορείς να “τα καταφέρεις” αν προσπαθήσεις. Η punk εκδοχή του “My Way” γράφεται ουσιαστικά στο στούντιο, με έναν Sid σχεδόν εκτός ελέγχου, μεθυσμένο, να προσθέτει δικούς του στίχους, να διακόπτει το ρυθμό, να ουρλιάζει, να καταριέται. Ούτως ή άλλως, ο ίδιος ήταν σε πλήρη αποσύνθεση.
Το video που συνοδεύει την εκδοχή του Vicious είναι εξίσου προβοκατόρικο: φοράει σμόκιν, τραγουδά μπροστά σε ένα καλοντυμένο κοινό και ξαφνικά βγάζει όπλο και αρχίζει να “πυροβολεί” τους θεατές. Η σκηνή μοιάζει με εκδίκηση απέναντι στο ίδιο το establishment. Δεν είναι απλώς μια punk υπερβολή· είναι απόρριψη της φαντασίωσης ότι ο καθένας μπορεί να πει “I did it my way” με καθαρή συνείδηση. Ο Sid το λέει με περιφρόνηση. Ξέρει πως δεν έκανε τίποτα “his way”. Κι αυτό ακριβώς καθιστά το τραγούδι του τόσο συγκλονιστικό.
Η κυκλοφορία της εκδοχής του προκάλεσε σοκ. Οι φαν του Sinatra, αλλά και συντηρητικοί κριτικοί, μίλησαν για βλασφημία. Η απόσταση ανάμεσα στις δύο εκτελέσεις δεν ήταν απλώς αισθητική· ήταν ιδεολογική. Ο Sinatra τραγουδούσε για την ελεγειακή δύναμη του ατόμου. Ο Vicious για την ασημαντότητα του. Η εκδοχή του Sid δεν ήταν αρεστή, αλλά για κάποιους ήταν τέρμα αληθινή. Σε έναν κόσμο όπου όλοι προσπαθούν να φανούν νικητές, ο Sid ήταν ο μόνος που παραδέχτηκε ότι έχασε.
Η punk παραμόρφωση του “My Way” παραμένει μία από τις πιο αγνές στιγμές αντι-συμβατικής ειλικρίνειας.
Η εκδοχή του Sid Vicious έμελλε να αποκτήσει δική της ζωή. Χρησιμοποιήθηκε ξανά και ξανά σε ταινίες, διαφημίσεις, σειρές. Από το “Goodfellas” μέχρι το “Rise of the Footsoldier”, από cult classics μέχρι ρετρολαγνικές αναφορές, το “My Way” του Sid γίνεται πλέον όχι απλώς μια διασκευή, αλλά σύμβολο: του χάους, της άρνησης, της αυτοκαταστροφής ως πολιτικής στάσης.
Κι ενώ ο ίδιος ο Sid πέθανε λίγο αργότερα (το 1979), η φωνή του στο “My Way” συνεχίζει να στοιχειώνει. Δεν είναι η φωνή του επιτυχημένου· είναι του ανθρώπου που φαινόταν ότι ήξερε ότι θα χάσει και αποφάσισε να ουρλιάξει “f*** you” στον κόσμο πριν φύγει. Σήμερα, σε μια εποχή όπου το branding έχει υποκαταστήσει το νόημα, η punk παραμόρφωση του “My Way” παραμένει μία από τις πιο αγνές στιγμές αντι-συμβατικής ειλικρίνειας.
