Ο Π.Ι.Ε.Β (Παναγιώτης Βασιλείου) δεν είναι απλά ένας ποιητής που σου μεταφέρει εικόνες και αισθήματα. Σου ιστοριογραφεί την πορεία της Αθήνας και του εαυτού σου μέσα σε αυτή μέσα από προσωπικά βιώματα του τα οποία μετατρέπει σε spoken word χιτάκια. Κομμάτια που μυρίζουν καυσαέριο, τσιγάρο, δάκρυα και κάπου στο βάθος κάτι όμορφο που σε κρατάει ακόμα ζωντανό. Και ο δίσκος που κυκλοφόρησε μαζί με τον VIKTORA, “Detroit” είναι το τελευταίο του ηχητικό πόνημα, μια κυκλοφορία υπό τη σκέπη της Inner Ear Records που θα παρουσιαστεί ζωντανά στις 21 του Νοέμβρη στο ΠΛΥΦΑ.
Μιλώντας προσωπικά, δεν έχω κρύψει την αγάπη μου για την τέχνη του. Τόσο τα γραπτά του όσο και οι ερμηνείες του έχουν ανοίξει νέες πόρτες στο μυαλό μου και με έχουν τσιγκλήσει εγκεφαλικά όσο τίποτα άλλο εδώ και κάμποσα χρόνια. Και έχοντας ακούσει το δίσκο του από το καλοκαίρι που κυκλοφόρησε μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές περισσότερο από κάθε άλλη φετινή κυκλοφορία, μιλάω για δεκάρι ακατέβατο. Το punk, το post-punk, η ηλεκτρονική μουσική και οι βιομηχανικοί ρυθμοί λειτουργούν ως ένα άψογο χαλί πάνω στο οποίο ο Π.Ι.Ε.Β ανοίγεται στον ακροατή.
Γράφοντας κομμάτια με άγχος, οργή, απογοήτευση, πίκρα, ρομαντισμό και αποδοχή του παρόντος, εικονοκλαστικά αρνείται να παίξει με ασφαλείς όρους. Όλος ο δίσκος ακούγεται μονορούφι και επανειλημμένα και κάθε στίχος είναι και ένα βέλος του οποίου η πληγή πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά. Οι αναφορές του έχουν βαθύτερα νοήματα και δε γράφτηκαν με καμία επίκληση στη νοσταλγία, το τώρα του χωρίς την ανάγκη της συμπόνιας. Δε με καταλαβαίνετε; Ακούστε προσεκτικά τι γίνεται στο “Detroit” και ίσως γίνει απτή αυτή η εικόνα.
Με αφορμή το επερχόμενο live, μια συνέντευξη με τον Π.Ι.Ε.Β ήταν κάτι παραπάνω από αναγκαία. Από την καρδιά μιας Αθήνας που βράζει από ένταση, θόρυβο και αβεβαιότητα, απαντά στις ερωτήσεις μας με τη χαρακτηριστική του ψυχραιμία. Τα υπόλοιπα ακολουθούν παρακάτω και εν συνεχεία επί της σκηνής.
Καλησπέρα Παναγιώτη, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: χρόνια παρακολουθείς τις κυκλοφορίες της Inner Ear και τώρα το όνομά σου μοστράρει στο roster κυκλοφοριών της. Είναι ένα «τα κατάφερα επιτέλους» αυτό; Ή αργεί ακόμα ο στόχος σου;
”Μοστράρει”; Ο κόσμος σήμερα σε λέει ”Θεό” και αύριο δε σε θυμάται. Σήμερα θέλει να σε μαχαιρώσει και αύριο σε κάνει κολλητό. Κυριολεκτικά ”Κλάιν Μάιν”. Χάρηκα που μία εταιρεία που έχει κυκλοφορήσει αξιόλογους δίσκους επέλεξε χωρίς να της το επιβάλλει κανείς να κυκλοφορήσει και τον δικό μου. Αν πω τα κατάφερα θα σημαίνει πως κουράστηκα να ανακαλύψω κάτι επόμενο, άρα θα σημαίνει πως γέρασα και πως σύντομα έρχεται και η δύση μου. Είμαστε στην πολλή αρχή ακόμα, πίστεψέ με.
Από την εισαγωγή του δίσκου δύο πράγματα περνάς: την παρατηρητικότητά σου σε σχέση με τις αστικές εικόνες και την σύνδεσή σου με την τέχνη του graffiti. Ποιοι είναι οι artists που εκτιμάς περισσότερο, ποιοι λείπουν από τη σκηνή; Και σε μια μπερδεμένη πόλη μπορεί όντως το σπρέι να βάλει λίγο χρώμα στη ζωή μας; Ή απλά ξεγελιόμαστε;
Όσους μου λείπουν γυρνάω να τους βρω στα ηχητικά, τα γραπτά ή τα οπτικά αποτυπώματα που μας άφησαν. Υπάρχουν φορές που άνθρωποι που δεν γνώρισα ποτέ μου λείπουν απίστευτα πολύ. Από την άλλη, λέω πως όσοι ζουν και τους εκτιμώ είναι εδώ για να μου αναπληρώνουν το κενό. Μου λείπουν οι Super Heroes και όλο το Graffiti του τότε, το ραπ και το πανκ πριν το 12. Αν και νομίζω πως ο 22αρης Παναγιώτης μου λείπει στην πραγματικότητα, όσο στεναχωρημένος και χαμένος και αν ήταν. Ξέρεις τι; Νιώθω ότι επειδή μεγαλώνω φοβάμαι και δεν μου αρέσει. Για αυτό με κουράζει πλέον και η Αθήνα. Σε μια μπερδεμένη πόλη το σπρέι τονίζει απλά το μπέρδεμα, τίποτα περισσότερο.
Ποιο είναι το θανάσιμο αμάρτημα που είσαι ικανός να κάνεις ώστε να σου σερβίρουν ως τελευταίο γεύμα ένα cheeseburger;
Να πω αυτό που δεν θέλουμε να ακούσουμε. Πράγμα που κάνω καθημερινά και για αυτό έχω αυτή την σχέση που έχω με τους γύρω μου: από τους γονείς μέχρι το κοινό και από τους φίλους μέχρι τις σχέσεις.
Συχνά στα κομμάτια σου βλέπουμε έντονες εικόνες και αναφορές παιδικών χρόνων που άπτονται στη σημερινή σου ζωή. Τον Charmander ως μεταφορά για τις επιλογές που σου δυσκόλεψαν τη ζωή, το One Piece ως τον προορισμό που προσπαθείς να οδηγήσεις τους ακροατές σου. Νοσταλγείς τα παιδικά σου χρόνια; Ή είναι απλά σχήμα λόγου για να μιλήσεις για το τώρα;
Καλά ήταν τα παιδικά μου χρόνια αν με ρωτάς αυτό. Με μεγάλες αναταραχές βέβαια και όχι γιατί τα έβλεπα έτσι επειδή ήμουν παιδί. Χρειάστηκε να δουλέψω από πολύ μικρή ηλικία και σε ένα μεγάλο βαθμό έχασα την παιδικότητα μου νωρίς. Πράγμα που βέβαια με βοήθησε να γράψω καλά ποιήματα. Βέβαια, αν με ρωτούσες τώρα, θα προτιμούσα να έχω υπάρξει περισσότερο παιδί. Νοσταλγώ πάντως και ας μην είναι και το καλύτερο που μπορώ να κάνω.
Η νοσταλγία είναι ένα μεγάλο δηλητήριο και όλοι, λίγο ή πολύ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είμαστε εθισμένοι σε αυτήν. Εδώ υπάρχουν παιδιά που νοσταλγούν τα ‘80s. Δεν τα έζησαν, δεν ξέρουν καν πως ήταν η κοινωνία τότε. Και μιλάμε για 45 χρόνια πριν. Το λέω γιατί μοιάζει σαν να είναι πριν 20 χρόνια ενώ δεν είναι. Αυνανιζόμαστε με κάτι που δεν υπήρξε καν θεωρώ και αυτό είναι τρομακτικό. Επειδή ”δεν υπάρχει” μέλλον, ερωτευόμαστε ό,τι μας έμεινε. Ένα παρελθόν που έχουμε εξιδανικεύσει.
Πώς μπορείς να καταλάβεις αν ένα πάρτι είναι «φασέικο» σε μια περίοδο που η «φάση» γίνεται ολοένα και περισσότερο δυσδιάκριτη; Και πόσες φορές έχετε βρίσει αυτή την κατάσταση με τον MFS ώστε να είναι δεδομένο το feat του σε αυτό το κομμάτι;
Το βασικό που λατρεύω στον MFS είναι η ειρωνεία και η τραγικότητα του, που στο τέλος βγάζουν χιούμορ. Το κοινό που έχουμε με τον MFS είναι πως θα ακούσεις κάτι που δεν σ’ αρέσει, αλλά δύσκολα θα διαφωνήσεις. Αυτοί είναι οι λόγοι που επέλεξα να κάνουμε μαζί το κομμάτι και όχι γιατί κράζει από το πρωί μέχρι το βράδυ τα πάντα (κυρίως ως χιούμορ).
Δεν μπορείς να καταλάβεις είναι η αλήθεια αν ένα πάρτι είναι φασέικο πλέον, όπως δεν μπορείς με τίποτα πλέον να καταλάβεις τους καμουφλαρισμένους δεξιούς και φιλελέδες. Εκεί που λες ”Ω, ωραίο τυπάκι” πάρε την διαστημική μαλακία, κακία, κοτσάνα στο κεφάλι.
Το Πέφτει Καλύτερα Όποιος Πέφτει Τελευταίος κλείνει με τη συνειδητοποίηση ότι προτιμάς τον πόνο από το κενό. Το κενό είναι λήθη; Ο πόνος είναι ρεαλισμός; Υπάρχει ένα σενάριο στο οποίο καταλήγει να σβήνει ο πόνος με χαρούμενο τέλος; Ή μόνο στο θάνατο - πνευματικό ή βιολογικό - γίνεται αυτό;
Πόνος = Ζωή. Κενό = Θάνατος. Βέβαια το αντίθετο του θανάτου είναι ο έρωτας, κατά τους αρχαίους.
Σε κάθε περίπτωση, δεν θέλω πια να πεθάνω.
Θέλω να ζω, να ζήσω και να δημιουργήσω.
Δεν με αφορά αυτή την περίοδο ο Θάνατος,
όπως δεν με αφορά και η ύπαρξη του Θεού.
Με αφορμή το Τελευταίο Τανγκό Στην Αθήνα και τους εκεί προβληματισμούς σου περί μοναξιάς: ποια μέρη αποφεύγεις γιατί ξέρεις ότι θα τριγκάρουν τη θλίψη σου σε σημείο να θες «αποκατάσταση»;
Κάποτε μια φίλη άρχισε να έχει κρίσεις πανικού όταν έβγαινε με το αμάξι σε κεντρικές οδούς. Aυτό προέκυψε επειδή έχασε τον μπαμπά της σε αυτοκινητιστικό. Όταν μου το είπε, της είπα: «Εγώ θα οδηγούσα κάθε μέρα μέχρι να μου φύγει». Κυρίως γιατί δεν θέλω τίποτα και κανένας να μου απαγορεύει να κάνω αυτό που θέλω. Ο Ψ της, την συμβούλεψε να μην αποκλείσει κανέναν δρόμο, διότι σήμερα θα ήταν αυτός, αύριο ο άλλος και στο τέλος δεν θα οδηγούσε ποτέ ξανά.
Αυτό φυσικά δεν με καθιστά ούτε ψυχολόγο, ούτε έξυπνο. Το αναφέρω σαν σύμπτωση. Δεν έχω τέτοια μέρη εγώ λοιπόν. Υπάρχουν μέρη που με χαροποιούν και με μέρη που με κάνουν να λυπάμαι. Και αυτό είναι οκ.
Το “Τι Νύχτα Κι Αυτή” είναι ένα ξεκάθαρο live banger που όμως οι στίχοι έρχονται σε τεράστια αντίθεση με τη μουσική. Το προσωπικό πικρό storytelling καταλήγει να ξεσηκώνει για pit. Ποια αντίστοιχα κομμάτια θα έλεγες ότι λατρεύεις που ενώ η μουσική είναι «σπάστα όλα» οι στίχοι σε κάνουν να θες να κλαις σε εμβρυική στάση; Και τελικά μήπως εξορκίζει τον πόνο μας το να χορεύουμε με αυτόν;
Θα σου φτιάξω μια playlist διάολε.
- Birds in Row – You, Me and the Violence
- Linkin Park – Breaking the Habit
- Converge – Aimless Arrow
- Slipknot – Duality
- Hotel Books – Nothing Was the Same
- La Dispute – Such Small Hands
- The Used – Buried Myself Alive
- Green Day – Holiday
- System of a Down – Toxicity
Όταν καταφέρνω να γράψω και να διαβάσω σε κόσμο, για κάτι που με πονά ή με τρομάζει, σημαίνει πως αυτό το κάτι το νίκησα. Αυτό είναι όλο το DETROIT. Ήθελα να μπορούμε να χορεύουμε με όσα με πονούσαν ή με τρόμαζαν κάποτε.
Με αφορμή το Pospi Malko, υπάρχει κάποια συμβουλή που μπορούν να σου δώσουν που να καταλήγει σε «λίγο» και να μην «σε βάζει στα μέτρα τους»; Ποια είναι αυτή; Και πόσο δεν τη λέμε ώστε να μην έρχεται αυτονόητα στο μυαλό;
“Δεν μου αρέσει να μου δίνουν συμβουλές. Μπορώ να κάνω και μόνος μου λάθη.” -Oscar Wilde
Σχετικά με το refrain-συμμετοχή του Μάκη Παπασημακόπουλου στο “Ευαισθησία”: είναι το refrain και τα κουπλέ δύο διαφορετικοί χαρακτήρες; Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος; Ένας διάλογος προβληματισμών μεταξύ δύο φίλων; Και μετά από ένα τέτοιο κλείσιμο, χωρίς κάθαρση, θα υπάρξει συνέχεια; Ή ήταν ένα άτυπο «σημείωμα αυτοκτονίας» αυτών των χαρακτήρων;
Δεν το είδα ποτέ έτσι. Αλλά μάλλον έτσι είναι τελικά. Το κείμενο ήταν καιρό γραμμένο όπως και η μουσική. Μάλλον ο Μάκης ήρθε να του δώσει αυτή την ”διπλή ζωή” στην οποία αναφέρεσαι. Θα υπάρξει συνέχεια, καθώς ο δίσκος θα έχει Deluxe Version που θα κυκλοφορήσει στις 10/11. Κλείνει με την acoustic version του κομματιού.
Το live που έρχεται το παρουσιάζεις ως κάτι πραγματικά μεγαλεπήβολο. Τι θα περιλαμβάνει, χωρίς να σποϊλάρεις κάτι ουσιώδες; Και τι να περιμένουμε ως κοινό από αυτό;
Δεν είπα τίποτα τέτοιο εγώ, αλλά σίγουρα το teaser του live λέει πολλά, γιατί όσα απεικονίζει θα συμβούν όντως, δεν είναι απλά ένα εσθέτικ βίντεο. Με λίγα λόγια είναι μία πολύ ακριβή παραγωγή που ήθελα τρία χρόνια να κάνω. Έψαχνα τα χρήματα, έφαγα πόρτες και πιστόλια και αποφάσισα να το κάνω μόνος μου. Όλα βασίστηκαν σε αρχικές ιδέες που είχαμε με τον The Krank.
Μια νύχτα στην Αθήνα, και το κέντρο αυτής, όπως ήταν κάποτε σε έντονες στιγμές ή όπως θα είναι ξανά στο μέλλον. Ουσιαστικά ο κόσμος μόλις ανοίξουν οι πόρτες θα παρακολουθήσει για μία ώρα μία performance με ηθοποιούς, εγκαταστάσεις και σύγχρονα γλυπτά. Άνθρωποι που αντιστέκονται στην βία, ανάμεσα σε καμένα περιπολικά, σπασμένα αμάξια, καπνοί, λέιζερ και έντονο ηχητικό design, σε 500τ.μ. δηλαδή όλο τον εξωτερικό χώρο του ΠΛΥΦΑ.
Αυτό θα καταλήγει στο εσωτερικό και την μεγάλη αίθουσα όπου εγώ, ο VIKTORAS στην κιθάρα και το μπάσο, ο ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ NUGENT (KEPLER IS FREE) στα πλήκτρα και ο SATIVA (ΛΟΓΟΣ ΤΙΜΗΣ) στα Decks (τα οποία θα βρίσκονται μέσα σε ένα τεμαχισμένο περιπολικό) θα παρουσιάσουμε ζωντανά τον δίσκο με όλους τους συμμετέχοντες, The Bad Poetry Social Club, Pan Pan, TURBOFLOW3000, Kalliopi Mitropoulou, VASSILINA, Μάκη Παπασημακόπουλο. Επίσης θα υπάρχει spot με τον MYSTERY VAN μας που ο κόσμος θα μπορεί να φωτογραφηθεί.
Τι περιμένουμε στο μέλλον από εσένα και τους Bad Poetry Social Club; Δίσκους/ συλλογές/ ζωντανές εμφανίσεις; Πού θα σας πάει το βανάκι του μυστηρίου;
Όσα ανέφερες. Είμαστε σε περίοδο που ο καθένας και η καθεμιά επικεντρώνεται σε προσωπικά projects. O MFS μόλις έβγαλε δίσκο με τίτλο “ELEPHANT”, παρέα με έναν πολύ φρέσκο mc, τον Λαιμού Θηλιά. Tα κορίτσια ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν σύντομα υλικό. Είμαστε στην καλύτερη φάση μας και το βανάκι δεν έχω ιδέα που θα μας πάει. Kαι είναι η πρώτη φορά που δεν με νοιάζει γιατί είμαι πολύ πιο ήρεμος και σίγουρος.
Π.Ι.Ε.Β σ’ ευχαριστώ από καρδιάς για τον χρόνο σου, οι τελευταίες λέξεις σου ανήκουν.
Είσαι από τους ανθρώπους που χαίρομαι πολύ να συνομιλώ και ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι όταν σου μιλάω δεν παίρνεις απλά παύση μέχρι να ξαναμιλήσεις. Με ακούς.
Άρα δείχνεις εμπιστοσύνη στην ροή και στα πράγματα. Και αυτό είναι σημαντικό. Αυτά θέλω να είναι τα τελευταία λόγια μου. Μακάρι να κατάλαβαν ή έστω να εμπνεύστηκαν.
