Puta Volcano. Ένα καθόλου μεταφορικά- ή εν είδει λογοπαιγνίου- εκρηκτικό συγκρότημα. Το διαπιστώνεις εύκολα ακούγοντάς τους, ακραία πιο εύκολα βλέποντάς τους live. Ξύνω πληγές, το ξέρω, αλλά δε γινόταν να μην το αναφέρω.
Το όχι πολύ μακρινό 2012, κυκλοφορούν το πρώτο τους EP, Represent Victory Below Eye, και για την επόμενη τριετία προετοιμάζουν το debut album τους, The Sun, που κυκλοφορεί το 2015. Η αποδοχή και ο ενθουσιασμός άμεσος, ακολουθούνται από θετικές κριτικές και φέρνουν το συγκρότημα στο Rockwave Festival το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, να μοιράζεται τη σκηνή με τους The Black Keys, The Black Angels και 1000mods. Αυτό ήταν μια καλή αρχή.
Μας συστήνουν το volcanic rock, που σύμφωνα με τους ίδιους περιγράφει περισσότερο τον τρόπο που συνθέτουν, παρά το μουσικό τους αποτέλεσμα αυτό καθ’ αυτό και σίγουρα από τις live εμφανίσεις τους μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον όρο, βλέποντας τους ήχους να αναδύονται από, αλλά και να καταλαμβάνουν, τους ίδιους τους μουσικούς, μεταφερόμενοι σε εμάς και εχμ, δαιμονίζοντάς μας; Είναι δόκιμο; Ναι, το σπάμε το σβερκάκι μας.
Λιγότερο αδόκιμα, ο ήχος τους μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα ιδιαίτερο μείγμα grunge με desert rock στοιχεία. Παράλληλα αγγίζει το stoner και χωρίς να είναι καθαρόαιμο τέτοιο, κερδίζει το σεβασμό όλης αυτής της σκηνής, δίνοντας στους Puta Volcano μια ατράνταχτη θέση στην καλοκουρδισμένη heavy rock σκηνή της Ελλάδας, που τα τελευταία χρόνια αναγνωρίζεται ως πολύ ιδιαίτερη και πολλά υποσχόμενη και διεθνώς.
Οι Puta Volcano μιλούν στο DEPART για το Amma και μοιράζονται τις σκέψεις τους για την κατάσταση που επικρατεί και φαίνεται να σηματοδοτεί το τέλος του κόσμου όπως το γνωρίζουμε
Εδραιώνονται ουσιαστικά το 2017 με το Harmony of Spheres να αποδεικνύει εξέλιξη μα και solid ταυτότητα, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για μια εποικοδομητική διετία με highlights το Desertfest Athens, μια ευρωπαϊκή περιοδεία, ένα πολύ ηχηρό welcome back από το αθηναϊκό κοινό με ένα sold out show στο Temple (NAE, ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ ΠΟΛΥ) και, φυσικά, μια από τις πιο σημαντικές εμφανίσεις τους στη σκηνή του Release Athens Fest 2019, με τους Fu Manchu και Alice In Chains.
Το μάλλον καθόλου σωτήριο έτος 2020 και έχοντας ήδη δώσει μια πρόγευση με το Primitive Data και το Black Box, ένα ειλικρινά heavy κομμάτι, με ένα λιτό πλην μεστό νοήματος και υψηλής αισθητικής βιντεοκλίπ, οι Puta Volcano φλερτάροντας με τη γκαντεμοδυναμική, κυκλοφορούν την Παρασκευή 13 Μαρτίου το ΑΜΜΑ.
Oι κριτικές είναι για ακόμη μία φορά κάτι παραπάνω από θετικές, ενώ είναι πολύ σαφής η «εσωτερικής φύσης» κατεύθυνση που αποκτούν οι συνθέσεις τους και το song-writing τους. Εν μέσω πανδημίας που ξεσπά και στη χώρα μας, με εντελώς άλλες συνθήκες από αυτές που θα φανταζόταν κανείς ως ιδανικές για την κυκλοφορία ενός album, το συγκρότημα κάνει το release του πολυαναμένομενου διαδόχου του Harmony of Spheres και για ακόμη μία φορά κλέβει τις εντυπώσεις.
Χωρίς να χάνουν τον χαρακτήρα που μας έχουν γνωρίσει, μας δίνουν έναν ήχο πιο εσωστρεφή και εγκεφαλικό, σαφώς live material, αλλά όχι όσο γρήγορο όσο αυτόν των «ενδεδειγμένων» hit τους. Δεν είναι η ταχύτητα ακριβώς αυτό που διαφοροποιείται, όσο η υφή και το συναισθηματικό βάρος που φαίνεται να κουβαλά το album αυτό, που προσωπικά εντοπίζω και στο cover του, με ένα από τα πιο καλαίσθητα artwork που έχουμε δει τελευταία.
Βρισκόμαστε λίγο μετά την κυκλοφορία του Amma, του τρίτου σας album πρακτικά. Πείτε μας μερικά λόγια για το album, σε επίπεδο παραγωγής αρχικά.
Puta Volcano (Άννα): Σε επίπεδο παραγωγής αυτό που δεν άλλαξε είναι ο παραγωγός. Από εκεί και πέρα, πιστεύω, ακούγεται η διαφορά από το Harmony of Spheres στο AMMA. Είναι η διαδρομή και ο χρόνος που μεσολάβησε ανάμεσα στα δύο. Όπως και η διαφορετική προσέγγιση της μουσικής μας από τον Johny Tercu.
Όλοι λένε ότι η τρίτη δισκογραφική δουλειά ενός συγκροτήματος είναι και αυτή που θα κρίνει την ύπαρξή του και τη συνέχειά του. Αρχικώς συμφωνείτε με αυτό; Σε δεύτερη μοίρα, πώς νιώθετε πλέον ως μπάντα, ύστερα από δυο δουλειές που έλαβαν μεγάλη αποδοχή, ένα ευρωπαϊκό τουρ και αμέτρητα live που αποδεικνύουν τη δυναμική σας σαν συγκρότημα, αλλά και την στήριξη του κόσμου προς εσάς.
‘Aννα: Δεν πιστεύω ότι το τρία είναι ιδιαίτερα σημαντικό σύμβολο για εμάς. Το ζήτημα είναι αν εμείς θέλουμε να συνεχίσουμε να παίζουμε και να γράφουμε. Στην παρούσα φάση η πανδημία θέλει να μείνουμε μέσα βάζοντας σε αναγκαστική αγρανάπαυση ολόκληρη την υφήλιο. Δεν θα έλεγα πως νιώθουμε κάτι περισσότερο από τεράστια όρεξη να παίξουμε όσο περισσότερο και καλύτερα μπορούμε.
Ποιες οι προκλήσεις του AMMA και ποιες οι ανησυχίες των Puta Volcano που εκφράζονται σε αυτό;
‘Aννα: Προκλήσεις παραμένουν οι ίδιες όπως και στα προηγούμενα δύο. Ίσως το θέμα του χρόνου, που είναι και βασική θεματική μέσα στο ίδιο το άλμπουμ. Όλοι τρέχουμε και το θέμα είναι να φτιάξουμε παύσεις για να δούμε τί πραγματικά αξίζει να κρατήσουμε και τί δεν χρειάζεται παραπάνω σκέψη. Στη μουσική και στη ζωή το ίδιο πράγμα.
Το AMMA είναι για εμάς η επιστροφή, μετά το ταξίδι του Harmony of Spheres, στο μέρος από το οποίο ξεκινήσαμε, μόνο που πλέον είναι οπτικά το ίδιο, αλλά το αισθανόμαστε διαφορετικό, ανοίκειο. Κάπως σαν τον κόσμο αυτή τη στιγμή, όπου είναι το ίδιο χώμα, ο ίδιος αέρας, αλλά κάτι μας διαπερνάει όλους βάζοντας μας να δούμε τη δυστοπία.
‘Oλοι τρέχουμε και το θέμα είναι να φτιάξουμε παύσεις και να δούμε τί πραγματικά αξίζει να κρατήσουμε
Πριν λίγο καιρό (τότε) δόθηκε στη δημοσιότητα το "Black Box", το οποίο έκανε ιδιαίτερη αίσθηση για το videoclip του. Αν δεν κάνω λάθος μιλάει για την πίεση που δεχόμαστε συνεχώς να γινόμαστε κάτι παραπάνω και κάτι ακόμα κι ακόμα λίγο. Εν τέλει μένει καθόλου χώρος για το ποιοι είμαστε πραγματικά ή ίσως συναναστρεφόμαστε τις περσόνες που δημιουργούν οι γονείς μας, τα social, οι εργοδότες μας;
‘Aννα: Φυσικά και μένει, αν αποφασίσουμε να κάνουμε λίγο ησυχία μέσα μας. Και να ακούσουμε τι είναι αυτό που μας δίνει κίνητρο να περάσουμε το χρόνο μας εδώ πάνω κάπως χρήσιμα, όμορφα και σε σύμπνοια με το γύρω μας.
Η τέχνη μας άραγε αντικατοπτρίζει το ποιοι είμαστε αληθινά ή είναι και αυτή ένα παράγωγο διαστρεβλωμένο;
‘Aννα: Η ερώτηση είναι περίεργη και δεν μπορώ να το δω από αυτή τη σκοπιά. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές μορφές τέχνης, εξαρτάται σε ποιο κίνημα αναφερόμαστε. Αν με ρωτάς προσωπικά, επειδή τυχαίνει να είναι η δουλειά μου, μπορώ να πω ότι σε προσωπικό επίπεδο, σίγουρα έχεις την ελευθερία να δημιουργήσεις μια εναλλακτική της πραγματικότητας, είτε αυτό έχει να κάνει με υπερβολή στην απεικόνιση είτε με ερμηνεία του ήδη υπάρχοντος. Η τέχνη, γενικά, δείχνει αυτό που δεν υπάρχει.
Ποια η γνώμη σας για τον fast track χαρακτήρα της εποχής και πώς μπορεί κανείς να επιβιώσει ενάντια στη λήθη όλου αυτής της πληθώρας πληροφορίας και γενικώς δεδομένων ποικίλης φύσης, που κυριολεκτικά μας πετάγεται στα μούτρα προς κατανάλωση;
‘Aννα: Δεν είναι ακριβώς έτσι αν δεν αφεθείς απόλυτα στην αποχαύνωση του ανελέητου scrolling. Δεν μας πετάγονται πράγματα στα μούτρα, από τη στιγμή που αναπτύσσουμε ένα φίλτρο που μας βάζει σε διαδικασία διαλογής του χρήσιμου και ποιοτικού από το κενό και γρήγορο.
‘Eχεις την ελευθερεία να δημιουργήσεις μία εναλλακτική της πραγματικότητας, είτε αυτό έχει να κάνει με υπερβολή στην απεικόνιση είτε με ερμηνεία του ήδη υπάρχοντος. Η Τέχνη, γενικά, δείχνει αυτό που δεν υπάρχει.
Θα συμφωνούσατε με την άποψη που θέλει όλα να είναι θέμα marketing, ακόμα κι αν το περιεχόμενο είναι σχετικά φτωχό;
‘Aννα: Όχι. Σε ένα βαθμό σίγουρα το marketing βοηθάει πολύ, αλλά από κει και ύστερα αν κάτι είναι έκδηλα κακό, τότε δεν θα γίνει αποδεκτό από ευρύ κοινό.
Σε ένα γενικότερο επίπεδο, όπου η παραπληροφόρηση και το misplacement τείνει να είναι ο κανόνας παρά η εξαίρεση, είναι τελικά δυνατό να ζήσεις ευτυχισμένος αν χρειάζεται να καταβάλεις τόσο μεγάλη προσπάθεια για να δείξεις έστω την ελάχιστη πίστη σε όσα εισπράττεις;
‘Aννα: Το λάθος είναι να προσπαθείς να ζήσεις ευτυχισμένος. Αυτό είναι το απόλυτα κατασκευασμένο δυτικό πρότυπο, που θέλει την απάντηση στην ερώτηση «τι κάνεις;» να είναι «καλά». Όλες οι αποχρώσεις βρίσκονται στην ίδια εικόνα, αλλιώς θα ήταν όλα γκρι. Απλώς να έχουμε λίγο το νου μας στο equalizer της ζωής μας, πότε και γιατί και πώς αντιδρούμε, πού τελειώνουν τα όρια μου, πού ξεκινάνε τα όρια σου. Ο πιο υγιής τρόπος είναι η τέχνη. Είτε pop είτε metal είτε λαϊκά.
Πώς θα σχολιάζατε την κατάσταση των τελευταίων εβδομάδων στη χώρα; Ευπρόσδεκτα και τα συναισθήματα!
Στέφανος: Τις τελευταίες εβδομάδες ζούμε κάτι πρωτόγνωρο, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτό είναι κάτι που δεν έχουμε καν φανταστεί και η δυσκολία είναι στο να βρούμε την ωριμότητα να διαχειριστούμε το απόλυτο άγνωστο. Σίγουρα μοιάζει με κάτι που θα χρησιμοποιούσαμε σαν έμπνευση για ένα άλμπουμ με νέα μουσική. Για την ώρα, όμως, προσπαθούμε απλά να κατανοήσουμε την πληροφορία και να μείνουμε δυνατοί απέναντι σε αυτό που έρχεται.
Η δυσκολία είναι να βρούμε την ωριμότητα να διαχειριστούμε το απόλυτο άγνωστο.
Είναι υποχρεωμένος ένας καλλιτέχνης να παίρνει θέση στα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα ή είναι αυτό μια «πολυτέλεια» παλαιότερων εποχών;
Στέφανος: Κανένας καλλιτέχνης δεν είναι υποχρεωμένος για τίποτα και αυτή είναι η μαγεία της τέχνης. Να μην κλείνεις τους ορίζοντες σου σε “πρέπει”. Να έχεις την απόλυτη ελευθερία να δίνεις το “σήμερα” σου, το “τώρα” σου και το “εδώ” σου, ασχέτως με το τί θίγεις. Η τέχνη είναι ελευθερία.
Αν δεν υπήρχε η παρούσα κατάσταση και αν δεν κάνω λάθος, εσείς θα έπρεπε να ξεκινάτε για tour κάπου τώρα... Τί γίνεται με αυτό κι αν είχε γίνει, ποιος ήταν ο προγραμματισμός και στόχος του;
Στέφανος: Ναι, η αλήθεια είναι πως ετοιμαζόμασταν σιγά σιγά να μπούμε στο van μας και να αρχίσουμε να ανηφορίζουμε προς τα βάθη της Ευρώπης, για να χαρίσουμε στους φίλους μας εκεί έξω τη νέα μας δουλειά. Είχαμε τρομερή όρεξη να παίξουμε σε όλες αυτές τις πανέμορφες πόλεις τη μουσική μας, αλλά τα σχέδια της ζωής ήταν άλλα δυστυχώς.
Τώρα, μέχρι τα πράγματα να έρθουν στα ίσια τους, σίγουρα πρόβες για να γίνει ακόμα δυνατότερο το performance…
Ποιος είναι ο πρώτος-πρώτος καλλιτέχνης/μπάντα πού θα θέλατε να δείτε, όταν ξανανοίξουν όλα και πού θα πιείτε την πρώτη μπύρα;
Στέφανος: Σίγουρα ο πρώτος καλλιτέχνης που θα θέλαμε να δούμε μετά από όλο αυτό, θα είναι κάτι που θα μας κάνει να ξεσπάσουμε μετά από τόση κλεισούρα και stress. Ίσως κάτι που να μας κάνει να χορέψουμε! Θα τολμήσουμε να πούμε το reunion των Rage Against The Machine! (σ.σ. amen to that) Τώρα η πρώτη μπύρα θα είναι κάπου στη θάλασσα με φρέσκο αέρα. Έχουμε καιρό μπροστά μας για clubs!
Να μην “κλείνεις” τους ορίζοντες σου σε πρέπει. Να έχεις την απόλυτη ελευθερεία να δίνεις το “σήμερα” σου, το “τώρα” σου και το “εδώ” σου, ασχέτως με το τί θίγεις. Η τέχνη είναι ελευθερεία.
Ας κλείσουμε με μία δική σας σκέψη ή ευχή. Ακόμα και δυστοπική προφητεία!
Στέφανος: Ευχόμαστε αγάπη, ενδιαφέρον και έγνοια για τον διπλανό μας και να μη χρειαστεί να ζήσουμε παρόμοια σκηνικά με αυτό που συμβαίνει παγκόσμια αυτή τη στιγμή.
Ας δίνουμε ευκαιρίες σε νέες εμπειρίες και να απολαμβάνουμε κάθε ευκαιρία για να περάσουμε καλά. Με όποιο τρόπο τη βρίσκει ο καθένας!
Με αυτή την ευχή θα κλείσουμε και εμείς. Αν και τα έως τώρα δεδομένα μας οδηγούν σε όχι και πολύ αισιόδοξα συμπεράσματα για την επιστροφή μας στα συναυλιακά venues, με σύντροφο albums σαν το Amma και τα ηχεία στο τέρμα, μπορούμε να δημιουργήσουμε τα δικά μας private live (ή και όχι, sorry γείτονες) και να προβάρουμε τα μελλοντικά μας headbangings και sing alongs, μέχρι να τα ξαναπούμε όλοι μαζί, από κοντά.
Ευχαριστούμε τους Puta Volcano για την εμπιστοσύνη στα πρώτα μας βήματα. Τους ευχόμαστε να βγουν όσο πιο σύντομα στους δρόμους!
