Το Apple TV μάς φέρνει κάθε Παρασκευή μια βρετανική παραγωγή, σερβίροντάς μας την εβδομάδα που μας πέρασε τα τρία πρώτα επεισόδια. Σε σκηνοθεσία του John Addis, o λόγος γίνεται για το Still Up ή «Αϋπνίες,» όπως είναι η ελληνική μετάφραση. Πρωταγωνιστές είναι μόλις δύο πρόσωπα, που μας ταξιδεύουν στην τετριμμένη καθημερινότητα της αϋπνίας τους συνθέτοντας έτσι μια ρομαντική κομεντί.
Ο Ντάνι (Craig Roberts) και η Λίζα (Antonia Thomas) μένουν ξύπνιοι τις ώρες που το υπόλοιπο Λονδίνο κοιμάται. Κρατούν συντροφιά ο ένας στον άλλον, μιλώντας συνήθως με βιντεοκλήση μέσω κινητού ή laptop. O Ντάνι είναι δημοσιογράφος, που φαίνεται να υποφέρει από διάφορα είδη αγχώδους διαταραχής, αφού δεν βγαίνει ποτέ από το σπίτι και παρουσιάζει διάφορες αλλόκοτες συνήθειες.
Έχει δύο γείτονες, τον Άνταμς (Luke Fetherston) και έναν γατόφιλο (Rich Fulcher) που φαίνεται να είναι από τα ελάχιστα άτομα τα οποία συναναστρέφεται διά ζώσης. Η Λίζα από την άλλη είναι εικονογράφος, δουλεύει ταυτόχρονα σε κάποιο εστιατόριο και παρουσιάζει έντονη υπερκινητικότητα που την φέρνει συχνά έξω από το σπίτι. Ζει μαζί με την κόρη της και τον σύντροφό της Βέτζι (Blake Harrison). Ζώντας τις εκ διαμέτρου αντίθετες ζωές τους, οι δύο ήρωες μοιράζονται μεταξύ τους, και κατ’ επέκταση με εμάς, κάθε λεπτό των νυχτερινών παραληρημάτων που γεννά η αϋπνία τους.
Still Up | Η ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ
Οι πρωταγωνιστές ανταποκρίνονται αριστοτεχνικά σε αυτό που καλούνται να κάνουν. Εκεί όμως σταματά για εμένα το ενδιαφέρον που έχει αυτή η σειρά. Συνεχόμενα κοντινά πλάνα εναλλάσσονται, συνήθως σε περιορισμένους χώρους και ξετυλίγεται ένα είδος διαλόγου που μοιάζει σε πολλές περιπτώσεις με μονόλογο. Η οθόνη της ηλεκτρικής συσκευής είναι διαρκώς αναμμένη και σε εμφανή διάδραση με το πρόσωπο που κάθε φορά μιλάει.
Όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα ασφυκτικό κλίμα μοναξιάς, το οποίο φαίνεται να τους ενώνει βαθιά. Κανένας από τους δύο δε φαίνεται να είναι πλήρης στην τρέχουσα ζωή του. Οι ήρωες μοιάζουν συνεχώς να αναζητούν κάποιον για επικοινωνία, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι εκφράζουν μια σιωπηλή κραυγή αγωνίας χρησιμοποιώντας το μοναδικό μέσο που διατίθεται σε αφθονία, την οθόνη. Μέσα από αυτήν την online επικοινωνία, ωστόσο, φαίνεται να χαμογελάνε.
Still Up | ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ (;)
Τα αστεία που ξεπηδάνε στους διαλόγους, πάντα διακριτικά και ανεπαίσθητα, είναι κυρίως αυτοσαρκαστικά. Αν είστε λάτρεις του βρετανικού χιούμορ ίσως να μπορέσετε να συσχετιστείτε, αλλά μέχρι εκεί. Βλέποντας το still up σίγουρα δεν θα γελάσετε, μπορεί να χαμογελάσετε. Ίσως να ταυτιστείτε ως έναν βαθμό εάν τείνετε να έχετε άγχος και να κοιμάστε αργά ή και καθόλου.
Όμως, οι δημιουργοί της σειράς, Steve Burge και Natalie Walter, αν και πιάνουν στα χέρια τους έννοιες υπερσύγχρονες και γεμάτες τροφή (οθόνη, ίντερνετ, μοναξιά, άγχος) τελικά μας ενσωματώνουν μέσα στον ψυχολογικό λήθαργο των ηρώων τους χωρίς να τον μετασχηματίζουν επιτυχημένα σε κάτι ωφέλιμο. Η θλίψη και η βαρεμάρα φτάνει στον τηλεθεατή οδηγώντας τον ίδιο σε σίγουρο ύπνο.
Αυτό που μένει να δούμε είναι το αν η online φιλία θα έχει ρομαντική ή πλατωνική εξέλιξη και με ποιον τρόπο. Στην πραγματικότητα όμως, εφόσον όλη η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τη μονοτονία της καθημερινότητάς τους, η έκβασή της ελάχιστο ενδιαφέρον θα μπορούσε ή και θα έπρεπε να έχει για την αισθητική μας απόλαυση.
