Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, η Warner Bros. σχεδίασε το πιο παράξενο reboot υπερήρωα. Το “Superman Lives” ξεκίνησε με υπερβολική φιλοδοξία, ιδιαίτερο στυλ και σενάριο που έμοιαζε σουρεαλιστικό. Παρότι δεν κυκλοφόρησε ποτέ, η φήμη του εξαπλώθηκε σαν αστικός μύθος. Φωτογραφίες με τον Nicolas Cage σε cyber στολή, προσχέδια από τον Tim Burton και μαρτυρίες ηθοποιών το κράτησαν ζωντανό στη συλλογική φαντασία.
Ο Burton ήθελε έναν Superman με ψυχικό βάθος, όχι απλώς έναν μυώδη ήρωα.
Η ιδέα ξεκίνησε με το σενάριο “Superman Reborn”. Ο ήρωας πεθαίνει, ανασταίνεται με τη βοήθεια της Lois Lane και πολεμά ένα μεταλλαγμένο πλάσμα. Μάλιστα, έρχεται σε επαφή με φαντάσματα από τον πλανήτη Krypton. Το 1996, ο Kevin Smith πήρε εντολή να το ξαναγράψει, με τρεις πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις από τον παραγωγό Jon Peters. Ο Superman δεν θα φοράει την γνωστή στολή. Δεν θα πετάει με τον κλασσικό τρόπο. Και στο φινάλε θα αντιμετωπίσει μια τεράστια αράχνη-ρομπότ.
Ο Smith υπάκουσε. Και ο Burton ανέλαβε να το σκηνοθετήσει. Το αποτέλεσμα έδειχνε ήδη παράδοξο, αλλά ταυτόχρονα μαγνητικό. Η επιλογή του Tim Burton δεν ήταν τυχαία. Είχε ήδη αφήσει το στίγμα του στα “Batman” και “Edward Scissorhands”. Ο Burton ήθελε έναν Superman με ψυχικό βάθος, όχι απλώς έναν μυώδη ήρωα. Ο Nicolas Cage αποδέχτηκε τον ρόλο και δεν σκόπευε να παίξει έναν “all-American boy”. Ήθελε να φτιάξει έναν Kal-El αποξενωμένο από την ανθρωπότητα, μοναχικό και ειλικρινά αλλόκοτο.
Το δοκιμαστικό υλικό ενίσχυσε τον μύθο. Ο Cage φορούσε μια φουτουριστική πανοπλία που έμοιαζε περισσότερο με cyberpunk ρούχο, παρά με την κλασική στολή. Οι Warner και Burton είχαν ήδη ξεκινήσει τις προετοιμασίες. Το καστ διαμορφωνόταν σταδιακά. Η Sandra Bullock και η Courteney Cox θεωρήθηκαν πιθανές Lois Lane. Ο Christopher Walken ήθελε να υποδυθεί τον Brainiac. Επιπλέον, ο Peters πρότεινε μια συγχώνευση χαρακτήρων: ο Lex Luthor και ο Brainiac να γίνουν “Lexiac”, ένας τερατώδης αντίπαλος. Το σενάριο θύμιζε περισσότερο body horror με δόσεις sci-fi υπαρξιασμού.
Το “Superman Lives” ήταν προϊόν της εποχής του.
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν ήταν η έλλειψη ιδεών. Ήταν η υπερβολή τους. Το σενάριο άλλαζε συνεχώς. Το budget διογκωνόταν. Παράλληλα, η Warner είχε δει το “Batman & Robin” να αποτυγχάνει παταγωδώς. Η ανησυχία για την κατεύθυνση των υπερηρωικών ταινιών μεγάλωνε. Το 1998, λίγο πριν τα γυρίσματα, η παραγωγή πάγωσε. Λίγους μήνες αργότερα, ακυρώθηκε οριστικά.
Στο ντοκιμαντέρ The Death of “Superman Lives”: What Happened?, οι συμμετέχοντες αποκαλύπτουν πολλά. Ο Tim Burton ένιωσε δημιουργικά εγκλωβισμένος. Το στούντιο ζητούσε διαρκώς αλλαγές. Ο Nicolas Cage μιλά ακόμα με ενθουσιασμό για τον ρόλο. Ήθελε έναν εξωγήινο που δεν αισθάνεται ποτέ πραγματικά Γήινος. Έναν Superman που αναρωτιέται αν η ανθρωπιά είναι επιλογή ή κατάρα. Η διαβόητη γιγαντιαία αράχνη τελικά βρήκε το δρόμο της στη μεγάλη οθόνη. Πρωταγωνίστησε —δίχως λογική— στο “Wild Wild West” (1999), ξανά παραγωγής Jon Peters.
Το “Superman Lives” ήταν προϊόν της εποχής του. Μιας εποχής που δεν ήταν έτοιμη για έναν ήρωα με υπαρξιακή κρίση, goth αισθητική και φιλοσοφικά διλήμματα. Αν η ταινία είχε κυκλοφορήσει, θα είχε προηγηθεί του “X-Men” και του “Spider-Man”. Η ιστορία των υπερηρωικών ταινιών ίσως είχε πάρει διαφορετική πορεία. Όχι απαραίτητα καλύτερη. Αλλά αναμφίβολα πιο παράξενη.
Μέχρι σήμερα μιλάμε για αυτό.
Ο Superman του Cage και του Burton δεν ήταν ήρωας-πρότυπο. Ήταν ένα τραγικό πλάσμα, ένας θεός που έψαχνε νόημα στη γη. Πολύ πιο κοντά στον “Man of Steel” του Zack Snyder, αλλά χωρίς την πολιτική σοβαροφάνεια. Το “Superman Lives” απέτυχε να πραγματοποιηθεί. Ωστόσο, μας άφησε μια παρακαταθήκη: ένα όραμα για τον Superman που ξέφευγε από κάθε νόρμα. Ένα project που ήθελε να αποδομήσει τον ήρωα και να τον ντύσει με το μαύρο πέπλο του Burton-ικού πένθους. Δεν άντεξε το βάρος. Κι όμως, μέχρι σήμερα μιλάμε για αυτό.
