Κάπου στο κινηματογραφικό πουθενά των ‘90s, όταν τα teen rom-coms έδιναν τη θέση τους σε straight-to-VHS τρέλες και τα animatronics επιβίωναν στις παρυφές του Jurassic Park, γεννήθηκε ένα φιλμ που ούτε οι ίδιοι του οι δημιουργοί δεν ήξεραν τι φτιάχνουν. Ο λόγος για το Tammy and the T-Rex (1994), ένα απροσδιόριστο κράμα από ρομάντζο εφηβικό, sci-fi horror και σπλατεριά με κομμένες καρωτίδες, πρωταγωνιστή έναν ρομποτικό τυραννόσαυρο και… το μυαλό του Paul Walker.
To ρομπότ δεινόσαυρος υπήρχε ήδη, είχε κατασκευαστεί για θεματικό πάρκο και ζητήθηκε να φτιάxτει ταινία γύρω του μέσα σε… 3 εβδομάδες.
Αυτό που κάνει την ταινία αξέχαστη δεν είναι μόνο το πόσο κακό είναι το σενάριο. Είναι το πόσο αφοπλιστικά ειλικρινής είναι στην υπερβολή της. Το Tammy and the T-Rex δε θέλει να τρομάξει, δεν ενδιαφέρεται να συγκινήσει, ούτε να μπει σε καλούπια. Θέλει να κάνει ό,τι του κατέβει. Και αυτό, σε μια εποχή που ακόμα έψαχνε την επόμενη VHS επιτυχία, αρκούσε για να του εξασφαλίσει cult υπόσταση.
Ο Michael (Paul Walker, στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο) είναι ένας ερωτευμένος έφηβος που πέφτει θύμα των νταήδων του σχολείου. Μετά από έναν ξυλοδαρμό που τον αφήνει σε κώμα, ένας διεστραμμένος επιστήμονας μεταφέρει τον εγκέφαλό του σε ένα ρομποτικό Tyrannosaurus Rex. Ναι. Κανονικά. Το θηρίο αρχίζει να περπατά, να επικοινωνεί με τη φίλη του Tammy (Denise Richards σε ρόλο cheerleader), να σκοτώνει τους εχθρούς του και να προσπαθεί να επανενωθεί με την πρώην ανθρώπινη ζωή του.
Το κωμικό timing είναι παιδικό. Τα ειδικά εφέ φτηνιάρικα. Το voice acting απουσιάζει (ο T-Rex δεν μιλά, αλλά… μουγκρίζει ρομαντικά). Και όμως, αυτό το εντελώς παράλογο πακέτο λειτουργεί σαν χρονοκάψουλα μιας άλλης εποχής. Tότε που η VHS αγορά ήταν τόσο μεγάλη, που ακόμα και κάτι τέτοιο είχε κοινό. Αυτό που λίγοι ξέρουν, είναι ότι το Tammy and the T-Rex κυκλοφόρησε αρχικά σε PG-13 εκδοχή, χωρίς αίμα, βία ή gore. Ο σκηνοθέτης Stewart Raffill αποκάλυψε χρόνια αργότερα πως το ρομπότ δεινόσαυρος υπήρχε ήδη, είχε κατασκευαστεί για θεματικό πάρκο και του ζητήθηκε να φτιάξει ταινία γύρω του μέσα σε… 3 εβδομάδες.
Η ταινία απέκτησε δεύτερη ζωή όταν άρχισε να προβάλλεται σε μεταμεσονύκτια φεστιβάλ
Σκηνοθέτησε το σενάριο όπως το φαντάστηκε — γεμάτο splatter και gore — αλλά οι παραγωγοί αφαίρεσαν κάθε ίχνος αίματος για εμπορικούς λόγους. Το 2019, η εταιρεία Vinegar Syndrome ανέκτησε και αποκατέστησε την πλήρη “Gore Cut”, η οποία κυκλοφόρησε επιτέλους όπως προοριζόταν. Και με το αίμα και με τα εντόσθια και με τις καρδιές που εκτοξεύονται. Και έγινε ξαφνικά… αριστούργημα του κακού σινεμά.
Το Tammy and the T-Rex απέκτησε δεύτερη ζωή όταν άρχισε να προβάλλεται σε μεταμεσονύκτια φεστιβάλ, ειδικά σε LGBTQ+ σινεφιλικά events, ως camp αριστούργημα. Οι υποβόσκουσες σεξουαλικές αναφορές, το queerness του concept (αγόρι μέσα σε δεινόσαυρο σώμα που ερωτεύεται cheerleader), αλλά και η αισθητική της υπερβολής, το κατέστησαν instant classic.
Χωρίς να κάνουμε spoiler (ή μάλλον: κάνοντάς το επίτηδες), το τέλος της ταινίας περιλαμβάνει… μια cheerleader που προσπαθεί να ανάψει τον εγκέφαλο του Paul Walker (κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά), που πλέον φυλάσσεται μέσα σε ένα βάζο. Ναι, αυτό συμβαίνει. Και είναι μια από τις πιο απίθανες, παράλογες και γεμάτες cult γοητεία στιγμές στο σινεμά των 90s.
Το Tammy and the T-Rex είναι κάτι παραπάνω από ένα κακόγουστο αστείο. Είναι μια ματιά στο πώς γινόταν σινεμά όταν δεν υπήρχαν περιορισμοί από IPs, κοινό ή νόημα. Είναι το είδος της ταινίας που αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να την εφεύρουμε, μόνο και μόνο για να θυμόμαστε ότι κάποτε, κάποιος σκέφτηκε: “Και αν βάζαμε τον εγκέφαλο του Paul Walker σε δεινόσαυρο;”.
