Παρακολουθώντας την πρώτη σεζόν του The Last of Us, στο HBO Max, όντας φαν της σειράς παιχνιδιών, μου προξένησε ιδιαίτερη χαρά, βλέποντας ότι μολονότι ακολουθούνται πιστά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού, η δραματοποίηση τους θα φανεί εντελώς διαφορετική πίσω από την κάμερα και τις ερμηνείες των ηθοποιών. Βλέποντας αυτή τη σεζόν, ευχόμουν τα γεγονότα του παιχνιδιού να μην λάμβαναν χώρα ποτέ. Όχι γιατί ήταν κάτι λάθος στο canon και στην εξέλιξη της ιστορίας. Αλλά γιατί δεν ήθελα να έρθω αντιμέτωπος ξανά με τα συναισθήματα που μου έδωσε το video game sequel.
Και όμως αυτό κάνει η δεύτερη σεζόν του The Last of Us. Και το κάνει αρκετά καλά. Δεν σου χαιδεύει τα αυτιά. Έρχεται, σε τραβάει από τα μαλλία και σε περνάει μέσα από το συναισθηματικό rollercoaster των χαρακτήρων του, λες και ζεις εσύ σε αυτόν τον όμορφο μεν, καταθληπτικό δε, μετά-αποκαλυπτικό κόσμο. Σε κάνει να έρθεις αντιμέτωπος με τις επιλογές και τις συνέπειες τους. Να δεις το πένθος και πως προχωρείς μετά από αυτό. Το πένθος, η διαχείριση της απώλειας και εν τέλει η εκδίκηση. Αυτά είναι τα βασικά μας μοτίβα.
Πέντε χρόνια, μετά τα γεγονότα της πρώτης σεζόν, Ellie (Bella Ramsey) & Joel (Pedro Pascal) ζουν στο Jackson, την κοινότητα που είχαν βρει τον αδερφό του Joel, τον Tommy. Οι δυο τους, έχουν κάπως χάσει την επαφή τους. Εκεί γνωρίζουμε και την Dina (Isabela Merced), φίλη της Ellie και τον Jesse (Young Mazino), πρώην της Dina. Από την άλλη, μια γυναίκα, η Abby (Kaitlyn Dever), έρχεται, κουβαλώντας το δικό της φορτίο, για να ταράξει την ζωή στο Jackson και να συνδέσει τις δύο αυτές ξεχωριστές ιστορίες. Και οι ιστορίες μας έχουν δύο πρωταγωνίστριες. Αυτή και την Ellie.
Οι μυημένοι στον κόσμο του Last of Us ήξεραν πολύ καλά ποιο γεγονός θα τάρασσε και τις ζωές των χαρακτήρων και τις ζωές όσων δεν έχουν παίξει το δεύτερο παιχνίδι. Και όμως όταν ήρθε, πόνεσε το ίδιο, όπως τη πρώτη φορά που το ζεις. Και αυτό, γιατί μολονότι σειρά, συνδέεσαι με αυτόν τον κόσμο και τους πολύχρωμους χαρακτήρες του. Βρίσκεις σημεία ταύτισης. Και όταν αυτό το γεγονός, συνδέεται με το θάνατο, τότε είναι που αρχίζει η περισυλλογή.
Έτσι είναι και το πένθος. Σε κάνει να αναρρωτηθείς. Τα “σ’αγαπώ” που δεν είπες, τους τσακωμούς που χωρίς λόγο επέλεξες να κρατήσεις και όχι να λύσεις. Και όλο αυτό στο The Last of Us βγαίνει με άλλο τρόπο προς τα έξω. Την εκδίκηση. Η Abby & η Ellie είναι γυναίκες που κινούνται από αυτό το μοτίβο. Δεν έχουν επιτρέψει στον εαυτό τους να πενθήσουν ότι έγινε. Και η μοίρα τις συνέδεσε σε ένα ατελείωτο κυνήγι. Σε μια μάχη, που δεν έχει πραγματικό νικητή. Παρά μόνο χαμένους και θάνατο.
Η ερμηνεία της Bella Ramsay είναι εξαιρετική. Από εκεί, που πολλοί την αμφισβητούσαν, γιατί δεν είχε τα χαρακτηριστικά της Ellie στο video game, τώρα την αποθεώνουν, που έχει γίνει ένα με τον χαρακτήρα. Σετάρει τον τόνο για το πως θα συνεχίσει η σεζόν. Δίπλα της, η Dina της Isabela Merced, που αποτελεί την στιγμή γαλήνης της, μέσα σε όλο αυτό το λουτρό αίματος, που την ακολουθεί. H προσθήκη της Abby, με την Kaitlyn Dever, δημιουργεί τον τέλειο αντίπαλο πόλο. Είναι δύο διαφορετικοί χαρακτήρες, που συνδέονται μεταξύ τους τέλεια.
O Pedro Pascal κάνει το αναγκαίο step-back. Γίνεται από πρωταγωνιστής της ιστορίας, κομμάτι μιας άλλης. Αλλά όταν βρίσκεται στον φακό, μαγνητίζει το βλέμμα σου. Οι σκηνές του με την Ellie, θυμίζουν για ποιο λόγο, αυτή η μεταφορά από τον κόσμο του video game, στον τηλεοπτικό, δεν είναι απλά μια “κόπια”. Οι μολυνσμένοι και αυτοί αποτελούν κομμάτι της ιστορίας. Ωστόσο, μολονότι σου παρουσιάζονται νέα είδη, τους νιώθεις ως δευτερεύοντες χαρακτήρες και τους νιώθεις λιγότερο απειλητικούς από τον ίδιο τον άνθρωπο.
Η κινηματογραφία και η μουσική επένδυση του Gustavo Santaolalla είναι τα απαραίτητα συνοδευτικά σε αυτόν τον κόσμο. Δείχνουν την ομορφιά του και την ασχήμια του, την ίδια στιγμή. Τα επεισόδια που παραδίδονται σε εμάς, είναι άρτια και σε περνάνε από πολλά συναισθήματα. Χαρά, λύπη, θυμό, απογοήτευση. Και όμως πάλι νιώθεις, ότι η δεύτερη σεζόν, μολονότι άρτια, νιώθεις οτι είχε μερικά παραπάνω πράγματα να σου δείξει. Κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο τελειώνει. Αφήνει σε αβεβαιότητα τη μοίρα πολλών χαρακτήρων και δεν σου δίνει μια κατευθυντήριο για την 3η σεζόν. Ίσως και επίτηδες.
Από την άλλη, ίσως νιώθεις ότι σου πετάει και 3-4 σκηνές από το βασικό παιχνίδι, δίχως να τις δικαιολογήσει, απλά για να τις πετάξει. Για να νιώθεις ότι στις έδειξε. Έτσι, η ομαλότητα, την οποία εγκαθίδρυσε η ιστορία με τον Joel ως βασικό πυρήνα της, να νιώθεις ότι χάνεται, τώρα που έχεις ως βασικό άξονα την Ellie. Παρ’όλα αυτά, το αποτέλεσμα για εμένα, είναι κυρίως καλό.
Η δεύτερη σεζόν του The Last of Us είναι αυτό που πρέπει να είναι. Με ότι συνεπάγεται αυτό για τον καθένα μας. Σε καθηλώνει και σε πληγώνει. Η ιστορία της συνοδεύεται από δυνατές ερμηνείες και με αρκετά “γιατί”. Και μολονότι νιώθεις, ότι είχε πράγματα ακόμα να σου πει, μένεις εν τέλει “ικανοποιημένος”. Τα εισαγωγικά γιατί, μέχρι και εγώ ο ίδιος αναρωτιέμαι αν ικανοποιείσαι εν τέλει. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι η συνέχεια προβλέπεται εκρηκτική.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Series: The Last of Us
Year: 2025
Season: 2
Episodes: 7
Platfrom: Max
Crime: Post Apocalyptic, Drama
Director(s): Craig Mazin, Mark Mylod, Neil Druckmann, Peter Hoard, Kate Herron, Stephen Williams, Nina-Lopez Corrado
Pedro Pascal, Bella Ramsey, Gabriel Luna, Rutina Wesley, Kaitlyn Dever, Isabela Merced, Young Mazino, Tati Gabrielle, Ariela Barer, Spencer Lord, Danny Ramirez, Jeffrey Wright, Catherine O’Hara
The Last of Us (Season 2)
Η δεύτερη σεζόν του The Last of Us, παραδίδει ποιοτικά επεισόδια, τρομερές ερμηνείες, δυνατές συγκινήσεις, που κρύβουν μερικά ψεγάδια, που σε εμποδίζουν από το να την βαφτίσεις άρτια. Παρ'όλα αυτά, είναι σχεδόν τέλεια!
