Ο κόσμος του Βέγκας έχει χτιστεί πάνω στη λάμψη, την υπερβολή και τη νοσταλγία. Για πολλούς, όμως, δεν είναι απλώς ένα φαντασμαγορικό θέαμα. Είναι ζωή, ταυτότητα, ένα όνειρο που δεν τελειώνει ποτέ. Στο The Last Showgirl, η Gia Coppola καταπιάνεται με το τέλος μιας εποχής. Στη σκηνή δεν υπάρχουν πλέον προβολείς, μόνο σκιές από το παρελθόν. Και στο κέντρο αυτής της ιστορίας βρίσκεται η Pamela Anderson, στην πιο ώριμη και συγκινητική ερμηνεία της καριέρας της.
Tο Las Vegas μοιάζει μαγικό και ξεθωριασμένο ταυτόχρονα.
Η Shelly (Pamela Anderson) ζει και αναπνέει για το Le Razzle Dazzle, το τελευταίο κλασικό showgirl σόου στο Las Vegas. Για 38 χρόνια, χόρεψε, χαμογέλασε, διατήρησε την ψευδαίσθηση πως ο χρόνος δεν την άγγιξε. Όμως, η πραγματικότητα διαφέρει. Οι παλιομοδίτικες επιδείξεις λάμψης έχουν χάσει τη θέση τους. Οι θεατές προτιμούν πιο σύγχρονα θεάματα, πιο ωμά, πιο σκληρά. Έτσι, το Le Razzle Dazzle φτάνει στο τέλος του.
Για τις υπόλοιπες κοπέλες, το κλείσιμο του σόου είναι μια ενόχληση. Για τη Shelly, όμως, είναι υπαρξιακός σεισμός. Δεν γνωρίζει τίποτα άλλο. Δεν έχει σχέδιο Β. Και κυρίως, δεν μπορεί να δεχτεί πως το όνειρο έσβησε. Προσπαθεί να συνεχίσει. Κάνει οντισιόν, έστω και αν οι πιθανότητες είναι εναντίον της. Όμως, η βιομηχανία δεν συγχωρεί. Στα 57 της, η λάμψη της δεν είναι αρκετή για να κρατήσει τη θέση της στη σκηνή.
Το Las Vegas που αποτυπώνει η Coppola δεν είναι το λαμπερό, εκτυφλωτικό βασίλειο που έχουμε συνηθίσει. Δεν μοιάζει με το Showgirls ούτε με το Ocean’s Eleven. Είναι ένας τόπος που μοιάζει με όνειρο που ξυπνάς απότομα και ξεχνάς. Οι neon πινακίδες αναβοσβήνουν χωρίς ενθουσιασμό, οι δρόμοι φαίνονται άδειοι, τα καζίνο γεμάτα κουρασμένους ανθρώπους. H Autumn Arkapow, κινηματογραφιστής της ταινίας, επιλέγει Super 16mm φιλμ, κάνοντας το Vegas να μοιάζει ταυτόχρονα μαγικό και ξεθωριασμένο.
Οι χαρακτήρες είναι αντανάκλαση μιας εποχής που τελειώνει, μιας γενιάς που δεν χωρά στο καινούργιο Vegas.
Μέσα σε αυτή την πόλη, η Shelly δεν είναι η μόνη χαμένη ψυχή. Ο Eddie (Dave Bautista), ο σκηνοθέτης του σόου, νιώθει κι εκείνος ξεπερασμένος. Ονειρευόταν να κάνει κάτι σπουδαίο, αλλά έμεινε απλά ο άνθρωπος που ανακοινώνει το τέλος. Η παλιά φίλη της Shelly, Annette (Jamie Lee Curtis), έζησε το ίδιο όνειρο και τώρα φορά ένα κοστούμι σερβιτόρας, ενώ η γοητεία της έχει αντικατασταθεί από τη σκληρή πραγματικότητα. Αυτοί οι χαρακτήρες δεν είναι απλά δευτερεύοντες ρόλοι. Είναι αντανάκλαση μιας εποχής που τελειώνει, μιας γενιάς που δεν χωρά στο καινούργιο Vegas.
Η μεγάλη έκπληξη του The Last Showgirl είναι η Pamela Anderson. Το Hollywood την αγνόησε για χρόνια, την έβαλε σε ρόλους-καρικατούρες και αρνήθηκε να δει το βάθος της. Εδώ, δίνει μια ερμηνεία γεμάτη εύθραυστη δύναμη. Στην αρχή, μοιάζει σαν κάποιος που ακόμα παίζει ρόλο. Το χαμόγελο της Shelly είναι μόνιμο, η φωνή της μελιστάλακτη. Αλλά όσο περνάει η ώρα, βλέπουμε τις ρωγμές. Το χαμόγελο γίνεται πιο βεβιασμένο. Το βλέμμα της βαραίνει.
Η μεγάλη έκπληξη του The Last Showgirl είναι η Pamela Anderson.
Η ερμηνεία της προσφέρει συναισθηματικό βάρος στην ιστορία. Ένα βάρος που αποτυπώνεται από τις άλυτες υποθέσεις που έχει παραμελήσει με την κόρη της. Η ίδια βρίσκεται σε άρνηση, προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από την λάμψη της πόλης, που την ανέδειξε σε κόσμημα της.
Ο Dave Bautista υποδύεται τον Eddie με έναν ήρεμο, θλιμμένο τόνο που ταιριάζει απόλυτα στην ατμόσφαιρα της ταινίας. Η Jamie Lee Curtis είναι απολαυστική ως Annette. Είναι το μέλλον που η Shelly αρνείται να αποδεχτεί, μια γυναίκα που έμαθε να επιβιώνει ακόμα και όταν όλα γύρω της διαλύονται. Η Billie Lourd, ως η κόρη της Shelly, δίνει στην πρωταγωνίστρια μας την πραγματική εικόνα των συνεπειών του τρόπου ζωής της, με έναν ωμό τρόπο.
Η Gia Coppola δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο αναμνήσεις. Το σενάριο, όμως, δεν είναι τόσο στιβαρό όσο θα μπορούσε. Το φιλμ μοιάζει περισσότερο με μια σειρά από βινιέτες παρά με μια ολοκληρωμένη ιστορία. Η ατμόσφαιρα είναι σωστή, οι χαρακτήρες αυθεντικοί, αλλά η αφήγηση μερικές φορές χάνεται. Οι σκηνές μετάβασης ανάμεσα στις ενότητες είναι υπερβολικά πολλές και συχνά παρουσιάζουν τα ίδια μέρη, κάτι που κουράζει.
Η μουσική του Andrew Wyatt, γεμάτη παλιό Χόλιγουντ και Busby Berkeley επιρροές, δίνει στη Shelly τον ήχο που της αξίζει. Όμως, η ίδια η ταινία κάποιες στιγμές μοιάζει υπερβολικά ήρεμη, σχεδόν νυσταλέα. Η Coppola θέλει να δημιουργήσει μια ονειρική ατμόσφαιρα, αλλά το φιλμ στερείται κορύφωσης. Η απουσία ενός πιο δυνατού αφηγηματικού κλεισίματος το αφήνει ελαφρώς ανολοκλήρωτο.
Η Pamela Anderson παραδίδει μια ερμηνεία που επαναπροσδιορίζει την εικόνα της.
Το The Last Showgirl δεν είναι μια “λαμπερή” ταινία. Δεν είναι Showgirls, ούτε Moulin Rouge!. Δεν προσπαθεί να σοκάρει, δεν θέλει να τραβήξει την προσοχή. Είναι μια ταινία για το τέλος της λάμψης, για το πώς ένα όνειρο μπορεί να γίνει φυλακή. Έχει ψυχή, έχει συγκίνηση, αλλά δεν έχει απόλυτη σαφήνεια.
Η Pamela Anderson παραδίδει μια ερμηνεία που επαναπροσδιορίζει την εικόνα της. Ο Dave Bautista αποδεικνύει ξανά ότι είναι πολύ περισσότερα από ένας action hero. Και η Coppola μάς θυμίζει πως η πραγματική μαγεία της σκηνής δεν βρίσκεται μόνο στα φώτα, αλλά και σε αυτούς που μένουν εκεί ακόμα και όταν αυτά σβήσουν. Δεν είναι αριστούργημα, αλλά είναι κάτι σπάνιο: μια αληθινή ματιά σε ένα κόσμο που χάνεται. Και μόνο γι’ αυτό, αξίζει.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: The Last Showgirl
Year: 2025
Duration: 89′
Genre: Drama
Director: Gia Coppola
Pamela Anderson, Dave Bautista, Jamie Lee Curtis, Billie Lourd, Kiernan Shipka, Brenda Song, Jason Schwartzman.
The Last Showgirl
Το The Last Showgirl δεν είναι μια κραυγαλέα ταινία. Δεν είναι Showgirls, ούτε Moulin Rouge!. Δεν προσπαθεί να σοκάρει, δεν θέλει να τραβήξει την προσοχή. Δεν είναι αριστούργημα, αλλά είναι κάτι σπάνιο: μια αληθινή ματιά σε ένα κόσμο που χάνεται. Και μόνο γι’ αυτό (και την Pamela της καρδιάς μας), αξίζει.
