Το 2015, ο Robert Rodriguez και ο John Malkovich ανακοίνωσαν κάτι που έμοιαζε με φάρσα: είχαν ολοκληρώσει μια ταινία που δεν θα κυκλοφορούσε για τα επόμενα εκατό χρόνια. Ο τίτλος της, “100 Years: The Movie You Will Never See”, ήταν κυριολεκτικός. Η ταινία έχει ήδη ολοκληρωθεί, έχει αποθηκευτεί μέσα σε μια αδιαπέραστη κάψουλα ασφαλείας και προορίζεται να προβληθεί μόνο μία φορά, στις 18 Νοεμβρίου 2115.
Είναι πιθανώς ένα μελαγχολικό sci-fi, που τοποθετείται σε ένα μέλλον γεμάτο κοινωνικές και τεχνολογικές ανισορροπίες.
Το πρότζεκτ αποτελεί σύμπραξη μεταξύ του σκηνοθέτη, του ηθοποιού και του γαλλικού οίκου κονιάκ Louis XIII. Κοινός παρονομαστής: ο χρόνος. Όπως ένα κονιάκ Louis XIII χρειάζεται εκατό χρόνια για να ωριμάσει, έτσι και η ταινία αυτή δημιουργήθηκε με σκοπό να μείνει κλειδωμένη για μια ολόκληρη ανθρώπινη ζωή.
Το μυστήριο γύρω από την ταινία είναι απόλυτο. Δεν έχει κυκλοφορήσει trailer, ούτε εικόνες από τα γυρίσματα. Μόνο τρία concept teasers παρουσιάστηκαν, χωρίς να διευκρινιστεί αν κάποιο από αυτά σχετίζεται με το τελικό αποτέλεσμα. Ο ίδιος ο Malkovich έχει δηλώσει ότι η ταινία είναι πιθανώς ένα μελαγχολικό sci-fi, που τοποθετείται σε ένα μέλλον γεμάτο κοινωνικές και τεχνολογικές ανισορροπίες. Ακόμα και το σενάριο έχει μείνει επτασφράγιστο μυστικό.
Η ταινία έχει αποθηκευτεί σε ειδικό ασφαλές κουτί, κατασκευασμένο από τη γαλλική εταιρεία Fichet-Bauche, που εξασφαλίζει πως το περιεχόμενο θα είναι άθικτο για τα επόμενα εκατό χρόνια. Το safe έχει προγραμματιστεί να ανοίξει αυτόματα στην καθορισμένη ημερομηνία του 2115. Μαζί με την ταινία φυλάσσονται και εκατό προσκλήσεις προβολής, που έχουν μοιραστεί σε απογόνους καλεσμένων.
Η ταινία λειτουργεί ως πολιτισμικό time capsule.
Η φιλοσοφία πίσω από το project είναι πρωτόγνωρη. Δεν πρόκειται για εμπορική παραγωγή ή μαρκετίστικο κόλπο (αν και το branding είναι παρόν), αλλά για μια καλλιτεχνική χειρονομία που αναρωτιέται: μπορεί η τέχνη να δημιουργηθεί για ένα κοινό που δεν υπάρχει ακόμα; Και αν ναι, τι νόημα έχει η ύπαρξή της χωρίς θεατές στο παρόν; Η ταινία λειτουργεί ως πολιτισμικό time capsule, ένα είδος μηνύματος προς το μέλλον, από ανθρώπους που δεν θα είναι πια εδώ.
Οι δημιουργοί έχουν δηλώσει ότι δεν υπάρχουν αντίγραφα ή ψηφιακή αποθήκευση της ταινίας. Αν κάτι συμβεί στο φυσικό μέσο ή στο safe, η ταινία χάνεται για πάντα. Το ρίσκο αυτό είναι μέρος της ιδέας: η έννοια της φθοράς, του χρόνου και της απώλειας είναι αναπόσπαστες από το ίδιο το έργο.
H τέχνη μπορεί –και ίσως πρέπει– να υπερβαίνει το τώρα.
Το “100 Years” είναι μια δήλωση πάνω στην ίδια τη φύση του κινηματογράφου, της μνήμης και της παρακαταθήκης. Αν το 2115 υπάρξει ακόμα ανθρώπινος πολιτισμός με την ικανότητα να προβάλλει την ταινία, τότε το φιλμ θα γίνει το μοναδικό έργο στην ιστορία του κινηματογράφου που γυρίστηκε εξ αρχής για θεατές που δεν έχουν ακόμα γεννηθεί. Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα καταναλώνονται στιγμιαία, το “100 Years” επιμένει ότι η τέχνη μπορεί –και ίσως πρέπει– να υπερβαίνει το τώρα.
