Δεν κρύβονταν για έξι χρόνια. Πιο σωστά καραδοκούσαν στη σκιώδη πλευρά του κόσμου μελετώντας ή μάλλον εμπεδώνοντας τα απόκρυφα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ακόμα και του κόσμου όλου. Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε για να μας επιδείξουν τους καρπούς της γνώσης τους. Η επανεμφάνιση των Suffocation είναι γεγονός με το καινούργιο τους «τερατούργημα» που τιτλοφορείται “Hymns from the Apocrypha”.
Το Suffo Metal που τελειοποιούν από το λυκαυγές των ‘90s έχει όμως επιστρέψει; Ύστερα από μια εξαετία, το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σιωπής των Suffocation (δε βάζουμε τα χρόνια της διάλυσής τους) ο καθένας θα αναρωτιόνταν και πρώτος ο ίδιος ο κόσμος τους. Ελαφρυντικό της μπάντας είναι τα γεμάτα με tour dates έτη (εκτός της άγονης περιόδου του covid).
Η αγωνία για το fan base εντείνεται με το “Hymns from the Apocrypha” μετά και το γεγονός της αλλαγής του παντοτινού φρόντμαν τους Frank Mullen που «ξεφλούδιζε» το μικρόφωνο σαν βραστό αβγό από το 1988! Στον νέο δίσκο η φωνή του ακούγεται έστω και για μια τελευταία φορά. Στο τελευταίο κομμάτι ως συμβολικό κλείσιμο μιας νοητής αυλαίας και το επανηχογραφημένο “Ignorant the Suffering” προερχόμενο ίσως από το Έβερεστ των κυκλοφοριών τους, το “Breeding the Spawn”.
Ο παλιός (Mullen) ντουετάρει με τον νέο (Ricky Myers). Ο νέος είν’ ωραίος και θα ήθελα να πω για τον Mullen πως ο παλιός είναι αλλιώς, ωστόσο τον ακούμε ταλαιπωρημένο, λες και οι δεκαετίες εμπειρίας του μετατράπηκαν σε μολύβι και του κάθισαν στην πλάτη πριν προχωρήσει στην ηχογράφηση. Είναι η παράδοση – παραλαβή της σκυτάλης.
Στο “Hymns from the Apocrypha” δεν απουσιάζει ο πειραματισμός από τους Suffocation
Τα growls και ό,τι άλλο επιχειρεί φωνητικώς στο “Hymns from the Apocrypha” ο Ricky Myers περιγράφονται με λόγια κολακείας. Οι Αμερικάνοι ανακάλυψαν ένα αντικαταστάτη στα ίδια επίπεδα ενέργειας των ένδοξων εποχών του προκατόχου. Εν τούτοις κανείς δεν είναι τέλειος και ο Myers παρουσιάζει ένα βασικό μειονέκτημα στο 9ο άλμπουμ της νέας του μπάντας. Ερμηνεύει μονοδιάστατα τις 9 συνθέσεις. Ενδεχομένως να ακολούθησε εντολές από τις συνθετικές πένες σαν ψαρωμένος νεοεισελθόντας.
Το αποτέλεσμα μετράει και στην περίπτωση του “Hymns from the Apocrypha” στερεί βαθμούς. Ο κλασσικός Suffo ήχος, το σήμα κατατεθέν τους βρίσκεται εδώ και για 41 λεπτά ρεύεται στο πρόσωπό σου σαν κάποιο τυπάκι που έχει φάει γύρο με μπόλικο τζατζίκι από τριτοτέταρτο γυράδικο της πλατείας Βάθης και το έχει συνοδέψει με μερικές lager. Δε λείπει ο πειραματισμός όπως και η τεχνικότητα και φλεξάρεται μια ισχνή κλίση προς το πιο νεανικό deathcore. Ακόμα κι έτσι, τα βασικά τους στοιχεία έχουν στρογγυλοκαθίσει και εδώ.
«Είναι αποδεικτικό πειστήριο της αφοσίωσής μας στην ακραία και brutal μουσική» έχει πει για το “Hymns from the Apocrypha” το νέο λαρύγγι των Suffocation δείχνοντας τον ενθουσιασμό του. Δεν μπορώ να μοιραστώ τα ίδια συναισθήματα όταν έχω ακούσει τη νέα τους κυκλοφορία τουλάχιστον 15 φορές. Η εικόνα που μου έχει μείνει είναι σαν να έχω ξυπνήσει ύστερα από ένα επικό μεθύσι ξαπλωμένος σε κάποια πρασινάδα μη γνωρίζοντας πώς κατέληξα εκεί. Όλα φαντάζουν σαν μια τεράστια θολή ανάμνηση. Καταβάλλεις προσπάθειες να μείνεις με μια εντύπωση στο τέλος για κάποια σύνθεση, μάταια όμως.
Ο Christian Donaldson, παραγωγός των Suffocation, κάνει τα πάντα για να βάλει μια τάξη στο χάος του “Hymns from the Apocrypha”
Το death metal τους ακούγεται ξεπερασμένο και παλιομοδίτικο (old school) με την έννοια του boomer. Γιατί να μη ανατρέξω στα πρώτα τους λασπωμένα βήματα όταν τα riff που έχουν κυκλοφορήσει στο 2023 σε παραπέμπουν στις λαμπρές εποχές της νιότης τους. Το συνθετικό «άροτρο» σέρνεται από συγκεκριμένα πρόσωπα και είναι φυσιολογικό το αναμάσημα. Ωστόσο δε μπορεί να είναι και αποδεκτό.
Στο πεδίο της παραγωγής τα πάνε καλύτερα. Ο Christian Donaldson κάνει τα πάντα για να βάλει μια τάξη στο χάος και σε δίσκους όπως το “Hymns from…” είναι αναγκαία η top παραγωγή. Ισχυρή και μπασιάρικη χωρίς να υπερβάλλει ώστε ο ακροατής να απολαμβάνει τα ρυθμικά της κιθάρας.
Εκεί που η τεχνική στέλνεται για βρώμικο στη Μαβίλη είναι στα υψηλού επιπέδου solo του σατανιασμένου κιθαριστικού διδύμου Hobbs/Errigo. Στο φονικό rollercoaster δίνεται συνέχεια μέσω του Erick Morotti πίσω από τα drums. Μπορώ να έχω τραγούδια τύπου “Delusions of Mortality” και “Seraphim Enslavement”; Είναι τα high point του νέου τους δίσκου. Είναι Αμερικάνικο Death Metal από το πάνω ράφι.
Ίσως το καλύτερο πράγμα στον νέο δίσκο των Suffocation να είναι το εξώφυλλο του Γιάννη Νάκου
Οι Suffocation ψάχνουν με κάποιο τρόπο να μας «χαρακώσουν» βαθιά. Ψάχνονται να επιστρέψουν στα φονικά ένδοξα χρόνια του “Effigy of the Forgotten” και “Breeding the Spawn” αγγίζοντας τα όρια του αναμασήματος αλλά με πιο γυαλισμένη παραγωγή στο “Hymns from the Apocrypha”. Οκ, τα χρόνια μπορεί να πέρασαν αλλά το metal τους δε ρυτίδιασε. Επιπλέον τους το δίνω πως η δύναμη και η brutal-ια δε κάνουν ρούπι από τη μουσική τους ύστερα από 35 και βάλε χειμώνες. Παρολ’ αυτά η νέα τους κυκλοφορία με κάνει να νιώθω μια ανασφάλεια για την υστεροφημία τους. Αν συνεχίσουν σε αυτό το δρόμο τότε δεν αποφεύγουν την ασφυξία (suffocation).
ΥΓ. Απολαύστε τα εικαστικά θέματα του Γιάννη Νάκου. Ένα από τα εντυπωσιακότερα και λεπτομερέστερα εξώφυλλα στη πλούσια δισκογραφία των έμπειρων Αμερικάνων.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Suffocation
Album: Hymns from the Apocrypha
Release Date: 03/11/2023
Genre: Death Metal, Brutal Death Metal, Technical Death Metal
1. Hymns from the Apocrypha
2. Perpetual Deception
3. Dim Veil of Obscurity
4. Immortal Execration
5. Seraphim Enslavement
6. Descendants
7. Embrace the Suffering
8. Delusions of Mortality
9. Ignorant Deprivation
Producer: Christian Donaldson
Suffocation: Terrance Hobbs (Κιθάρα), Derek Boyer (Μπάσο), Eric Morotti (Τύμπανα), Charlie Errigo (Κιθάρα), Ricky Myers (Φωνή)
Suffocation (OW) | Deezer | Facebook | Instagram | ReverbNation | SoundCloud | Spotify | Tidal | TikTok | Twitter | YouTube
Suffocation
Tα χρόνια μπορεί να πέρασαν αλλά το metal τους δε ρυτίδιασε. Επιπλέον τους το δίνω πως η δύναμη και η brutal-ια δε κάνουν ρούπι από τη μουσική τους ύστερα από 35 και βάλε χειμώνες. Παρολ’ αυτά η νέα τους κυκλοφορία με κάνει να νιώθω μια ανασφάλεια για την υστεροφημία τους. Αν συνεχίσουν σε αυτό το δρόμο τότε δεν αποφεύγουν την ασφυξία.