Η αθηναϊκή γκοθ σκηνή μπορεί να μην αποτελεί και τη μεγαλύτερη μουσική κοινότητα της πόλης, ωστόσο ήταν απορίας άξιο το πώς τόσα χρόνια δεν έχει πραγματοποιηθεί κάποιο φεστιβάλ που να επικεντρώνεται στο συγκεκριμένο ήχο. Ευτυχώς οι συγκυρίες επιτέλους το επέτρεψαν ώστε ένα γενναίο εγχείρημα όπως το Death Disco Open Air Festival να πραγματοποιηθεί.
Η Τεχνόπολη λοιπόν γέμισε με μαυροφορεμένα άτομα τα οποία εν μέσω απάνθρωπου καύσωνα βρέθηκαν στο Γκάζι για να τιμήσουν το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Μια διοργάνωση που έγινε με μεράκι και προασπίζεται τη διαφορετικότητα, θέτοντας εξαρχής πως δε θα ανεχθεί τοξικές συμπεριφορές. Και όπως φάνηκε από την απομάκρυνση ατόμων τα οποία δεν ενδιαφέρονταν για τους διπλανούς τους, το τήρησε μέχρι κεραίας και όλοι είχαμε χώρο να διασκεδάσουμε όπως νιώθαμε καλύτερα. (Φοίβος Κρομμύδας)
Η Τεχνόπολη γέμισε με μαυροφορεμένα άτομα και το Death Disco Open Air Festival έκανε μια σπουδαία πρεμιέρα
Λοιπόν για να κάνω σωστή εισαγωγή θα πάω κάπου 9 με 10 χρόνια πίσω. Τότε ο μικρός Χρήστος (25 ήμουν, ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΜΙΚΡΟ;) γύριζε όλα τα γνωστά γκοθόμπαρα της πόλης. Κωλοχτυπιόταν ακούγοντας EBM και μια από τις αγαπημένες του μπάντες ήταν οι “Diary of Dreams“. Μην σας ζαλάω, δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει περπατήσει σε αυτά τα μαγαζιά και να μην ξέρει τον Λεωνίδα και την αγάπη του για τον σκοτεινό ήχο.
Τα χρόνια πέρασαν, εγώ άλλαξα πολλά ακούσματα και ο Λεωνίδας το πήγαινε όλο και καλύτερα. Μέχρι που ωρίμασαν αρκετά οι συνθήκες ώστε να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία. Αποτέλεσμα; Οι γραμμές αυτές γράφονται μετά το τέλος της πρώτης μέρας και το μόνο που έχω να πω είναι ένα τεράστιο μπράβο. Το timetable ακριβέστατο, οι ουρές μηδαμινές, η απόσταση μεταξύ των δύο stages αστεία. Μόνη “παραφωνία” η ζέστη και ο συνωστισμός του κλειστού χώρου. Βέβαια δεν φταίει και το Death Disco Open Air Festival που περνάμε τον πιο ζεστό Ιούλη που θυμάμαι. Γκρινιάζατε κάποιοι για 5 βροχούλες και τώρα θα μας πάει καρότσα μέχρι τον Οκτώβριο.
Τι έλεγα; Α! Χίλια μπράβο για το Festival και εύχομαι να είναι το πρώτο από τα πολλά! (Χρήστος Καραγιάννης)
Youth Valley
Στις 19:00 ακριβώς οι Youth Valley ήταν η πρώτη μπάντα ever που άνοιξε το πρώτο Death Disco Open Air Festival και φυσικά μπήκανε με το δεξί. Post και Shoegaze στοιχεία δένουν αρμονικά και μας δίνουν ένα γλυκόπικρο και άκρως ταξιδιάρικο ηχητικό αποτέλεσμα. Ο ήχος τους ήταν δυνατός και καθαρός. Να σας πω μια αλήθεια; Στην μεση του set τους αποχώρησα μιας και μέσα στο φοβερό μου κεφάλι οι Kalte Nacht έβγαιναν 19:20. Παρόλα αυτά πρόλαβα να καταλάβω πως πρέπει κάποια στιγμή να πάω να τους καμαρώσω σε ιδανικές συνθήκες. (Χρήστος Καραγιάννης)
Πέρσι οι Youth Valley είχαν την τύχη να είναι το εντυπωσιακό intro μιας επεισοδιακής συναυλίας όπως αυτή των Bauhaus και όντως να ακούγονται σαν τον ουρανό με το indie shoegaze τους. Ένα χρόνο αργότερα το ίδιο συγκρότημα ρυπαίνει τον ουρανό του με έντονα post punk στοιχεία αλλά αφήνει και αρκετό χώρο προκειμένου περιστασιακά οι τρεις κιθάρες να ακούγονται “γαλάζιες” σαν τον διαυγή ουρανό. Και εξακολουθούν να παραμένουν μαγευτικοί, παρά την αλλαγή ύφους τους γιατί απλούστατα ξέρουν τι θέλουν να παίξουν και πως να το κάνουν.
Οι Youth Valley έχουν εμφανώς εξελίξει τη μουσική τους και παραμένουν μαγευτικοί, κάτι το οποίο απέδειξαν στο Death Disco Open Air Festival
Στη σύντομη εμφάνισή τους, οι παρευρισκόμενοι ήρθαν σε επαφή με τη μουσική τους η οποία, παρά τα ορισμένα προβλήματα στον ήχο, δεν άργησε να δώσει το έναυσμα για τους πρώτους batcave χορούς. Σεμνοί, προσγειωμένοι και τεχνικά άρτιοι, αποτελούν υποδειγματική μπάντα του συγκεκριμένου ύφους. Από το setlist τους, τις εντυπώσεις κερδίζει αβίαστα το New Order–ικό Sunday Monday. (Φοίβος Κρομμύδας)
Kalte Nacht
“Ρε είναι πολύ καλοί“. “Εμ αν στα λέμε ρε Καραγιάννη…“. Απολύτως αληθινή η στιχομυθία, απολύτως αληθινό και το περιεχόμενό της. Γιατί το δίδυμο γράφει συνθέσεις οι οποίες αντικατοπτρίζουν ολόκληρη την αστική σχιζοφρένεια και την απροσδιόριστη απειλή που κρύβεται στις σκιες του αττικού λεκανοπεδίου. Σα μια πιο ευθέως darkwave εκδοχή των Suicide, χαρίζουν μια εμφάνιση minimal σε μέσα αλλά πληθωρικότατη σε συναισθήματα.
Από τη μια η βάση των συνθέσεων πατά γερά σε βιομηχανικά, χορευτικά θεμέλια τα οποία δίνουν χώρο και σε μουντά leads. Από την άλλη, η Μυρτώ να μεταμορφώνεται κατά βούληση με τη φωνητική ερμηνεία της. Τραγούδια τα οποία εμπνέονται από την κατήφεια και τον πεσιμισμό και τον μετατρέπουν στο soundtrack μιας σύγχρονης ψυχικής διάβρωσης. Και όλα αυτά χωρίς να προσπαθούν επιτηδευμένα να εντυπωσιάσουν με αχρείαστα δαιδαλώδη μέσα. Όλα όσα χρειάζονται για να τα πετύχουν, οι Kalte Nacht τα έχουν. Στον υπερθετικό βαθμό. (Φοίβος Κρομμύδας)
Όλα όσα χρειάζονται για να τα πετύχουν, οι Kalte Nacht τα έχουν. Στον υπερθετικό βαθμό
Είχα πιάσει θέση από νωρίς, σχεδόν γκρίνιαξα που δεν βγήκαν στην ώρα που θα ήθελα. Death Disco Open Air Festival φίλε, ένα festival που προλαβαίνεις να δεις όλα τα act. 19:30 λοιπόν και οι KALTE NACHT βγαίνουν στο κλειστό stage. Λοιπόν τα παιδιά είναι ένα εξαιρετικό Dark/Synth χορευτικό Duo και ο κλειστός χώρος που δημιουργήθηκε για το Festival είχε ακριβώς τον ήχο και τα φώτα που χρειαζόταν για να τους απολαύσεις και να χορέψεις.
Η Μυρτώ έχει απόλυτα ταιριαστή φωνή για το είδος και πραγματικά με αρρώστησε το λαχάνιασμα που έβγαλε σε μια σύνθεση. Από την άλλη ο Νίκος συνθέτει εξαιρετικα beats, έχει κάνει εξαιρετική επιλογή στους ήχους που βγάζουν τα synths του και ενίοτε παίζει μπάσο. Γεμάτος ήχος, χορός, σκηνική παρουσία, κοινό που γούσταρε, όλα 10 στα 10. Σίγουρα συμφωνεί και ο Φοίβος που δεν έβαλε κώλο κάτω. (Χρήστος Καραγιάννης)
Ploho
Η αγάπη μου για τη μουσική που αντικατοπτρίζει γκρίζες, κρύες πόλεις στις οποίες η ελπίδα ξεψυχά είναι απεριόριστη. Μουσική η οποία ενσωματώνει στο μεδούλι της τόσο πολύ τη μιζέρια ώστε να καταλήγει να την ξορκίζει. Και οι Ploho ως παιδιά τα οποία έχουν μεγαλώσει στη Σιβηρία σε ακανθώδη χρόνια έχουν εκ προοιμίου τις εμπειρίες και την πειθώ για να γράψουν αυτή τη μουσική.
Σε μια μόνιμη μινόρε διάθεση, οι Ρώσοι τραγούδησαν λέξεις στη μητρική τους οι οποίες μπορεί να μην έγιναν κατανοητές ως προς το περιεχόμενό τους, αλλά κάποιες φορές το να μην ξέρεις τη γλώσσα δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για να νιώσεις αυτό που θέλουν να σου περάσουν. Και η μονοτονία, η θλίψη, η πάλη να αντέξεις την καθημερινότητα που η μουντάδα είναι ο κανόνας περνά αβίαστα.
Και οι Ploho ως παιδιά τα οποία έχουν μεγαλώσει στη Σιβηρία σε ακανθώδη χρόνια έχουν εκ προοιμίου τις εμπειρίες και την πειθώ για να γράψουν αυτή τη μουσική
Τέσσερα άτομα που μπορεί να μην μπορούν να εκφραστούν με ευφράδεια στα αγγλικά και δεν ξέρουν αν έχουν καν κοινό στην Ελλάδα αλλά επί σκηνής παίζουν σα να μην τους νοιάζει τίποτα παρά μόνο να πουν αυτά που έχουν να πουν. Με απλό, Joy Division-άτο τρόπο. Και αν μπορείς να λειτουργήσεις με ενσυναίσθηση, θα σου μιλήσουν. Τουλάχιστον σε ένα μερίδιο του κοινού έδειξαν να μιλούν. Εκτός κι αν είσαι ο Καραγιάννης που βρήκε πάτημα να σε δουλεύει όλη νύχτα για “τους βαρετούς που ακούς”. (Φοίβος Κρομμύδας)
Plohoρήσαμε λοιπόν και πάλι έξω για να ακουσουμε την επόμενη μπάντα που αυτοπροσδιορίζεται ως Russian Indie. Post Punk θα πω εγώ, κάπου χόρεψα, οι εντάσεις καλές, η φωνή του τραγουδιστή δεν με τρέλανε, όμως σε γενικές γραμμές οι συνθέσεις τους είναι ευκολομνημόνευτες και τις αποδιδουν καλά, αλλά κάτι δεν μου κλικαρε καθόλου και πήγα να πάρω την δεύτερη μπύρα της βραδιάς. (Χρήστος Καραγιάννης)
Rue Oberkampf
Εντάξει, οι Γερμανοί είναι απλά γεννημένοι για να γράφουν, να παίζουν και να ακούνε ηλεκτρονική μουσική.- Στερεότυπο; ΝΑΙ. Ισχύει 100%; Ε,ΝΑΙ! Βγήκανε οι άνθρωποι στο stage και χορεύανε και τα πλακάκια. Πρώτη φορά στην Ελλάδα, σίγουρα όχι η τελευταία. Δύο DJs και μια φωνή/Frontwoman, electro dance σκοτάδι που ακουμπάει EBM και όλο το κλειστό stage χορεύει ασταμάτητα.
Βασικά είναι από τις φορές που δεν έχω πολλά να γράψω. Ήρθαν, μας διέλυσαν και έφυγαν. Τους ήξερα πριν; Nope. Θα ξανακούσω αυριο; Ναι. Γι αυτό και τα Festival μαμάνε φίλοι μου, αφτάκια θέλει μόνο. (Χρήστος Καραγιάννης)
Οι Rue Oberkampf βγήκαν στο stage του Death Disco Open Air Festival και έκαναν έως και τα… πλακάκια να χορεύουν
Θα ήθελα να είχα προλάβει μεγαλύτερο μέρος του σετ της γερμανικής τριάδας. Γιατί το EBM το οποίο παίζουν είναι γραμμένο έχοντας κατά νου να γίνει όχημα για όλους εκείνους που αισθάνονται κοινωνικοί παρίες. Και οι ίδιοι δε διστάζουν να δείξουν ότι έτσι αισθάνονται. Και ο κόσμος ανταποκρίνεται στην πρόσκλησή τους. Χορεύει στους ρυθμούς τους, χειροκροτάει ανάμεσα στα κομμάτια, ακολουθεί κατά πόδας το tempo και την ερμηνεία της Julia.
Με σαφείς αναφορές σε συγκροτήματα όπως οι Kirlian Camera (δεν το λέω εγώ, οι ίδιοι το λένε) τοποθετούνται σε γνώριμα και αγαπητά πεδία, προσθέτοντας το δικό τους χαρακτήρα. Άλλοτε πιο σκοτεινό, άλλοτε πιο πολύχρωμο, μα πάντα ειλικρινή και σαγηνευτικό. Και όσο και η θερμοκρασία να ανεβαίνει στο μικρό χώρο, εκείνοι δίνουν μια εκπληκτική εμφάνιση. Να τους ξαναδούμε σύντομα παρακαλώ. (Φοίβος Κρομμύδας)
Lebanon Hanover
Θυμάμαι να παίρνω τους δύο πρώτους δίσκους του διδύμου σε βινύλιο από το Le Disque Noir επειδή μου έβαλαν να ακούσω το πρώτο κομμάτι του πρώτου δίσκου. Για καιρό μετά ανάγκαζα όποιον με επισκεπτόταν να τους ακούσει μαζί μου, είτε του άρεσε είτε όχι. Και παρότι τους λατρεύω, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να δω τους Lebanon Hanover ζωντανά. Στραγγίζοντας τον ιδρώτα, κατευθύνομαι προς την κεντρική σκηνή για να κοινωνήσω αγνό post punk.
Και όλα ήταν όπως τα περίμενα. Η Larissa με τη χαμηλή φωνή της και την κιθάρα της σε μια υποτονική, ψυχρή λόγω της φύσης των στίχων ερμηνεία. Ο William σαφώς πιο εκφραστικός, να αφιερώνει στη σύζυγό του το Kiss Me Until My Lips Fall Off και να χορεύει δαιμονισμένο industrial στο Totally Tot. Φωνές σχεδόν επιτηδευμένα μπάσες και χαμηλό tempo. Μια αισθητική η οποία όσο και να φαίνεται ψεύτικη ή τετριμμένη σε ορισμένους, άλλο τόσο είναι η ίδια η ουσία που λατρεύουμε αυτή τη μουσική όσοι την ακούμε ευλαβικά. Και οι Lebanon την αντιπροσωπεύουν με διαυγή τρόπο.
Μόνη ένσταση, ο “ανοιχτός” χαρακτήρας της εμφάνισης. Σίγουρα το ότι αντικατέστησαν τους πολύ πιο “εξωστρεφείς” Soft Moon έπαιξε ρόλο, αλλά η αλήθεια είναι πως η μουσική τους λειτουργεί καλύτερα εντός κεκλεισμένων θυρών. Εκεί που δεν υπάρχει περιθώριο διαφυγής από τον κόσμο τους. Ψιλά γράμματα όμως. (Φοίβος Κρομμύδας)
Μια αισθητική η οποία όσο και να φαίνεται ψεύτικη ή τετριμμένη σε ορισμένους, άλλο τόσο είναι η ίδια η ουσία που λατρεύουμε αυτή τη μουσική όσοι την ακούμε ευλαβικά
Και άλλο Post Punk μετά από χορό, όμως τώρα έχω χάσει τον ειδικό, κάπου είναι ο Φοίβος, κάπου αλλού είμαι εγώ αλλά μάλλον και οι δύο μας ψιλοταξιδεύουμε, δεν γίνεται και διαφορετικά. Εντωμεταξύ με τόσο πήγαινε και έλα δεν είχα πάρει χαμπάρι πως ο κόσμος είχε αρχίζει να πυκνώνει επικίνδυνα. Πήγα λίγο πιο πίσω, δίπλα από τον ηχολήπτη. Μπόμπα ο ήχος. Ναι οκ, πολλά τα προηχογραφημένα αλλά έχουμε ακούσει και έχουμε ακούσει. Δύο καλές φωνές, πολύ πάθος, γεμάτη σκηνική παρουσία και ο κόσμος από κάτω να πονάει. Να πω πάλι πως δεν είναι το ύφος μου; Θα το πω. Βέβαια θα τους δώσω και το γεγονός πως προς το τέλους του set τους με ώθησαν σε ένα ξέφρενο χορό. (Χρήστος Καραγιάννης)
Selofan
Με μια δεκαετία και βάλε οι Σελοφαν παίρνουν, δικαίως, την θέση που τους αξίζει στο πρώτο festival αφιερωμένο εξολοκλήρου στον σκοτεινό ήχο. Η δυάδα ανέβηκε στο stage του ασφυκτικά γεμάτου κλειστού και τα έδωσε όλα. Ήμουν μπροστά στην αρχή, έχασα τις ωτοασπίδες μου, γύρισα πίσω να τις βρω, φυσικά δεν τις βρήκα και βρέθηκα δέκα σειρές πίσω, κοντά στην έξοδο. Πάλι καλά γιατί δυστυχώς η ζέστη ήταν αφόρητη στο κλειστό.
Οι Σελοφάν πραγματικά δεν με άφησαν να φύγω στην ώρα μου για να κάτσω να στηθώ για VnV. Καθηλωτική εμφάνιση με την Joanna να δίνει μαθήματα στο πως κάνουμε το κοινό δικό μας. Μια φοβερή Frontwoman. Σας μιλάω για show σοβαρό από αστακούς μέχρι λουλούδια, άλλη κλάση. (Χρήστος Καραγιάννης)
Με μια δεκαετία και βάλε οι Σελοφαν παίρνουν, δικαίως, την θέση που τους αξίζει στο πρώτο festival αφιερωμένο εξολοκλήρου στον σκοτεινό ήχο
Η μόνη αθηναϊκή εμφάνιση του λατρεμένου διδύμου έτυχε εκκωφαντικής υποδοχής. Οι Σελοφάν καταλαβαίνουν πως ζούμε σε παράλογους καιρούς και όσο σκοτεινή μουσική και να παίζουν, την τυλίγουν σε έναν μεταμοντέρνο μαξιμαλισμό στα όρια του κιτς. Όχι λόγω κακού γούστου αλλά επειδή αντιλαμβάνονται πως η παρακμή η οποία υποδηλώνεται από κάτι τέτοιο είναι σαφώς μοχθηρή. Και μέσα σε όλο αυτό, μια Joanna να δείχνει απεριόριστη ευγνωμοσύνη στο κοινό, ευχαριστώντας το, πετώντας του λουλούδια και δίνοντας μια συγκλονιστική ερμηνεία.
Αν και οι συνθήκες στη μικρή αίθουσα γίνονται σχεδόν απάνθρωπες, ούτε κοινό αλλά ούτε και μπάντα πτοούνται. Ο χορός πάνω και κάτω από τη σκηνή καλά κρατεί, οι προβολές των σουρεαλιστικών βίντεο ντύνουν αυτό το υπέροχο πλουμιστό σκοτάδι και οι Σελοφάν αποθεώνονται μέχρις ότου ξεκινήσουν οι VNV Nation. Ελπίζουμε να αναθεωρήσουν το περί μοναδικής εμφάνισης και να τους ξαναδούμε σύντομα γιατί, ε, όπως και να το κάνουμε, είναι φτιαγμένοι για δικές τους sold out εμφανίσεις. (Φοίβος Κρομμύδας)
Sad Lovers And Giants
Θα είμαι ειλικρινής. Ό,τι είδα εντός του ασφυκτικά γεμάτου και αποπνικτικά ζεστού χώρου από την εμφάνιση των θρυλικών Sad Lovers And Giants δεν ξεπερνά το πεντάλεπτο. Άκουγα τη μουσική τους εκτός του χώρου, όσο κι αν ήθελα επιτέλους να τους δω ζωντανά μετά από τόσα χρόνια ακρόασης των δίσκων τους. Και με στενοχωρεί το γεγονός ότι δεν ήμουν κάτω από τη σκηνή όταν το Sleep Is For Everyone ακούστηκε με τη χαρακτηριστική μπασογραμμή του. Αλλά κάτι η κούραση, κάτι οι αντίξοες συνθήκες, αυτό έγινε με εμένα εκτός του χώρου διεξαγωγής και τη σχετική πικρία.
Η ίδια η μπάντα, ωστόσο, έχει τόσα γαλόνια στο πέτο της που καθόλου δεν την επηρεάζουν οι συνθήκες. Παίζουν με χαρακτηριστική άνεση και έχοντας προφανή εμπειρία, χειρίζονται άψογα τις περιστάσεις προκειμένου να αποζημιώσουν όσους γενναίους αντέχουν να τους δουν. Τους άξιζε ενδεχομένως μια παρουσία στην κυρίως σκηνή. Εκεί θα μπορούσαν περισσότεροι να βιώσουν τα ιστορικά κομμάτια τους όπως τους πρέπει. (Φοίβος Κρομμύδας)
Παρά την τρομερή ζέστη, οι Sad Lovers & Giants έδωσαν ρεσιτάλ στο κλειστό stage του Death Disco Open Air Festival
Παρότι πήγα ένα τραγούδι ακριβώς πριν τελειώσει ο πολυαγαπημένος Ronan και πάλι η κατάσταση στον μέσα χώρο ήταν αποπνικτική. Οι ίδιοι πραγματικοί Τιτάνες του Post Punk με πολλές Gothic πινελιές. Γεμάτο ήχο, καθαρό, full καλοπαιγμένο και καλαίσθητο. Οι αντοχές μου είχαν εξαντληθεί, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να φύγω. Είμαι σίγουρος πως ο κόσμος που πάρει θέση από νωρίς τους ευχαριστήθηκε στο έπακρο. Πραγματικά θα τους ηθελα στο ανοικτο stage τους συγκεκριμένους. Σίγουρα θα κάτσω να τους ψάξω περαιτέρω και χίλια τα εκατό με ζηλεύουν πολύ όσοι δεν καταφεραν να έρθουν να τους δουν. (Χρήστος Καραγιάννης)
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Close To The Sea
Big Tracks
Jack
On Another Day
Sleep
Feeding The Flame
Vendetta
Man of Straw
Strange Orchard
Your Skin & Mine
Still Remember
Influx
Lope
Paradise
C Dream
Things We Never Did
Imagination
VNV Nation
Με τον Ronan Harris τα είπαμε εκτενώς τις προάλλες, ήρθε επιτέλους η ώρα να τον δω και ζωντανά. Και η εμφάνιση της (live) τετράδας των VNV Nation επί σκηνής βρήκε τον ιστορικό εγκέφαλο της μπάντας να ζητά επανειλημμένα από τους ηχολήπτες να χαμηλώσουν τον ήχο των monitors. Μερικώς επεισοδιακή έναρξη μιας εμφάνισης η οποία αποδεικνύει πως η σκοτεινή εναλλακτική μουσική δεν είναι απαραιτήτως πεσιμιστική αλλά γεμάτη ελπίδα και αισιοδοξία. Και ο Harris ξέρει πως να απευθύνεται στο κοινό, να το ξεσηκώνει, να παίζει μαζί του. Να κάνει ακόμα και ένα μικρό παιδί στους ώμους του πατέρα του να διασκεδάζει με τη μουσική του.
Και καταλαβαίνει κανείς ότι και ο ίδιος το διασκεδάζει με την ψυχή του. Μοιράζεται μαζί μας το πόσο λατρεύει να παίζει ζωντανά το Darkangel, μας παροτρύνει να φωνάξουμε μαζί του το ρεφρέν του Control και του Where Is The Future. Μας ζητάει να τραγουδήσουμε μαζί του το ρεφραίν του Illusion και μας ευχαριστεί γι’ αυτήν την εμπειρία όσο εμείς προσπαθούμε να σταματήσουμε να κλαίμε. Να φωνάξουμε, να χορέψουμε, να περάσουμε καλά, όπως εμείς θέλουμε. Και να φύγουμε γεμάτοι αναμνήσεις από μια εμφάνιση που ομολογουμένως χρειαζόμασταν. Με τα μπάσα να βουίζουν στα αυτιά μας, τα πόδια μας να πονάνε από τον αδιάκοπο χορό και τα χαμόγελά μας να κάνουν τα μάγουλά μας να πονάνε. Γιατί για να νικήσεις, δε χρειάζεται να εκδικείσαι. (Φοίβος Κρομμύδας)
Μοιράζεται μαζί μας το πόσο λατρεύει να παίζει ζωντανά το Darkangel, μας παροτρύνει να φωνάξουμε μαζί του το ρεφρέν του Control και του Where Is The Future
Ο Ronan είναι ένα πραγματικά επιβλητικός performer και το αποδεικνύει περίτρανα γεμίζοντας την σκηνή. Παρότι η αρχή ήταν επεισοδιακή (σας ανέφερε ο Φοίβος το συμβάν, μην επαναλαμβάνουμε), ο Harris πήρε το show στις πλάτες του και το έκανε ό,τι γούσταρε, ενώ η επαφή του με το κοινό ήταν πραγματικά ξεχωριστή. Από την “καντάδα” που έκανε στον μικρό του θαυμαστή, του οποίου η ενέργεια ήταν μεγαλύτερη από την δική του και τις φωνές που μας ανάγκασε να βάλουμε στο chorus του Control μέχρι τους ανεμιστήρες που μας κέρασε και τον συγκλονιστικό μονόλογο που θα μπορούσε να έχει τίτλο “It’s Ok to be different“, ο Ronan έβαζε άλλο ένα λιθαράκι στον μύθο που τον ακολουθεί για τις εμφανίσεις του On Stage.
Στα μουσικά τώρα. Η μίξη ήταν αυτό που περίμενα ώστε η φωνή να πάρει τον κυριαρχικό της ρόλο. Τα μπάσα στον Θεό, αλλά αυτό το περίμενα, έχουμε φάει και αν έχουμε φάει μπάσα φέτος, εδώ που έπρεπε να τα ακούσουμε θα κολλούσαμε; Σε ό,τι αφορά το setlist βρήκα το “Before the Rain” εξαιρετική επιλογή για opening track. Έκλαψα με όλη μου την ψυχή στο Illusion μιας και είναι ένα κομμάτι που πραγματικά έχει σταθεί δίπλα μου. Χόρεψα σαν παλαβός στο “Chrome“. Αναρωτήθηκα σαν κύριος για το πότε είναι το μέλλον και ξεσαλώσα με το Prophet.
Ο Harris πήρε το show στις πλάτες του και το έκανε ό,τι γούσταρε, ενώ η επαφή του με το κοινό ήταν πραγματικά ξεχωριστή
Έφυγα πριν το τέλος τους μπας και δω λίγο το τελευταίο act, όμως ακόμη και στο φευγιό δεν με απογοήτευσε ο αγαπημένος μιας και την ώρα που ευχαριστούσε το Death Disco Open Air για την διοργάνωση μας τόνισε πόσο τυχεροί είμαστε που την Κυριακή θα απολαύσουμε She Past Away. Μόνο αναμνήσεις άφησε αυτή η εμφάνιση. Ένα συναυλιακό απωθημένο λιγότερο. (Χρήστος Καραγιάννης)
