Με τον Νίκο, έχουμε κάποιου είδους ιδιαίτερη τύχη, αφού την πρώτη φορά που πήγαμε στο Hellfest ακούσαμε το “Alexander the Great” live και τώρα, πέντε χρόνια μετά την Ιταλία, θα ξαναβλέπαμε τους Metallica. Η μέρα ήταν εξαντλητική· η τετράδα –εγώ, ο Νίκος, η Βενεντία και ο Νώντας– είχαμε φάει βροχή με το τουλούμι από το πρωί. Μάλλον είναι γραφτό μας να βλέπουμε τους Metallica υπό καταρρακτώδη καιρικά φαινόμενα, αφού ήταν το τρίτο συνεχόμενο show τους που παρακολουθούσαμε… και έβρεχε.
Λίγο πριν ξεκινήσει η εμφάνισή τους στο Hellfest 2024, η βροχή σταμάτησε. Σαν να έδωσε η ίδια η φύση τον δρόμο για μια βραδιά που θα καταγραφεί στη μνήμη όλων μας. Οι Metallica δεν έκαναν καμία εισαγωγή· έπεσαν κατευθείαν στη μάχη με το “Creeping Death” και το “For Whom the Bell Tolls“, δύο τραγούδια-καταπέλτες που έθεσαν τους τόνους για το υπόλοιπο σετ.
Η εμφάνισή τους στο φεστιβάλ δεν ήταν απλώς μια από τις πολλές της περιοδείας “M72” – ήταν μια επιβεβαίωση της δύναμης που ασκούν ακόμα και σήμερα, δεκαετίες μετά την πρώτη τους ανάβαση στις κορυφές της heavy μουσικής. Με το Clisson να έχει γεμίσει ασφυκτικά, η μπάντα κυριάρχησε στη σκηνή με έναν συνδυασμό θεάματος και έντασης που σπάνια συναντά κανείς.
Η setlist ήταν ισορροπημένη, με κομμάτια από επτά διαφορετικά άλμπουμ, διαμορφωμένα έτσι ώστε να καλύψουν όλο το φάσμα της πορείας τους. Κλασικά όπως το “Enter Sandman“, το “Sad But True“, το “Nothing Else Matters” και το “One” συναντήθηκαν με τα πιο πρόσφατα “72 Seasons“, “Too Far Gone?”, “Shadows Follow” και “Lux Æterna“, προσφέροντας τόσο ικανοποίηση στους παλιούς fans όσο και στους νεότερους.
Σε ένα από τα κομμάτια, οι Metallica πέταξαν στο κοινό κιτρινόμαυρες μπάλες, κάτι σαν σήμα κατατεθέν των τελευταίων εμφανίσεών τους. Εγώ, όμως, με τέτοια χρώματα δεν θέλω πάρε-δώσε – εδώ δεν βάζω μουστάρδα στο σάντουιτς για αυτόν ακριβώς τον λόγο· δε θα με έκαναν οι Metallica να το σπάσω. Ήμουν, ωστόσο, ο μόνος με αυτή την πεποίθηση. Όλοι γύρω μου έδωσαν πραγματικές μάχες για να κρατήσουν μία. Εγώ, με την καθοριστική αρωγή της Βενεντίας, τη μάχη μου την έδωσα για μία πένα που πέταξε ο Hetfield. Και βγήκα νικητής.
Η ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς ήρθε με το “Orion“, ενώ η κορύφωση ήρθε –όπως επιβάλλεται– με το “Master of Puppets“, ένα φινάλε που λειτούργησε ως επισφράγιση της κυριαρχίας τους. Ήταν η τέταρτη φορά που τους έβλεπα live και τολμώ να πω η λιγότερο καλή τους. Ακόμα και έτσι, χωρίς να πιάσουν το peak τους δηλαδή, έδειξαν γιατί ήταν οι headliners του φεστιβάλ. Για να το κάνω ξεκάθαρο: Metallica όχι στην καλύτερή τους κατάσταση, καλύτεροι από το 99% των μπαντών του πλανήτη.
Το κοινό ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό καθ’ όλη τη διάρκεια, μετατρέποντας το Hellfest σε έναν τεράστιο, ζωντανό οργανισμό που πάλλονταν στον ρυθμό των τραγουδιών. Η σκηνική παρουσία των Metallica, με ηγέτη τον Hetfield, παρέμεινε επιβλητική, ενώ κάθε μέλος φάνηκε απόλυτα ευθυγραμμισμένο με την αποστολή: να παραδώσουν μια εμφάνιση αντάξια του ονόματός τους.
Οι Metallica δεν είναι πια απλώς ένα συγκρότημα· είναι θεσμός. Είναι μπάντα bigger than life. Και σε φεστιβάλ όπως το Hellfest, όπου το heavy metal γιορτάζεται σε όλες του τις μορφές, η παρουσία τους λειτουργεί σαν υπενθύμιση της κληρονομιάς αλλά και της συνέχειας της σκληρής μουσικής. Μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, αυτοί οι τέσσερις παραμένουν μια σταθερά. Για να το θέσω ξεκάθαρα: οι Metallica δεν ακολουθούν το ρεύμα. Είναι το ρεύμα.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Creeping Death
For Whom the Bell Tolls
Hit the Lights
Enter Sandman
72 Seasons
Too Far Gone?
Kirk and Rob Doodle
(Indochine’s “L’aventurier”)
The Day That Never Comes
Shadows Follow
Orion
Nothing Else Matters
Sad but True
Lux Æterna
Seek & Destroy
One
Master of Puppets
Deezer | Facebook | Metallica (OW) | Instagram | Live Metallica | Spotify | TikTok | Twitter | YouTube