“Good evening people, welcome to the show!“. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που ακούει κάποιος όταν πατάει το play στο ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ των Aerosmith. Μάλιστα, αυτή η φράση, αναλογιζόμενοι σήμερα το πού έχουν φτάει οι Αμερικανοί, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και προφητική.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε την πρώτη εβδομάδα του 1973 και παρά τις δεκαετίες που έχουν περάσει από πάνω του, καταφέρνει να αντέχει στον χρόνο. Στην tracklist του συναντούμε κομμάτια όπως το “Mama Kin” και “Movin‘ Out“, κλασικά για τους Aerosmith, και φυσικά, ένα από τα μεγαλύτερα hits της rock ιστοριάς, το “Dream On“. Καθόλου άσχημα για δουλειά μόλις δύο εβδομάδων στο στούντιο.
Οι Aerosmith είχαν σχηματιστεί λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν το συγκρότημα Chain Reaction του Steven Tyler, ενώθηκε με τους Jam Band των Joe Perry και Tom Hamilton. H σύνθεση τους συμπληρώθηκε με την πρόσληψη του drummer Joey Kramer και του κιθαρίστα Ray Tabano (που αργότερα θα αντικατασταθεί από τον Brad Whitford). Το συγκρότημα ξεκίνησε τις συναυλίες στα τέλη του 1970 και μετά από λίγο εγκαταστάθηκε σε ένα διαμέρισμα στη Βοστόνη στη Λεωφόρο Commonwealth 1325. Ο λόγος για αυτήν τους την απόφαση ήταν να βρεθούν όλοι σε έναν χώρο προκειμένου να ξεκινήσουν να γράφουν τραγούδια όλοι μαζί.
Η πρώτη τους συναυλία ήταν τον Νοέμβριο του 1970 σε ένα γυμνάσιο στο προάστιο Upton. Φυσικά, τότε οι Aerosmith ήταν απλά κάποιοι άσημοι μουσικοί και έπαιζαν σε κάθε χώρο που μπορούσαν να βρουν. Όμως οι Aerosmith άρχισαν να ακούγονται όλο και περισσότερο και από μία άγνωστη μπάντα είχαν μετατραπεί σε local heroes.
Ο Joe Perry αποκάλυψε ότι οι Aerosmith στην πραγματικότητα δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένο με το αποτέλεσμα
Μάλιστα, ένα βράδυ που έπαιζαν στο θρυλικό κλαμπ Max’s Kansas City της Νέας Υόρκης, εντυπωσίασαν έναν θαμώνα, τον Clive Davis. Ο Clive όμως δεν ήταν ένας απλός θαυμαστής, αλλά το αφεντικό της Columbia Records. Έτσι, το 1972, οι Aersomith υπογράφουν με τον Αμερικάνικο κολοσσό.
Οι Aerosmith πήγαν στο στούντιο Intermedia Sound της Βοστόνης στα τέλη του 1972 για να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο άλμπουμ του με τον παραγωγό Adrian Barber, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τους Cream και τους Allman Brothers Band. Η μπάντα όμως δυσκολεύτηκε απρόσμενα πολύ να αποτυπώσει τον ήχο της στο studio.
«Ήμασταν σφιγμένοι, φοβόμασταν να κάνουμε λάθη», θυμάται ο Perry στο Walk This Way του 1997: The Autobiography of Aerosmith. «Κανείς δε μας κυνηγούσε. Ήταν πίεση από εμάς τους ίδιους, τόση πίεση που ο δίσκος βγήκε λεπτός και αποστειρωμένος. Ήμασταν τελείως αρχάριοι και δεν είχαμε ιδέα για το τι έπρεπε να κάνουμε. Εγώ δεν ήξερα, ούτε έδινα δεκάρα για τη σύνθεση τραγουδιών. Οπότε απλά μπήκαμε εκεί μέσα, ανεβάσαμε τα κουμπιά και είπαμε, “Πάμε για αυτό”. Μετά άναψε το κόκκινο φως και παγώσαμε σαν Εσκιμώοι. Ήταν μεγάλη ταλαιπωρία».
Μάλιστα, χρόνια αργότερα ο Joe Perry αποκάλυψε ότι το συγκρότημα στην πραγματικότητα δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένο με το αποτέλεσμα, αποκαλύπτοντας ότι σκεφτόταν «Θεέ μου, μακάρι η κιθάρα μου να ακουγόταν καλύτερα», για χρόνια. Σε νέα συνέντευξή του στο VWMusic, ο Perry είπε ότι δυσκολεύτηκαν αρχικά με τον ήχο στο άλμπουμ, καθώς δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες τους. «Λοιπόν, δε νομίζω ότι σε κανέναν από εμάς άρεσε εκείνη την εποχή», εξήγησε. «Νομίζαμε ότι είχαμε μια ιδέα στο μυαλό μας για το πώς πιστεύαμε ότι θα ακουγόταν, αλλά ήμασταν όλοι αρκετά αφελείς για τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης και της απόδοσής μας στο στούντιο.»
Παρόλο που αναδρομικά το “Aerosmith” θα γινόταν διπλά πλατινένιο, η εκκίνηση του ήταν τραγική
«Αλλά στην πραγματικότητα», καταλήγει, «το μικρόφωνο πιάνει αυτό που παίζεις, και αυτό είναι που ηχογραφείται. Δεν υπάρχει μαγική σκόνη που να κάνει τον δίσκο σου να ακούγεται όπως νομίζεις εσύ ότι πρέπει να ακούγεται, και αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήραμε».
Μια από τις μεγαλύτερες διαφορές μεταξύ του ντεμπούτου των Aerosmith και των επόμενων άλμπουμ τους ήταν η φωνή του Tyler. Ο τραγουδιστής ακόμα δεν είχε τελειοποιήσει τη χαρακτηριστική του κραυγή – που του χάρισε το παρατσούκλι Demon of Screamin. Παραμόρφωνε τη φωνή του σε μια προσπάθεια να μιμηθεί τους μαύρους τραγουδιστές των blues με τους οποίους είχε μεγαλώσει.
«Ναι, άλλαξα τη φωνή μου όταν κάναμε τα τελικά φωνητικά», δήλωσε ο Tyler στο Walk This Way. «Δε μου άρεσε η φωνή μου, ο τρόπος που ακουγόταν. Ήμουν ανασφαλής, αλλά κανείς δε μου είπε να μην το κάνω. Σκέφτηκα ότι δεν ακουγόμουν σωστά στην κασέτα. Ήθελα να ακούγομαι λίγο μαύρος γιατί ήμουν από το Γιόνκερς και τότε, ο James Brown και ο Sly Stone ήταν οι μόνοι που έλεγαν κάτι στη μουσική.»
Αν το “κάθε αρχή και δύσκολη” έχει εφαρμογή στη μουσική, τότε οι Aerosmith αποτελούν ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Παρόλο που αναδρομικά το “Aerosmith” θα γινόταν διπλά πλατινένιο, η εκκίνηση του ήταν τραγική. Η Columbia βλέπετε είχε επενδύσει πολύ περισσότερο στον Bruce Springsteen, έναν άλλον νέο καλλιτέχνη, που επίσης κυκλοφορούσε το ντεμπούτο άλμπουμ του, “Greetings from Asbury Park, N.J.”, την ίδια μέρα. Για να αντιληφθούμε πόσο χαμηλά είχε η Columbia το άλμπουμ, φτάνει να πούμε ότι στις πρώτες κοπές το κομμάτι “Walkin‘ the Dog” ήταν γραμμένο “Walkin’ the Dig”.
Ήδη είχε αρχίσει να ξεχωρίζει το συνθετικό δίδυμο των Tyler και Perry
«Αν η κυκλοφορία ενός δίσκου είναι η γέννηση ενός συγκροτήματος, η δική μας ήταν μια θνησιγένεια», παραπονέθηκε ο Perry στα απομνημονεύματά του το 2014, “My Life In and Out of Aerosmith”. «Τρέχαμε συνέχεια στο περίπτερο για να πάρουμε το Rolling Stone και να διαβάσουμε μια κριτική. Αλλά το Rolling Stone δεν έγραψε ποτέ μία. Άλλο πράγμα να επικρίνεται το ντεμπούτο σου, αλλά είναι ακόμα χειρότερο να αγνοείται το ντεμπούτο σου. Ήμασταν τσαντισμένοι».
Παρά τα νεύρα και την αφέλεια της μπάντας, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για τις μουσικές ή τις δημιουργικές τους δυνατότητες. Ενώ ήδη είχε αρχίσει να ξεχωρίζει το συνθετικό δίδυμο των Tyler και Perry. Το αργόσυρτο “Movin‘ Out“, η πρώτη συνυπογραφή Tyler-Perry, που γεννήθηκε στο κρεβάτι του κιθαρίστα – δείχνει το πρώιμο ταλέντο τους στην αφήγηση ιστοριών.
Το συγκεκριμένο τραγούδι δεν είχε ιδιαίτερη απήχηση, αλλά αυτό που είχε, το “Dream On“, έκρινε την επιτυχία του συγκροτήματος. Παρόλα αυτά, χρειάστηκε χρόνος. Το “Dream On” δεν έφτασε στην κορυφή των charts παρά μόνο σχεδόν δύο χρόνια αργότερα. Παρ’ όλα αυτά, καθιέρωσε το πρότυπο που θα εξασφάλιζε την επιτυχία των Aerosmith. Τα ουρλιαχτά του Tyler πάνω από τις στιβαρές δίδυμες κιθάρες των Joe Perry & Brad Whitford και τη ρυθμική σταθερότητα των Tom Hamilton & Joey Kramer.
Το “Dream On” ίσως και να είναι και το magnum opus της μπάντας. Ο Tyler έγραψε το κομμάτι σε ένα πιάνο όταν ήταν έφηβος, και είναι το μοναδικό τραγούδι των Aerosmith που διαθέτει τη φυσική φωνή του και τη χαρακτηριστική κραυγή του. «Πάντα έλεγα ότι πρόκειται για την πείνα, την επιθυμία, τη φιλοδοξία – ένα τραγούδι για να δώσω στον εαυτό μου», θυμήθηκε ο Τάιλερ στα απομνημονεύματά του “Does the Noise in My Head Bother You?”.
Αν δεν υπήρχε το “Aerosmith”, τότε αυτή η πορεία δε θα είχε πραγματοποιηθεί ποτέ
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, οι Aerosmith θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ροκ συγκροτήματα στον πλανήτη. Θα γέμιζαν στάδια, θα έμπλεκαν με ναρκωτικά και θα πρωταγωνιστούσαν σε απερίγραπτες περιπέτειες. Αλλά αυτή η πορεία δεν ήταν καθόλου εμφανής από τον ήχο του ομώνυμου ντεμπούτου τους. Συγχρόνως, αν δεν υπήρχε το “Aerosmith”, τότε αυτή η πορεία δε θα είχε πραγματοποιηθεί ποτέ.
Δεν ήταν μόνο άσχημα νέα, όμως. Οι Aerosmith βγήκαν στο δρόμο με ορμή για την υποστήριξη του ντεμπούτου τους, μεταφέροντας τη μουσική τους στις μάζες, όπως έκαναν για χρόνια. Το επόμενο άλμπουμ τους, το Get Your Wings του 1974, θα τους έδινε τον πρώτο τους χρυσό δίσκο, και θα βρίσκονταν σε καλό δρόμο για την παγκόσμια κυριαρχία. Οι Aerosmith έφυγαν και ανέβηκαν.
