Ας το ξεκαθαρίσουμε: το “Lonely People with Power” δεν είναι επιστροφή σε κάτι. Δεν αποτελεί στροφή, ούτε διόρθωση, ούτε απολογία για το “Infinite Granite”. Και σίγουρα δεν είναι μια νοσταλγική προσπάθεια να κλείσει λογαριασμούς με το παρελθόν. Αντίθετα, μοιάζει περισσότερο με μια κίνηση όπου οι Deafheaven βάζουν μεγεθυντικό φακό σε όλη την πορεία τους. Δεν εστιάζουν σε μία συγκεκριμένη εποχή, αλλά διαθλούν όλες τις φάσεις τους σε κάτι ενιαίο — και κυρίως, απρόβλεπτο.
Μετά από πάνω από δέκα χρόνια γεμάτα ταμπέλες, κατηγοριοποιήσεις, διθυράμβους και αντιδράσεις, οι Deafheaven φαίνεται να έχουν καταλάβει κάτι βασικό: η μόνη σταθερά που αξίζει είναι η διαρκής εξέλιξη. Σε αυτόν τον δίσκο, αυτή η εξέλιξη έρχεται μέσα από την αφήγηση. Δεν υπάρχει πια άγχος για το αν παραμένουν πιστοί σε κάποιο είδος. Έχει φύγει και η πόζα που τους ακολουθούσε, είτε ενοχλούσε τους black metal οπαδούς είτε τους αντίστοιχους του shoegaze. Αντί γι’ αυτό, ακούμε κομμάτια που λειτουργούν σαν μικρές ιστορίες. Έχουν εναλλαγές, μερικές φορές και παραφωνίες — αλλά παραμένουν ξεκάθαρα ανθρώπινες.
Το πρώτο πράγμα που ξεχωρίζει στο “Lonely People with Power” είναι η δομή. Η μπάντα πάντα πειραματιζόταν με τη μορφή, αλλά αυτή τη φορά το κάνει με μεγαλύτερη ακρίβεια. Δεν διαλύει και ξαναχτίζει το άλμπουμ με σφυρί, αλλά με νυστέρι. Η τριλογία “Incidental” (I, II και III) δεν λειτουργεί ως filler. Μην τα δείτε σαν παύσεις. Είναι πιο κοντά σε αφηγηματικά cutscenes που αλλάζουν τη διάθεση και την πορεία του δίσκου. Το “Incidental I” ανοίγει όχι με θόρυβο αλλά με μια παράξενη, σχεδόν ψυχρή ατμόσφαιρα. Θυμίζει κάτι ανάμεσα σε χορωδία και παραμορφωμένο μήνυμα. Είναι το είδος της εισαγωγής που διαλύει κάθε σκέψη ότι οι Deafheaven γύρισαν στα παλιά.
Το “Lonely People with Power” ισορροπεί ανάμεσα σε ένταση και ηρεμία, χωρίς να πατάει σε γνώριμα μοτίβα
Στη συνέχεια έρχεται το “Doberman”, που κυριολεκτικά εκρήγνυται. Δεν παίζει με την παραμόρφωση — την αρπάζει από τα μαλλιά. Είναι ένα από τα πιο κλασικά δομημένα κομμάτια του δίσκου. Παρ’ όλα αυτά, κουβαλάει μια ένταση ανάμεσα στην ωμή ένταση και τη συγκράτηση. Δεν προσπαθεί να φτάσει βιαστικά στην κορύφωση. Κάθε μέρος του χτίζεται πάνω στο προηγούμενο, με φυσική ροή και συνοχή.
Αντίθετα, το “Magnolia” σκάει σαν μικρή έκρηξη. Είναι σύντομο, έντονο και χαοτικό — με την καλή έννοια. Δείχνει να υπάρχει περισσότερο σαν κλείσιμο του ματιού, παρά σαν ξεκάθαρη τοποθέτηση. Σαν οι Deafheaven να σου κλείνουν το μάτι πριν αποχωρήσουν. Τα blast beats δεν προσπαθούν να τραβήξουν προσοχή. Απλώς υπάρχουν, τόσο φυσικά μέσα στο κομμάτι όσο και η σιωπή σε ένα ambient track. Αυτού του τύπου η «χαλαρή» ένταση είναι που καρατάει το “Lonely People with Power” από το να γίνει υπερβολικό ή αυτάρεσκο.
Η αλλαγή στον ήχο και στο συναίσθημα έρχεται με το “Heathen”. Τα καθαρά φωνητικά του Clarke, που για κάποιους παραμένουν θέμα συζήτησης, εδώ δεν ακούγονται σαν πείραμα. Αντίθετα, μοιάζουν με ξεκάθαρη επιλογή. Δεν τραγουδάει για να αποδείξει κάτι ή να εντυπωσιάσει. Τραγουδάει με τρόπο που δείχνει πως έχει βρει ακριβώς τον ήχο που χρειάζεται το κομμάτι. Η ερμηνεία του δένει απόλυτα με την ενορχήστρωση της μπάντας. Κινούνται μαζί, χωρίς να προσπαθούν να καλύψουν ο ένας τον άλλον.
Το “The Garden Route” οδηγεί ομαλά σε αυτή τη φάση, με μια σχεδόν νανουριστική αίσθηση. Θυμίζει τις πιο ήρεμες πλευρές της μπάντας. Όμως, δεν μένει στην ομορφιά μόνο για το αισθητικό αποτέλεσμα. Αντίθετα, χρησιμοποιεί αυτή την ηρεμία για να δημιουργήσει ένταση. Όταν φτάνουμε στο “Amethyst”, καταλαβαίνουμε ξεκάθαρα ότι οι Deafheaven δεν ενδιαφέρονται να επαναλάβουν γνωστές φόρμες.
Οι Deafheaven εξερευνούν νέες αφηγηματικές φόρμες, χτίζοντας ένταση μέσα από απρόβλεπτες ηχητικές αντιθέσεις
Αντί γι’ αυτό, δοκιμάζουν μια διαφορετική, συναισθηματική «αρχιτεκτονική». Προφορικά προφορικού λόγου χτίζουν κορυφές έντασης, χωρίς να ακούγονται μηχανικά. Νιώθεις πως τα τραγούδια αντιδρούν στο ίδιο τους το περιεχόμενο. Διπλώνουν και ξεδιπλώνονται με έναν τρόπο σχεδόν αισθησιακό. Αμέσως μετά έρχεται το “Incidental II” και η ατμόσφαιρα αλλάζει απότομα. Ο Jae Matthews (Boy Harsher) δανείζει μια φωνή που κινείται ανάμεσα στον ψίθυρο και τον προφορικό λόγο.
Το κομμάτι μοιάζει με βουτιά σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Είναι industrial, παγωμένο και σχεδόν εξωγήινο. Και ενώ αρχίζεις να συνηθίζεις το κλίμα του, κλείνει απότομα, μελαγχολικά και σχεδόν ωμά. Αυτή το φινάλε λειτουργεί σαν γάντζος που σε τραβάει κατευθείαν στο “Revelator”. Ένα κομμάτι που, θεωρητικά, θα μπορούσε να προσπαθήσει να ξεπεράσει το προηγούμενο. Όμως αποφεύγει έξυπνα αυτή την παγίδα. Αντί γι’ αυτό, διαλέγει μια απρόβλεπτη δομή και ρίχνει συνειδητά τον ρυθμό. Κάπου στη μέση, η ροή αλλάζει απότομα, σχεδόν αφύσικα — κι αυτό είναι ακριβώς το ζητούμενο. Σε ταρακουνά και σε βγάζει από το comfort zone.
Το “Incidental III”, με τη συμμετοχή του Paul Banks, είναι πιο ήπιο και λιγότερο χαώδες. Νιώθεις σαν να συνοδεύει το εξώφυλλο του δίσκου. Μια στιγμή που ενώνει εικόνα και ήχο. Και ενώ ο Banks απλώς αφηγείται —αυτό ταιριάζει απόλυτα. Δεν νιώθεις ότι γίνεται για να ξεχωρίσει ως «feature». Αντίθετα, λειτουργεί σαν ακόμα ένα στοιχείο στην ολοένα και πιο κινηματογραφική αισθητική των Deafheaven στο “Lonely People with Power”.
Το “Winona” μοιάζει σαν οι Deafheaven να κοιτάζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Το κομμάτι έχει μερικές από τις πιο ονειρικές υφές του άλμπουμ. Όμως αυτές δεν είναι εδώ για να σε χαλαρώσουν. Αντίθετα, μπερδεύουν και προκαλούν. Κάτω από τις λαμπερές κιθάρες και τους όλο και πιο εσωστρεφείς στίχους του Clarke, υπάρχει μια έντονη ανησυχία. Είναι η στιγμή που η μπάντα δείχνει ταυτόχρονα τον πιο στοχαστικό και τον πιο νευρικό της εαυτό.
Το “Lonely People with Power” λειτουργεί ως συνειδητό κλείσιμο κύκλου, χωρίς εντυπωσιασμούς αλλά με πλήρη έλεγχο της αφήγησης
Μόλις φτάνεις στο “The Marvelous Orange Tree”, μπορεί να νομίζεις ότι το άλμπουμ πλησιάζει στο τέλος. Όμως οι Deafheaven δεν το κλείνουν εδώ — αντίθετα, φτάνουν στην κορύφωση. Το κομμάτι είναι απίστευτα καλοδουλεμένο, με την ενορχήστρωση να δίνει χώρο στα καθαρά φωνητικά του Clarke να ξεχωρίσουν. Δεν λειτουργούν ως απλή αντίθεση, αλλά αποκτούν πραγματικό βάρος. Τα growls επιστρέφουν, όχι από συνήθεια, αλλά επειδή το ζητάει η ροή. Αναδύονται στην κορυφή του τραγουδιού, σαν καταιγίδα που έχει σιγομαζευτεί στο φόντο. Και μετά, έρχεται σιωπή.
Υπάρχουν άλμπουμ που θέλουν να αποδείξουν κάτι. Αυτό δεν είναι ένα από αυτά. Το “Lonely People with Power” μοιάζει περισσότερο με μια προσφορά. Δεν προσπαθεί να φωνάξει κάποια ταυτότητα, γιατί οι Deafheaven δεν νιώθουν πια την ανάγκη να διαλέξουν πλευρά. Αντίθετα, χρησιμοποιούν όσα έχουν μάθει μέχρι τώρα. Για τον θόρυβο, για τη συγκράτηση, για τη δυσφορία και την εκτόνωση. Όλα αυτά τα ενώνουν και φτιάχνουν κάτι που δεν μοιάζει ούτε με πισωγύρισμα, ούτε με πρόκληση. Νιώθεις ότι παρατηρούν, αντί να φωνάζουν.
Είναι σαν να έχουν βρει επιτέλους πώς να μετατρέψουν το χάος των επιρροών τους σε κάτι πιο σπάνιο: μια αφήγηση με συνοχή, αλλά χωρίς να είναι ποτέ προβλέψιμη. Αν το “Infinite Granite” ήταν η στιγμή που οι Deafheaven ρωτούσαν «Τι θα γινόταν αν σταματούσαμε να ουρλιάζουμε;», τότε το Lonely People with Power μοιάζει να απαντά: «Τι θα γινόταν αν σταματούσαμε να ρωτάμε;».
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Deafheaven
Album: Lonely People with Power
Release Date: 28/03/2025
Label: Roadrunner Records
Genre: Post Black Metal
1. Incidental I
2. Doberman
3. Magnolia
4. The Garden Route
5. Heathen
6. Amethyst
7. Incidental II (feat. Jae Matthews)
8. Revelator
9. Body Behavior
10. Incidental III (feat. Paul Banks)
11. Winona
12. The Marvelous Orange Tree
Producer: Justin Meldal-Johnsen
Deafheaven: Kerry McCoy (Κιθάρα), George Clarke (Φωνή), Daniel Tracy (Τύμπανα), Shiv Mehra (Κιθάρα, πλήκτρα), Chris Johnson (Μπάσο)
Deafheaven: Lonely People with Power
Οι Deafheaven αποδεικνύουν πως δεν χρειάζονται στεγανά για να δημιουργήσουν κάτι ουσιαστικό. Το άλμπουμ στέκεται με σιγουριά ανάμεσα στην ένταση και τη σιωπή, δίνοντας χώρο σε μια ώριμη, πολυδιάστατη ταυτότητα που δεν επιδιώκει επιβεβαίωση — μόνο αυθεντικότητα.