Για να σας μεταδώσω την εμπειρία που παραδίδει το War of The Worlds του 2025, δεν μπορώ να ακολουθήσω την συνηθισμένη πεπατημένη των review μας στο DEPART. Όχι γιατί δεν αξίζει να γίνει κριτική, αλλά γιατί μιλάμε για μια ταινία που μοιάζει φτιαγμένη για να μην την πάρεις ποτέ στα σοβαρά. Και όμως… έχει κάτι το γοητευτικά αλλόκοτο. Κάτι που σε κάνει να σκεφτείς ότι μπορεί να έχουμε μπροστά μας το επόμενο “so bad it’s good” φαινόμενο, ή, εναλλακτικά, ένα από τα πιο επώδυνα cringe κομμάτια του streaming.
Το τι κάνει ο Ice Cube σε αυτή την ταινία είναι μυστήριο.
Ας βάλουμε πρώτα το πλαίσιο. Το War of the Worlds του H.G. Wells είναι από τα πρώτα μυθιστορήματα που έθιξαν την έννοια της εξωγήινης εισβολής — ένα έργο που κουβαλάει ατμόσφαιρα πολεμικής έντασης και αφηγηματικό κύρος. Έχει εμπνεύσει αμέτρητες διασκευές, από τον ραδιοφωνικό πανικό του Orson Welles μέχρι το blockbuster του Spielberg το 2005. Η εκδοχή του 2025, ωστόσο, αποφασίζει να πάει αλλού. Πολύ αλλού. Και εκεί αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά, είναι και το πρώτο της φάουλ.
Βλέπετε η ταινία μας δίπλα από τις ταμπέλες “Sci-Fi” και “Thriller” που τόλμησε (πόσο καλό ήταν αυτό δεν ξέρω) να έχει, έβαλε και την ταμπέλα του “Screenlife”. Ταινία δηλαδή, όπου η δράση της εξελίσσεται μέσα από ένα διαδικτυακό περιβάλλον. Όταν επιλέγεις να ακολουθήσεις ένα reimagining μιας νουβέλας, για την οποία το 2005, η Paramount είχε ξοδέψει 132 εκατομμύρια για χάρη του Spielberg, με FaceTime κλήσεις, είτε βιντεοδιασκέψεις τύπου Zoom, είτε live streams, είτε παράθυρα συνομιλιών, κάτι πάει ΠΟΛΥ, μα πολύ λάθος.
Η πλοκή, αν θέλουμε να τη συνοψίσουμε, ακολουθεί τον Will Radford (Ice Cube), έναν αναλυτή κυβερνοασφάλειας του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, ο οποίος προσπαθεί να διαχειριστεί μια κρίση άνευ προηγουμένου: εξωγήινοι εισβάλλουν, συστήματα πέφτουν, ο πλανήτης είναι σε χάος. Μόνο που όλη αυτή η παγκόσμια καταστροφή μεταδίδεται σε εμάς μέσα από βιντεοκλήσεις και ψηφιακές ειδοποιήσεις. την αρχή είναι απλώς παράξενο, μετά γίνεται εκνευριστικό, και τελικά σχεδόν αστείο, που δεν ξέρεις αν γίνεται επίτηδες ή κατά λάθος.
Το μοναδικό θετικό της ταινίας; Ότι… είναι μια ταινία. Απλά και ξεκάθαρα.
Μιλώντας για τον Cube, το τι κάνει ο Ice Cube σε αυτή την ταινία είναι μυστήριο. Όχι γιατί είναι “κακός” ηθοποιός γενικά, αλλά γιατί εδώ μοιάζει να εμφανίστηκε κυριολεκτικά χωρίς να ξέρει τι γυρίζουν. Είναι σαν να τον πήραν τηλέφωνο και εκείνος να μπήκε στο set χωρίς σενάριο, απλά αυτοσχεδιάζοντας. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί κινούνται μεταξύ άκαμπτων αντιδράσεων και αμήχανων στιγμών. Και έχει και ηθοποιούς (Clark Gregg, Andrea Savage, Eva Longoria) που μας έχουν δώσει και δυνατές ερμηνείες σε άλλα project, οπότε τι πήγε στραβά εδώ;
Το μοναδικό θετικό της ταινίας; Ότι… είναι μια ταινία. Απλά και ξεκάθαρα. Δεν έχει το οπτικό βάρος, ούτε την αίσθηση απειλής που θα περίμενες από μια ιστορία τέτοιου βεληνεκούς, αλλά τουλάχιστον ολοκληρώθηκε, κυκλοφόρησε και μπορείς να τη βρεις στο Prime Video. Αλλά το αληθινό βραβείο της η ταινία, μπορεί να το πάρει για το product placement της. Mιλάμε για στιγμές που νομίζεις ότι παρακολουθείς καμπάνια του Amazon μέσα στο Amazon. Το brand περνάει τόσο μπροστά, που οι εξωγήινοι καταλήγουν να είναι το background, ενώ το e-commerce είναι το πραγματικό αστέρι της ταινίας.
Και τώρα, το κομμάτι που θα κάνει κάποιους να γελάσουν και άλλους να κουνήσουν το κεφάλι: το είδα δύο φορές. ΝΑΙ, ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΑ! Την πρώτη φορά, με καθαρά κριτικό πρίσμα. Μέχρι τα μισά, ένιωθα τον εγκέφαλό μου να παγώνει από το cringe. Αλλά κάτι άλλαξε. Καθώς προχωρούσα, συνειδητοποίησα ότι αυτό που βλέπω δεν μπορείς να το προσεγγίσεις με σοβαρότητα χωρίς να απογοητευτείς. Έπρεπε να το δω αλλιώς. Έβαλα στην άκρη τα “θέλω” μου, και το ξαναείδα με κωμικό φίλτρο. Και τότε, ναι, διασκέδασα.
Αυτό το War of The Worlds δεν μπορεί να θεωρηθεί καλή ταινία στα στάνταρ κριτικής που έχουμε
Με αυτό το πρίσμα, ίσως η επιλογή του να δεις το War Of The Worlds στο Prime, να είναι μια λύση για μη ηθελημένη κωμωδία. Πάρε φίλους, την κοπέλα σου, ότι θέλεις εσύ και κάτσε δες τις αντιδράσεις στην μούρη του Ice Cube και τις ατάκες, οι οποίες λέγονται με τον πιο anti-climactic τρόπο, που μπορούν να ειπωθούν.
Σε καμία περίπτωση αυτό το War of The Worlds δεν μπορεί να θεωρηθεί καλή ταινία στα στάνταρ κριτικής που έχουμε. Δεν σώζεται από το σενάριο, ούτε από τις ερμηνείες, ούτε από την οπτική του. Αλλά αν το δεις με χιουμοριστικό πρίσμα, αν αποδεχτείς ότι θα παρακολουθήσεις κάτι που πάει κόντρα σε όλα όσα περιμένεις, τότε μπορεί να περάσεις μια “σχετικά fun” εμπειρία. Μια εμπειρία που, αν μη τι άλλο, είναι καλύτερη από το να κάτσεις να την πάρεις στα σοβαρά.
