Το θέατρο συχνά δίνει φωνή σε κοινωνικές ομάδες, που παραμένουν στη σκιά της δημόσιας συζήτησης. Η παράσταση “Καπούτ”, που ανεβαίνει στο Θέατρο Αλκμήνη, αποτελεί ένα σπουδαίο δείγμα αυτής της δυναμικής, ρίχνοντας φως σε έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις: τον κόσμο της τρίτης ηλικίας. Υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιάννη Διαμαντόπουλου, το έργο του Άλντο Νικολάι παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, προσφέροντας μια βαθιά ανθρώπινη κωμωδία που ισορροπεί ανάμεσα στο γέλιο, τη συγκίνηση και τον υπαρξιακό προβληματισμό.
Η πλοκή εστιάζει στην καθημερινότητα τριών ηλικιωμένων, ανθρώπων που κουβαλούν το παρελθόν τους, τις αναμνήσεις και τις απογοητεύσεις τους, αλλά εξακολουθούν να αναζητούν τη χαρά και την επαφή, ακόμα και μέσα από τις δυσκολίες της ηλικίας τους. Ο Νικολάι, με τη χαρακτηριστική του γραφή, δεν ωραιοποιεί τη ζωή τους, ούτε όμως την αντιμετωπίζει με στείρα απαισιοδοξία. Αντιθέτως, φωτίζει με λεπτότητα και χιούμορ τις αγωνίες, τους φόβους και τα πάθη τους, παρουσιάζοντας χαρακτήρες πολύπλοκους, αληθινούς και γεμάτους ζωή.
Το έργο ξεχωρίζει για τον τρόπο που μεταβαίνει από την κωμωδία στο δράμα, χωρίς να χάνει τον ρυθμό του. Μέσα από διαλόγους που αποκαλύπτουν την απομόνωση, τη νοσταλγία αλλά και τις μικρές απολαύσεις της ζωής, το “Καπούτ” αφηγείται ιστορίες που, αν και τοποθετημένες στον κόσμο των ηλικιωμένων, αγγίζουν κάθε θεατή. Πίσω από το γέλιο, ο Χάρης Εμμανουήλ και ο Δημήτρης Πετρόπουλος και μαζί τους, η Άννα Παντζέλη, προσφέρουν απλόχερα στιγμές βαθιάς συγκίνησης, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με τις ανασφάλειες, τις ματαιώσεις και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους.
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Διαμαντόπουλου αποδεικνύεται ευρηματική και ευαίσθητη, αναδεικνύοντας τις λεπτές αποχρώσεις του κειμένου. Η κίνηση των ηθοποιών στη σκηνή είναι φυσική και ρεαλιστική, δημιουργώντας μια αίσθηση εγγύτητας με το κοινό. Το χιούμορ λειτουργεί ως μηχανισμός αποφόρτισης, αλλά και ως μέσο για να ειπωθούν οι πιο σκληρές αλήθειες με τρόπο που δε βαραίνει την αφήγηση. Οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν τους ρόλους τους με ευαισθησία και εσωτερικότητα, προσδίδοντας στο έργο μια ζεστασιά που κάνει τους θεατές να γελούν, αλλά και να συλλογίζονται τα όσα εκτυλίσσονται μπροστά τους.
Το “Καπούτ” είναι ένα πορτρέτο της ζωής, που μιλά για την επιθυμία του ανθρώπου να παραμείνει ζωντανός, ακόμα και όταν η κοινωνία φαίνεται να τον έχει ξεχάσει.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στη σκηνογραφία, που διατηρεί την ατμόσφαιρα λιτή, αλλά απολύτως λειτουργική, ενισχύοντας το κλειστοφοβικό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνται οι ήρωες. Οι φωτισμοί παίζουν σημαντικό ρόλο, δημιουργώντας υποδόριες εντάσεις και συναισθηματικές μεταβάσεις, ενώ η μουσική του Διονύση Τσακνή συνοδεύει τις σκηνές με τρόπο που συνοδεύει την ατμόσφαιρα της παράστασης, χωρίς να υπερκαλύπτει τις ερμηνείες.
Το “Καπούτ” δεν είναι απλώς ένα θεατρικό έργο για τα γηρατειά· είναι ένα πορτρέτο της ζωής, που μιλά για την επιθυμία του ανθρώπου να παραμείνει ζωντανός, ακόμα και όταν η κοινωνία φαίνεται να τον έχει ξεχάσει. Μέσα από την εναλλαγή του χιούμορ με τη συγκίνηση, το έργο καταφέρνει να θίξει σοβαρά ζητήματα χωρίς να γίνεται διδακτικό, αφήνοντας το κοινό με ένα χαμόγελο, αλλά και μια γλυκόπικρη αίσθηση αναγνώρισης.
Με χαρά που βρισκόμουν ανάμεσα σε άτομα όλων – κυριολεκτικά – των ηλικιών, αυτή η θεατρική εμπειρία αξίζει να βιωθεί, τόσο για τη δύναμη του κειμένου, όσο και για τις πολύ όμορφες ερμηνείες και τη σκηνοθετική προσέγγιση, που αποδεικνύουν πως το θέατρο μπορεί να μετατρέψει ακόμη και τις πιο σκληρές αλήθειες της ζωής σε τέχνη γεμάτη ανθρωπιά και συναίσθημα.