Έπρεπε να περιμένω να ξεκινήσει ο νέος κύκλος του GNTM να ξελασκάρω λίγο από δουλειές για να αξιωθώ να γράψω αυτό το review για το The Sick, the Dying… and the Dead των Megadeth!
Ή ας πούμε καλύτερα ότι ένιωθα ηθική υποχρέωση να περιμένω την 24η Σεπτεμβρίου για να γράψω για Megadeth – ημέρα κυκλοφορίας του τεράστιου “Rust in Peace”. Δεν αλλάζει και κάτι, και στα σαράντα χρόνια τα ίδια θα γραφτούν.
Μπορεί όποιος θέλει δηλαδή να διαβάσει ένα αφιέρωμα για την επέτειο κυκλοφορίας ενός δίσκου χωρίς να περιμένει τα χρόνια να γίνουν πολλαπλάσιο του 5. Ο ιδανικός τίτλος θα ήταν “x χρόνια απ’ την κυκλοφορία του τάδε δίσκου”, και όπου “x” θετικός ακέραιος.
Τέλος πάντων, αρκετά με τα αντβάνστ μαθεμάτικς, ας βάλω το επεισόδιο της Δευτέρας δίσκο των Megadeth να παίζει στο background και ας ξεκινήσω να γράφω.
Το The Sick, the Dying… and the Dead! κυκλοφόρησε στις 2 Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους από την εταιρεία του Dave Mustaine, ονόματι Tradecraft, μέσω της Universal. Η οποία παρεμπιπτόντως είναι αμερικανο-ολλανδικών συμφερόντων. Για κοίτα κάτι πράγματα.
Η παραγωγή είναι σαφώς του Dave αλλά και του Chris Rakestraw, με τον οποίο οι Megadeth είχαν δουλέψει ξανά στο “Dystopia”. Ο εν λόγω μάστορας εδρεύει στο Nashville (aka “The Music City”) και έχει στο βιογραφικό του συνεργασίες με Danzig, The 69 Eyes, Parkway Drive, Children of Bodom και άλλους.
Το εξώφυλλο βασίστηκε σε μία ιδέα του – οποία έκπληξις – Dave Mustaine και σχεδιάστηκε από τον Josh Graham. Τούτος δω έχει κάνει καλές δουλειές με πολλούς και διάφορους (Neurosis, Soundgarden, Ringo Starr) καθώς και το εξώφυλλο του “Dystopia”. Τα έχει κολλήσει τα ένσημά του, όπως καταλαβαίνουμε.
Λένε ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Κάτι που, όπως μας έχει δείξει η ιστορία, ο φίλος μας ο Dave δεν ενστερνίζεται και ιδιαίτερα. Δεν ξέρω αν η ομάδα του κερδίζει, σίγουρα όμως αλλάζει. Έτσι, λοιπόν, στο line-up της μπάντας για αυτό το μήνα δίσκο έχουμε τον τεράστιο Kiko Loureiro, γνωστό από τους επίσης τεράστιους Angra. Την ντραμιστική extravaganza Dirk Verbeuren, ο οποίος έχει αφήσει τεράστιο έργο στους Soilwork αλλά και σε υλικό του Devin Townsend, του Warrel Dane και του Jeff Loomis. Τέλος πάντων, έπρεπε να έρθει γι’αυτόν το βήμα παραπάνω κάποια στιγμή γιατί μιλάμε για τεράστιο παίκτη. Όχι ότι ενδιαφέρει και κανέναν δηλαδή όλο αυτό το λογύδριο για τον Dirk, αλλά πρέπει κάπως να γεμίσω το κείμενο.
Τελευταίος αλλά όχι καταϊδρωμένος είναι ο James LoMenzo, ο οποίος μπήκε – για δεύτερη φορά – στην μπάντα μετά τις ηχογραφήσεις του δίσκου, του οποίου το μπάσο γράφτηκε από το θεό Steve DiGiorgio. Όποιος δεν ξέρει τι εστί Steve DiGiorgio, ας σβήσει ό,τι ξέρει “και ας πάει να γραφτεί ποδοσφαιριστής”, που λέει κι ο Βέγγος. Ε δεν έμεινε και τίποτα άλλο να γράψω, ας πω και μια γνωμούλα για τα κομμάτια.
Θα πάρουμε αρχικά τα singles με τη σειρά που κυκλοφόρησαν και μετά βλέπουμε. Πρώτο ήταν το We’ll Be Back, το οποίο μιλάει για τη γενναιότητα ενός στρατιώτη καθώς και τη θέλησή του για επιβίωση και όλα αυτά τα κλασικά, που μας έχει μιλήσει ο Dave κατά καιρούς. Μουσικά, εμένα μ’ αρέσει. Speed-άτο και παραδοσιακό Mustaine-ικό, το εισαγωγικό riff και ωραία τουρσί φωνητικά, όπως μας αρέσει δηλαδή. Ωραία και η γέφυρα στο 3’:00’’.
Επόμενο single ήταν το Night Stalkers, στο οποίο έχουμε κι ένα featuring από το γνωστό rapper Ice-T. Τούτο εδώ αναφέρεται στο 160ο Τάγμα του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών και συγκεκριμένα στα ελικόπτερα των επονομαζόμενων Black-Ops και το πόσο αθόρυβα κινούνται μέσα στη νύχτα, που δεν καταλαβαίνεις ότι έχουν φτάσει μέχρι όντως να στην πέσουν.
Έχω παίξει Call of Duty εγώ και ξέρω. Σύμφωνα με τον Dave είναι το πιο γρήγορο τραγούδι που έχουν γράψει. Το πιο γρήγορο δεν ξέρω αν είναι, αλλά είναι σβέλτο, όπως και να το κάνεις. Ο Ice-T πολύ κακό για το τίποτα, πιο πολύ σαν κράχτη τον έβαλαν, ίσως για να πιάσουν και τη νεολαία (ποια;).
Ένα σπικάζ κάνει εκεί πέρα φανερά επηρεασμένος από την παρουσία του στο “Law & Order”. Ναι, έχει παίξει εκεί, για όποιον δεν ήταν γνώστης. Και όχι κάνα απλό cameo, έπαιζε στη σειρά για καμιά πενταετία. Τέλος πάντων, κομματάρα το “Night Stalkers”, όπως και νά’χει.
Τρίτο single ήταν το Soldier On, που είναι μεγάλο άσμα. Θες γιατί ανά στιγμές μου θυμίζει κάτι από “Countdown…”, λίγο από “Rust In Peace” και ολίγη από καλούς Megadeth μετά το 2000; Δεν ξέρω αλλά σκοτώνει. Και σε αντίθεση με όσους πιστεύουν ότι λόγω του τίτλου έχουμε και εδώ αναφορά σε κάτι μιλιταίρ, έρχεται ο θείος Dave να τους διαψεύσει καθώς μας λέει – όχι στο Depart δυστυχώς, στο Kerrang το είπε – ότι:
“…δεν είναι ένα τραγούδι για πόλεμο. Μιλάει για το ότι πρέπει να είσαι γενναίος βγαίνοντας από μία σχέση. Για το να είσαι εντός μιας σχέσης γνωρίζοντας ότι κάτι δεν πάει καλά και ότι πρέπει να φύγεις. Συνειδητοποιώντας ότι πρέπει να απομακρυνθείς από μία τοξική σχέση, το πιο δύσκολο μέρος είναι να κάνεις το πρώτο βήμα. Ό,τι και να αφήσει η απομάκρυνσή σου πίσω, πρέπει να κλείσεις αυτό το κεφάλαιο και να κάνεις ό,τι είναι σωστό για εσένα, θα είναι δύσκολο στην αρχή αλλά πρέπει να ζήσεις για τον εαυτό σου”.
“Πενήντα ευρώ” θα μπορούσε να λέει ο Dave στο τέλος μιας και αυτό ήταν σχεδόν συνεδρία, όχι συνέντευξη. Τα έχει πει άλλωστε και ο Μαζώ χρόνια τώρα: “…Φεύγω για μένα να νιώσω καλά, έχω να κάνω ακόμα πολλά/ Φεύγω για μένα προτού τρελαθώ, θέλω να ζω”.
Το ομώνυμο The Sick, The Dying… And The Dead! είναι το τέταρτο και τελευταίο, μέχρι τώρα, single. Απ’ τα πρώτα κομμάτια που μου άρεσαν σε αυτό το δίσκο, με φανερή την αναφορά στο “Tornado of Souls” από το Rust In Peace. Συμπαθητικό opening track, το οποίο αναφέρεται στην πανώλη και το μακελειό που έγινε στην Ευρώπη και γύρω γύρω, τέλος πάντων, στα μέσα του 14ου αιώνα. Μετά Χριστόν εννοείται. Προφανές, αλλά ας το βάλω όμως, ποτέ δεν ξέρεις.
Άλλα κομμάτια που ξεχώρισα ο reviewer είναι τα Life In Hell (Megadeth-ικό παραδοσιακό ξύλο), Junkie, Killing Time (συμπαθητικό κουπλέ, πιο υποτονικό το ρεφραίν θα πω), Célebutante, επίσης δυνατό (εδώ πέφτει ένα χαλαρό κράξιμο σε νέους stars και starlets και στη γρήγορη φήμη που κερδίζουν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό). Για τα πρακτικά να πω ότι υπάρχει και η διασκευή του τραγουδιού του Sammy Hagar, This Planet’s on Fire (Burn In Hell), αλλά δε λέει και πολλά.
Συνοψίζοντας που λένε, το The Sick, The Dying… And The Dead! είναι πολύ καλός δίσκος. Όχι δισκάρα, γιατί θα πέσει φωτιά να μας κάψει, αλλά για τα δεδομένα της εποχής και του γενικότερου κορεσμού που έχω την αίσθηση ότι επικρατεί στο metal ιδίωμα, είναι μια χαρά.
Δεν το περίμενα να με κρατήσει για να είμαι ειλικρινής και πιο πολύ είπα να το ακούσω για συναισθηματικούς λόγους, γιατί είμαστε Μεγκαντεθάδες, τι να κάνουμε; Πάντως είναι πολύ καλή δουλειά. Δεν ξέρω αν είναι τόσο δισκάρα ώστε να γίνει κάποτε αφιέρωμα “20 χρόνια από την κυκλοφορία του The Sick…” και να τρελαινόμαστε όλοι, αλλά δείχνει ότι ο Dave Mustaine διανύει μια πολύ καλή περίοδο στη ζωή του και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Και άμα είναι καλά ο Dave, είναι καλά και οι Megadeth.
Μην ξεχνάμε ότι αρχές του χρόνου πήρε και μαύρη ζώνη στο Brazilian Jiu Jitsu. Αυτά! Τα Φιλιά μου.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Megadeth
Album: The Sick, the Dying… and the Dead!
Label: Tradecraft/Universal
Release Date: 02/09/2022
Genre: Thrash Metal
1. The Sick, the Dying… and the Dead!
2. Life in Hell
3. Night Stalkers” (featuring Ice-T)
4. Dogs of Chernobyl
5. Sacrifice
6. Junkie
7. Psychopathy
8. Killing Time
9. Soldier On!
10. Célebutante
11. Mission to Mars
12. We’ll Be Back
Producer: Dave Mustaine, Chris Rakestraw
Megadeth are: Dave Mustaine (Φωνή, κιθάρες, μπάσο), Kiko Loureiro (Κιθάρες, δεύτερα φωνητικά, φλάουτο), Dirk Verbeuren (Τύμπανα)
Megadeth
Eίναι πολύ καλή δουλειά, ίσως να μην είναι τόσο δισκάρα ώστε να γίνει κάποτε αφιέρωμα “20 χρόνια από την κυκλοφορία του The Sick…” και να τρελαινόμαστε όλοι, αλλά δείχνει ότι ο Dave Mustaine διανύει μια πολύ καλή περίοδο στη ζωή του και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Και άμα είναι καλά ο Dave, είναι καλά και οι Megadeth.
