Ne Obliviscaris
Θεωρώ ότι οι NeO έχουν αποφασίσει προς τα πού θέλουν να το πάνε το πράγμα, απλά είναι τέτοιο το ταλέντο και το mindset τους που νομίζω ότι πολύ δύσκολα στο μέλλον θα τους δούμε να εγκλωβίζονται σε μία μανιέρα.
Πολλές φορές οι μπάντες που προέρχονται από πολλές αλλαγές στο line-up τους βλέπουν τη μουσική τους να επηρεάζεται αρνητικά. Ειδικά σε σχήματα με τόσο πολύπλοκη φύση, όπως οι Ne Obliviscaris, ο κίνδυνος αυτός είναι εντονότερος. Ωστόσο, το “Exul” δεν υπολείπεται ποιότητας συγκριτικά με τις υπόλοιπες υψηλών προδιαγραφών κυκλοφορίες των Αυστραλών.
Το “Exul” αρχίζει με το “Equus”, το οποίο διαθέτει περίπλοκα καθαρά φωνητικά του Tim Charles και βιολιά που θυμίζουν τη βικτοριανή εποχή. Ενώ γενικά το κομμάτι ακούγεται χαοτικό, οι Ne Obliviscaris δείχνουν ακόμα μια φορά ότι μπορούν να βάζουν τη μουσική τους σε τάξη. Ξέρουν πότε πρέπει να αλλάξουν τον ρυθμό, πού χρειάζονται κραυγές και πότε να το γυρίζουν σε μία χαλαρή folk ατμόσφαιρα.
Η συνέχεια περιλαμβάνει ένα κομμάτι το οποίο δεν ξεχωρίζει μόνο στο “Exul”, αλλά και συνολικά στην καριέρα των NeO. Το “Misericorde”, παρότι είναι δύο κομμάτια, στην ουσία είναι μία μουσική οντότητα. Δεν είναι ότι το “As the Flesh Falls” μοιάζει με το “Anatomy of Quiescence”. Είναι ότι το δεύτερο αποτελεί φυσική μουσική συνέχεια του πρώτου. Στο πρώτο μέρος ξεχωρίζει το τραχύ riffing που το διέπει, ενώ το σημείο του όπου ο Baret πιάνει την ακουστική του είναι πραγματικά αξιομνημόνευτο.
Γενικότερα, στο “Exul” οι Klavins και Baret αποκτούν σημαντικότερο συνθετικό ρόλο, το οποίο βοηθά την κυκλοφορία να αποκτήσει ταυτότητα και να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα. Στο δεύτερο μέρος, το βάρος πέφτει κυρίως στη μουσική, αφού οι στίχοι είναι σχετικά λίγοι για ένα κομμάτι περίπου εννέα λεπτών.
Το εν λόγω κομμάτι ίσως είναι και η ιδανική αφορμή για να σχολιάσουμε και το βιολί του Charles. Ο Tim δεν συμπεριλαμβάνει το βιολί στην ενορχήστρωση “με το ζόρι”. Είναι σημαντικό ότι το ηχόχρωμα αυτό προσδίδει στο κομμάτι στοιχεία που δύσκολα θα μπορούσε να προσφέρει άλλο όργανο. Επίσης, ξεχωριστή στιγμή είναι το jazzy solo του Baret, το οποίο άκρως εύστοχα ενσωματώνει τα heavy metal στοιχεία των NeO.
Ο δίσκος συνεχίζει με το “Suspyre”, το οποίο έρχεται να δώσει μία διαφορετική σκοπιά στο Exul. Όπως και στους πρωταγωνιστές του άλμπουμ, το μπάσο του Martino Garattoni είναι αυτό που σέρνει τον χορό. Βέβαια, σημαντική είναι και η παρουσία του βιολιού, ίσως με το να αναδεικνύει το μπάσο. Γενικότερα είναι ένα κομμάτι έντονων αντιθέσεων, όπως αυτή των φωνητικών του Tim και του Marc. Ίσως αυτή η έλξη των ηχητικών ετερώνυμων να είναι και μουσική απόδειξη της ωρίμανσης των Ne Obliviscaris.
Ο επίλογος του δίσκου γράφεται με δύο κομμάτια, τα “Graal” και “Anhedonia”. Το πρώτο είναι μία σύνθεση με αρκετά black metal στοιχεία, τα οποία εντοπίζονται κυρίως στα κιθαριστικά του μέρη. Εν αντιθέσει με τον προκατόχο που είχε πιο απλή δομή, αυτό βυθίζεται σε ένα μουσικό χάος με το «καλημέρα» σας. Το κλείσιμο του “Exul”, πάλι, έρχεται να προσθέσει κάποια ανατολίτικα στοιχεία στην κυκλοφορία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το “Anhedonia” συνοψίζει την απόκοσμη και μελαγχολική ομορφιά του Exul.
Παρότι οι Ne Obliviscaris δεν πρωτοτυπούν ιδιαιτέρως (για τα δεδομένα τους) στο “Exul”, είναι τέτοια η καλλιτεχνική τους φύση που δεν γίνεται να βαρεθείς το εκάστοτε έργο τους. Μάλιστα, αν για κάποιον είναι αυτή η πρώτη του επαφή με τον ήχο των Αυστραλών, θα βρει πολλά πράγματα να τον εντυπωσιάσουν. Θεωρώ ότι οι NeO έχουν αποφασίσει προς τα πού θέλουν να το πάνε το πράγμα. Απλά είναι τέτοιο το ταλέντο και το mindset τους που νομίζω ότι πολύ δύσκολα στο μέλλον θα τους δούμε να εγκλωβίζονται σε μία μανιέρα.
Bandcamp | Deezer | Facebook | Instagram | Ne Obliviscaris (OW) | Patreon | ReverbNation | SoundCloud | Spotify | Tidal | Twitter | YouTube
Θεωρώ ότι οι NeO έχουν αποφασίσει προς τα πού θέλουν να το πάνε το πράγμα, απλά είναι τέτοιο το ταλέντο και το mindset τους που νομίζω ότι πολύ δύσκολα στο μέλλον θα τους δούμε να εγκλωβίζονται σε μία μανιέρα.