Δύσκολή αυτή η ρημάδα η μέρα. Σαν σήμερα φεύγει από τη ζωή ένας από τους commonly accepted top κιθαρίστες όλων των εποχών. Ο λόγος, φυσικά, για τον Ιρλανδό Rory Gallagher, που μία μέρα σαν και αυτή, το 1995, έφυγε από τούτο εδώ τον μάταιο κόσμο. Μόλις στα 47 του χρόνια, μετά από 13 εβδομάδες στην εντατική και αφού είχε ήδη καταρρεύσει το νεφρό του, ο Rory προσβάλλεται από σταφυλόκοκκο, ο οποίος και του δίνει τη χαριστική βολή.
Πολλά έχουν γραφτεί για αυτόν τον χαρισματικό μουσικό και άλλα τόσα εκτιμώ ότι θα γραφούν στο μέλλον. Για την ικάνοτητά του στην κιθάρα, για τις μοναδικές του συνθέσεις, για τον τρόπο που τραγουδούσε. Δύσκολα οι λέξεις θα αποδειχθούν αρκετές για να χωρέσουν τον μύθο του. Και δικαίως, γιατί ο Rory ήταν από τους τύπους που μετατράπηκαν σε larger than music icons.
Νομίζω ότι οι γνώσεις μου στην κιθάρα (που είναι μηδενικές) δεν «επιτρέπουν» να γράψω διθυράμβους για τις ικανότητές του, οπότε, «κάλεσα» τέσσερεις ειδικούς να το κάνουν και ιδού τι είπαν για τον Rory Gallagher.
«To στυλ και ο ήχος του δεν μπορούν να συγκριθούν με κανενός. Ήταν μοναδικός, όλα τα έκανε όπως κανείς. Δεν αναφέρομαι μόνο στη μουσική, αναφέρομαι στα πάντα. Όταν ήμουν 22 με 23 ετών, μόλις είχαμε γίνει γνωστοί με τους Guns & Roses και είχα την τύχη να τον συναντήσω στο Los Angeles. Νομίζω ότι είναι ο πιο cool τύπος που έχω γνωρίσει. Και δεν ήταν προσιτός μόνο με εμένα αλλά και με τον κόσμο.» – Slash (Guns & Roses)
«Νομίζω ότι ο Rory είχε μία αυθεντικότητα σαν άνθρωπος, που μπορούσες να την αισθανθείς και μόνο που τον έβλεπες. Δεν έμπαινε στον κόπο να κάνει επίδειξη ή να κρύψει το ποιος ήταν. Έβλεπες έναν άθρωπο που, είτε σου μίλαγε είτε έπαιζε κιθάρα, ένιωθες ότι είχες μια προσωπική σχέση μαζί του.
Σε τεράστιο βαθμό, τον ήχο που έχω σήμερα, που είχα σε όλη μου τη ζωή, τον χρωστάω στον Rory Gallagher
Και το παίξιμό του ήταν κάτι το απίστευτο. Είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους εκείνης της εποχής που μπορούσε να κάνει με την κιθάρα του τα πάντα, ό,τι ήθελε. Τον έβλεπες να παίζει και σου φαινόταν κάτι το μαγικό.
Θυμάμαι να κοιτάζω αυτήν την ταλαιπωρημένη του Stratocaster και να σκέφτομαι “Πώς βγαίνει αυτός ο ήχος από εκεί; Πώς το κάνει αυτό; Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, είχαμε πάει να δούμε ένα live του και είχαμε κρυφτεί στο τέλος ώστε να του μιλήσουμε. Το σχέδιο μας δούλεψε και τον πετύχαμε την ώρα που μάζευε τον εξοπλισμό του.
Αν με ρωτήσεις τώρα, θα περίμενα να μας πει κάτι του τύπου ” Τι κάνετε εδώ μέσα; Φύγετε από εδώ.”. Όχι όμως ο Rory και όταν τον ρώτησα “Πώς βγάζετε αυτόν τον ήχο;. Τι κάνετε;” μου είπε “Ω, είναι πολύ απλό. Έχω αυτή την κιθάρα, αυτόν τον μικρό ενισχυτή AC30 και αυτό το Rangemaster treble booster, και από εκεί προέρχεται ο ήχος”.
O Rory Gallagher ήταν ο άνθρωπος που με ώθησε να πιάσω την πρώτη μου κιθάρα
Πήγα σε ένα μαγαζί που λεγόταν “Take 5” στην Wardour Street, όχι μακριά από το Marquee, και βρήκα έναν παλιό AC30, που ήταν προς πώληση για 50 λίρες, νομίζω, έβαλα το treble booster Rangemaster, την κιθάρα μου και μου έδωσε αυτό που ήθελα. Έκανε την κιθάρα να ακούγεται ακριβώς όπως ήθελα. Οπότε ο Rory ήταν αυτός που μου έδωσε τον ήχο μου, αυτόν που εξακολουθώ να έχω μέχρι σήμερα. Αυτή είναι η φωνή μου, οπότε έχω τόσα πολλά, για τα οποία πρέπει να είμαι ευγνώμων στον Rory.» – Brian May (Queen)
«Ξέρεις, πάντα μου άρεσε η μουσική. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να μάθω να παίζω, όμως, δεν είχα αποφασίσει με ποιο όργανο ήθελα να ασχοληθώ. Πήγα, λοιπόν, σε ένα κλαμπ στο Μπέρμιγχαμ και βλέπω τον Rory Gallagher. Είχα μείνει άναυδος από τη χρήση μιας παλιάς κακοποιημένης Stratocaster, ενός Vox AC-30 και ενός Rangemaster treble booster. Η κιθάρα του είχε τόση ενέργεια που αυτός ο τύπος, πραγματικά, με έκανε να πιάσω και εγώ μία.» – Glenn Tipton (Judas Priest)
«Τι να πω για τον Rory Gallagher; Ήταν ο πρώτος μου ήρωας, δικό του ήταν το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα, δική του και η πρώτη συναυλία που πήγα. Και τον Rory όλοι τον ξέραμε για αυτήν την παλιά, χτυπημένη Stratocaster του. Έτσι, στην αρχή ήθελα μια Stratocaster – αλλά δεν μπορούσα να την αγοράσω.
Λόγω των επιρροών μου από τον Rory Gallagher, μου αρέσουν οι κιθάρες που έχουν πατίνα. Έτσι, όταν πήρα την πρώτη μου κιθάρα, πήρα ένα γυαλόχαρτο και έβγαλα όλη τη λάμψη – όλο το βερνίκι. Και στη συνέχεια, μέσα σε ένα ή δύο μήνες την πήγα σε κάποιον για να της βάλει humbuckers και να την ξαναβάψει μαύρη – το χρώμα που είναι σήμερα. Και βασικά άλλαξα κάθε πτυχή αυτής της κιθάρας – όλα τα εξαρτήματα, άλλαξα τα πάντα.» – Vivian Campbell (Def Leppard)
