Πόσες μπάντες μπορείτε να σκεφτείτε που, παρότι αξίζουν ιδιαίτερης μνείας, σπάνια τη λαμβάνουν; Πιθανώς μπόλικα ονόματα να σας έρχονται στο μυαλό και ίσως των Order of the Ebon Hand να μην είναι από τα πρώτα, ωστόσο, όταν το αναφέρει κάποιος, δύσκολα θα ακούσει διαφωνίες. Πριν πάω στα του “XI: Justice”, ας πω μερικά παράπλευρα πράγματα για την μπάντα. Οι Order ουσιαστικά παίζουν παραδοσιακό black metal, και μάλιστα όχι της ελληνικής σχολής, αλλά σκανδιναβικό. Φαινομενικά, ακολουθούν πλήρως τη φόρμουλα του είδους: αποπνικτική και ζοφερή ατμόσφαιρα, αδιάκοπο ξύσιμο, blastbeats και θεατρική brutal ερμηνεία.
Σκεπτόμενος αυτό, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου αρέσουν και γιατί, από όταν για πρώτη φορά άκουσα το “XV: The Devil”, άρχισα να τους παρακολουθώ. Η απάντηση δίνεται εξηγώντας τι μου αρέσει και στο “XI: Justice”. Είναι μία μπάντα που λειτουργεί με μοναδικό άξονα την έμπνευσή της και το καλλιτεχνικό της όραμα. Παράλληλα, παρότι πιστή στις «10 εντολές» του είδους, δεν τις κοπιάρει, τις εναρμονίζει πλήρως στην αισθητική της και τελικά προσφέρει ένα αποτέλεσμα που, αν και οικείο, δύσκολα βρίσκεις κάτι που να του μοιάζει. Ίσως βρει κανείς διάσπαρτα στοιχεία, όμως αυτό δεν λέει τίποτα παραπάνω από το ότι απλά έχουν ακούσει μπόλικο black metal στη ζωή τους.
Επίσης, αν προσέξατε τελευταία, δεν είναι λίγοι οι δίσκοι του είδους που βασίζονται στα κρουστά. Και όχι, δεν εννοώ ότι έχουν καλό drummer, μιλάω για κυκλοφορίες όπου τύμπανα, τουμπερλέκια, νταούλια και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, αντικαθιστούν τις κιθάρες. Οι Order of the Ebon Hand βρίσκονται στην άλλη πλευρά: κιθάρες με ευφάνταστα riffs είναι αυτές που σέρνουν τον χορό και όλα τα υπόλοιπα δουλεύουν ώστε να αναδείξουν τα θέματα, και να μη χρειάζεται να τα ψάξεις για να τα βρεις.
Όσοι γνωρίζουν την μπάντα είναι εξοικειωμένοι με μία θεατρικότητα που τη διέπει. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη σκηνική παρουσία (ιδίως του Merkaal) όπως μπορεί να υποθέσει κάποιος, αλλά και με τη δομή/λογική της μουσικής τους. Για παράδειγμα, ενώ σε καμία περίπτωση το “XI: Justice” δεν το λες concept άλμπουμ, θα μπορούσες να πεις ότι είναι η τρίτη σεζόν κάποιας horror σειράς τύπου “Black Mirror”. Υπάρχει μία ευδιάκριτη κοινή γραμμή, παρόλα αυτά, μπορείς να απομονώσεις επεισόδια (τραγούδια) και να μη χάσεις τίποτα από το νόημα ή την ατμόσφαιρα.

Υπάρχει κάτι που να με ξενίζει; Ναι, η διάρκειά του. Είναι υπερβολικά μεγάλο, θεωρώ, και αυτό, όταν τον άκουσα για πρώτη φορά, με οδήγησε στο να μη δώσω τόσο μεγάλη προσοχή στο τελευταίο τέταρτο του δίσκου. Αυτό συμβαίνει επειδή η ατμόσφαιρά του είναι σκόπιμα uneasy – και μπράβο της – όμως τα 70 λεπτά τέτοιου ήχου θεωρώ ότι είναι πολλά. Γι’ αυτό και τη δεύτερη φορά που τον άκουσα, το έκανα ανάποδα (όχι, δεν εννοώ ότι έψαχνα για κρυφά μηνύματα λατρείας του Σατανά, άλλωστε είναι φανερά εδώ) ώστε να δώσω παραπάνω προσοχή στο δεύτερο μισό.
Εύστοχα οι Order of the Ebon Hand επέλεξαν πριν έναν χρόνο και κάτι ψιλά να δώσουν στη δημοσιότητα τo “Charybdis”, αφού έχει όλα τα στοιχεία που περιγράφουν το “XI: Justice”. Κιθάρες να παίζουν σαν μπαγλαμαδάκια, συντριπτικά τύμπανα να κρατούν τον ρυθμό και μπάσο να δίνει όγκο σε κάτι που, ενώ φαινομενικά είναι “φορτωμένο”, λόγω της σαφούς του ιδέας ακούγεται τόσο-όσο. Φυσικά catchy ρεφρέν (Ορέστη, μη με μισήσεις που το περιγράφω έτσι) και μια υπέροχη ιδέα στα πλήκτρα. Το κομμάτι, σε ένα σημείο, παρουσιάζει συγχρόνως πλήκτρα και κιθάρα να παίζουν διαφορετικές μελωδίες και, ενώ στην ανάγνωση αυτό μοιάζει με χάβρα, στην πράξη δουλεύει εξαιρετικά.
Έλεγα προηγουμένως για το κλείσιμο του δίσκου, στο οποίο είχα κουραστεί αρχικά. Εκεί, λοιπόν, υπάρχει το “Heirs”, όπου έχουμε την καλύτερη ερμηνεία του Merkaal. Brutal μπορούν να κάνουν όλοι (εντάξει, όχι, αλλά καταλάβατε το point), όταν όμως η κουβέντα πάει στην ερμηνεία και στο πώς η απόδοσή τους ακολουθεί τους στίχους και την ατμόσφαιρα της μουσικής, πολλές φορές αναγκαζόμαστε να ψάχνουμε ευγενικά συνώνυμα του “flat”. Ο Merkaal, λοιπόν (σε όλον τον δίσκο, απλώς το “Heirs” είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα), είναι ακριβώς απέναντι. Ακόμα δύο κομμάτια που αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς είναι το instrumental “Antiriad”, που αποδεικνύει ότι αν έχεις μία καλή μουσική ιδέα, μπορείς να διηγηθείς μια ιστορία και χωρίς στίχους. Επίσης και το “Amaymon”, που είναι το πιο black metal κομμάτι του “XI: Justice”. Και ναι, κατανοώ ότι αυτό που γράφω ίσως να μη βγάζει πλήρως νόημα, αλλά (ότ)αν το ακούσετε θα με καταλάβετε.
Τώρα, το πού στέκεται συγκριτικά με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες των Order of the Ebon Hand, ειλικρινά δεν έχω απάντηση, αφού θεωρώ όλες τους τις δουλειές εξαιρετικές. Οπότε όχι, δεν ξεχωρίζει, όμως για αυτιά που αγαπούν τον ακραίο σκοτεινό ήχο είναι μία εξαιρετική επιλογή ακρόασης. Και το πιο σημαντικό: κάθε νέα του αναπαραγωγή έχει να σου δώσει κάτι φρέσκο για να ανακαλύψεις.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Order of the Ebon Hand
Album: XI: Justice
Release Date: 22/10/2025
Genre: Black Metal
1. Incarnate
2. Eryn
3. Charybdis
4. Glasyalabolas
5. Vine
6. Gorgon
7. Amaymon
8. Justice I: The Sword
9. Heirs
10. Antiriad
11. Justice II: The Scale
Order of the Ebon Hand: XI: Justice
Οι Church of the Sea καταθέτουν έναν δίσκο με ξεκάθαρη ταυτότητα και δημιουργική αυτοπεποίθηση. Κάθε στοιχείο υπηρετεί την καλλιτεχνική τους πρόθεση, αποδεικνύοντας πως η δύναμη της απλότητας, όταν συνδυάζεται με συνέπεια και όραμα, μπορεί να γεννήσει μια καθηλωτική εμπειρία ακρόασης.

