Το καλοκαιρινό απόγευμα του Σαββάτου, η Πλατεία Νερού πλημμύρισε ξανά από ήχους, φώτα και πρόσωπα. Εκείνα τα χαρούμενα πρόσωπα που συναντιούνται κάθε φορά που η μουσική γίνεται συλλογική εμπειρία, ευτυχία και πάρτυ. Το Release Athens, στην πλήρη του φόρμα, έστησε μία από τις πιο πολυαναμενόμενες βραδιές της φετινής διοργάνωσης. O Παύλος Παυλίδης επιστρέφει θριαμβευτικά στη σκηνή, με τον Κ. Βήτα να προσφέρει ένα σετ εσωτερικής έντασης και τους Super Stereo να δίνουν το έναυσμα για τη βραδιά.
Super Stereo
Οι Super Stereo άνοιξαν τη βραδιά με έναν τρόπο που δεν άφηνε περιθώριο αμφιβολίας: το ελληνικό alternative δε χρειάζεται να ζητά άδεια για να σταθεί δίπλα στα μεγάλα ονόματα. Με τα κομμάτια από τον πιο πρόσφατο τους δίσκο, το “Σαν Τα Γατιά“, το συγκρότημα παρέσυρε τους πρώτους θεατές σε ένα σύμπαν γεμάτο grunge εντάσεις, post-punk ρυθμούς και shoegaze αποχρώσεις. Το set τους, αν και σύντομο, ήταν στιβαρό, ειλικρινές και γεμάτο ενέργεια. Μια απολαυστική υπενθύμιση ότι το εγχώριο underground έχει φωνή και χαρακτήρα.
Οι Super Stereo άνοιξαν τη βραδιά με έναν τρόπο που δεν άφηνε περιθώριο αμφιβολίας: το ελληνικό alternative δε χρειάζεται να ζητά άδεια για να σταθεί δίπλα στα μεγάλα ονόματα. Με τα κομμάτια από τον πιο πρόσφατο τους δίσκο, το Σαν Τα Γατιά, το συγκρότημα παρέσυρε τους πρώτους θεατές σε ένα σύμπαν γεμάτο grunge εντάσεις, post-punk ρυθμούς και shoegaze αποχρώσεις. Το set τους, αν και σύντομο, ήταν στιβαρό, ειλικρινές και γεμάτο ενέργεια. Μια απολαυστική υπενθύμιση ότι το εγχώριο underground έχει φωνή και χαρακτήρα.Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Κ. Βήτα
Ο Κωνσταντίνος Βήτα ανέβηκε στη σκηνή με low-key διάθεση, στήνοντας ένα set γεμάτο εσωτερικό ρυθμό και ηλεκτρονικές εναλλαγές. Αν και το στυλ του δεν είναι my cup of tea, που λεν και στο χωριό μου, ο Κ. Βήτα έφτιαξε ένα ηχητικό τοπίο που βρήκε το κοινό του. Ένα κοινό που τον παρακολούθησε και τον χειροκρότησε με συγκέντρωση. Ανάμεσα σε synths, live ντραμς και λάπτοπ, ο Βήτα κινήθηκε διακριτικά ανάμεσα στην τεχνολογία και το συναίσθημα, κάποιες φορές πίσω από την οθόνη του, άλλες μπροστά με το μικρόφωνο στο χέρι. Ήταν μια εμφάνιση που δεν επιδίωξε να κερδίσει εντυπώσεις, αλλά να μιλήσει με τον δικό της, αφαιρετικό τρόπο. Για όσους είναι συντονισμένοι στις ίδιες συχνότητες
Facebook | Instagram | SpotifyΚ. ΒήταΟι Super Stereo άνοιξαν τη βραδιά με έναν τρόπο που δεν άφηνε περιθώριο αμφιβολίας: το ελληνικό alternative δε χρειάζεται να ζητά άδεια για να σταθεί δίπλα στα μεγάλα ονόματα. Με τα κομμάτια από τον πιο πρόσφατο τους δίσκο, το Σαν Τα Γατιά, το συγκρότημα παρέσυρε τους πρώτους θεατές σε ένα σύμπαν γεμάτο grunge εντάσεις, post-punk ρυθμούς και shoegaze αποχρώσεις. Το set τους, αν και σύντομο, ήταν στιβαρό, ειλικρινές και γεμάτο ενέργεια. Μια απολαυστική υπενθύμιση ότι το εγχώριο underground έχει φωνή και χαρακτήρα.Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Παύλος Παυλίδης
Στις 9 ακριβώς, ο Παύλος Παυλίδης, κρατώντας το αγαπημένο του Gibson “ταυράκι”, ανέβηκε στη σκηνή μαζί με την μπάντα του: τον Αλέκο Γεωργουλόπουλο, τον Αλέξη Σταυρόπουλο, τον Θανάση Τζίνγκοβιτς και τον Aki Rei. Έτσι ξεκίνησε αυτό που έμελλε να εξελιχθεί σε ένα δίωρο μουσικό reunion. Όχι μόνο με το κοινό του, αλλά με κάθε εποχή της ελληνικής εναλλακτικής σκηνής των τελευταίων τριών δεκαετιών.
Το “Ατλαντίς” έδωσε την έναρξη, μέσα σε καπνούς, χρώματα και το video wall να προσθέτει βάθος στην εμπειρία. Το κοινό μπήκε αμέσως στο κλίμα, τραγουδώντας από την πρώτη λέξη. Από εκεί και πέρα, ο ρυθμός ανέβαινε διαρκώς. Το “Μπρανκαλεόνε“, από τον τελευταίο ομώνυμο δίσκο του, έφερε τη μετατόπιση και το γκάζι. Ο χορός ξεκίνησε, ο κόσμος συμμετείχε με ενθουσιασμό και η πλατεία μετατράπηκε σε ένα ενιαίο σώμα, που τραγουδούσε και παλλόταν ρυθμικά. Συνεχίζουμε με το αγαπημένο μου “Πάρε με μαζί σου”, όπου οι φωνές των θεατών κυριολεκτικά σκέπασαν τη σκηνή. Αντίστοιχη ανταπόκριση υπήρξε στο “Η Μάιρη”, μια από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς.
Στη σκηνή, όλα ήταν δομημένα με ακρίβεια και μουσική ισορροπία. Πίσω από τους μουσικούς, το artwork του “Μπρανκαλεόνε”. Οι δύο κιθαρίστες που πλαισίωναν τον Παύλο Παυλίδη δεξιά και αριστερά του είχαν από ένα σετ πλήκτρων μπροστά τους, εναλλάσσοντας ρόλους, ήχους και διαθέσεις. Το στήσιμο προσέδιδε μια αρμονία που δεν ήταν απλώς τεχνική, ήταν σχεδόν χορογραφική.
Εκείνος, πάντα άμεσος, μας ευχαρίστησε που ήρθαμε «να γιορτάσουμε την πιο μεγάλη μέρα του χρόνου και τη γιορτή της μουσικής», χτίζοντας τη βραδιά γύρω από αυτό το νοηματικό τρίπτυχο: φως, γιορτή, μουσική. Το community άκουσε το κάλεσμα του Παύλου και ήταν πράγματι εκεί. Παρέες φίλων, οικογένειες με παιδιά στους ώμους, καρότσια, μπαμπάδες που μάθαιναν στα παιδιά τους τα Ξύλινα Σπαθιά, νέοι που ανακάλυψαν τον Παυλίδη μέσα από τα πιο πρόσφατα projects του. Η αίσθηση ήταν σαν ένα μεγάλο φεστιβαλικό reunion, μια διαγενεακή συνάντηση χωρίς ηλικιακά όρια.
Χωρίς παύσεις, τα τραγούδια έρρεαν σαν φυσική συνέχεια το ένα του άλλου. Από τη σόλο πορεία του ακούστηκαν κομμάτια που έχουν πλέον περάσει στο συλλογικό μουσικό υποσυνείδητο. Στον αντίποδα, έπαιξε και κομματία-σταθμούς από την πορεία των Ξύλινων Σπαθιών, “Ρίτα“, “Φωτιά στο λιμάνι“, “Ο βασιλιάς της σκόνης“, “Λιωμένο παγωτό“, τα οποία αναστάτωσαν το κοινό. Η σκηνή βάφτηκε κατακόκκινη στο “Φωτιά στο λιμάνι”, και δύο φουσκωτά στρώματα θαλάσσης (ένα λαχανί και ένα φούξια) έκαναν crowd surfing. Μια απρόσμενα παιχνιδιάρικη στιγμή που ταίριαζε απόλυτα στο πνεύμα της γιορτής.
Στους “Πειρατές” μας ρώτησε “Χορεύετε;”. Η απάντηση ήταν άμεση, αυθόρμητη και δόθηκε με ένα μαζικό, ξέφρενο ξέσπασμα. Η ενέργεια παρέμεινε αμείωτη καθ’ όλη τη διάρκεια, με κομμάτια όπως “Παλιά Φωτογραφία” και “Μοχά” να ξεσηκώνουν και τις πιο πίσω σειρές. Όλο το set διήρκεσε 2 ώρες και 5 λεπτά, με τον ακούραστο Παύλο Παυλίδη να χαίρεται κάθε λεπτό και να τιμά το κοινό του.
Ο Παύλος Παυλίδης, πάντα πολιτικός με τον τρόπο του, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις παγκόσμιες εξελίξεις, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα: «Λευτεριά στην Παλαιστίνη και σ’ όλο τον κόσμο ειρήνη». Κι όταν τελείωνε το live, εκείνος άφησε την κιθάρα του και χόρεψε με την ψυχή του, όπως μόνο αυτός ξέρει. Αυθόρμητος, με πλήρη ελευθερία, σαν να ξέφευγε για λίγο από το πλαίσιο του φεστιβάλ. Πριν αποσυρθεί, μας χάρισε ένα τελευταίο χαμόγελο και έναν διακριτικό αποχαιρετισμό: au revoir. Τριάντα χρόνια μετά, παραμένει αφοπλιστικά αυθεντικός.
