Είκοσι χρόνια μετά την αρχική του προβολή, το “Star Wars Episode III: Revenge of the Sith” επιστρέφει στις αίθουσες. Η αίσθηση του να ξαναβλέπεις αυτή την ταινία στη μεγάλη οθόνη είναι κάτι παραπάνω από νοσταλγία. Είναι μια εμπειρία σχεδόν τελετουργική για όσους μεγάλωσαν με την προϊστορία του Luke Skywalker. Η σκοτεινή πορεία του Anakin Skywalker προς τη μεταμόρφωσή του σε Darth Vader φαντάζει πιο ανθρώπινη σήμερα.
Για να καταλάβει κανείς το βάθος του “Revenge of the Sith”, πρέπει να δει την ιστορία των prequels συνολικά
Τα συναισθήματα που γεννά η ταινία έχουν ωριμάσει μαζί με το κοινό της. Η προδοσία, η πτώση, η απώλεια και η ελπίδα, συνθέτουν ένα σπάνια πυκνό συναισθηματικό μείγμα για ταινία μεγάλου franchise. Η σκηνή της μονομαχίας στο Mustafar αποκτά νέα βάρος με τα χρόνια. Η ερμηνεία του Hayden Christensen, τότε πολυκακοποιημένη, σήμερα αγγίζει βαθύτερες χορδές.
Για να καταλάβει κανείς το βάθος του “Revenge of the Sith”, πρέπει να δει την ιστορία των prequels συνολικά. Η τριλογία αφηγείται την άνοδο και την πτώση της Γαλαξιακής Δημοκρατίας και τη γέννηση της Αυτοκρατορίας. Παρακολουθούμε τον νεαρό Anakin Skywalker, έναν πολλά υποσχόμενο Jedi, να ελκύεται από τον σκοτεινό δρόμο. Οι ταινίες εστιάζουν στην παρακμή της πολιτικής, στη διαφθορά και στην εκμετάλλευση του φόβου από τον Palpatine.
Τα prequels, όταν πρωτοκυκλοφόρησαν, αντιμετωπίστηκαν με σκληρή κριτική. Οι διάλογοι θεωρήθηκαν ξύλινοι και οι ερμηνείες αμήχανες. Η σύγκριση με την αυθεντική τριλογία ήταν αναπόφευκτη και σκληρή. Όμως η απόσταση του χρόνου επιτρέπει μια διαφορετική ανάγνωση. Οι ταινίες του George Lucas έφεραν φιλοδοξία, πολιτική διάσταση και τραγωδία στο προσκήνιο.
Το Star Wars μεγαλώνει μαζί με το κοινό του, αποδεχόμενο τα λάθη και τα τραύματα του παρελθόντος.
Σήμερα, τα prequels αναγνωρίζονται για την πρωτοτυπία τους και την επίδρασή τους στη σύγχρονη pop κουλτούρα. Η αισθητική τους, οι πολιτικές αλληγορίες και οι χαρακτήρες τους έχουν αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα. Χωρίς αυτά, η τρέχουσα τηλεοπτική και κινηματογραφική έκρηξη του Star Wars ίσως να μην υπήρχε. Ο Hayden Christensen, που τότε έγινε αποδέκτης χλευασμού, έχει δικαιωθεί στα μάτια των fans. Η επιστροφή του στον ρόλο του Anakin/Vader στις σειρές “Obi-Wan Kenobi” και “Ahsoka” ήταν θριαμβευτική. Η συναισθηματική αντίδραση του κοινού δείχνει πώς η ιστορία του Star Wars είναι επίσης ιστορία συμφιλίωσης και αποδοχής.
Παρόμοια δικαίωση γνώρισε και ο Ahmed Best, ο ηθοποιός πίσω από τον Jar Jar Binks. Ο Best, που αντιμετώπισε τρομερή τοξικότητα από τους fans, εμφανίστηκε ξανά σε σειρά του Star Wars. Αυτή τη φορά, υποδύθηκε έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, κερδίζοντας την εκτίμηση που του άξιζε. Η επανεμφάνιση αυτών των ηθοποιών δεν είναι τυχαία. Δείχνει ότι το Star Wars μεγαλώνει μαζί με το κοινό του, αποδεχόμενο τα λάθη και τα τραύματα του παρελθόντος. Η σύγχρονη pop κουλτούρα αντλεί έμπνευση από τις αφηγήσεις που παλιότερα θεωρούνταν αδύναμες ή αμφιλεγόμενες.
Το “Revenge of the Sith” παραμένει το σκοτεινότερο κεφάλαιο του saga. Δεν προσφέρει ευκολίες, ούτε προτάσσει την αφέλεια. Δείχνει μια γαλαξιακή δημοκρατία να διαλύεται από μέσα, λόγω φόβου και φιλοδοξίας. Οι επιλογές του Anakin, που τότε φάνταζαν απότομες, σήμερα φαίνονται τραγικά αναπόφευκτες. Το σενάριο του Lucas ίσως δεν φημίζεται για την αβίαστη ροή των διαλόγων. Όμως η ουσία των γεγονότων ξεπερνά τις όποιες αδυναμίες της εκτέλεσης.
Η επανεκτίμηση της ταινίας φέρνει μαζί της και έναν φόρο τιμής στον οραματισμό του George Lucas.
Η ιστορία ενός άντρα που παρασύρεται από το φόβο και την απελπισία αγγίζει διαχρονικά. Το “Revenge of the Sith” παραμένει ένα σπάνιο δείγμα μεγάλης, τραγικής αφήγησης. Τα prequels εισήγαγαν χαρακτήρες που επανέρχονται διαρκώς στη σύγχρονη αφήγηση του Star Wars. Η Padmé Amidala, ο Count Dooku, ο General Grievous, η Ahsoka Tano, όλοι ξεκινούν εδώ. Η πολιτιστική τους κληρονομιά είναι εμφανής όχι μόνο στις σειρές, αλλά και στα videogames, τα κόμικς και τα βιβλία.
Η οπτική γλώσσα του “Revenge of the Sith” επηρέασε μια ολόκληρη γενιά δημιουργών. Σειρές όπως το “The Mandalorian” και το “Andor” δανείζονται στοιχεία από το ύφος και τις ιδέες των prequels. Η επανεκτίμηση της ταινίας φέρνει μαζί της και έναν φόρο τιμής στον οραματισμό του George Lucas.
Το να βλέπεις το “Revenge of the Sith” στο σινεμά μετά από δύο δεκαετίες είναι σαν να ξαναδιαβάζεις ένα παλιό γράμμα. Οι λέξεις είναι ίδιες, αλλά το νόημα έχει αλλάξει. Οι πληγές φαίνονται πιο βαθιές και οι θυσίες πιο βαριές. Ο ήχος του “Order 66” αντηχεί πλέον διαφορετικά στις καρδιές όσων ξέρουν τι σημαίνει. Η πορεία του Anakin δεν είναι πια απλώς ένα κομμάτι μυθολογίας. Είναι μια προειδοποίηση για την ανθρώπινη ευαλωτότητα απέναντι στον φόβο και την απώλεια.
Το να βλέπεις το “Revenge of the Sith” στο σινεμά μετά από δύο δεκαετίες είναι σαν να ξαναδιαβάζεις ένα παλιό γράμμα.
Ο γαλαξίας δεν χάθηκε επειδή οι κακοί ήταν δυνατότεροι. Χάθηκε επειδή οι καλοί δεν στάθηκαν αρκετά γενναία όταν έπρεπε. Η επιστροφή της ταινίας στις αίθουσες δεν είναι απλά εμπορική κίνηση. Είναι μια υπενθύμιση ότι το Star Wars δεν αφορά μόνο τη μάχη καλού και κακού. Αφορά τις ενδιάμεσες ζώνες, τα διλήμματα και τις ατέλειες που μας καθορίζουν.
Σήμερα, το “Revenge of the Sith” στέκεται περήφανο ανάμεσα στα μεγάλα έργα του saga. Ίσως να μην ήταν τέλειο. Όμως ήταν έντιμο, γενναίο και ουσιαστικό. Είκοσι χρόνια μετά, το ταξίδι στον σκοτεινό γαλαξία του George Lucas συνεχίζει να συγκινεί και να εμπνέει. Κι αν κάτι μαθαίνουμε τελικά, είναι ότι οι ιστορίες που μιλούν για πτώση και λύτρωση ποτέ δεν παλιώνουν πραγματικά.
