Rock ‘n’ Roll Children, Adrenalin 05/01/2024 @Kyttaro Live | Live Report

Μετά από τόσες γιορτές, ξενύχτι, φαΐ αλλά και ξεκούραση, έπρεπε να πάμε να χτυπήσουμε μια ανταπόκριση για να πούμε “καλή xρονιά”! Εδώ που τα λέμε, να την πούμε. Καλή xρονιά αλάνια μου, με υγεία και πολλή μουσική! Χαρές σε όλους εύχομαι! 

Μέσα στις γιορτές δεν πήγα σε κανένα gig, ξεκούρασα τα αυτάκια μου (ο θεός σας να τα κάνει). Οπότε, το Παρασκευιάτικο ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να ξεμουδιάσω. Α, ναι… Πρέπει να σας πω πού πήγα λες και δε διαβάζετε τίτλους. Στο Κύτταρο Live ήμουν, να δω Rock ‘n’ Roll Children και Adrenalin.

Μην μου πείτε πως θέλετε συστάσεις για δύο από τα πλέον γνωστά tribute bands της οικουμένης. Ελπίζω να μη θέλετε να σας αναλύσω κάτι πέρα του ότι οι μεν παίζουν Metallica και οι δε Dio. Αν δεν καταλάβατε ποιοι παίζουν τι, μένετε μετεξετασταίοι. Στην τελική κάντε ένα ρημάδι scroll down!

Adrenalin

Στο θέμα μας. Καλοί και σταθεροί οι Adrenalin. Τρομερό ορεκτικό/ δεύτερο κυρίως. Ένταση, πάθος, κέφι, καλός ήχος και το κοινό να τραγουδάει τη μια γνωστή επιτυχία των Metallica πίσω από την άλλη! Γενικά, ό,τι και να πούμε οι μεταλάδες είναι από τα καλύτερα κοινά, που μπορείς να συναντήσεις στη χώρα μας. Και στηρίζουν όσο κανείς τις μπάντες, και στις συναυλίες κάνουν σαν μικρά παιδιά.

Κάπου στο “Sanitarium”, η μπαγκέτα κολλάει στη μαλλούρα του Ρένου, αλλά η παλιά καραβάνα δε μάσησε καθόλου! “Harvester of Sorrow” και ήδη όποιος φορούσε μακρυμάνικο βλαστημούσε την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε. Στο “Sick and Destroy” σπάει και μια μπαγκέτα ο Ρένος. Όλα θα τα πάθει αυτός ο άνθρωπος σήμερα… “Master of Puppets” μετά, αυτό δε θα λέγανε μωρέ; Λείπει ο Μάης από τη Σαρακοστή; (επιτέλους έγραψα αυτό το κλισέ σε κείμενο!)

Γενικά η φάση κύλησε τόσο όμορφα, που ούτε που κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα τους και ο κόσμος έδωσε στους Adrenalin ένα θερμότατο χειροκρότημα. Τι έχω να σημειώσω; Μου το κράζετε κάποιοι το “Black Album”, αλλά επειδή είναι ο πιο mainstream (ΑΞΙΑ) metal δίσκος στην ιστορία, δε χάνετε στίχο. Να τα παραδέχεστε αυτά, κακό δεν κάνει.

Rock 'n' Roll Children

Το να βλέπεις τους Rock ‘n’ Roll Children ζωντανά αποτελεί μια ξεχωριστή εμπειρία. Αν υπάρχει ένα tribute band, που συνιστώ χωρίς δεύτερη σκέψη, είναι αυτό. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά θα σας αναφέρω τους δύο βασικότερους. Είναι καλοί και καταξιωμένοι μουσικοί και γουστάρουν πάρα πολύ αυτό που κάνουν. Ζουν τα κομμάτια, δεν τα παίζουν. Βγαίνουν στην σκηνή και νιώθουν την κάθε νότα, την κάθε στιγμή. Οι “Rock ‘n’ Roll Children” είναι ένα tribute band που σε ταξιδεύει. Τόσο απλά.

Setlist, που ξεκινάει με “Man Οn The Silver Mountain” δεν μπορεί να πάει στραβά, και φυσικά δεν πήγε. Ποιον να πρωτοθαυμάσω; Tο φίλο μου, Νίκο Αναστασιάδη, που τυχαίνει να είναι και ένας από τους αγαπημένους μου Έλληνες drummers; Τη φωνάρα, Γιάννη Παπανικολάου; Tο βιρτουόζο κιθαρίστα, Mανώλη Τσίγκο; Τον Γιώργο Γεωργίου στα πλήκτρα; Ή τον Γιάννη Τσίμα στο μπάσο; Παίκτες που αποτελούν μέλη της ζωντανής ιστορίας της eavy μουσικής στην Ελλάδα. Για αυτό, Γιάννη μου, ερχόμαστε και σας βλέπουμε 15 χρόνια τώρα, μην έχεις απορίες.

Οι Rock 'n' Roll Children μας ταξίδεψαν στον κόσμο του DIo

Οι guests, που παρελαύνουν σε κάθε τους συναυλία, είναι πολλοί και διάφοροι. Βέβαια, η Αναστασία Μπάστα είναι κάτι σαν έκτο μέλος πλέον, κάτι που το καταλάβαμε πάρα πολύ καλά στο “Tarot Woman”, και όχι μόνο. Ένα άλλο feature, που μου αρέσει πολύ, είναι ο τρόπος και η αγάπη που ο Μανώλης προλογίζει κάποια covers. Σου μεταδίδει το μεράκι και τη γνώση του με τέτοιο πάθος, που είναι αδύνατο να μην πάρεις κάτι.

Η βραδιά ήταν πραγματικά υπέροχη και το είπε το χειροκρότημα που χάρισε ο κόσμος στους Rock 'n' Roll Children

Breathless και One Night in The City”, δύο διαμάντια που δεν πίστευα ποτέ πως έπρεπε να ακούσω ζωντανά για να τα ευχαριστηθώ τόσο πολύ. Εντάξει, θα πάμε και στα λαϊκά, όπως σωστά αποκάλεσε ο Γιάννης. Με αυτά μεγαλώσαμε, είναι δυνατόν να λείπουν από μια τέτοια βραδιά τραγούδια, όπως το “Holy Diver”, το “Long Live Rock ‘n’ Roll”, το “Temple of the King” και το “Gates of Babylon”; Οι Rock n Roll Children το ξέρουν, και για αυτό τα περιλαμβάνουν πάντα στο τεράστιο setlist τους.

O πλέον ξεχωριστός guest δεν ήταν άλλος από τον Τάκη Τσαμουρόπουλο (Spitfire), που αποτελεί τον παιδικό ήρωα του Μανώλη, και τον προλόγισε βαθύτατα συγκινημένος. O σπουδαίος αυτός μουσικός έπαιξε και τραγούδησε απροβάριστα το “Rainbow Eyes”, ενώ έμεινε πάνω στην σκηνή να “βοηθήσει” το Γιώργο Μαργαριτόπουλο (Wardrum) να σκίσει ένα “Kill the King”.

Η βραδιά ήταν πραγματικά υπέροχη και, χέστε με εμένα, το είπε το χειροκρότημα του κόσμου. Άποψη μου είναι πως πρέπει να πάτε να τους δείτε οπωσδήποτε. Το Μάιο θα έχουν και πάλι το φιλανθρωπικό, που κάνουν κάθε χρόνο. Πάρτε από νωρίς εισιτήριο, γιατί θα εξαφανιστούν, και πηγαίνετε χωρίς δεύτερη σκέψη. Μιλάμε για top top top tribute band. 

Artist: Morrissey

Album: I Am Not a Dog on a Chain

Label: BMG

Release Date: 20/03/2020

Genre: Indie Rock

Pain: Γιάννης Παπανικολάου (Φωνή), Μανώλης Τσίγκος (Κιθάρα), Γιάννης Τσίμας (Μπάσο), Νίκος Αναστασιάδης (Τύμπανα) Γιώργος Γεωργίου (Πλήκτρα) 

Share.
Exit mobile version