Sonja, Saturday Night Satan, 12/10/2024 @ An Club
Όταν ανακοινώθηκε η συναυλία των Sonja με τους Saturday Night Satan στο An με βρήκα υπέρ το δέον ενθουσιασμένο. Δεν τους είδα την προηγούμενη φορά, ο δίσκος έχει μεγαλώσει ακόμη περισσότερο μέσα μου από το ’22, όλα τέλεια. Δυστυχώς όμως οι συνθήκες δεν ευνόησαν τη διατήρηση όποιου θετικού αισθήματος. Και οι Sonja ήρθαν σε μια εποχή απίστευτης πίεσης. Ήθελα να ανυπομονώ περισσότερο την εβδομάδα πριν τη συναυλία. Αντ’ αυτού κάθε μέρα ήταν όλο και πιο κουραστική. Η άφιξη στο An μισή ώρα πριν το άνοιγμα του venue για το κοινό με βρήκε διαλυμένο από την κούραση. Θα καταφέρει ένα live να το ανατρέψει όλο αυτό; Ακόμα κι όταν την επόμενη μέρα η κούραση θα συνεχιστεί; Χλωμό αλλά ελπίζουμε.
Saturday Night Satan
Σε ένα οικογενειακό σχεδόν κλίμα οι Saturday Night Satan ξεκινούν το σετ τους με ένα κινηματογραφικό intro. Και μετά το σατανικά κεφάτο heavy rock τους κάνει το κοινό να χαλαρώσει κάπως. Γιατί και πιασάρικοι είναι και απείρως μελωδικοί και με tongue-in-cheek βλασφημία. Ένα μίνι Halloween Party δύο εβδομάδες πριν το κανονικό Halloween.
Αν κάτι τους απογειώνει είναι η feelgood διάθεσή τους. Χαίρονται να παίζουν και χαίρονται ακόμα περισσότερο να βλέπουν μέλη του κοινού να τραγουδάνε τους στίχους τους. Με ταπεινότητα και χαβαλέ να ευχαριστούν μετά από κάθε τραγούδι, να καλούν σε παλαμάκια και χοροπηδητά. Τι μένει στο τέλος; Μια κεφάτη εικόνα μιας camp σατανικής ντίσκο με την κοκκινοντυμένη Κατερίνα και τον πενταλφάτο Δημήτρη να ενώνουν δυνάμεις στα μικρόφωνα. Προσωπική αδυναμία όμως, τα giallo πλήκτρα που διάνθιζαν τις συνθέσεις. Και εν τέλει, μια μπάντα που αν αφαιρέσεις τις metal συνθέσεις από το Demons του Lamberto Bava και βάλεις τα κομμάτια τους, δεν αλλάζει τίποτα. Ενδεχομένως να λειτουργήσει και καλύτερα.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Sonja
Το “Loud Arriver” εξακολουθώ να το αγαπώ δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Ένας δίσκος που έχω ζήσει με κάθε δυνατή ανάμνηση συνυφασμένη. Έχω κάνει air guitar μαζί του, τον έχω και ως soundtrack σε κλάμα δύσκολων ψυχικών καταστάσεων. Το έχω ακούσει την ώρα του μπάνιου αλλά και την ώρα του σεξ. Στην Αθήνα και στην επαρχία. Τον ξέρω σχεδόν απέξω σε μια περίοδο που δεν το παθαίνω ούτε με αγαπημένες μπάντες χρόνων.
Ήταν μεγάλη υπόθεση, λοιπόν, να ακούγεται μετά από τόσα βιώματα ζωντανά το “When The Candle Burns Low” και να έχω σε απόσταση αναπνοής μπροστά μου τη Melissa Moore. Της οποίας τα φωνητικά αρχικά ίσα που ακούγονταν, λόγω συστολής. Η κιθάρα της όμως ακουγόταν καταιγιστική όπως στο δίσκο. Το ίδιο και το rhythm section που το ζούσε λες και είναι μέρος του κοινού. Πράγμα το οποίο συνεχίζεται και στο μακάβριο “Moans From The Chapel”. Αυτά δείχνουν να λειτούργησαν σαν απλή προθέρμανση όπως θα φανεί στη συνέχεια. Καθώς στο “Fuck Then Die” οι ταχύτητες ανεβαίνουν και η συμμετοχή του κοινού αυξάνεται. Σταδιακά το όποιο πάγωμα της αρχής αρχίζει να καταρρίπτεται. Η Melissa έχει ένα σαρδόνιο χαμόγελο όσο τραγουδά το νιχιλιστικό ρεφραίν. Γιατί ξέρει τι έπεται.
Και τα πάντα γίνονται ροζ και τα μηχανήματα του καπνού δουλεύουν στο max. Το “Pink Fog” τυγχάνει μιας εξαιρετικής ερμηνείας-κατάθεσης ψυχής όσο η Melissa χωρίς να χάνει riff εξομολογείται τους φόβους της δια μικροφώνου. Είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου; Ναι. Και εξακολουθεί. Ίσως ακόμα περισσότερο μετά τη live εκτέλεσή του. Αλλά για να μην πέσουμε και γιατί ξέρει ότι υπάρχουν και τύποι που γουστάρουν τον “Evil Elvis”, κερνάει ένα “Devil’s Plaything” με τρόπο που ο ίδιος ο Danzig σήμερα δε θα μπορούσε να το παίξει ούτε κατά διάνοια. Ίσως και ποτέ του αλλά ντάξει, ας κάνουμε τα στραβά μάτια.
Aυτό δηλώνει όχι μόνο τεχνική αρτιότητα αλλά γνώση του πώς να χτίσεις το σύνολο του ήχου
Το “Discretion For The Generous” όταν το άκουσα σπίτι μου δε με πολυέπεισε. Το βρήκα κάπως χλιαρό. Αλλά είπαμε, η διάθεσή μου φταίει. Γιατί στην ευφορία του live και μετά από επανακρόαση κατάλαβα ότι είναι ανθεμική κομματάρα που θα τραγουδιέται στα λάιβ τους μέχρι να κλείσουν φωνές. Κι ας έχει τη χιλιοφορεμένη ομοιοκαταληξία Fire/Desire που μας κάνει να λέμε ΟΧΙ ΠΑΛΙ. Οι Sonja έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν ό, τι γουστάρουν όταν γράφουν τέτοια κομμάτια.
Η μεγαλύτερη ατάκα-σύνοψη της βραδιάς συνοψίζεται στο «You want trans action? This is a transaction» που προλόγισε τον πανικό, τις αγκαλιές με αγνώστους και τα φωναχτά sing alongs στο υπερχίτ “Nylon Nights”. Και ενδιάμεσα η δήλωση πυγμής του “Loud Arriver“ το επιβεβαιώνει. Είναι η Βασίλισσα του μέταλ που καταφθάνει με θράσος και θόρυβο. Με κάθε δικαίωμα.
Όμως το φινάλε επιβεβαιώνει το γιατί είναι μεγάλη μουσικός. Όχι μόνο συνθέτις, μουσικός εν γένει. Γιατί το “Déjà vu” των Maiden βρίσκει κόσμο να τραγουδά τους στίχους, να ποζάρει σαν τον Dickinson και να γλεντάει με την ψυχή του. Αλλά το σοκαριστικό έρχεται την ώρα του σόλο. Γιατί με μια μόλις κιθάρα ήταν από τις λίγες φορές που δεν ακουγόταν ένα σόλο και από πίσω ένας αμήχανος συνδυασμός μπάσου-ντραμς να πλαισιώνει. Αυτό είχε όγκο και ακουγόταν σαν τρεις κιθάρες μαζί. Το συζήτησα με ορκισμένους μεηντενάδες φίλους. Μου είπαν ότι ενδεχομένως ούτε οι ίδιοι οι Maiden δε θα το πετύχουν αυτό πλέον. Και αυτό δηλώνει όχι μόνο τεχνική αρτιότητα αλλά γνώση του πώς να χτίσεις το σύνολο του ήχου.
Tο να βλέπεις τους Sonja να διασκευάζουν το “Bridge of Death” των Manowar και το κοινό να το τραγουδάει με σηκωμένα τα Sign of The Hammer ήταν η προσωποποίηση του δέους
Για κλείσιμο μια διασκευή που δεν περίμενα ότι θα ζήσω με τέτοιο πάθος. Που αν κάποιος τσούχτηκε όταν έμαθε για αυτό επειδή το βρήκε «ιερόσυλο» τότε χαίρομαι που τσούχτηκε και μακάρι να τσούζεται διαρκώς. Για όσους ήμασταν εκεί, για όσους το έζησαν τις προηγούμενες φορές και ημέρες, για όσους εν γένει δεν κουβαλούν κοινωνικά και μουσικά κόμπλεξ, το να βλέπεις τους Sonja να διασκευάζουν το “Bridge of Death” των Manowar, να το κάνουν δικό τους και το κοινό να το τραγουδάει με σηκωμένα τα Sign of The Hammer ήταν η προσωποποίηση του δέους. Και επίσης μια δήλωση από πλευράς Melissa: ότι ο λόγος που γράφει τις μουσικάρες της είναι το ότι δεν αρνήθηκε τις καταβολές της και δε σταματά να τις αγαπά και να τις μελετά. Και της αξίζει να το λέει και να ακούει ιαχές από κάτω.
Η όποια κούραση έφυγε, το κουράγιο επανήλθε. Ό, τι βρέξει ας κατεβάσει. Εδώ είμαστε κι εδώ είναι. Αναζωογονητικό το να φεύγεις από ένα venue και να μη θυμάσαι την ίδια σου την κούραση. Και μακάρι να μας το υπενθυμίσουν ζωντανά πολλές φορές ακόμα. Και σύντομα.