Θα είμαι ειλικρινής, δεν ακούω soul. Ως εκ τούτου, όταν μου είπαν «πήγαινε στο Floyd και πες μας για τον Curtis Harding», ήμουν ήδη προκατειλημμένη: «παίχτε punk». Έκανα λάθος;
Δαφνομήλη Δανάη
Συντάκτρια
Σεφέρου Αλίκη
Φωτογράφος
Πρώτον, kudos στον κόσμο που, σε μια εποχή χωρίς ψυχή, αντιστέκεται, επιλέγοντας να αφιερώσει τη φθινοπωρινή Πέμπτη του σε μουσική που υποστηρίζει την ύπαρξη ψυχής ή έστω την αναζήτησή της. Το Floyd είχε ήδη ουρά από τις 21:30 που καταφτάσαμε. Ως πρώτη μούρη σε συναυλιακούς χώρους (τον χειμώνα, που ο ήλιος δεν με κατασπαράζει), φίλε αναγνώστη, έχω αναπτύξει την κατάλληλη τεχνική εύρεσης της κατάλληλης θέσης. Αν θέλεις να νιώσεις το live, πήγαινε στην αρένα και λίγο μπροστά. Aν είσαι εκεί για να πεταρίσεις βλεφαρίδα στον μπασίστα, κάτσε στα κάγκελα. Αν είσαι μυστηριώδης νουάρ χαρακτήρας με με συχνή έπειξη προς WC, κάτσε πίσω. Αν θες να δεις και τον κόσμο και το live και τον μπασίστα, τότε η σωστή καβάτζα είναι τα κάγκελα μπροστά και στην άκρη.
Ε λοιπόν το κοινό είχε τα πάντα και τους πάντες. Αν έβαζα έναν τίτλο θα ήταν «Εσπαντρίγιες, μπαντάνες και εμπριμέ». Αυτή η παρατήρηση του τι κόσμο μαζεύει ο εκάστοτε καλλιτέχνης σημαίνει πολλά για τον ίδιο. Η χαρά των joyful χρωμάτων και μοτίβων τόσο σε υφάσματα όσο και σε πρόσωπα ήρθε και κούμπωσε γάντι με την μπάντα που φάνηκε στην σκηνή ακριβώς στις 22:00 όπως αναμενόταν. Σαφώς ήταν και οι ίδιοι fashionistas. Ιδιαίτερη μνεία στον drummer που είχε την γλυκιά αίγλη των early ‘80s.
Από τον Curtis Harding και την μπάντα του άκουσα τα πιο όμορφα groove που έχω ακούσει live
Παρότι ο ήχος μας την «έκανε» λίγο στην αρχή, ο κόσμος ήταν εκεί, ήταν ζεστός, μέσα στα εμπριμέ του να χορεύει το “Need My Baby” (aren’t we all, κύριε Harding;) και να υποστηρίζει ότι η 12η Σεπτεμβρίου μπορεί να μοιάζει με 3 Ιουλίου αν είσαι αρκετά funk.
Προτιμώ τα live όπου υπάρχει επικοινωνία μεταξύ σκηνής και αρένας. Για αυτό, τα χειμερινά είναι πάντα ανώτερα. Η φύση του χώρου το επιτρέπει. Επικοινωνία υπήρχε, περισσότερο από το κοινό που μάλλον δεν εξέλαβε ότι ο Curtis ψιλοβαριόταν (προτού με κρίνετε φέρνω ως τεκμήριο το ότι skipαρε τουλάχιστον δύο τραγούδια του setlist). Αυτό αποδεικνύει ότι αν περνάς καλά, αρκεί να περνούν καλά ο ντράμερ και ο μπασίστας (και η παρέα δίπλα σου). Και περνούσαν όλοι καλά, εκτός από τον Curtis who was hurting. Ίσως γιατί χρειαζόταν την αγάπη μας; Ακούγεται το “Need Your Love Baby” (aren’t we all, κύριε Harding μου ξανά) και τα εμπριμέ και οι μπαντάνες έφυγαν πάλι στον αέρα.
Από εκεί λοιπόν πηδήσαμε στο encore. Αλήθεια πρέπει να σταματήσουν να το κάνουν αυτό οι μπάντες. Το ξέρω ότι θα βγεις. Ας μην κάνουμε την σχέση μας πιο δύσκολη από όσο είναι. Δεν σε θεωρώ δεδομένο αλλά μην μου κάνεις κόνξες. Εκεί λοιπόν, άκουσα τα πιο όμορφα groove που έχω ακούσει live. Σε αυτό η μπάντα του Curtis Harding δεν συγκρίνεται. Κάπου εκεί καταλαβαίνω γιατί η soul λέγεται soul. Σου δίνει την ευκαιρία να ξεφύγεις λίγο από το παίζω με μία κονσόλα και να βιώσεις την αλλαγή από την κιθάρα στο ντέφι.
Αν για εσένα ήταν η συναυλία του αιώνα, τότε ήταν
Ακριβώς μία ώρα και δέκα λεπτά μετά την έναρξη, η συναυλία τελειώνει με τον Curtis να μας χαιρετά, το κοινό να περιμένει δεύτερο encore (συμβουλή ως πρώτη μούρη σε συναυλιακούς χώρους: αν φύγουν δεύτερη φορά τότε δεν γυρνάνε ποτέ ξανά) και τον μπασίστα να πετά την πένα του στον κόσμο. Α ναι, δεν σας το είπα πιο πάνω. Καλή καβάτζα για να κρατήσεις πράγματα του αγαπημένου σου μουσικού είναι και το κέντρο, 3-4 σειρές πίσω από τα κάγκελα.
Φεύγοντας, σκεφτόμουν τι θα γράψω σήμερα. Άκουσα δύο κορίτσια πίσω μου να λένε «συναυλιάρα, συναυλιάρα»! Και είχαν δίκιο, στο τέλος της ημέρας, κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλει το βίωμά του. Αν για εσένα ήταν η συναυλία του αιώνα, τότε ήταν. Εγώ, που είμαι punk και όχι funk, θα ξαναπήγαινα! Επειδή ένιωσα όμορφα με τον κόσμο που πέρναγε καλά με τα εμπριμέ του. Αυτό είναι το σπουδαίο στα χειμερινά live που ξεκινούν σιγά-σιγά. Είσαι τόσο κοντά με τον άλλον, που θέλοντας και μη, θα περάσεις καλά. Η μουσική έχει τη δύναμη να συνδέει ανθρώπους και να αγγίζει βαθιά τις καρδιές τους.
