Από την τελευταία κυκλοφορία των Dropkick Murphys δεν έχει περάσει πολύς καιρός, νομίζω ήταν φθινόπωρο του ‘22. Εκείνη την περίοδο η μπάντα από την Βοστόνη, έβαλε μπροστά μία τεράστια ιδέα: να μελοποιήσει στίχους του Woody Guthrie. Είχα την ευκαιρία τότε, όταν δηλαδή άκουσα το “This Machine Still Kills Fascists”, να υπενθυμίσω κάποια πράγματα για τον Guthrie. Λες και το ήξερα, έγραφα πως εκείνη η κυκλοφορία ήταν ότι πιο ελάχιστο σε σχέση με το συνολικό μέγεθος του έργου του. Αν και τώρα πια μου φαίνεται λογικό, δεν θα μπορούσα να προβλέψω με σιγουριά ότι εκείνη η προσπάθεια, θα είχε συνέχεια 9 μήνες αργότερα.

Όταν οι Dropkick Murphys πήγαν στην Οκλαχόμα για τις ηχογραφήσεις, δεν περιορίστηκαν στις 10 συνθέσεις του τελευταίου full length

Είναι πλέον ξεκάθαρο, όταν οι Dropkick Murphys πήγαν στην Οκλαχόμα για τις ηχογραφήσεις, δεν περιορίστηκαν στις 10 συνθέσεις του τελευταίου full length. Ο αριθμός τους είναι τουλάχιστον διπλάσιος, ο καιρός θα δείξει αν θα αυξηθεί κι άλλο. Από αυτό το μουσικό “πλεόνασμα” προέκυψε το “Okemah Rising”, το 12ο album των Dropkick Murphys, που κυκλοφόρησε στα μέσα του Μάη. Έχω μια ελπίδα ότι θα μπορέσετε να βρείτε εκείνη την κριτική, μιλάω φυσικά για το “This Machine Still Kills Fascists”. Επειδή όμως η ελπίδα δεν είναι ένα μέγεθος που μπορείς εύκολα να ποντάρεις, δεν γίνεται να μην αναφερθώ ξανά στον Woody Guthrie. Εξαιτίας του γίνεται όλη αυτή η “φασαρία” στην τελική.

Ο Woody Guthrie γεννήθηκε στην Okemah της Οκλαχόμα, το καλοκαίρι του 1912. Κρατάει μία κιθάρα στα χέρια, από την πρώτη στιγμή που η μητέρα του είχε την δυνατότητα να την αγοράσει. Αποδέχεται γρήγορα ότι η ήσυχη ζωή δεν είναι μέσα στις επιλογές του και αποφασίζει στα μέσα του ‘30, να αφήσει την γυναίκα και τα παιδιά του στο Τέξας και να μεταναστεύσει δυτικά. Ο προορισμός είναι η Καλιφόρνια και φυσικά δεν είναι μόνος.

Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν εκατοντάδες χιλιάδες εσωτερικοί μετανάστες, θύματα μιας μακρόχρονης οικολογικής καταστροφής που ονομάστηκε περίοδος του Dust Bowl. Έπληξε κυρίως τα μεσοδυτικά των ΗΠΑ και δημιούργησε πλήθη εξαθλιωμένων αγροτών, που αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στις μεγάλες πόλεις για να εργαστούν. Η περίοδος του Dust Bowl ήταν επίσης η κεντρική ιδέα στα “Σταφύλια της Οργής” του John Steinbeck, με τον οποίο ο Guthrie έγινε αργότερα φίλος.

Ο Woody Guthrie περιγράφει τις εμπειρίες του με απλά λόγια και “ευθεία” προσέγγιση, ακόμη κι όταν οι στίχοι του είναι βαθιά πολιτικοποιημένοι

Το “Dust Bowl Ballads”, το πρώτο album του Woody Guthrie που κυκλοφόρησε αρκετά αργότερα, είναι κάτι σαν άτυπο soundtrack αυτής της μαζικής μετακίνησης. Στους στίχους, περιγράφεται η καθημερινότητα του Ανθρώπου που έχει χάσει τα πάντα και ξεκινά ένα ταξίδι που μοιάζει να μην έχει επιστροφή. Ξεκινά “οπλισμένος” μόνο με αντιφάσεις, που “γεννήθηκαν” από την “σύγκρουση” της απεριόριστης ελπίδας με την απόλυτη αβεβαιότητα.

Αυτός είναι ο τρόπος του Guthrie και στην πορεία της ζωής του δεν αλλάζει ιδιαίτερα. Μπαίνει στην μουσική τραγουδώντας τις εμπειρίες του με απλά λόγια και “ευθεία” προσέγγιση, ακόμη κι όταν οι στίχοι του είναι βαθιά πολιτικοποιημένοι. Mένει σε αυτό το “μονοπάτι” πεισματικά και κάπως έτσι κατάφερε να μετατραπεί, σε έναν από τους σημαντικότερους “εκπροσώπους” της βορειοαμερικάνικης folk.

Στην Καλιφόρνια, ψάχνει τις αιτίες για τις εικόνες δυστυχίας που αντίκρυσε και πιστεύει πως κάτι βρήκε, όταν το 1936 οργανώνεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ. Προπαγανδίζει τις σοσιαλιστικές ιδέες μέσα από το ραδιόφωνο και φυσικά απολύεται το 1939, όταν το περιβάλλον αρχίζει να γίνεται πια εχθρικό. Μετά από μια σύντομη επιστροφή στο Τέξας, η Νέα Υόρκη γίνεται ο επόμενος σταθμός.

Το Ballads of Sacco & Vanzetti του Woody Guthrie μαρτυρά με ειλικρίνεια την πολιτική στροφή του Guthrie χάρη στη βοήθεια του Will Geer

Με την βοήθεια του Will Geer, μαθαίνει για τον αναρχοσυνδικαλισμό και γράφει στίχους ασταμάτητα. Καλεί τους προλετάριους να οργανωθούν στο WWI (Industrial Workers of the World) και συνθέτει κομμάτια όπως το “This Land is Your Land”. Η κυκλοφορία του “Ballads of Sacco & Vanzetti” το 1960, περιέχει ηχογραφήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του ‘40 και θα “μαρτυρήσει” με ειλικρίνεια αυτή την πολιτική “στροφή”.

Το καλοκαίρι του ‘44, μέσα στην έξαρση του αντιφασιστικού αγώνα, φεύγει με τον αμερικανικό στρατό προς την Ευρώπη. Η περίοδος μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι η πιο παραγωγική στιχουργικά για τον Guthrie. Γεμίζει “τετράδια” χωρίς να συνθέτει ιδιαίτερα. Όλα τα “χτυπήματα” όμως συνήθως έρχονται μαζί. Πρώτα ο αλκοολισμός και η σχιζοφρένεια, μετά η διάγνωση της ανίατης νόσου του Huntington. Ακολουθούν οι πολιτικές διώξεις στο όνομα του “μακαρθισμού”, που δημιουργούν ασφυκτικές συνθήκες.

Η Nora Lee Guthrie, επέλεξε προσεκτικά μέσα από τα “τετράδια” του πατέρα της, το υλικό που “δανείστηκαν” οι Dropkick Murphys για τα 2 τελευταία albums

Αν και η οικογένεια του ζητά να επιστρέψει στο Τέξας, εκείνος το αποφεύγει γιατί πιστεύει πως αποτελεί κίνδυνο για τα παιδιά του. Η απόφαση αυτή τον αποξενώνει και όσο περνάει ο καιρός, η υγεία του χειροτερεύει. Η νόσος τον εμποδίζει πια να παίξει κιθάρα. Αργότερα εξαιτίας της, δεν μπορεί να κινηθεί ή να μιλήσει και επικοινωνεί μόνο με τα μάτια. Ίσα που προλαβαίνει στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 να γνωρίσει τον Bob Dylan, όταν εκείνος τον επισκέφτηκε στο νοσοκομείο. Ο Dylan του οφείλει τα μέγιστα και τον βοηθάει να καταλάβει, πόσο καθοριστικό ήταν το έργο του για την Αναβίωση της βορειοαμερικάνικης folk, στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60. Τον Οκτώβρη του 1967 και σε ηλικία 55 ετών, ο Woody Guthrie αφήνει τον μάταιο τούτο κόσμο και ταυτόχρονα, μια τεράστια μουσική και κινηματική παρακαταθήκη.

Αναφέρομαι στα “τετράδια” του Woody Guthrie, γιατί μέσα από αυτά η κόρη του Nora, επέλεξε προσεκτικά το υλικό που στη συνέχεια “δανείστηκε” ο Ken Casey για τα “This Machine…” και “Okemah Rising”. Στα 2 αυτά albums θα βρείτε καθημερινές, προσωπικές ιστορίες και σε κάποιες από αυτές, ίσως να αναγνωρίσετε τους εαυτούς σας. Θα ακούσετε σκληρές αλήθειες χωρίς προσχήματα αλλά και τρυφερές κουβέντες, που “μαλακώνουν” τον πόνο.

Θα διαβάσετε ποίηση ανοιχτά προπαγανδιστική και θα ακούσετε αντιφασιστικά προτάγματα. Σίγουρα υπάρχουν και 2 ή 3 κομμάτια που “εξυμνούν” την παρανομία ή αποδέχονται κάποιες μορφές βίας. Η δουλειά που είχε να κάνει η Nora Lee Guthrie δεν ήταν εύκολη. Προσπάθησε όμως και κατάφερε, οι επιλογές της να καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα της έκφρασης του πατέρα της. Ήταν μια διαδικασία από εκείνες, που προκαλούν έναν δυνατό αλλά “ευχάριστο” πονοκέφαλο, αφού οι σκέψεις του εκτείνονται στο άπειρο και σχεδόν όλες αξίζουν να γίνουν τραγούδια.

Χάρη στην μουσική “καταγωγή” τους, οι Dropkick Murphys είναι εξοικειωμένοι με το ακουστικό στοιχείο, που χρειάστηκε το “Okemah Rising” για να πραγματοποιηθεί

Από την άλλη, ούτε οι Dropkick Murphys είχαν να πραγματοποιήσουν κάποιον ανέμελο “περίπατο”. Αρχικά, χρειάστηκε να “ξεχάσουν” τον “ηλεκτρισμό”. Μετά να παραμερίσουν σε ένα μικρό βαθμό, τους ήχους της ιρλανδικής folk και σε μεγαλύτερο βαθμό, το κέλτικο τούπα-τούπα με το οποίο μας “βομβαρδίζουν” εδώ και 25 χρόνια. Όλα έγιναν για χάρη ενός παραδοσιακού ήχου με βαθιές “ρίζες” στην βόρεια Αμερική, που φάνηκε να ταιριάζει περισσότερο στην ποίηση. Ίσως και οι ίδιοι να το είδαν σαν κάποιο “στοίχημα”, ποιος ξέρει;

Φυσικά η μουσική καταγωγή τους, περιέχει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου το ακουστικό στοιχείο, συνεπώς δεν ψαρεύουν σε “θολά” νερά, είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Θα το διαπιστώσετε κι εσείς κατά την ακρόαση, δεν θα αμφιβάλλετε ούτε μια στιγμή ότι ακούτε τους Dropkick Murphys. Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο project είχε τα ρίσκα του, όπως γίνεται με κάθε είδους πειραματισμό. Ας μην υποτιμάμε το ενδεχόμενο άγχος, που προκαλεί η μελοποίηση ενός έργου που είναι ταυτόχρονα καλλιτεχνικό, λαογραφικό και πολιτικά στρατευμένο.

Το “My Eyes Are Gonna Shine” είναι ένα 2λεπτο, “πιασάρικο” κομμάτι ιρλανδικής folk με ωραιότατο ακορντεόν, πανηγυρτζίδικα τύμπανα και μάλλον ακούγεται αισιόδοξο. Ακούγεται έτσι γιατί αναφέρεται σε ένα καλύτερο μέλλον κι αυτό το τοποθετεί στην “σφαίρα” των ονείρων. Είναι όμως συνειδητοποιημένο και δεν εθελοτυφλεί. Οι στίχοι είναι σε πρώτο πρόσωπο, αλλά μοιάζει να γράφτηκε για να το τραγουδάει ένα πλήθος, που ψάχνει κοινό παρονομαστή. “When my working folks take power / My eyes are gonna shine”. Οι Dropkick Murphys δεν αφήνουν πολλά περιθώρια, μπαίνουν στην ουσία με το καλημέρα. Αλληλεγγύη ή Τίποτα. Η πίστη προς τα εργατικά σωματεία δεν αποτελεί έκπληξη. Άλλωστε, η στενή σχέση τους με το AFL–CIO (American Federation of Labor and Congress of Industrial Organizations), ήταν πάντοτε φανερή.

Το “Okemah Rising” είναι για Εκείνους και Εκείνες, που σύμφωνα με ένα άδικο και απάνθρωπο συμβόλαιο “ζωής”, υπάρχουν μόνο για να δουλεύουν

Το “Gotta Get to Peekskill” είναι το δεύτερο teaser single του “Okemah Rising”. Ο ρυθμός του είναι για μπλεξίματα, γενικά βοηθάει να “ανέβουν” λίγο οι παλμοί. Είναι τόσο folk punk, που οι Dropkick Murphys ζορίστηκαν και κάλεσαν για βοήθεια τους Violent Femmes. Επίσης, οι στίχοι του έχουν μπόλικο παρασκήνιο. Γράφτηκε μετά από μία συναυλία του Paul Leroy Robeson το 1949, που η διεξαγωγή της καθυστέρησε μια εβδομάδα, αφού είχε προγραμματιστεί στον απόηχο μιας κινητοποίησης της Κου Κλουξ Κλαν. Ο Guthrie μεταφέρει με δικά του λόγια, την “συνάντηση” που προηγήθηκε και προκάλεσε την αναβολή της. “Eight days ago those Ku Kluxes come/ Beatin’ folks around and drink a sip of blood/ When Paul sings tomorrow those goon-thugs will try/ I gotta get to Peekskill, break a leg or diе.” Είναι δίκαιο να αμύνεσαι και να μην αποφεύγεις την σύγκρουση, ακόμα κι όταν φοβάσαι.

Έχω αδυναμία στον ήχο του banjo και όταν συνοδεύει άσματα όπως το “Watchin the World Go By”, η αδυναμία αυτή ενισχύεται. Είναι μία μίξη irish folk με λίγο western και θυμίζει The Pogues. Γι’ αυτό είναι και το πρώτο κομμάτι που με εκανε να χαμογελάσω. Είναι για Εκείνον και Εκείνη που ζει για να δουλεύει, που έφτιαξε σχεδόν ό,τι φτιάχνεται, αλλά δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Ένα άδικο και καταστροφικά παράλογο συμβόλαιο “ζωής”. Είναι για τον εργάτη του σιδηροδρόμου που δεν μπορεί να ταξιδέψει με το τρένο, ακόμα κι αν αυτός έφτιαξε τις ράγες. Για την εργάτρια της υφαντουργίας που έραψε ένα φόρεμα, που δεν προορίζεται για την ίδια. Για Αυτές και Αυτούς που δημιούργησαν από το Τίποτα έναν κόσμο, στον οποίο δεν έχουν πρόσβαση.

Οι στίχοι του Woody Guthrie είναι ένα απλοϊκό, χαρακτηριστικό παράδειγμα διαλεκτικής θεωρίας

Κάποιες στιγμές το μόνο που χρειάζεται, ίσως να είναι ένας “ατσούμπαλος” χορός. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη όταν ακούς το “I Know How It Feels”, το πρώτο single που επέλεξαν να κοινοποιήσουν οι Dropkick Murphys, περίπου 2 μήνες πριν την κυκλοφορία του “Okemah Rising”. Γνήσιο και τίμιο folk punk, ένα δυνατό 3λεπτο που σε σηκώνει από τον καναπέ σου. Εδώ οι στίχοι απευθύνονται περισσότερο σε έναν φίλο, παρά σε έναν συνάδελφο ή έναν συναγωνιστή. Ένα απλοϊκό, χαρακτηριστικό παράδειγμα διαλεκτικής θεωρίας.

Ο Woody Guthrie δεν ήταν ματσωμένος, ήταν δικό μας παιδί. Ήξερε από πρώτο “χέρι” την ψυχολογία ενός ανθρώπου που βρίσκεται μακριά από το σπίτι του και ψάχνει συνεχώς τις άδειες τσέπες του, με την πεποίθηση ότι η τελευταία μπορεί να περιέχει κάποιο θαύμα. Ξέρει ότι η ανεργία φέρνει απλήρωτους λογαριασμούς και ότι αυτοί φέρνουν την έξωση και την αστεγία. Έχει δει με τα μάτια του να χάνονται ζωές μέσα στο κρύο και την ανέχεια. Καταλαβαίνει ακόμα και τον λόγο που η απελπισία, αναγκάζει κάποιον να απευθυνθεί στον Θεό, Αυτόν που ποτέ δεν ανταποκρίνεται. Όλα τα παραπάνω είναι λόγοι για να στραφεί στο σωματείο. Εκεί μόνο θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι, να σταθεί ξανά στα πόδια του.

Στο “Hear the Curfew Blowin” η φυσαρμόνικα “μιμείται” τον ήχο σειρήνας, σαν να “κηρύσσει” την έναρξη της απαγόρευσης κυκλοφορίας

Ένας συνειδητοποιημένος προλετάριος, δεν αποδέχεται την έννοια των συνόρων, ούτε κατανοεί την ύπαρξη τους. Η συνοριακή γραμμή χωρίζει τους ανθρώπους και δημιουργεί φανταστικούς εχθρούς. Σε μια κοινωνία που νοσεί, η “παραβίαση” της σημαίνει μόνο πόλεμο και δυστυχία. Αυτό είναι το κεντρικό μήνυμα του “Rippin Up the Boundary Line”. Μαζί με τον Jesse Ahern, οι Dropkick Murphys κάνουν μια κοφτή “ντρίμπλα”, με ένα γνήσιο americana folk κομμάτι. Φανταστείτε τους παλιούς Calexico με περισσότερο τσαγανό. Η rockabilly χροιά του Ahern είναι εξαιρετική και οι στίχοι του Guthrie θρασύτατοι. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: “The finest of jobs that I evеr did find / was cutting down the boundary line”.

Πήραμε κι εμείς μια ιδέα από το τι σημαίνει απαγόρευση κυκλοφορίας. Ζήσαμε ακόμα μία από εκείνες τις καταστάσεις, που πιστεύαμε ότι ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα, μπορούμε να κατανοήσουμε πιο εύκολα τη εικόνα που περιγράφουν οι Dropkick Murphys στο “Hear the Curfew Blowin”. Η διαφορά είναι ότι στα μέρη μας, οι άντρες του “σερίφη” δεν έρχονται με άλογα, αλλά με μηχανάκια. “The Sheriff’s men, boys / They’re on my tail in the midnight wind / Hear the curfew blow”. Σε ακόμα μία country folk σύνθεση, η φυσαρμόνικα “μιμείται” τον ήχο της προειδοποιητικής σειρήνας, που σε καλεί να γυρίσεις στο σπίτι. Η δυστοπική ατμόσφαιρα είναι έντονη, τα φωνητικά σε στοιχειώνουν. Woody, αδερφέ μου, σε αγαπάω. Μέχρι στιγμής, είναι το αγαπημένο μου.

Το "Bring It Home" ανεβάζει ξανά τους τόνους με λίγο outlaw country, το στοιχείο της Jaime Wyatt, που συμμετέχει στις κιθάρες και τα φωνητικά

Το “Bring It Home” ανεβάζει ξανά τους τόνους με λίγο outlaw country, το στοιχείο της Jaime Wyatt, που συμμετέχει στις κιθάρες και τα φωνητικά. Όπως στο “This Machine…” έτσι και στο “Okemah Rising, δεν θα μπορούσε να λείπει η ιστορία ενός ανδρόγυνου. Στο “Never Git Drunk No More” του προηγούμενου album, ο άντρας είναι αλκοολικός και η σύζυγος προσπαθεί με παροιμιώδη ψυχραιμία, να του εξηγήσει την σοβαρότητα μιας προβληματικής κατάστασης.

Στο “Bring It Home”, ο σύζυγος είναι άπιστος κατ’ εξακολούθηση. Κάθε φορά που αφήνει την ερωμένη του και γυρίζει σπίτι, φέρνει στην γυναίκα του μια ηλεκτρική συσκευή. Μια τοστιέρα, ένα πλυντήριο, μια καφετιέρα, μέχρι και mixer έφερε ο τύπος για να την αποπροσανατολίσει. Το μόνο που καταφέρνει με κάθε “δώρο”, είναι να επιβάλλει στην σύντροφο τον ρόλο της νοικοκυράς, που ανέχεται τα πάντα σιωπηλά. Ο τύπος είναι για πέταμα.

Το “When I Was A Little Boy” είναι μία γλυκόπικρη, folk μπαλάντα. Είναι “γλυκό”, γιατί μιλάει για την αθωότητα της καρδιάς ενός πιτσιρικά και είναι πικρό, γιατί τον προειδοποιεί για την επιβίωση σε μια κοινωνία ανθρωποφαγική. Η μουσική του θυμίζει νανούρισμα, σίγουρα οι Dropkick Murphys θέλουν να αμβλύνουν κάπως την δυσαρέσκεια, που προκαλεί η αλήθεια των στίχων. Ο Guthrie ίσως να απευθύνεται και στα παιδιά του. Τους λέει να μορφωθούν και να μάθουν να είναι δυνατοί άνθρωποι. Πριν από οτιδήποτε όμως, τους συμβουλεύει να μάθουν να αγωνίζονται. “You’ll have to throw some rocks / and you’ll have to learn to run / But you’ll have to study fightin’ / study fightin’ most of all”.

Το “Okemah Rising” είναι ένα μουσικό μανιφέστο, από την πρώτη μέχρι την τελευταία του νότα

“Run Hitler, run, we’re coming to get you…”. Παραλίγο να ξεκινήσω από το τέλος όταν άκουσα αυτό το κομμάτι. Ίσως να πίστευα ότι με αυτόν τον τρόπο, θα δείξω πιο καθαρά τις προθέσεις του “Okemah Rising”. Φυσικά δεν ήταν απαραίτητο, οι Dropkick Murphys φρόντισαν ώστε το album να είναι ένα μουσικό μανιφέστο, από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα. Στο “This Machine…” υπάρχει το “Dig A Hole”, εδώ θα βρείτε το “Run Hitler Run”. Ένα επιθετικό country folk κομμάτι με punk ψυχή και “θυμωμένη” φυσαρμόνικα.

Ο Χίτλερ μπορεί να έπαιξε τον κόσμο στα χαρτιά και μάλλον τα πήγε καλύτερα από τον Μουσολίνι. Ίσως τα τσιράκια του να νόμιζαν πως είναι σκληροί και πως ό,τι κι αν κάνουν, πάντα θα παραμένουν αλώβητοι. Σύμφωνα με τον Guthrie, ένα πολυβόλο είναι αρκετό. Με αυτό θα φτιάξει μία “μελωδία” και θα την τραγουδάει στον Αδόλφο, για μια ολόκληρη νύχτα. Εκτός κι αν αυτός φυσικά αρχίσει να τρέχει, με την μάταιη ελπίδα ότι δεν θα έχει την τύχη του Μπενίτο.

Για την ακουστική έκδοση του “I’m Shipping Up to Boston”, τι να γράψω ακριβώς; Όλοι και όλες μπορείτε να φανταστείτε πως θα ακούγεται. Η διακριτική παρουσία κρουστών, δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την δύναμη που ασκεί η αυθεντική εκτέλεση. Ο συνδυασμός βιολιού και φυσαρμόνικας είναι θαυμάσιος. Τα φωνητικά ίσως να είναι καλύτερα σε αυτήν την εκδοχή.

Σύμφωνα με τον Casey, “πολλοί άνθρωποι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι στίχοι γράφτηκαν από τον Woody Guthrie. Για εμάς, είναι σημαντικό το γεγονός ότι συμπεριλαμβάνεται στο album”. Χωρίς αμφιβολία, το “I’m Shipping Up to Boston” είναι το κομμάτι που “στερέωσε” την μπάντα στην παγκόσμια σκηνή. Οι Dropkick Murphys το γνωρίζουν και οι δύο τελευταίες τους κυκλοφορίες, είναι ο απαραίτητος “φόρος τιμής” στον τραγουδοποιό. Έχω την υποψία ότι ίσως να αποδίδεται και λίγο καθυστερημένα.

Χωρίς τις μεγάλες ιδέες, το “Okemah Rising” των Dropkick Murphys θα ήταν άψυχο και ανούσιο

Ακόμα κι αν εκφράζει την σκληρή πραγματικότητα, το “Okemah Rising” στον “πυρήνα” του, είναι ένα album αφιερωμένο στην χαρά της ζωής και στην θέληση για ελευθερία. Χρειαζόταν προσεκτική μεταχείριση, αλλά όχι στον βαθμό που θα “χαλάσει” τις καρδιές των δημιουργών του. Πριν από οτιδήποτε όμως, η πραγματοποίηση του απαιτούσε μουσικούς, που δεν διαχωρίζουν την τέχνη τους από τους κοινωνικούς αγώνες. Συνεπώς, ο γνωστός-άγνωστος “ισαποστασάκιας”, αυτή η φιλελέδικη καρικατούρα που “αποφορτίζει” κάθε σημαντική έννοια, δεν μπορεί καν να το πλησιάσει, πόσο μάλλον να το “αγγίξει”.

Ευτυχώς, η τέχνη για τον “βάρδο της Οκλαχόμα” δεν ήταν αυτοσκοπός και δεν γράφεται με κεφαλαίο. Ο άνθρωπος έκανε πολιτική, απλά την έκανε μέσα από τραγούδια, όχι μέσα από αναλύσεις σε αμφιθέατρα ή πάνω σε κάποιο βουλευτικό έδρανο. Στο μυαλό του, η μουσική είναι ένα ακόμα μέσο για να έρθει ο κόσμος “ανάποδα”, όπως θα έλεγε κι ο Eduardo Galeano.

Τα λόγια του Woody Guthrie απέχουν πολύ από το “ανυπέρβλητο δέος”, που δήθεν προκαλεί η ελιτίστικη και πομπώδης καλλιτεχνική έκφραση

Τα λόγια του Woody Guthrie απέχουν πολύ από το “ανυπέρβλητο δέος”, που δήθεν προκαλεί η ελιτίστικη και πομπώδης καλλιτεχνική έκφραση. Η έμπνευση που δημιουργεί η ποίηση του είναι ένας “μονόδρομος”, χωρίς πολλές “λακκούβες”. Κάθε ρίμα μοιάζει με “πέτρα” και οι πέτρες είναι γενικώς απλοϊκές, δεν είναι δύσκολες να τις κατανοήσεις. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις με αυτές δύναμη, ταυτόχρονα όμως ίσως χρειαστεί να τις διαχειριστείς με κάποια τέχνη.

Με την δύναμη αυτή μπορείς να φέρεις καταστροφή, με την τέχνη αργότερα θα “χτίσεις” πάνω στα συντρίμμια που άφησες. Χωρίς οργάνωση και σκοπό όμως, μένουν μόνο τα λόγια. Κάπως έτσι προχωράει ο κόσμος και υπάρχουν ακόμα ευτυχώς, αρκετές μπάντες που το αντιλαμβάνονται. Μία από αυτές είναι σίγουρα οι Dropkick Murphys, αφού γνωρίζουν ότι το “Okemah Rising” χωρίς τις μεγάλες ιδέες, θα ήταν άψυχο και ανούσιο. Καλή ακρόαση και καλή δύναμη, γιατί έρχονται ακόμη πιο δύσκολα.

Info ⓘ

Artist: Sober On Tuxedos

Album: Good Intentions

Label: Heaven Music

Release Date: 11/12/2020

Genre: Nu Metal, Metalcore

Info

Artist: Dropkick Murphys

Album: Okemah Rising

Label: Dummy Luck Music

Release Date: 12/05/2023

Genre: Acoustic Folk, Folk Punk, Irish Folk

Okemah Rising tracklist

1. My Eyes Are Gonna Shine

2. Gotta Get To Peekskill (feat. Violent Femmes)

3. Watchin The World Go By

4. I Know How It Feels

5. Rippin Up The Boundary Line (feat. Jesse Ahern)

6. Hear The Curfew Blowin

7. Bring It Home (feat. Jaime Wyatt)

8. When I Was A Little Boy (feat. Jaime Wyatt)

9. Run Hitler Run

10. I’m Shipping Up To Boston (Tulsa Version)

Personnel

Producer: Ted Hutt

Dropkick Murphys: Tim Brennan (Κιθάρα, ακορντεόν, φωνή), Ken Casey (Φωνή), Jeff DaRosa (Μπάντζο, μαντολίνο, ακουστική κιθάρα, φωνή), Matt Kelly (Τύμπανα, κρουστά, φωνή), James Lynch (Κιθάρα, φωνή)

Additional Musicians: Cole Quest (Κιθάρα Dobro, φωνή)

Follow Dropkick Murphys