Φωτογραφίες: C. Alossi
Ejekt Festival 2023: Florence and the Machine, The Editors, 02/07/2023 @Πλατεία Νερού | Live Report
Η Πλατεία Νερού θύμιζε περισσότερο με έναν απέραντο κήπο γεμάτο ηλίανθους και τριαντάφυλλα σε ποικίλα χρώματα, παρά χώρο συναυλίας. Ο λόγος; Μα φυσικά η εμφάνιση που θα ακολουθούσε, αυτή των Florence And The Machine. Το ύφος της Florence Welch δεν άφησε περιθώρια άλλων επιλογών στους φαν της. Η bohemian αισθητική κοσμούσε την Πλατεία, με εντυπωσιακά μακιγιάζ, φορέματα και κορδέλες και στεφάνια, στολισμένα με λουλούδια.
Ακόμα και η ζέστη που άγγιξε τους 30 βαθμούς, δεν εμπόδισε το κοινό και ήδη ο χώρος είχε ήδη γεμίσει σε μεγάλο βαθμό από νωρίς. Τόσον κόσμο βλέπαμε συνήθως λίγο πριν τα δύο βασικά ονόματα. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, το κοινό αγαπά τις συναυλίες και δεύτερον το Ejekt Festival δεν απογοήτευσε ούτε φέτος.
The Editors
Οι Editors μας αγαπάνε και εμείς φροντίζουμε να τους ανταποδώσουμε αυτήν την αγάπη. Έχουν προτιμήσει αρκετές φορές την Ελλάδα και απ’ ότι φαίνεται, θα συνεχίσουν να το κάνουν. Γύρω στις 21:00 λοιπόν, τους υποδεχτήκαμε με χειροκροτήματα. Δεν χρειάστηκε πολλή ώρα για να αντιληφθούμε τη συνέχεια. Το βρετανικό συγκρότημα είχε τρομερή ενέργεια, την οποία διοχέτευσε με το «καλημέρα».
Η αρχή έγινε με το Strange Intimacy με το κοινό να χοροπηδάει τρελά στους ρυθμούς των Editors, αψηφώντας την ζέστη που μας έκαιγε τα κορμιά. Κάθε τέλος έχει και μια αρχή, έτσι δεν λένε; Αυτό μας τραγούδησαν κι εκείνοι με το An End Has A Start και συνέχισαν με το Bones.
Νομίζω πως αν μπορούσα να μιλήσω για ώρες για τον Tom Smith, θα το έκανα. O τρόπος που κινούταν από την μία άκρη της σκηνής στην άλλη, οι sassy κινήσεις των χεριών του, ο χορός σε κάθε κομμάτι που τον παρέσερνε. Και φυσικά το βλέμμα του, που σε έκανε να μην θες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Είχε πολλά να σου προσφέρει. Και το έκανε. Χάρισε υπέροχες στιγμές σε όλους, ευχαριστούσε μετά από κάθε κομμάτι και στα ελληνικά και στα αγγλικά. Παρά τη ζέστη που τον χτυπούσε, εκείνος ήταν άρτιος. Και πιάνο έπαιξε και κιθάρα. Και σύρθηκε πολλές φορές κάτω στον ρυθμό που τον είχε κατακλύσει. Είχε πρόγραμμα.
Από το Munich, μέχρι και το τέλος, οι Editors τα έδωσαν όλα. Σαν να βρισκόσουν σε έναν άλλον κόσμο -το λες και προοικονομία για την Florence. Τα φωτορυθμικά έπαιξαν κι αυτά τον δικό τους ρόλο, δίνοντας μια neo noir ατμόσφαιρα σε μωβ και πράσινα χρώματα. Η κατάμεστη Πλατεία Νερού είχε γίνει ένα σώμα, μια ψυχή και μια φωνή για τους Βρετανούς. Κι αυτό έγινε αντιληπτό πια στο κλείσιμο της εμφάνισής τους, με το αγαπημένο Papillon. Δεν σας πω ψέματα, έκλαιγα όταν το ερμήνευσαν. Όλοι το τραγουδήσαμε δυνατά, χειροκροτήσαμε στον ρυθμό και φωνάξαμε “ It kicks like a sleep twitch”. Υπέροχοι για ακόμη μια φορά.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: The Editors
Genre: Indie Rock
Strange Intimacy
An End Has a Start
Bones
Strawberry Lemonade
Sugar
Magazine
The Racing Rats
Karma Climb
Munich
Hallelujah (So Low)
Ocean of Night
Picturesque
Killer (Adamski cover)
Papillon
The Editors: Tom Smith (Φωνή, κιθάρα, πιάνο), Russell Leetch (Μπάσο, synth, φωνή), Ed Lay (Τύμπανα, κρουστά, φωνή), Justin Lockey (Κιθάρα), Elliott Williams (Πλήκτρα, synths, κιθάρες, φωνή), Benjamin John Power (Πλήκτρα, synths, electronics),
The Editors: The Editors (OW) | Facebook | Instagram | Twitter | YouTube | Spotify | Apple Music
Florence and the Machine
H ιέρεια της βρετανικής σκηνής έκανε την εμφάνισή της, λίγο πριν τις 23:00. Το logo της δέσποζε σε όλες τις οθόνες. Ακόμα και η ενός τετάρτου καθυστέρηση, δεν έκανε το κοινό να δυσανασχετήσει. Αντιθέτως, όσο πλησίαζε η στιγμή, εκείνο φώναζε ρυθμικά το όνομά της, κάτι το οποίο επαναλήφθηκε ακόμα δύο φορές μέσα στη βραδιά. Η Florence Welch αναδύθηκε μέσα από ομίχλες και το καταπληκτικό πάλλευκο σκηνικό την φώτιζε διπλά. Ξυπόλητη και φορώντας το boho ασπρόμαυρο φόρεμά της, προχωρούσε αέρινη στη σκηνή.
H βραδιά ξεκίνησε με το Heaven Is Here και πραγματικά δεν έχω ξαναδεί πιο ζεστό κοινό στη ζωή μου. Η ενέργεια, τόσο του κοινού, όσο και της ίδιας της Florence είχε κάτι από μαγεία. Μιλώντας για μαγεία, η Florence θα μπορούσε άνετα να είναι μία μάγισσα. Δεν χωρά αμφιβολία πως ο χορός πάνω στη σκηνή, η κινησιολογία της και σαφώς τα κατακόκκινα μαλλιά της θα παρέπεμπαν σε κάτι τέτοιο.
Το King και το Ship To Wreck ήταν τα επόμενα τραγούδια, στα οποία το κοινό χόρευε εκστατικά. Το Free ήταν ένα από τα κομμάτια που με έκαναν να λυγίσω. Η ερμηνεία της Florence αλλά και αυτούσιο το τραγούδι με έκαναν να νιώσω ελεύθερη. Είμαι απόλυτα σίγουρη πως δεν θα ήμουν η μόνη που αισθάνθηκε έτσι.
Λίγη ώρα αργότερα και για τρία τραγούδια διαδοχικά, η Florence ανέβηκε στα κάγκελα, πλησιάζοντας το κοινό. Το αγκάλιασε, του κρατούσε το χέρι. Έδειξε όλη της την αγάπη και έγινε ένα με αυτό. Ήταν τρυφερή. Έβγαζε έναν ερωτισμό κι έναν αισθησιασμό που δεν μπορείς εύκολα να τον εξηγήσεις. Ήταν μαγνητική, ο κόσμος την κοιτούσε με δέος και δάκρυζε. Όλες οι φωνές έγιναν μία, ειδικά στο Big God. Το Big God ήταν, είναι και θα είναι μία από τις καλύτερές της ερμηνείες. Ανατριχιαστική και αξεπέραστη.
Αφού ανέβηκε στη σκηνή ξανά, ευχαρίστησε στα ελληνικά και είπε πως μας αγαπάει. Δήλωσε πολλές φορές την ευγνωμοσύνη της αλλά και την αγάπη της για την χώρα μας. Αν και αρκετά ντροπαλή, γιατί φοβόταν πως πρόφερε λάθος τις λέξεις. Όταν έπαιξε στο Ηρώδειο πριν τέσσερα χρόνια, έκανε tattoo το «No Choir». Απεδείχθη προφητικό, αν αναλογιστεί κανείς πως ήταν το τελευταίο της live, πριν την πανδημία. Ένας ακόμα λόγος που ξεχωρίζει την Ελλάδα είναι λόγω της manager της, Hannah Giannoulis. Συγκεκριμένα, δήλωσε: (σ.σ. η Giannoulis) «δείχνει ότι δεν πρέπει ποτέ να τα βάζεις με τις Ελληνίδες».
Σε ένα σημείο, ζήτησε να βάλουμε τα κινητά μας μέσα, προκειμένου να ζήσουμε τη στιγμή όλοι μαζί. Ζωντανά και όχι μέσω της οθόνης και της κάμερας. Μας ζήτησε να αγκαλιάσουμε τον διπλανό μας. Φίλο, σύντροφο, άγνωστο. Δεν είχε καμία σημασία. Μας έδινε αγάπη κι εμείς την επιστρέφαμε σε εκείνη, μα και στους γύρω μας. Ίσως να ήταν από τις πιο όμορφες και σημαντικότερες στιγμές.
Εννοείται πως τα You Got The Love και The Dog Days Are Over δεν μπορούσαν να λείπουν από τη setlist της και το κοινό φρόντισε να τα τιμήσει για ακόμη μια φορά. Χοροπηδούσε ασταμάτητα και με προτροπή της Florence -όσο αντέξουμε, όπως δήλωσε. To Cosmic Love, το My Love και το Restrain ήρθαν για να κλείσουν σιγά σιγά αυτήν τη μεγάλη νύχτα.
Η τελευταία φορά που το κοινό φώναζε ρυθμικά το όνομα της Florence, ήταν πια στο encore. Το Never Let Me Go ήταν το πρώτο από τα τρία κομμάτια που θα ολοκλήρωναν την εμφάνιση της Βρετανής καλλιτέχνιδας. Είχε να το παίξει σε συναυλία τουλάχιστον μία δεκαετία και αποθεώθηκε. Μερικά άτομα κοντά μου έκλαιγαν, μαζί τους κι εγώ. Αφού μας ηρέμησε με την μπαλάντα, μας ξεσήκωσε ξανά με το Shake It Out. H νύχτα ολοκληρώθηκε πλέον με το Rabbit Heart.
Νομίζω πως όλοι φύγαμε πλήρως γεμάτοι από την Πλατεία Νερού. Καταφέραμε να γίνουμε μάρτυρες μιας μυσταγωγίας που δεν θέλαμε να έχει τέλος. Η πανσέληνος φρόντισε να δώσει μια ακόμα νότα μαγείας, συνδυαστικά με τα boho φορέματα και τα λουλούδια στα μαλλιά που φορέθηκαν από μία μεγάλη μερίδα του κοινού. Αν θελήσετε να την δείτε σε κάποια συναυλία της, να το κάνετε με κλειστά μάτια. Να είστε σίγουροι πως θα σας συναρπάσει και θα χορεύετε μαζί της, κάτω από το φως του φεγγαριού.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Florence and the Machine
Genre: Indie Rock
Heaven Is Here
King
Ship to Wreck
Free
Queen of Peace
Dream Girl Evil (Florence in the crowd)
Prayer Factory (Florence in the crowd)
Big God (Florence in the crowd)
June
Hunger
You Got the Love (Candi Staton cover)
Choreomania
Kiss With a Fist
Dog Days Are Over
Cosmic Love
My Love
Restraint
Encore:
Never Let Me Go
Shake It Out
Rabbit Heart (Raise It Up)
