Το να κλείνει μία μπάντα τριάντα χρόνια από μόνο του είναι μοναδικό milestone. Αυτό που το κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό, όπως στην περίπτωση των InnerWish, είναι ότι τα καλύτερά της χρόνια βρίσκονται αντί για πίσω της μπροστά της. Και ίσως αυτή η διαπίστωση να ήταν βιαστική αν βασιζόταν μόνο στο, ομολογουμένως, εξαιρετικό “Ash Of Eternal Flame“, ωστόσο ήρθε η βραδιά στο FLOYD να τη σφραγίσει. Τώρα, αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε τους εξαιρετικούς Elysion, καταλαβαίνετε ότι η βραδιά ήταν από αυτές που θα θυμόμαστε για κάμποσο.
Elysion
Να το πω ανοιχτά ώστε να θέσω τη βάση πάνω στην οποία θα μιλήσω για τους Elysion. Ο ήχος τους και το ύφος τους they’re not my cup of tea, που λένε και στο χωριό μου. Οπότε, πραγματικά, την ώρα που έπαιζαν δεν ήταν και η καλύτερή μου, αλλά –και εδώ έρχεται ένα τεράστιο αλλά– μπορεί να ήμουν και ο μόνος που ένιωθε έτσι. Η αποστολή τους εξαρχής ήταν δύσκολη: έπαιζαν κάτω από μία μεγάλη μπάντα της σκηνής, η οποία είχε στήσει μία γιορτή, και έπρεπε να αντέξουν ώστε να μη τους σκέπασει πλήρως η σκιά της, και διάολε, το πέτυχαν.
Οι Elysion εμφανίστηκαν ιδιαίτερα κεφάτοι, έχοντας απέναντί τους ένα θερμό κοινό το οποίο έδειξε ότι είχε βρεθεί και για αυτούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Killing My Dreams“, το οποίο προκάλεσε εντυπωσιακή συμμετοχή και ανέβασε ακόμη περισσότερο τον παλμό της βραδιάς, ενώ δεν παρέλειψαν να ευχαριστήσουν τους InnerWish για την τιμή της πρόσκλησης. Όπως πάντα, η Χριστιάνα υπήρξε εκρηκτική, με καταπληκτική σκηνική παρουσία και εξαιρετική επικοινωνία με το κοινό. Το setlist συμπεριέλαβε κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους, αναδεικνύοντας τη δεμένη φύση μιας μπάντας που κουβαλά πορεία χρόνων τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Αν έπρεπε να συνοψίσω την εμφάνισή τους σε μία πρόταση, αυτή θα ήταν κάπως έτσι: «Οι Elysion μπορεί να σου αρέσουν, μπορεί και όχι -γούστα είναι αυτά- αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να τους δεις live και να μη σε αναγκάσουν να τους βγάλεις το καπέλο».
InnerWish
Πάμε τώρα και στο κυρίως πιάτο, τους 30χρονους πλέον InnerWish. Θα ξεκινήσω λέγοντας κάτι που μου είχε πει ο Φραγκισκός στη συνέντευξή μας, ότι δηλαδή πλέον έχουν βρει ακριβώς το ποιοι θέλουν να είναι και πώς να προχωρήσουν. Κάτι που επανέλαβε και ο Μανώλης Τσίγκος κατά τη διάρκεια του live, και ξέρετε κάτι; Είχαν δίκιο. Και δεν αναφέρομαι στο τεχνικό κομμάτι της απόδοσής τους, αλλά σε αυτό το feelgood συναίσθημα που έβγαλαν καθόλη τη διάρκεια των σχεδόν δυόμισι ωρών που βρέθηκαν στη σκηνή και το μετέδωσαν στις αρκετές εκατοντάδες κόσμου που βρέθηκαν στο FLOYD για να τους τιμήσουν και, φυσικά, να διασκεδάσουν μαζί τους.
Σε μία νύχτα που ήταν σχεδόν όλα ένα highlight, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις στιγμές και πρόσωπα, ωστόσο κάποια συμπεράσματα μπορούν να βγουν. Το πρώτο αφορά τον Γιώργο Εικοσπεντάκη, ο οποίος μπορεί να μην είναι ο καλύτερος τραγουδιστής του πλανήτη, είναι όμως ο ιδανικότερος για τους InnerWish. Το ότι δεν προσπαθεί να δείξει πόσο καλός είναι ο ίδιος ως τραγουδιστής, αλλά να στηρίξει τη γενικότερη ιδέα των κομματιών, καταλήγει στο να απογειώνει το αποτέλεσμα. Επίσης, όταν βλέπεις τον frontman να μη σταματά να χαμογελά, ε, δε γίνεται να μην περάσεις καλά. Σε αυτό το σημείο, να «υποκλιθώ» στη Χριστιάνα, η οποία στο ντουέτο που είπαν επίσης υπηρέτησε το κομμάτι και δεν προσπάθησε να μας δείξει πόσες οκτάβες μπορεί να πιάσει.
Προφανώς, η στιγμή κατά την οποία ο Θύμιος αφιέρωσε το “Higher” στον αδερφό του, που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, είναι κάτι που θα θυμόμασταν, όπως και αυτό το άτυπο standing ovation που ακολούθησε. Ας γυρίσουμε στα πιο ευχάριστα, όπου ένιωσα μία δικαίωση για το πόσο ωραίο κομμάτι είναι το “Rain of a Thousand Years“, με το κοινό να συμμετέχει με σχεδόν όλη τη δύναμή του, αφού κρατούσε ενέργεια για το κομμάτι που όλοι φαντάζεστε.
“Φυσικά, ο λόγος για το “Needles in My Mind“, όπου η φάση θύμισε κάτι από “Valhalla” και Blind Guardian. Πώς, δηλαδή, οι Γερμανοί όταν κλείνουν το κομμάτι αφήνουν όλο τον κόσμο να τραγουδά μόνος του το ρεφρέν, εδώ απλώς έγινε λίγο αντίστροφα. Ο Γιώργος ζήτησε τη βοήθεια του κόσμου, όμως το κοινό είχε ήδη μπει στο παιχνίδι και τραγούδησε ολόκληρο το πρώτο κουπλέ και το ρεφρέν. Ναι, τους πήρε κάμποσο καιρό για να αποκτήσουν το «hit», όμως τώρα το έχουν, και όχι σε νούμερα αλγορίθμων, αλλά σε φωνές που ενώνονται για να τραγουδήσουν. Υπερθεματίζω, αλλά αν ο Εικοσπεντάκης πήγαινε για φαγητό, οι στίχοι θα συνέχιζαν να τραγουδιούνται κανονικά.
Προφανώς, η setlist ήταν απλωμένη σε όλη τη δισκογραφία τους, με στιγμές όπως το “Modern Babylon” να κάνουν spike σε διάγραμμα που ήδη βρισκόταν σε πολύ υψηλά νούμερα. Εξαιρετικό το ότι ευχαρίστησαν όσους έχουν περάσει από την μπάντα, με οποιονδήποτε τρόπο (π.χ. τον Φώτη, τον παραγωγό τους). Ενώ γενικά δε θεωρώ ότι η κουβέντα των αριθμών πρέπει να συσχετίζεται με την Τέχνη, όμως όταν σχεδόν γεμίζεις το FLOYD, και μάλιστα με ηλικίες από 25 έως 50, νομίζω ότι μπορείς να νιώθεις υπερήφανος για αυτό που έχεις πετύχει. Απλά, InnerWish, ας μην περιμένουμε τα 40 σας για να επαναληφθεί κάτι τέτοιο.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
The Enemy Inside
Inner Strength
Modern Babylon
Silent Faces
Bleeding Soul
Sirens
Soul Asunder
Lord of Truth
Chosen One
Travellers in Time
Sea of Lies
Tame the Seven Seas
Burning Desires
If I Could Turn Back Time
Dancer of the Storm
Higher
Through My Eyes
Rain of a Thousand Years
The Hands of Doom
Waiting for the Dawn
Needles in My Mind
Ready for Attack
Encore:
Eye of the Storm
InnerWish (OW) | Facebook | Instagram | ReverbNation | Spotify | Tidal | X/Twitter | YouTube | Deezer
