Όταν οι Iron Maiden κυκλοφόρησαν το “Killers” στις 2 Φεβρουαρίου 1981, το συγκρότημα βρισκόταν σε ένα σταυροδρόμι. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους είχε σημειώσει αξιοσημείωτη επιτυχία, φτάνοντας στο Νο. 4 των βρετανικών charts και τους είχε φέρει στην πρώτη γραμμή του NWOBHM. Ωστόσο, η δεύτερη κυκλοφορία τους ήρθε σεμία περίοδο όπου έπρεπε να παρθούν αποφάσεις, που όπως φάνηκε, θα καθόριζαν την πορεία τους τα επόμενα χρόνια.
Το διάστημα που μεσολάβησε από το ντεμπούτο τους μέχρι το “Killers”, σημαδεύτηκε από αλλαγές στο εσωτερικό της μπάντας. Ο κιθαρίστας Dennis Stratton, του οποίου οι μουσικές προτιμήσεις έτειναν προς σχήματα όπως οι Eagles, αντικαταστάθηκε από τον Adrian Smith, παλιό φίλο του Dave Murray. Η προσθήκη του Smith ολοκλήρωσε αυτό που συχνά αναφέρεται ως η «κλασική σύνθεση» των Iron Maiden, με τον Steve Harris στο μπάσο, τον Paul Di‘Anno στα φωνητικά, τους Dave Murray και Adrian Smith στις κιθάρες και τον Clive Burr στα τύμπανα.
Εξίσου σημαντική ήταν και η συνεργασία με τον παραγωγό Martin Birch. Έχοντας δουλέψει με θρύλους όπως οι Deep Purple και οι Black Sabbath, ο Birch έφερε μια πιο επαγγελματικό φινίρσμα στον ήχο των Maiden. Η σχολαστική του προσέγγιση, σε συνδυασμό με το όραμα του Harris, είχε ως αποτέλεσμα μια πιο καθαρή ηχητική ταυτότητα για το “Killers” σε σύγκριση με την ωμή ενέργεια του ντεμπούτου τους.
Το “Killers” περιλαμβάνει ένα μείγμα από παλιά και νέα τραγούδια, με μερικά κομμάτια να χρονολογούνται από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, το “The Ides of March”, είναι ένα κινηματογραφικό instrumental, γράφτηκε αρχικά κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του ντράμερ Thunderstick το 1977.
To περιοδικό “Sounds” βαθμολόγησε το “Killers” με ένα αστέρι, καθώς το θεώρησε πισωγύρισμα για τους Iron Maiden
Το “Wrathchild”, το μοναδικό κομμάτι που ασκούμε ακόμα στις setlists των Iron Maiden, επίσης είχε αρχικά διαφορετική μορφή. Μάλιστα, μπορούμε να την ακούσουμε στη συλλογή “Metal for Muthas” του 1980. Για τις ανάγκες του “Killers” οι Maiden ξαναέγραψαν το κομμάτι, αφού ο Steve Harris πίστευε ότι η κιθαριστική αλληλεπίδραση μεταξύ Murray και Smith θα μπορούσε να το αναδείξει καλύτερα. Και για άλλη μία φορά, ο captain δε λάθεψε.
Μεταξύ των νέων συνθέσεων, βρσίκουμε το “Murders in the Rue Morgue”, εμπνευσμένο από το το ομώνυμο έργο του Edgar Allan Poe. Το εν λόγω κομμάτι, όπως και τα “Innocent Exile” και “Another Life”, φέρνουν στο προσκήνιο ένα ακόμα μεγάλο ταλέντο του Steve Harris, αυτό της στιχουργίας. Ενώ το “Killers” διατήρησε την επιθετικότητα του ντεμπούτου, επιχείρησε επίσης να εισέλθει σε νέα μουσικά εδάφη. Το “Prodigal Son” είναι ένα τέτοιο δείγμα, αφού για πρώτη φορά ακούμε τόσο έντονα του prog περιαματισμούς του Harris.
Το ομώνυμο “Killers”, είναι ένα ακόμα φοβερό κομμάτι που φέρει την υπογραφή των Iron Maiden. Και ίσως η καλύτερη στιγμή για να ανοίξουμε μία παρένθεση και να μιλήσουμε για τον Paul Di’Anno. Ενώ κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις φωνητικές ικανότητες του Bruce Dickinson, το εν λόγω κομμάτι χρειάζεται κάτι μία «αλήτεια» στη φωνή που μόνο ο εκλιπόντας frontman μπορούσε να προσφέρει. Και ίσως να είναι αυτός ο λόγος που ενώ αρκετοί το ζητούν στις setlists των Maiden, εκείνοι εξακολουθούν να το αφήνουν εκτός. Δηλαδή πιστεύετε ότι καταλήγουμε εμείς σε αυτό το συμπέρασμα και ο Steve Harris δεν το καταλαβαίνει και ο ίδιος;
Καμία συζήτηση, όμως, για το “Killers” δεν είναι πλήρης χωρίς να αναφερθεί το αξέχαστο εξώφυλλό του
Κριτικά, το “Killers” αντιμετώπισε ανάμεικτες κριτικές κατά την κυκλοφορία του. Το περιοδικό “Sounds”, ως γνωστόν, του έδωσε ένα αστέρι, επικρίνοντας το για έλλειψη συνοχής και θεωρώντας ότι ήταν βήμα προς τα πίσω συγκριτικά με το ντεμπούτο. Το άλμπουμ βρέθηκε στο Νο. 12 των charts του Ηνωμένου Βασιλείου, αξιοπρέπεστατο νούμερο, αλλά ήταν πτώση σε σχέση με τη θέση του προκατόχου του.
Καμία συζήτηση, όμως, για το “Killers” δεν είναι πλήρης χωρίς να αναφερθεί το αξέχαστο εξώφυλλό του από τον Derek Riggs. Ο Eddie, η μασκότ του συγκροτήματος, μεταμορφώνεται από το κενό βλέμμα του ντεμπούτου σε μια απειλητική φιγούρα που κραδαίνει ένα αιματοβαμμένο τσεκούρι. Το αστικό σκηνικό -που διαμορφώθηκε σύμφωνα με τη γειτονιά του Riggs στο Βόρειο Λονδίνο- συμπληρώνει τέλεια τα θέματα του άλμπουμ. Το artwork του Riggs έγινε τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας των Maiden όσο και η μουσική τους, εδραιώνοντας τη μορφή του Eddie ως heavy metal icon.
Πάντως, δεν ήταν όλα ρόδινα κατά την Killers-era. Το βαρύ πρόγραμμα περιοδειών των Iron Maiden είχε αντίκτυπο. Iδιαίτερα στον Di’Anno, του οποίου η κλιμακούμενη κατάχρηση ουσιών και η απρόβλεπτη συμπεριφορά επιβάρυναν τις σχέσεις μέσα στο συγκρότημα. Η ενδεχόμενη αποχώρησή του αργότερα το 1981 σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής και την έναρξη της θητείας του Bruce Dickinson, με τον οποίο οι Maiden θα μετατρέπονταν σε super stars.
Το “Killers” ήταν μία δήλωση προθέσεων από τους Iron Maiden
Αν και το “Killers” μπορεί να μην έφτασε στα εμπορικά ύψη των επόμενων άλμπουμ, κατέχει μια μοναδική θέση στη δισκογραφία των Iron Maiden. «Φωτογραφίζει» μια μπάντα στο κατώφλι του μεγαλείου, που τελειοποιεί τον ήχο της και θέτει τις βάσεις για μελλοντικά αριστουργήματα όπως το “The Number of the Beast”. Η συνύπαρξη Murray και Smith, οι μπασογραμμές του Harris και το ακριβές drumming του Burr δημιουργούν ένα blueprint που θα καθόριζε την κλασική εποχή των Maiden.
Τόσα χρόνια μετά, το “Killers” παραμένει μια αντανάκλαση της ανησυχίας και της ορμής μιας μπάντας που ακόμη διαμορφώνει την ταυτότητά της. Ήταν μία πρωτοφανής έκρηξη ενέργειας, μια δήλωση προθέσεων από τους Iron Maiden, που αναζητούν το επόμενο βήμα τους. Με κομμάτια που ακόμα σε ξεσηκώνουν και μια ατμόσφαιρα γεμάτη ένταση, το “Killers” δεν ζητά απλώς την προσοχή σου. Tην απαιτεί. Up the Irons!
